Με ενδιαφέρον διάβασαν οι αναγνώστες μας τα σχόλια του wiseman που αφορούσαν τον Λιμενάρχη Πειραιά, τον τσακωμό του με υπουργό και την αποχώρησή του από τη θέση που κατείχε. Μάλιστα ένας απόστρατος αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος που έστειλε επιστολή με την δική του περίπτωση που τον οδήγησε σε πρόωρη παραίτηση.

Διαβάστε προσεκτικά για να καταλάβετε:

1

«Αφού έφυγεμια αποστολή ξένων, καθίσαμε μετά για ένα ποτό κι ένα τσιγάρο εμείς του ΥΕΝ για να χαλαρώσουμε. Τότε λοιπόν λέει ο υπουργός στον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Μεταφορών, που ήταν κι αυτός στο δείπνο. “Α ρε Αναστάση, πως ήμαστε τότε στην Ιταλία (εκεί σπουδάσανε και οι δύο) και πως είμαστε τώρα”. Υπουργοί δηλαδή.

Του λέω λοιπόν εγώ. “Γιατί δεν το λέτε όπως το έχει πει ο Κατσιφάρας, ότι αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας”.

Ο υπουργός παθαίνει την πλάκα του αλλά δεν αντιδρά. Φαίνεται όμως καθαρά στα μάτια του ότι το σημειώνει. Είναι Μάρτιος και ενόψει των ετήσιων κρίσεων γίνεται και η σχετική συζήτηση. Σημειωτέον ότι στο τραπέζι είναι και ο Γεν. Γραμματέας, ο Αρχηγός ΛΣ κλπ. Λέει κάποια στιγμή ο υπουργός γνωρίζοντας εκ των έσω το παιχνίδι που γίνεται κάθε φορά με τις κρίσεις της ηγεσίας.

“Μπορεί να θέλει να γίνει Υπαρχηγός”. Εγώ το χαβά μου, του απαντώ ότι δεν θέλω να γίνω και δεν θα γίνω. Φτάνουμε λοιπόν στις 14 Απριλίου, όπουν έπρεπε να πάρω μέρος στην σύνοδο της ομάδας μεταφορών του ΟΟΣΑ στο Παρίσι. Στις 13 πρέπει να φύγω. Έχει φτάσει ο μήνας 10 ή 11 δεν θυμάμαι ακριβώς και ακόμη δεν έχει υπογράψει ο υπουργός τις οδηγίες της Ελληνικής Αντιπροσωπείας , όπως γινόταν τότε και τις οποίες είχαμε αφήσει στον Υπασπιστή του περίπου πέντε-έξι μέρες πριν. Ανεβαίνω λοιπόν ο ίδιος επάνω και όταν μπήκα μέσα του ζήτησα να υπογράψει.

Για μένα το θέμα ήταν τυπικό, γιατί αν και είχε περίπου έξι μήνες Υπουργός, μου είχε ήδη υπογράψει αρκετές άλλες μετακινήσεις και τις σχετικές τους οδηγίες χωρίς πρόβλημα. Τον ενημέρωνα για το αντικείμενο των συναντήσεων και για τις θέσεις μας και κυρίως αν θα υπάρξουν τυχόν προβλήματα και πως θα τα αντιμετωπίσουμε με εναλλακτικές θέσεις. Αν συμφωνούσε υπέγραφε, αν είχε απορίες ή δεν συμφωνούσε το συζητούσαμε μέχρι να καταλήξουμε κάπου.

Στην συγκεκριμένη συνάντηση δεν αντιμετωπίζαμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι περίμενα ότι θα τον ενημερώσω για τη συνάντηση, θα πάρω υπογραφή και θα φύγω. Στο μεταξύ μου είχε ήδη υπογράψει την μετακίνηση, η οποία πάντα προηγείται των οδηγιών, για να μπορέσει η Υπηρεσία των εντελλομένων εξόδων να εγκρίνει τη χορήγηση της προβλεπόμενης αποζημίωσης μου και η σχετική διαδικασία είναι αρκετά χρονοβόρα. Μπήκα στο Υπουργικό γραφείο ήρεμος και ανυποψίαστος για το τι θα επακολουθούσε.

