Ο Στρατής Ανδρεάδης ήταν ένας ευφυής, διορατικός, επίμονος και υπέρμετρα φιλόδοξος άνθρωπος. Κατόρθωσε να συγκεντρώσει υπό τον έλεγχο του, πέντε Πιστωτικά Ιδρύματα, Ασφαλιστικές εταιρείες, δημιούργησε το Ναυπηγείο Ελευσίνας, επέκτεινε τον Σιδηρόδρομο, απόκτησε ποντοπόρα πλοία, έγινε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, ωστόσο, η κυριαρχία του σταμάτησε με τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή αμέσως μετά την πτώση της Χούντας.

Η αποκαθήλωση του έγινε μέσα σε μία ημέρα, ενώ ταλαιπωρήθηκε στα Δικαστήρια και δικαιώθηκε αργότερα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και οι κληρονόμοι του εισέπραξαν το ποσό των 7,5 δισ. δραχμών ως αποζημίωση για την ματαίωση, με προσωπική επιλογή του πραξικοπηματία Συνταγματάρχη Δημήτρη Ιωαννίδη της εγκατάστασης του Διυλιστηρίου στην Πάχη Μεγάρων, άδεια που την είχε δώσει ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Όμως, το καθοριστικό πλήγμα έγινε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975.

Σε μία συνέντευξη του, που παραχώρησε στο περιοδικό “ΕΝΑ”, που διηύθυνε ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Στρατής Ανδρεάδης υπογράμμισε: “Η ενέργεια που έγινε το 1975 είχε κίνητρα προσωπικά, ας μου επιτραπεί να πω, κίνητρα ταπεινά των τότε κυβερνώντων. Χρησιμοποιήθηκε μια πρωτοφανής μεθόδευση για να εκδιωχθώ από την νόμιμη θέση μου στην Εμπορική Τράπεζα. Παρά την πρωτοφανή βούληση των τότε κυβερνώντων να υπάρξει, όπως χαρακτηριστικά είχε λεχθεί, έστω και μιας ημέρας καταδίκη στον Ανδρεάδη, ώστε να δικαιολογηθούν οι ενέργειες του 1975. Τίποτε δεν θα μου έδινε προσωπική ικανοποίηση, από το να συνδέσω και πάλι το όνομα μου, όπως και στο παρελθόν, μια μία περίοδο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας”.

Ο Στρατής Ανδρεάδης ήταν ένας άνθρωπος που έζησε την ζωή του και έχει μείνει και στην ιστορία, ο έρωτας του για την Ντορέτ Καραϊωσιφόγλου,(πρόκειται για τη μητέρα της ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα) την οποία την είδε να βαδίζει στην Via Venetto στη Ρώμη, την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και για μια πενταετία, παρά το γεγονός ότι ήταν παντρεμένη την φλέρταρε τόσο έντονα και επίμονα που τελικά έγινε η σύντροφος του έως το τέλος της ζωής του.

Η Νόνικα Γαληνέα περιέγραψε σε μια συνέντευξη της την γνωριμία της μητέρας της με τον Στρατή Ανδρεάδη:

“Μια μέρα η Dorette Καραϊωσιφόγλου – κόρη του Αναστασίου Καραϊωσηφόγλου, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μαζί με τον εξάδελφό του Ντρούλη Συμεώνογλου των Μύλων Αγίου Γεωργίου- περπατούσε στη Via Veneto. Στο απέναντι πεζοδρόμιο περπατούσε ο Στρατής Ανδρεάδης με έναν κοινό τους φίλο, τον Γιώργο Νικολαΐδη. Οταν είδε ο Στρατής αυτή τη γυναίκα να περπατάει και να τρίζει το πεζοδρόμιο, λέει στον φίλο του Γιώργο Νικολαΐδη: «Για μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσα να δώσω και τη ζωή μου». «Είναι φίλη μου», του λέει ο Νικολαΐδης, «θα σ’ τη γνωρίσω». Και φωνάζει: «Dorette!»”.

Το ξεκίνημα από την Χίο

Ο Στρατής (Ευστράτιος) Ανδρεάδης καταγόταν από τη Χίο, το νησί των εφοπλιστών. Γεννήθηκε το 1905 στο Βροντάδο της Χίου. Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του Γεωργίου Χατζηφραγκούλη Ανδρεάδη και της Πολυτίμης Κάκκαρη.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Χίο, όπου τελείωσε και το Γυμνάσιο. Μετά ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών. Στο Παρίσι, αργότερα, έκανε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα: “Η Διοικητική Δικαιοσύνη εν Ελλάδι”.

