Ας θυμηθούμε τι είπε κατά τη διάρκεια του FT Commodities Global Summit η Μαρία Αγγελικούση:
“Οι ξένοι πλοιοκτήτες γίνονται ολοένα και πιο επιφυλακτικοί όσον αφορά στη μεταφορά φορτίων ρωσικού πετρελαίου λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία και των επιπτώσεων των δυτικών κυρώσεων στη Μόσχα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε μεγάλη επίδραση στην αγορά των δεξαμενόπλοιων. Υπάρχει μεγάλος δισταγμός μεταξύ των πλοιοκτητών να μεταφέρουν οποιοδήποτε ρωσικό πετρέλαιο ή προϊόντα πετρελαίου. Υπάρχουν και οι αυτοκυρώσεις. Οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει κυρώσεις στις εξαγωγές ρωσικού πετρελαίου, ο ρωσικών συμφερόντων στόλος της Sovcomflot αντιμετωπίζει προβλήματα, ενώ πολλοί πλοιοκτήτες είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου. Τα ευρωπαϊκά διυλιστήρια πρέπει να προμηθεύονται πετρέλαιο από πιο μακριά. Δεν θα μεταφέρουμε ρωσικά φορτία. Υπάρχει επίσης ένα τεράστιο ηθικό θέμα σε αυτό. Ο στόλος-φάντασμα των δεξαμενόπλοιων που μεταφέρουν αυτό το πετρέλαιο αποτελείται από 100 έως 150 πλοία”.
Χωρίς περιστροφές τολμάμε να πούμε ότι το “νέο δόγμα της Μαρίας Αγγελικούση” έρχεται σε σύγκρουση με το “ιστορικό δόγμα του Ανδρέα Μιαούλη”.
Οι δηλώσεις όμως της Μαρίας Αγγελικούση επαναφέρει στη συζήτηση και το δίλημμα που απασχόλησε την πρόσφατη πολιτική ζωή του τόπου: “Το νόμιμον είναι και ηθικόν;”.
Αν απομονώσουμε τη φράση της Μαρίας Αγγελικούση: “Δεν θα μεταφέρουμε ρωσικά φορτία, υπάρχει επίσης ένα τεράστιο ηθικό θέμα σε αυτό”, φαίνεται ότι αφήνει αιχμές προς τους άλλους πλοιοκτήτες, μεταξύ αυτών και Ελλήνων εφοπλιστών που μεταφέρουν ρωσικά πετρέλαια προς την Ευρώπη, αλλά και σε άλλα λιμάνια του κόσμου.
Προφανώς η Μαρία Αγγελικούση – πάντα με την επιφύλαξη ότι δεν έχουν παρερμηνευθεί οι δηλώσεις της – έχει μια άλλη κοσμοθεωρία και στο επιχειρείν.
Όμως, να επισημάνουμε ότι οι Έλληνες εφοπλιστές δεν κάνουν κάτι παράνομο σε αυτές τις μεταφορές. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους. Άλλωστε, μεταφέρουν, κυρίως σε Γερμανικά λιμάνια, ρωσικό πετρέλαιο για να ζεσταθούν οι κάτοικοι της κεντρικής Ευρώπης.
Είναι γνωστό πλέον ότι συνδικάτα στη Μεγάλη Βρετανία αποφάσισαν να μην αφήσουν να προσεγγίσουν τα δεξαμενόπλοια στα λιμάνια πλοία που προέρχονταν με φορτίο από την Ρωσία, όμως η κυβέρνηση δεν το επέτρεψε και τα πλοία εκφόρτωσαν κανονικά.
Να θυμίσουμε ότι με τις εγκριτικές πράξεις νηολόγησης πλοίων στο εθνικό μας νηολόγιο όλα τα πλοία είναι στη διάθεση του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση πολέμου και μεταφορικών αναγκών της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Πάντως, όπως και να πιάσεις το θέμα με τις δηλώσεις της Μαρίας Αγγελικούση, το σίγουρο είναι ότι η ισχυρότερη γυναίκα του ελληνικού και παγκόσμιου εφοπλισμού, φέρνει καινούργιες απόψεις στο χώρο της ναυτιλίας. Άλλωστε, το ίδιο έκαναν και ο πατέρας της Γιάννης Αγγελικούσης, αλλά και ο παππούς της Αντώνης Αγγελικούσης.
