Αν υπάρχει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία στο χώρο του εμπορίου, αυτό δεν είναι άλλο από το Μινιόν. Το εμβληματικό κτίριο, δίπλα από την Ομόνοια, που κάποτε αποτέλεσε το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, είναι κλειστό εδώ και χρόνια. Όμως, οι ειδήσεις που βγαίνουν γι’ αυτό ζωντανεύουν τις μνήμες όσων γνώρισαν το Μινιόν ως το «ναό του εμπορίου».

Ειδικά τις ημέρες των Χριστουγέννων όπου στο Μινιόν γινόταν κυριολεκτικά χαμός για όσους ήθελαν να αγοράσουν δώρα και να ζήσουν το εορταστικό κλίμα.

1

Με αφορμή τη φωταγώγηση του κτιρίου για τα Χριστούγεννα, αλλά και το αποκλειστικό ρεπορτάζ του mononews και της Χριστίνας Παπαγιάννη, για τους χρήστες που θα μπουν μόλις το Μινιόν ανακατασκευαστεί πλήρως, ας θυμηθούμε ορισμένες από τις πιο ιστορικές στιγμές του θρυλικού πολυκαταστήματος.

Εγραφε σε παλιότερο άρθρο του το mononews: Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’50. Το Μινιόν, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα πολυκαταστήματα της εποχής, στην Ευρώπη τουλάχιστον, (για την ιστορία ήταν το ενδέκατο σε μέγεθος), αν και η μόδα αργεί να φτάσει, είναι η εποχή που τα ρούχα πλένονται στο χέρι, οι γυναίκες φορούν Tόσκα, μεταποιούν τα ρούχα τους, ανακαλύπτουν με χρονοκαθυστέρηση το Νew Look του Dior, η πόλη «φωνάζει» με κίτρινα λεωφορεία και τραμ. Και φυσικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Μινιόν.

Το Μινιόν δεν ήταν μόνο τα Χριστούγεννα. Οι Polaroids. Ο Άγιος Βασίλης με την υπερμεγέθη στολή και το μούσι που ξεκολλούσε αλλά κανείς δεν πρόσεχε. Όταν είσαι παιδί όλα σου φαίνονται αθώα. Τεράστια. Αθάνατα. Το Μινιόν ήταν το πρώτο πολυκατάστημα με εννιά ορόφους, στο οποίο, μπορούσες να βρεις από σχολικά είδη και προσκλητήρια, μέχρι ταξιδιωτικό γραφείο και γραφείο φύλαξης. Μπορούσες να δημιουργήσεις σφραγίδες, να αγοράσεις δίσκους, να βρεις ανδρικά, γυναικεία, αθλητικά, είδη σπιτιού, ακόμη και pet shop, εποχιακά είδη ενώ στον έβδομο όροφο υπήρχε σαν ατραξιόν ένας πελώριος ελέφαντας… Και λίγο πιο πάνω μαλλί της γριάς και πισίνα με πλαστικές μπάλες, η χαρά του παιδιού. Και του γονιού.

Ο ιδρυτής του Μινιόν, Ιωάννης Γεωργάκας είχε γράψει και βιβλίο, για την ιστορία μιας ζωής, την ιστορία ενός καταστήματος, προσθέτοντας λέξεις και εικόνες, στη συλλογική μνήμη της πόλης. Σα να είχε γραφτεί στον τελευταίο όροφο του Μινιόν, εκεί όπου όλα έμοιαζαν παραμυθένια… Ένας οραματιστής που ξεκίνησε ως συνέταιρος στο περίπτερο «Μινιόν» που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Αιόλου και Σταδίου, για να ανοίξει και δεύτερο περίπτερο, να ρισκάρει, να επεκταθεί, να αλλάξει διευθύνσεις, να προσθέσει εμπορεύματα, να «μεγαλώσει».

 

Ιωάννης Γεωργάκας

 

Χρόνια μετά, οι Έλληνες έλεγαν για το Μινιόν ότι ήταν το «δικό τους» Harrods, κι ας ήταν πιο ταπεινό, πιο σεμνό, πιο oικείο. Ήταν η βόλτα του Σαββάτου, η σύντομη απόδραση, ο παιδότοπος μέσα στον παιδότοπο, με λύσεις και προτάσεις για όλους, χωρίς ίχνος υπεροψίας ή υπερβολής. Όλοι ήθελαν να προλάβουν τις εκπτώσεις της χρονιάς, κάτι που δεν συνέβαινε σε κανένα άλλο κατάστημα της πόλης. Το προσωπικό, περισσότεροι από 1000 υπάλληλοι, ήταν ετοιμοπόλεμο, τα ράφια άδειαζαν, οι κούκλες στις βιτρίνες κινδύνευαν να μείνουν γυμνές.

Εκεί όπου ακόμη και οι κυλιόμενες σκάλες θύμιζαν σκηνικό από ταινία του Stanley Kubrick. Ήταν το πρώτο mall της εποχής με χάι-τεκ σκάλες και κλιματισμό. Μια βόλτα στο Μινιόν αποτελούσε μια δημοκρατική πρόταση για όλους με τουλάχιστον 120.000 διαφορετικά είδη και για τον πιο απαιτητικό πελάτη. «Πάμε στο Μινιόν;», το σλόγκαν-παρότρυνση.