Το 1927, παρά το γεγονός ότι ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου, ανέλαβε τη διεύθυνση της καθημερινής εφημερίδας “Η Εθνική”.

Το έτος 1932, συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του Γεωργίου Κονδύλη με το κόμμα “Εθνική Ριζοσπαστική” και εξελέγη βουλευτής Χίου. Το 1939 ανακηρύχθηκε τακτικός καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και λίγο αργότερα ορίστηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών.

Στην ΑΣΟΕΕ δίδαξε επί 30 συνεχή έτη και διετέλεσε και Πρύτανης για επτά συνολικά χρόνια κατά τις περιόδου 1943-1944, 1956 -1960, 1964 -1966 και 1967 -1968.

Κατόρθωσε να ελέγξει την Εμπορική Τράπεζα και έγινε πρόεδρος της. Στη συνέχεια απόκτησε την πλειοψηφία των μετοχών των Τραπεζών Ιονικής και Λαϊκής Επενδύσεων, Αττικής και Πειραιώς.

Μέσα σε λίγα χρόνια ο όμιλος επιχειρήσεων του Στρατή Ανδρεάδη διεύθυνε δώδεκα Ανώνυμες Εταιρείες κυρίως στο Τραπεζικό, Ασφαλιστικό, Συγκοινωνιακό, Ναυπηγικό και Βιομηχανικό τομέα.

Η είσοδος του στον εφοπλισμό ήταν εντυπωσιακή. Μέσα σε λίγα χρόνια δημιούργησε ένα μεγάλο στόλο. Επίσης, για μία περίπου δεκαετία, από το 1950 έως τον Μάρτιο του 1960, ήταν αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, οπότε εξελέγη πρόεδρος, όπου παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι και το 1974. Επίσης, διετέλεσε σύμβουλος και στο Ναυτικό Επιμελητήριο Ελλάδος.

Τον Ιούνιο του 1972, ο Στρατής Ανδρεάδης, εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας.

Ο Στρατής Ανδρεάδης, δημιούργησε μια αυτοκρατορία επιχειρήσεων στην Ελλάδα, μέσα σε 24 χρόνια, αλλά κατέρρευσε μέσα σε 24 ώρες. Μόνο τα πλοία παρέμειναν στη διαχείριση του.

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1975, ομάδα ελεγκτών της Τράπεζας της Ελλάδος παρέδωσε στον τότε διοικητή της Τραπέζης, Ξενοφώντα Ζολώτα πόρισμα για τις δραστηριότητες του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη. Τα στοιχεία που καταγράφηκαν στην έκθεση, ήταν τέτοια που ο τότε υπουργός Συντονισμού και πρόεδρος της Νομισματικής Επιτροπής, Παναγής Παπαληγούρας εισηγήθηκε την έκπτωση του Στρατή Ανδρεάδη και ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπέγραψαν αμέσως Προεδρικό Διάταγμα της αποπομπής του από τις επιχειρήσεις του και τον διορισμό επιτρόπων. Παράλληλα ασκήθηκε ποινική δίωξη εναντίον του και κατά άλλων πενήντα συνεργατών του.

Στις 12 Αυγούστου του 1976, ο τότε υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας κατέθεσε σχέδιο νόμου, σύμφωνα με το οποίο αυξανόταν το μετοχικό κεφάλαιο της Εμπορικής Τράπεζας στο διπλάσιο, ενώ απαγόρευσε στους παλαιούς μετόχους να αποκτήσουν νέες μετοχές. Νέοι μέτοχοι έγιναν τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Έτσι, ο Στρατής Ανδρεάδης από το 51% των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας που διέθετε, περιορίστηκε στο 25,5%.

Ο Στρατής Ανδρεάδης κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις της τότε κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως αντισυνταγματικές και προσέφυγε στη Δικαιοσύνη.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1976 με βούλευμα του, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, παραπέμπει για απιστία το Στρατή Ανδρεάδη και τέσσερα άτομα συνεργάτες του και αθωώνει τους υπόλοιπους.

Τον επόμενο έτος και ειδικότερα στις 11 Μαΐου 1977, αρχίζει η δίκη του Στρατή Ανδρεάδη. Το Δικαστήριο αθωώνει τον ίδιο και τους συνεργάτες του.

