Προσοχή εάν πληρώνετε με κάρτα: Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στα τεκμήρια

Προσοχή. Κάποιοι φορολογούμενοι μπορεί να έχουν την αγωνία να πραγματοποιούν δαπάνες με πιστωτική κάρτα για να οικοδομήσουν το αφορολόγητο όριο τους.  Όμως κινδυνεύουν από μια πολύ επικίνδυνη παγίδα. Είναι η πραγματοποίηση δαπάνη υψηλότερης από την ελάχιστη απαιτούμενη. Η δαπάνη αυτή “τρώει”  τη φορολογική αποταμίευση, τη λεγόμενη δυνατότητα ανάλωσης κεφαλαίου, με την οποία καλύπτονται τεκμήρια.

Προσοχή λοιπόν: Με βάση όσα ισχύουν από φέτος, για το χτίσιμο του αφορολόγητου ορίου οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα πρέπει να δαπανήσουν ένα ελάχιστο μέρος του εισοδήματός τους με πλαστικό χρήμα, δηλαδή πιστωτική ή χρεωστική κάρτα.

Συγκεκριμένα τα απαιτούμενα ποσά δαπανών με πλαστικό χρήμα ανέρχονται σε:

-10% του ετησίου εισοδήματος, εφόσον αυτό ανέρχεται έως 10.000 ευρώ,

– 15% του κλιμακίου εισοδήματος από 10.001 έως και 30.000 ευρώ και

-20% για το υπερβάλλον των 30.000 ευρώ εισόδημα.

Τα ποσοστά αυτά ισχύουν ανά κλιμάκιο εισοδήματος και εφόσον ο μισθωτός δεν έχει δαπανήσει  το απαιτούμενο ποσό με κάρτα τότε θα του επιβάλλεται πρόσθετος φόρος 22% επί της δαπάνης με κάρτα που υπολείπεται της ελάχιστης απαιτούμενης.

Παράδειγμα

Μισθωτός έχει ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ. Για να λάβει την έκπτωση φόρου που οδηγεί στο αφορολόγητο όριο θα πρέπει να δαπανήσει εντός του 2017 με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα τουλάχιστον το ποσό των 2.500 ευρώ. Αν δαπανήσει λιγότερα, δηλαδή 2.000 τότε για τα 500 ευρώ δαπάνης με κάρτα που του λείπουν θα πληρώσει πρόσθετο φόρο 22%, δηλαδή επιπλέον 110 ευρώ.

Με βάση απόφαση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, οι φορολογούμενοι δεν είναι υποχρεωμένοι να διακρατούν τις αποδείξεις των δαπανών με πλαστικό χρήμα. Εφόσον τους ζητηθεί κατά τον έλεγχο από την εφορία θα πρέπει να προσκομίσουν την κίνηση του λογαριασμού της κάρτας τους από τη οποία προκύπτει η δαπάνη με πλαστικό χρήμα.

Ο φορολογούμενος, όμως, δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώσει στην εφορία μόνο την ελάχιστη απαιτούμενη δαπάνη με πλαστικό χρήμα αλλά το σύνολό της, όπως αυτό προκύπτει από το σχετικό αποδεικτικό κίνησης της κάρτας.

Εάν υποθέσουμε ότι στο παραπάνω παράδειγμα ο φορολογούμενος έχει ξοδέψει με κάρτα το ποσό των 3.000 ευρώ.  Το ποσό αυτό είναι πραγματική δαπάνη για τον φορολογούμενο η οποία του ροκανίζει το ποσό που μπορεί να επικαλεστεί ως δυνατότητα ανάλωσης κεφαλαίου το οποίο έχει φορολογηθεί. Κοινώς το ποσό που του δικαιολογεί η εφορία ως αποταμίευση. Έτσι, όταν ο μισθωτός θα θελήσει να καλύψει τη δαπάνη διαβίωσης, όπως εξυπηρέτηση δανείου, ελάχιστη δαπάνη κατοικίας και χρήσης ΙΧ τότε το ποσό των 3.000 ευρώ που δαπάνησε μέσω της κάρτας δεν θα μπορέσει να το επικαλεστεί.