Του εξήγησα και του ζήτησα να υπογράψει τις οδηγίες. Και τότε έδωσε παράσταση. Πέταξε τον φάκελο με δύναμη στο γραφείο του και είπε ότι δεν είναι κατάσταση αυτή ο Υπουργός να ενημερώνεται στο παρά πέντε για μια τόσο σημαντική συνάντηση. Μετά την πρώτη έκπληξη μου, γιατί μέχρι τότε οι συναντήσεις μας ήταν πολιτισμένες, του είπα ότι δεν τις πήγαμε τελευταία στιγμή γιατί είναι στο γραφείο του εδώ και πέντε περίπου μέρες, αλλά εγώ δεν μπορώ να ξέρω γιατί δεν τις έχει υπογράψει, αν και ξέρω ότι τους δικούς μας φακέλους ο Υπασπιστής τους δίνει αμέσως μέσα.

Του είπα επίσης ότι έχει ήδη ενημερωθεί για την συνάντηση, γιατί μου έχει υπογράψει ήδη τη σχετική διαταγή μετακίνησης, αλλά ίσως να το έχει ξεχάσει. Η κουβέντα ανάβει και φωνάζει στο γραφείο τον Γεν. Γραμματέα του ΥΕΝ, τον Αρχηγό ΛΣ και τους δύο Υπαρχηγούς, οι οποίοι, όλοι αυτοί , κατά τους κανόνες της ιεραρχίας, έχουν υπογράψει πριν από τον υπουργό. Ο Αρχηγός, με τον Α Υπαρχηγό, προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση, αλλά εις μάτην.

Ο Γενικός, που ούτε αυτός με πάει, παρόλο που έχει υπογράψει, βρίσκει ευκαιρία και με θάβει, ότι δεν σέβομαι την ιεραρχία ότι έχω κάνει καπετανάτο κλπ. Πάνω στην κουβέντα, βγαίνει ότι ήθελε να πάρω μαζί μου στο ταξίδι και μία σύμβουλο του. Του είπα ότι αν μου το ζητούσε, δεν είχα λόγο να αρνηθώ, αλλά και η Υπηρεσία μου δεν είχε λόγο να την προτείνει από μόνη της. Σε μια προσπάθεια να κρατηθώ στο ύψος μου, να εκτονώσω την κατάσταση και να τιμήσω το όνομα μου, του λέω ότι δεν έχει νόημα αυτή η κουβέντα και ότι ή μου έχει εμπιστοσύνη ως Δ/ντή της συγκεκριμένης Δ/νσης ή όχι.

Μου λέει χωρίς πολύ σκέψη και σχεδόν αμέσως ότι όχι δεν μου έχει. Την απάντηση την περίμενα, αλλά δεν περίμενα τη συνέχεια. Μετά απ’ αυτό, δεν υπήρχε λόγος να παραμένω στο γραφείο του και κατέβηκα στο γραφείο μου. Προσπαθούσα να μαντέψω τη συνέχεια. Η συνήθης πρακτική μέχρι τότε για την περίπτωση που δεν τα έβρισκε κάποιος Υπουργός με κάποιο Δ/ντή του, ήταν να αλλάξει ο Δ/ντής, αλλά όχι και να εξοστρακιστεί.

Στην περίπτωση μου, ήθελαν και ο Υπουργός και ο Γενικός, να με στείλουν Λιμενάρχη σε απομακρυσμένο Λιμεναρχείο. Κρήτη, Μυτιλήνη, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Αρχηγός το πάλευε, να πάω σε κανένα “ψυγείο” δηλαδή σε Δ/νση υποδεέστερης σημασίας, άνευ ουσιαστικού αντικειμένου αλλά να μη φύγω από το κέντρο. Όμως ούτε γι’αυτό ήταν διατεθειμένοι αφού στην ουσία ήθελαν να με τιμωρήσουν. Ήρθαν οι ανώτεροι μου στο Γραφείο και μου είπαν να πάω να του ζητήσω συγγνώμη.

Τους είπα ότι αν ζητήσω συγγνώμη για κάτι που δεν έχω κάνει και δεν φταίω, όσο είναι αυτός θα με κυνηγάει συνεχώς. Για τον χαρακτήρα μου κι επειδή κατάλαβα τι θα αντιμετώπιζα και στο μέλλον, η παραίτηση για μένα ήταν μονόδρομος.

Αυτά από το “memoire” που έχω γράψει για τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, για τα ” κατορθώματα” μου.