Η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας ασκεί έφεση κατά της απόφασης. Στις 27 Φεβρουαρίου του 1978 και το Δικαστήριο Αθηνών τον αθωώνει για την απιστία, αλλά τον καταδίκασε για τη χορήγηση δανείων 11 εκατομμυρίων δραχμών για παράβαση των αρχών της Νομισματικής Επιτροπής.

Ο Στρατής Ανδρεάδης μετά την απόφαση δήλωσε: “Αυτή ήταν η μόνη κατηγορία που μπόρεσαν να χαλκεύσουν εναντίον ενός ανθρώπους που στην επιχειρηματική του καριέρα, διαχειρίστηκε δισεκατομμύρια δολάρια”. Αργότερα, το Εφετείο, στο οποίο προσέφυγε, τον αθώωσε.

Η άνοδος και η πτώση του Στρατή Γ. Ανδρεάδη είναι μυθιστορηματική. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να συγκρουστεί με τον Στρατή Ανδρεάδη ήταν μια κίνηση πυγμής απέναντι στους επιχειρηματίες που γιγαντώθηκαν στην Χούντα. Κάτι ανάλογο έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον βιομήχανο Τσάτσο της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ αμέσως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981.

Ο Στρατής Ανδρεάδης άφησε το στίγμα του και στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, δεδομένου ότι την υπηρέτησε για 25 χρόνια και συνέχισε να είναι εφοπλιστής, παρά την αποπομπή του από τους συναδέλφους του, οι οποίοι ωστόσο του έδωσαν τον τίτλο του επίτιμου προέδρου.

Η ναυτιλιακή σταδιοδρομία

Ο Στρατής Ανδρεάδης προερχόταν από μια ναυτική οικογένεια της Χίου, που διαχειρίζονταν σκούνες, μπρίκια και ατμόπλοια. Το τελευταίο ατμόπλοιο του πατέρα του βυθίστηκε τον Ιούλιο του 1940 από γερμανικό υποβρύχιο.

Το 1946 παρέλαβε το πρώτο από τα πλοία τύπου Liberty, κατασκευασμένα στη διάρκεια του πολέμου, που είχε αποφασίσει να πουλήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το 1945 ανέλαβε τη διεύθυνση των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών Πειραιώς.

Ο Στρατής Ανδρεάδης ήταν από τους πρωτοπόρους Έλληνες εφοπλιστές που εισήλθαν στην αγορά των πετρελαιοειδών, αγοράζοντας ένα δεξαμενόπλοιο Τ-2 ναυπηγημένο στην Αμερική. Στην συνέχεια η εταιρία του Commercial Trading and Discount Co. παρήγγειλε νεότευκτα πλοία από Βρετανικά και Ιαπωνικά ναυπηγεία. Στο τέλος του 1957, ο στόλος αριθμούσε 14 πλοία.

Το έτος 1971, παρέλαβε τα μεγαλύτερα πλοία χωρητικότητας 150.000 τόννων από τον Όμιλο Hitachi της Ιαπωνίας. Επίσης άρχισε να προσανατολίζεται προς  μεγάλα δεξαμενόπλοια, παραλαμβάνοντας ένα 280.000 τόνων, το έτος 1976.

Η είσοδος του στην Εμπορική Τράπεζα

Το 1952 απέκτησε ένα πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία ήταν τότε η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Στη συνέχεια η Εμπορική Τράπεζα ανέλαβε την Ιονική και την Λαϊκή Τράπεζα της Ελλάδος το 1957 και στις αρχές της 10ετίας του ’60 διευρύνθηκε περαιτέρω με την εξαγορά της Τράπεζας Πειραιώς και της Τράπεζας Αττικής. Το 1962, ίδρυσε την πρώτη τράπεζα επενδύσεων της χώρας – Investment Bank S.A.- με συμμετοχή 10 μεγάλων διεθνών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων της Τράπεζας της Αμερικής και της Barclays.

Τα Ναυπηγεία Ελευσίνας

Ο Στρατής Ανδρεάδης ίδρυσε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τα οποία ο ίδιος υποστήριξε με συμβάσεις ναυπήγησης για τον δικό του στόλο. Συνολικά παρέλαβε τέσσερα νεότευκτα πλοία μεταφοράς ξηρού φορτίου από τα ναυπηγεία.