 

 

Όταν κάηκε

Ήταν ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου του 1980, όταν στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, το κτίριο κάηκε μαζί με το εμπόρευμα για να ξανανοίξει σε σύντομο χρονικό διάστημα με δάνεια, να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Αγοράστηκε από την Εlmec Sports, τον Όμιλο Φάις, με στόχο την ανακαίνιση και επαναλειτουργία για να αγοραστεί από το Folli Follie Group και στη συνέχεια να προταθεί για στέγαση κρατικών υπηρεσιών… Το Μινιόν ανακατασκευάστηκε, χρεωκόπησε, κρατικοποιήθηκε για να παραμείνει κλειστό από τότε.

Θα ανοίξει σύντομα από την Dimand όχι ως πολυκατάστημα, αλλά ως ένα κτίριο μικτής χρήσης. Στο ιστορικό πολυκατάστημα θα πάρουν θέση ένας έως δύο anchor tenants, που θα ενοικιάσουν χώρους 4.000 έως 5.000 τ.μ. από το σύνολο των 6.000 τ.μ. των εμπορικών χρήσεων.

Θα υπάρχουν όπως και περίπου 45 διαμερίσματα που θα πουληθούν.

Πώς το οραματίστηκε ο Γεωργάκας

Το Μινιόν ήταν δημιούργημα ενός φτωχόπαιδου από την επαρχία, του Ιωάννη Γεωργάκα.

Γεννημένος το 1913 σε χωριό της Ολυμπίας, ο Γεωργακάς στα 13 του έφτασε μόνος στην Αθήνα, εργάστηκε σε μπακάλικο ενός θείου του, ως σερβιτόρος στην πλατεία Βάθης, σε πρατήριο τσιγάρων ακόμη και ως τσιλιαδόρος ενός παπατζή.

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας αρχίζει να δουλεύει πλασιέ με το ποδήλατό του, προμηθεύοντας με μικροπράγματα τα περίπτερα.

Ο νεαρός θα γοητευτεί από ένα περίπτερο στα Χαυτεία, το Μινιόν (από το ομηρικό «μινύος» που σημαίνει πολύ μικρός), το οποίο διέφερε από τα υπόλοιπα, αφού διέθετε μια ευρεία γκάμα προϊόντων, όπως τσιγάρα, εφημερίδες, στυλό, γυαλιά, είδη καπνού και μια σειρά από χρηστικά μικροαντικείμενα. Κάπως έτσι ξεκινάει η επιχειρηματική δράση του Γεωργακά, ο οποίος πείθει τον ιδιοκτήτη του Μινιόν, Άγγελο Σεραφειμίδη, να συνεταιρισθούν.

Σύντομα θα ανοίξουν ένα ακόμη περίπτερο και λίγο αργότερα το πρώτο τους κατάστημα, στα Χαυτεία. Μετά τον πόλεμο, οι δύο συνεταίροι είναι πια έτοιμοι για το μεγάλο άλμα, ανοίγοντας το 1944 το Μινιόν, στην Πατησίων. Όμως ο Γεωργάκας θα μείνει μόνος, αφού ο Σεραφειμίδης αποχωρεί από την εταιρεία και αναχωρεί στην Αμερική.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 θα αγοράσει ένα δεκαώροφο κτίριο, πάντα κοντά στην Ομόνοια, και λίγο μετά αγοράζει και το διπλανό του. Η δικτατορία βρίσκει το Μινιόν να είναι το μεγαλύτερο κατάστημα της Αθήνας. Τη δεκαετία του ’70, το Μινιόν έχει πια μετατραπεί σε ένα τεράστιο σύγχρονο πολυκατάστημα, το ενδέκατο μεγαλύτερο σε μέγεθος σε όλη την Ευρώπη, με ετήσιες πωλήσεις που προσεγγίζουν το ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Αναδεικνύεται σε σήμα κατατεθέν της πρωτεύουσας. Ώσπου ήρθε η φωτιά και ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρησης. Το ακίνητο κρατικοποιήθηκε και το 1998 εξαγοράστηκε από την οικογένεια Φάις, που είχε υπό την ιδιοκτησία της την Elmec Sports, η οποία και εξαγοράστηκε από τη Folli Follie. Η εταιρεία δεν μπόρεσε να το αξιοποιήσει και τελικά μετά από διαγωνισμό πέρασε στα χέρια της Dimand.

Ο Γεωργάκας, μια εμβληματική μορφή του εμπορίου πέθανε το 2002 σε ηλικία 90 ετών.

Διαβάστε επίσης:

Μινιόν: Δείτε πώς θα είναι όταν ανοίξει τις πύλες του (video)

Μινιόν: Φωταγωγήθηκε μετά από 25 χρόνια – Πότε ανοίγει

Ποιοι μπαίνουν στο Μινιόν – Τα δύο «βαριά» ονόματα του εμπορίου