Το δόγμα του Ανδρέα Μιαούλη
Ο Ανδρέας Μιαούλης, ήταν η αντιπροσωπευτική έκφραση και της φύσης του ναυτικού επαγγέλματος, εκείνης της εποχής, που κυριαρχούσε η έντονη η διάθεση της περιπέτειας και της υπέρβασης του κινδύνου.
Είναι γνωστή η απόφαση του Ανδρέα Μιαούλη να διασπάσει το εμπάργκο των Άγγλων στη Γαλλία. Σε ένα ταξίδι το 1802 στο Κάδιξ ο Άγγλος ναύαρχος Νέλσων συνέλαβε το πλοίο του Έλληνα πλοιάρχου και καραβοκύρη. Ο διάλογος που ακολούθησε μεταξύ του Μιαούλη και του Νέλσωνα δείχνει τη γενναιότητα, αλλά και την αποφασιστικότητα του έλληνα θαλασσόλυκου:
-Είσαι Έλληνας;
-Μάλιστα Ναύαρχε!
-Το ξέρεις πως σ’ αυτά τα μέρη εφαρμόζω αποκλεισμό;
-Το γνωρίζω πολύ καλά κύριε ναύαρχε!
-Και τότε γιατί τον παραβιάζεις;
-Για το συμφέρον μου ναύαρχε!
-Αν ήμουν εγώ στη θέση σου και εσύ στη δική μου τι θα έκανες;
-Θα σε κρέμαγα απ’ το λαιμό, στο πινό της μαίστρας Ναύαρχέ μου!
Αυτό το “δόγμα Μιαούλη” το έχει περιγράψει ο Γκαίτε στο μνημειώδες έργο του “Φάουστ” σε ένα διάλογο:
“δεν θα ήμουν άξιος ναυτικός,
αν δεν εγνώριζα ο φτωχός,
πως μάχη εμπόριο και ναυτιλία,
συνώνυμα είναι και τα τρία”.
Αυτή η διαπίστωση του Γκαίτε αντιπροσωπεύει διαχρονικά ανά τους αιώνες την επιθετική φύση των ανθρώπων της θάλασσας. Οι θαλασσοπόροι ποτέ δεν αποδέχτηκαν ότι ήταν περιορισμένη η θάλασσα. Συνεχώς αναζητούσαν νέους τόπους και χρησιμοποιούσαν τα πάντα για να επιτύχουν τους τις φιλοδοξίες τους και τους οραματισμούς τους.
Η πορεία του Χριστόφορου Κολόμβου με τα πλοία του, “Πίντα”, “Νίνα” και “Σάντα Μαρία” είναι η επιβεβαίωση της διαφορετικής σκέψης εκείνων που λάτρεψαν την θάλασσα και την περιπέτεια.
Οι θαλασσοπόροι είχαν τους δικούς τους κανόνες, τους οποίους διαμόρφωναν συνεχώς κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώνονταν.
Έγιναν ναυτικοί, καραβοκύρηδες, έμποροι, ναυμάχοι, κατακτητές, πειρατές, μπουρλοτιέρηδες.
Με το ανοιχτό μυαλό τους πάντα εκσυγχρόνιζαν τα σκαριά τους, τα ατμόπλοια τους, τα πετρελαιοκίνητα πλοία τους μέχρι που έφτασαν μέχρι σήμερα στα υβριδικά πλοία.
Μέσα σε αυτή την πορεία των αιώνων είχαμε ένα δεδομένο: οι καραβοκύρηδες δεν υπάκουσαν σε περιορισμούς. Σε κανένα νόμο, σε κανένα φιρμάνι. Σε κανένα Βασιλιά. Πάντα, έκαναν αυτό που πρόσταζε το συμφέρον τους. Λάτρευαν την περιπέτεια και τα φλουριά. Τα χρυσά περιδέραια και τα γρόσια. Αλλά το κυριότερο: κατόρθωναν και έσπαγαν όλους τους αποκλεισμούς και εφοδίαζαν έναντι παχυλής αμοιβής τους εγκλωβισμένους.
Αυτό έγινε όταν οι Άγγλοι απέκλεισαν την Γαλλία, αλλά και όταν υπήρχε το εμπάργκο στην Κούβα από τις ΗΠΑ, ακόμη και τον αποκλεισμό της Ροδεσίας. Σε όλους τους αποκλεισμούς υπήρχαν καραβοκύρηδες που έκαναν το αντίθετο από αυτό που τους πρόσταζαν.
Τώρα, ποιο από αυτά τα δύο δόγματα θα επικρατήσει, είναι θέμα χρόνου να αποδειχθεί.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
