Πάνω από 10 χρόνια μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τα επακόλουθά της.

Η παγκόσμια αύξηση των μισθών το 2017 έπεσε στο χαμηλότερο ποσοστό από το 2008. Αναπροσαρμοσμένες για τον πληθωρισμό, οι πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις ήταν μόλις 1,8% το 2017, από 2,4% το 2016.

Στην Παγκόσμια Έκθεση για τους Μισθούς 2018/19, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) διαπίστωσε ότι οι προηγμένες οικονομίες της G20 σημείωσαν πτώση της αύξησης των μισθών από 0,9% το 2016 σε 0,4% το 2017. Εν τω μεταξύ, οι αναδυόμενες οικονομίες της G20 παρουσίασαν αύξηση μεταξύ 4,9% το 2016 και 4,3% το 2017.

Η κακή απόδοση ορισμένων ανεπτυγμένων χωρών της ομάδας των G20 είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη. Τόσο η Ιταλία όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο έχασαν περίπου το 5% της πραγματικής αύξησης των μισθών κατά την περίοδο 2008-17. Η Ιταλία σημείωσε μια επιστροφή στη θετική ανάπτυξη των μισθών το 2014, αλλά αυτό αντιστράφηκε το 2017.

Υπήρξε επίσης μια σύντομη ανάκαμψη στο Ηνωμένο Βασίλειο μεταξύ του 2014 και του 2016, αλλά από τότε οι αυξήσεις των αμοιβών παρέμειναν σταθερά μειωμένες. Στην Ιαπωνία, η εικόνα ήταν ακόμα πιο ζοφερή: η συνολική αύξηση των μισθών παρέμεινε κοντά στο μηδέν μεταξύ 2008 και 2017.

Η ΔΟΕ διαπίστωσε επίσης ότι η παγκόσμια μισθολογική ανισότητα μεταξύ των φύλων εξακολουθεί να έχει ισχυρή παρουσία, με τις γυναίκες να κερδίζουν κατά μέσο όρο 20% λιγότερα από τους άνδρες. Οι λόγοι πίσω από αυτό είναι λιγότερο σαφείς. Οι διαφορές στο μορφωτικό επίπεδο δεν φαίνεται να αποτελούν παράγοντα, καθώς οι γυναίκες εργαζόμενες τείνουν να έχουν εξίσου καλά – αν όχι καλύτερα – μορφωτικά επιτεύγματα από τους άνδρες.

Ο διαχωρισμός και η πόλωση της εργασίας σε επίπεδο φύλου είναι ένας πιο ξεκάθαρος παράγοντας. Στα παραδοσιακά επαγγέλματα όπου κυριαρχούν οι άνδρες, όπου οι γυναίκες εξακολουθούν να υποεκπροσωπούνται, τείνουν να πληρώνονται λιγότερο από τους αντίστοιχους άνδρες. Η έκθεση διαπιστώνει επίσης ότι ένα εργατικό δυναμικό όπου κυριαρχούν οι γυναίκες μπορεί να υποστεί “ποινή” μισθού 14,7%, σε σύγκριση με παρόμοιους οργανισμούς που απασχολούν πιο μικτό εργατικό δυναμικό.

Υπάρχει ένας γρίφος στο επίκεντρο των στατιστικών για τη χαμηλή αύξηση των μισθών. Αν και η ανάκαμψη του ΑΕΠ αρχίζει να επιβραδύνει και οι προβλέψεις δείχνουν ότι θα παραμείνει αργή, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί. Ταυτόχρονα, σε πολλές μεγάλες οικονομίες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ, η ανεργία μειώνεται. Παραδοσιακά, αυτό θα επέβαλλε αύξηση μισθών, καθώς οι εργοδότες ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μειωμένο αριθμό διαθέσιμων υπαλλήλων. Αλλά αυτό απλά δεν έχει συμβεί. Ή τουλάχιστον όχι ομοιόμορφα.

Ένας λόγος μπορεί να είναι η αργή αύξηση της παραγωγικότητας.

Η παραγωγικότητα μετρά την παραγωγή οικονομικών πόρων – όπως η γη, ο εξοπλισμός ή οι εργαζόμενοι. Υπολογίζεται με τη διαίρεση της μέσης παραγωγής σε μια δεδομένη περίοδο, δια του κόστους ή / και των πόρων που καταναλώθηκαν κατά την ίδια περίοδο για να υπολογιστεί το ΑΕΠ ανά εργαζόμενο, για παράδειγμα.

Εάν η αξία της παραγωγής τους δεν αυξάνεται ή ακόμη και μειώνεται, οι εργαζόμενοι δεν δημιουργούν πρόσθετο πλούτο που μπορεί να μετατραπεί σε μισθολογικές αυξήσεις.

Αλλά μπορεί να υπάρχουν και συναισθηματικοί και ψυχολογικοί παράγοντες. Η ύφεση του 2008 δεν έπληξε σκληρά μόνο τις επιχειρήσεις. Πολλοί άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά, ακόμη και για λίγο. Για πολλούς στον ανεπτυγμένο κόσμο, η ύφεση τους άφησε εκτεθειμένους με υψηλά επίπεδα προσωπικών χρεών και ελάχιστες αποταμιεύσεις. Κάποιοι έχουν ακόμη μείνει με σπίτια αξίας χαμηλότερης από ό, τι πριν από 10 χρόνια.

Όλα αυτά μπορούν να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη στο τοπίο της απασχόλησης: αν έχεις δουλειά, ίσως είναι καλύτερο να είσαι ευγνώμων παρά να ασχοληθείς να ζητήσεις αύξηση μισθού, πόσο μάλλον να ρισκάρεις την όποια εργασιακή ασφάλεια έχεις για ένα νέο ξεκίνημα κάπου αλλού. Η κρίση του 2008 έχει αφήσει μια παρατεταμένη σκιά.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι ο Sean Fleming