Η περιπέτεια με το Διυλιστήριο

Μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1972, εξασφάλισε την άδεια για την ίδρυση και λειτουργία του τέταρτου Διυλιστηρίου. Του έδωσε το όνομα ΣΤΡΑΝ από τα αρχικά του ονόματος του και προγραμμάτισε επενδύσεις 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Όμως, η κυβέρνηση της χούντας που ήλεγχε ο Δημήτρης Ιωαννίδης αμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη 1973 ακύρωσε την άδεια για την κατασκευή του Διυλιστηρίου.

Στο Παρίσι

Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, ο Στρατής Ανδρεάδης τα πέρασε στο Παρίσι, παρά το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του, τη Commercial Bank of the Near East, η οποία είχε έδρα το Λονδίνο. Όμως αποφάσισε να την πουλήσει στην Alpha Bank και διατήρησε μόνο την ναυτιλιακή του επιχείρηση.

Η αποζημίωση

Στις 17 Ιανουαρίου 1997, η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη κατέβαλε στους κληρονόμους του, δεδομένου ότι ο Στρατής Ανδρεάδης είχε πεθάνει τον Φεβρουάριο του 1989 σε ηλικία 84 ετών, το ποσό των 30,86 εκατ. δολαρίων που τους είχε επιδικάσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τρία χρόνια νωρίτερα.

Μετά την πτώση της Δικτατορίας ο Στρατής Ανδρεάδης προσέφυγε στη Διαιτησία, ώστε να λάβει αποζημίωση για τις παραγγελίες που είχε κάνει στο πλαίσιο της επένδυσης του Διυλιστηρίου. Η Διαιτησία τον δικαίωσε, αλλά η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου ψήφισε τον Μάιο του 1987 νομοθετική ρύθμιση, ώστε να μην αποζημιωθεί για την ματαιωθείσα επένδυση της ΣΤΡΑΝ. Κατέθεσε αμέσως προσφυγή στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο και δικαιώθηκε.

Ο Στρατής Ανδρεάδης στην αυτοβιογραφία του, έγραψε: «Μου τα επήραν έτσι, ληστρικά, που μου τα επήραν, αλλά όλα αυτά που όρθωσα για να συνεχίσουν να προκόβουν χρειάζονται παλμό, πόνο, θυσίες και οραματισμούς. Και τέτοια δεν διαθέτουν οι γραφειοκράτες σε κανένα μέρος του κόσμου».

Οι Επιχειρήσεις του Στρατή Ανδρεάδη

Ο όμιλος του Στρατή Ανδρεάδη αποτελείτο από την Εμπορική Τράπεζα, την Ιονική και Λαϊκή, Τράπεζα Αττικής, τις Ασφαλιστικές εταιρείες, την Τράπεζα Επενδύσεων, την Τράπεζα Πειραιώς, την Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, το Ξενοδοχείο Χίλτον, τη Βιομηχανία Λιπασμάτων, τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο και την ναυτιλιακή εταιρεία.

Η απόκτηση του κτιρίου της Εμπορικής Τράπεζας

Στα εγκαίνια του Μεγάρου της Εμπορικής Τράπεζας, ο Στρατής Ανδρεάδης διηγήθηκε σε δημοσιογράφους κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου και γεύματος, πώς απέκτησε αυτό το κτήριο: «Είχαμε να συζητήσουμε στο συμβούλιο διάφορα θέματα ρουτίνας της ημερήσιας διάταξης. Προς το τέλος όμως υπήρξε για μένα το σπουδαίο θέμα, που αφορούσε την πώληση του παλαιού κτιρίου. Αμέσως κινητοποίησα το μηχανισμό. Ο ιδιοκτήτης βρέθηκε μπροστά μου, συμφωνήσαμε το ποσό κι εγώ τον έπεισα ότι τόσα λεφτά δεν τα παίρνει κανείς στο σπίτι του. Τα αφήνει στην τράπεζα και παίρνει τους τόκους. Εκείνος συμφώνησε κι εγώ απέκτησα το ακίνητο χωρίς να εκταμιεύσω τίποτα. Και ιδού το κτίριο πού θαυμάζουμε όλοι».

