Τον τελευταίο καιρό ένιωθα υποτονική. Κουρασμένη. Πολλές φορές δυσκολευόμουν ακόμη και να σηκωθώ από το κρεβάτι. Λίγο η δουλειά, λίγο οι απαιτήσεις των παιδιών, πολύ περισσότερο όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία και η έλλειψη διεξόδου, μάλλον με είχαν οδηγήσει σε εξάντληση. Διάβαζα γι’ αυτό, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας…

Οι φίλοι και οι συγγενείς με παρότρυναν να απευθυνθώ σε κάποιο γιατρό μήπως η κακή μου διάθεση οφειλόταν σε κάποιο παθολογικό αίτιο. Βαθιά μέσα μου, όμως, ήξερα ότι δεν έχω τίποτα. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν έναν τρόπο διαφυγής… Να αντιμετωπίσω το στρες, να χαλαρώσω, να βρω τρόπο να αρχίσω να απολαμβάνω και πάλι τις μικρές και τις μεγάλες χαρές της καθημερινότητας, να αισθανθώ πιο υγιής.

Αυτό σκέφτηκα όταν είδα πρώτη φορά την καμπάνια της ΝΝ Hellas «Η ζωή είναι πάντα μπροστά» με πρωταγωνιστή τον κύριο Δημήτρη Χρόνη και άρχισα να διαβάζω γι’ αυτόν. Έμπνευση έψαχνα και έμπνευση βρήκα. Λίγο η ιστορία του, λίγο η ευγενική φυσιογνωμία του, λίγο οι δυσκολίες που αντιμετώπισε χωρίς όμως να το βάλει κάτω, μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου.

«Αφού τα κατάφερε εκείνος, μπορώ να τα καταφέρω κι εγώ. Θα το βάλω στόχο. Στην ίδια ηλικία ήταν πάνω-κάτω κι αυτός όταν αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του», σκέφτηκα.

Μέχρι τα 47 του, ο κ. Χρόνης ήταν φανατικός καπνιστής. Άρχισε να παθαίνει, όμως, κρίσεις δύσπνοιας. Κρίσεις που τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Εκεί ήρθε βίαια αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Έπρεπε να κόψει το κάπνισμα, να χάσει βάρος, να αλλάξει τρόπο ζωής. Και τα κατάφερε! Έκοψε το κάπνισμα με την πρώτη και αποφάσισε να πάει γυμναστήριο, να δοκιμάσει στα 47 του για πρώτη φορά την υγιεινή ζωή και να ξεκινήσει να τρέχει, κάτι που, ούτως ή άλλως, του άρεσε πάρα πολύ.

Ο κ. Χρόνης έτρεξε τον πρώτο του μαραθώνιο (μαραθώνιο!) το 2002 σε ηλικία 51 ετών. Από τότε έχει συμμετάσχει σε πάνω από 20 μαραθωνίους και 15 υπερμαραθώνιους σε όλον τον κόσμο και αγώνες 100, 140, 180 και 246 χλμ., ενώ έτρεξε πρώτη φορά στο Σπάρταθλο το 2017, σε ηλικία 66 ετών!

Τι είναι το Σπάρταθλο; Ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που λαμβάνει χώρα στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ένας από τους πλέον δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως. Και ο κ. Χρόνης, που ξεκίνησε στα 47, κατάφερε κι έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία Έλληνας αθλητής που κατέκτησε το πολύ δύσκολο κι απαιτητικό Σπάρταθλο. Έχει τρέξει δε στο Τόκιο, στο Λονδίνο, Σικάγο. Και απ’ ό,τι φαίνεται συνεχίζει…

«Αν τα κατάφερε εκείνος, μπορείς να τα καταφέρεις κι εσύ. Δοκίμασε τουλάχιστον!», ακούστηκε μια μικρή φωνούλα μέσα μου.

Την άκουσα τη φωνούλα αυτή. Και την άλλη μέρα έβαλα ξυπνητήρι, όπως συνήθως, στις 06:00. Όμως, αυτή τη φορά, έβαλα αμέσως τη φόρμα μου, τα αθλητικά μου και βγήκα κατευθείαν στον δρόμο!

Διστακτικά στην αρχή, κοιτώντας μουδιασμένα γύρω-γύρω (πρώτη φορά βλέπετε…), εντονότερα στη συνέχεια άρχισα να τρέχω. Και σταδιακά άρχισε να ξεδιπλώνεται γύρω μου -και μέσα μου- ένας κόσμος διαφορετικός. Ένας κόσμος που δεν είχα αντιληφθεί, με άπειρες δυνατότητες!  όσο έτρεχα, τόσο πιο υγιής ένιωθα, τόσο πιο δραστήρια. Αναζωογονημένη, δυνατή, έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο! Πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας με μία και μόνο απόφαση!

Την πρώτη φορά, δεν έτρεξα πολύ. Γύρισα, όμως, μέσα από την αγορά της γειτονιάς μου, πήρα καφέ και επέστρεψα σπίτι άλλος άνθρωπος. Ένα σύντομο ντους, ένα μήλο, πρωινό για τα παιδιά, η μέρα ξεκινούσε για τα καλά όπως συνήθως.

Όπως συνήθως;

«Μαμά, έγινε κάτι;», ήρθε σύντομα η ερώτηση.

«Όχι, αγάπη μου, γιατί ρωτάς;», ξαφνιάζομαι.

«Είσαι όμορφη. Σαν να κοιμήθηκες καλύτερα σήμερα, μου φαίνεται», σχολιάζει η μικρή.

«Γνώρισα έναν σπουδαίο άνθρωπο», μου βγήκε αυθόρμητα: «Έναν άνθρωπο που δεν το έβαλε κάτω. Γιατί ήξερε πως όταν έχεις θέληση και κάποιον να σε στηρίζει, τίποτε δεν μπορεί να σε κρατήσει από το να τρέξεις μπροστά. Κι αυτό σκοπεύω να κάνω κι εγώ. Γιατί η ζωή είναι πάντα μπροστά. Να το θυμάσαι!».