Παναγιώτης Πανούσης: Ο πλειστηριασμός που έφερε ξανά στο προσκήνιο την Αττικάτ

Παναγιώτης Πανούσης

Την ακμή και το τέλος της Αττικάτ, τις υποθέσεις χειραγώγησης μετοχών και τις προσπάθειες να μην «εκπέσει» θυμίζει στους πρωταγωνιστές του κλάδου των κατασκευών η εκποίηση των γραφείων του ομίλου του Παναγιώτη Πανούση στην Κηφισιά, ένα από τα τελευταία περιουσιακά στοιχεία της κατασκευαστικής.

Ο χειριστής μπουλντόζας, Παναγιώτης Πανούσης έχτισε μία υπολογίσιμη δύναμη στις κατασκευές, με τη φιλοδοξία, μάλιστα, να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη θέση της στη «νέα εποχή των κατασκευών στη χώρα μας», κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε έργα συγχρηματοδοτούμενα από κοινοτικά κονδύλια και μέσω διαγωνισμών προϋπολογισμού 15 δισ. ευρώ.

Προηγουμένως, από το 1980 έως το 1993, η Αττικάτ ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στην κατασκευή των μεγάλων έργων υποδομής της περιόδου, όπως των βιομηχανικών περιοχών της ΕΤΒΑ, των αποχετευτικών έργων των πόλεων Λάρισας, Βόλου, Ιωαννίνων, Ρεθύμνου, μεγάλων έργων οδοποιίας (όπως οι αυτοκινητόδρομοι Κορίνθου – Τρίπολης και Θεσσαλονίκης – Κατερίνης) και υλοποίηση έργων για τον ΟΣΕ και τη ΔΕΗ.

Παράλληλα επέκτεινε τη δραστηριότητά της στον τομέα των ιδιωτικών και οικοδομικών έργων, με την κατασκευή ξενοδοχείου και Bungalows. Το 1994 βρήκε το κλειδί στην άντληση κεφαλαίων μέσω της εισαγωγής των μετοχών της στο Χρηματιστήριο και το 1995 η Αττικάτ απέκτησε εργοληπτικό πτυχίο 7ης τάξης.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, η εταιρεία είχε αναλάβει έργα όπως η Παράκαμψη Λάρισας, τμήματα της Εγνατίας Οδού, τμήματα του Αεροδρομίου των Σπάτων, του νέου Αυτοκινητόδρομου Αθηνών – Θεσσαλονίκης, η κατασκευή σήραγγας, χωματουργικών και λοιπών έργων στη νέα Διπλή Σιδηροδρομική Γραμμή Αθηνών – Θεσσαλονίκης, συμμετείχε στη ζεύξη Ακτίου – Πρέβεζας, την εκτροπή του Αχελώου, το Μετρό της Θεσσαλονίκης και έθεσε στο διάστημα αυτό τις βάσεις για διεύρυνση των εργασιών της στο εξωτερικό (κυρίως στο χώρο των Βαλκανίων, των Παρευξείνιων χωρών, στην Κύπρο, Μέση Ανατολή) λαμβάνοντας μέρος σε διαγωνισμούς κατασκευής αυτοκινητόδρομων στη Βουλγαρία.

Τότε κρίθηκε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει σε έργα real estate και αυτοχρηματοδοτούμενες επενδύσεις, με σημαντικότερη όλων το Πολιτεία Business Center, που στέγασε το Ερρίκος Ντυνάν και την Τηλέτυπος.

Μέσα σε μια πενταετία είχε εξαγοράσει πλήθος εταιρειών, όπως οι Σ. Σιγάλας, ΑΤΕΜΚΕ, Ευκλείδης, Τεχνοδομή – Αφοί Τραυλού, Παρνασσός, ΗΛΜΕΚ και ΗΧΟΠΛΑΣΤ.

Το disaster story της προηγούμενης δεκαετίας

Το τέλος της Αττικάτ χρονολογείται στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, όταν απορρίφθηκε η αίτηση επικύρωσης της συμφωνίας συνδιαλλαγής με την πλειοψηφία των πιστωτών της από το Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκτός της τρύπας που δημιούργησε στα ταμεία του ομίλου η εμπλοκή στα δημόσια έργα – ο Παναγιώτης Πανούσης υποστήριζε ότι το κράτος όφειλε στην εισηγμένη 100 εκατ. ευρώ –, στην καταστροφή συνέβαλαν επενδύσεις που σχεδίαζε η Αττικάτ και έμειναν μακέτες. Το 2010 είχε ήδη προδιαγραφεί το μέλλον της ανάπτυξης στη μαρίνα του Αγίου Κοσμά, στο πρώην Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας.