Οι επιχειρήσεις του Στρατή Ανδρεάδη

Η Εμπορική Τράπεζα. Η Εμπορική Τράπεζα υπήχθη στη διοίκηση του Ανδρεάδη το 1952.
Η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα. Η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα εξαγοράσθηκε από τον Στρατή Ανδρεάδη το 1958.
Η Τράπεζα Πειραιώς.Εντάχθηκε στον όμιλο Ανδρεάδη το 1962.
Η Τράπεζα Αττικής.Εντάχθηκε στον όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας το 1964.
Η Τράπεζα Επενδύσεων. Η Τράπεζα Επενδύσεων ιδρύθηκε το 1963 από το συγκρότημα της Εμπορικής Τράπεζας και με συμμετοχή ορισμένων από τις μεγαλύτερες τράπεζες του εξωτερικού.
Η «Ιονική» Ασφαλιστική. Ιδρύθηκε το 1939 και υπήχθη στον όμιλο Ανδρεάδη το 1958.
Ο «Ο Φοίνιξ». Ιδρύθηκε το 1928. Το 1942 η πλειοψηφία των μετοχών περιήλθε στην Εμπορική Τράπεζα και από το 1952 στη διοίκησή της από τον καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη..
Οι «ΓενικαίΑσφάλειαι Ελλάδος». Ιδρύθηκε το 1917 και περιελήφθη στον όμιλο Ανδρεάδη από το 1962..
Η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων. Ύστερα από διαγωνισμό που προκήρυξε το 1961 ο τότε Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως, η Εμπορική Τράπεζα και η Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα ίδρυσαν την εταιρεία αυτή.
Η «Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών». Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα με σκοπό την αξιοποίηση της πλούσιας σε εσπεριδοειδή παραγωγής της χώρας  και ιδιαίτερα των νομών Κορινθίας, Αιγιαλείας, Ηλείας, Αχαΐας, Μεσσηνίας και της επαρχίας Τροιζηνίας.
Η Ελληνική Βιομηχανία Σάκων και Ειδών εκ Πλαστικής Ύλης. Το 1965 οι ασφαλιστικές εταιρείες «Φοίνιξ», «Ιονική» και «ΓενικαίΑσφάλειαι της Ελλάδος» ίδρυσαν την εταιρεία αυτή, με σκοπό την παραγωγή πλαστικών σάκων συσκευασίας χημικών λιπασμάτων.
Τα «Ναυπηγεία Ελευσίνος». Η εταιρεία αυτή ιδρύθηκε το 1962 από την Εμπορική Τράπεζα και την Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα.
Το Χίλτον. Ο Στρατής Ανδρεάδης επεκτάθηκε και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις με την ίδρυση το 1963 της εταιρείας «Ξενοδοχειακαί Επιχειρήσεις Ιονική». Η νέα κατασκεύασε το «AthensHilton» εντός μιας τριετίας και να το παραδώσει προς λειτουργία το Μάρτιο του 1963.
Το Διυλιστήριο «ΣΤΡΑΝ». Ο Ανδρεάδης προσπάθησε μετά το 1968 να επεκταθεί και στο χώρο των καυσίμων, με την ίδρυση του διυλιστηρίου αυτού. Στις 27 Νοεμβρίου του 1973 η τότε «κυβέρνησις» αυθαιρέτως απαγόρευσε τη συνέχιση των έργων ανέγερσης του διυλιστηρίου ΣΤΡΑΝ).
Το 1975, έγινε κρατικοποίηση και των Ελληνικών Ηλεκτρικών (Σιδηροδρόμων (ΕΗΣ), εταιρείας δηλαδή που διοικούσε επί 25 χρόνια ο Ανδρεάδης.

Η έκπτωση του Στρατή Ανδρεάδη έγινε στις 6 Δεκεμβρίου του 1975, ημέρα που  δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής για το διορισμό των επιτρόπων στις τράπεζες, με διάρκεια θητείας δύο μηνών. Την ίδια μέρα εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Εμπορική Τράπεζα, στην Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα και στην Τράπεζα Επενδύσεων οι προσωρινοί επίτροποι Κουμβακάλης, Γκεϊβέλης και Τσουκαλαδάκης αντίστοιχα, που ήταν και οι τρεις διευθυντές της Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο Στρατής Ανδρεάδης πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1989 από καρδιακή προσβολή στο Παρίσι σε ηλικία 84 ετών. Είχε αποκτήσει τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο, τον Γιώργο και τον Πέτρο με την Ειρήνη (Ρένα) Κορυζή, την κόρη του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και πρωθυπουργού, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά, Αλέξανδρου Κορυζή.

Διαβάστε επίσης

Ευχές για το νέο Έτος από τον Γιάννη Πλακιωτάκη σε ναυτικούς και λιμενικούς εν πλω