Εκεί η θυγατρική του ομίλου, Παρνασσός, σχεδίαζε τον πολυχώρο Alsity σε έκταση 60.000 τ.μ., ένα έργο ύψους 150 εκατ. ευρώ που δεν υλοποιήθηκε όχι μόνο λόγω δυσκολιών στη χρηματοδότηση, αλλά και λόγω των αντιρρήσεων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι ενστάσεις του δήμου Ελληνικού μεταφράστηκαν σε προσφυγές στο ΣτΕ, αλλά η κατασκευαστική είχε ήδη ξοδέψει 40 εκατομμύρια ευρώ, για αυτό και προσέφυγε σε Διαιτησία, χωρίς, ωστόσο, αποτέλεσμα.

Ακόμα ένα έργο – μακέτα ήταν το Καζίνο Αθηνών στο Φλοίσβο, που πάγωσε με κυβερνητική απόφαση. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών επιδίκασε αποζημίωση αρχικού ποσού 17 εκατομμυρίων ευρώ στην κοινοπραξία που θα κατασκεύαζε το καζίνο – στις Αττικάτ, Προοδευτική, ΑΛΤΕ και Τεχνοδομή –, αλλά το 2013, όταν η απόφαση υπεγράφη, οι εταιρείες είχαν, ουσιαστικά, εξαφανιστεί από το προσκήνιο.

Από την κατηφόρα δεν έσωσε τον όμιλο που έχτισε ο Παναγιώτης Πανούσης ούτε η συμφωνία με τη ΓΕΚ Τέρνα – η οποία απέκτησε το 2007 το 21,4% της κατασκευαστικής, αλλά η συμμαχία δεν απέδωσε καρπούς –, ούτε η πώληση του μεριδίου της Αττικάτ (9,8%) στην Αττική Οδό. Το ποσοστό πουλήθηκε στην Αγροτική Τράπεζα κι ύστερα πέρασε στην Τράπεζα Πειραιώς, αλλά το τίμημα των 110 εκατομμυρίων δεν ήταν αρκετό για να ανατρέψει το σκηνικό.

Το 2011 ο Πανούσης συνελήφθη για οφειλές προς το Δημόσιο, λόγω μη καταβολής ΦΠΑ, που άγγιζαν τα 7,9 εκατ. ευρώ, ενώ κατηγορήθηκε ως ο ιθύνων νους (ως πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και μεγαλομέτοχος) των παράνομων χρηματιστηριακών μεθοδεύσεων που εκτίναξαν στα ύψη τη μετοχή της κατασκευαστικής Σιγάλας, η οποία έφτασε να ενισχυθεί σχεδόν κατά 800%. Προφυλακίστηκε τον Μάρτιο του 2008 και τελικά αφέθηκε ελεύθερος τέσσερις μήνες μετά, με εγγύηση 2 εκατ. ευρώ.

Ο Πανούσης, πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και μεγαλομέτοχος της κατασκευαστικής εταιρείας εμφανίζει ως ιθύνοντα νου των παράνομων χρηματιστηριακών μεθοδεύσεων που εκτίναξαν στα ύψη τη μετοχή της κατασκευαστικής εταιρείας Σιγάλας, η οποία έφθασε να ενισχυθεί σχεδόν κατά 800%. Για αυτές τις υποθέσεις είχε προφυλακισθεί τον Μάρτιο του 2008 και είχε τελικά είχε αφεθεί ελεύθερος στις αρχές Ιουλίου 2008 μετά την καταβολή χρηματικής εγγύησης περίπου 2 εκατ. ευρώ. Ακολούθησε η έξωση της θυγατρικής Σείριος από τη μαρίνα Αγίου Κοσμά, καθώς ήταν υπόχρεη καταβολής αποζημίωσης 35 εκατ. ευρώ προς την Ελληνικό Α.Ε. λόγω της μη καταβολής μισθωμάτων.

Μία δεκαετία και πλέον από την τελευταία πράξη του δράματος του ομίλου βγαίνουν στο σφυρί τα γραφεία της Αττικάτ στην Κηφισιά. Στις 19 Νοεμβρίου εκποιείται έναντι 467.057 ευρώ ακίνητο στην Αγία Κυριακή, επί της οδού Όθωνος. Σε αυτό έχει ανεγερθεί διώροφη οικοδομή αποτελούμενη από υπόγειο, επιφάνειας 274 τ.μ., ισόγειο επιφάνειας 211 τ.μ. και πρώτο όροφο 191 τ.μ.. Ο εκτελεστός τίτλος έχει εκδοθεί στο 2014 και το ποσό για το οποίο έγινε η κατάσχεση ανέρχεται σε 100.000 ευρώ, ενώ επισπεύδουσα είναι η Intrum.