“Οι servicers με κρατούν σε ομηρία” δηλώνει o Γιώργος Μυλωνάς, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Alumil μιλώντας αποκλειστικά στο mononews.gr.

“Δεν με αφήνουν να χρησιμοποιήσω κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο ούτε να εντάξω επενδύσεις στο Ταμείο Ανάκαμψης για να με κάνουν να βρω αγοραστή των δανείων μου που κατέχουν, στο 100% της αξίας τους”, καταγγέλλει.

Δηλαδή μια εταιρεία κερδοφόρα και εξαγωγική με 1.360 εργαζόμενους, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις επενδύσεις που χρειάζεται για να αναπτυχθεί γιατί οι servicers δεν της επιτρέπουν καμιά χρηματοδότηση από καμία τράπεζα, επενδυτή ή φορέα, ούτε το Ταμείο Ανάκαμψης. Και για να την απελευθερώσουν…. “τα λύτρα” που ζητούν από τον επιχειρηματία, είναι να τους βρει αγοραστή των δανείων του,  στην αρχική αξία τους,  στα 120 εκ. ευρώ, ενώ τα απέκτησαν σχεδόν μισοτιμής πριν 5 χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, σημειώνει ο κ. Γιώργος Μυλωνάς, ότι δεν είχε  προβλεφθεί, όταν οι τράπεζες πούλαγαν κόκκινα δάνεια επιχειρήσεων σε servicers, τι θα γίνει αν κάποιες από αυτές πάνε καλά….

Κανείς δε σκέφτηκε ότι τις καταδικάζουν, σε μια ιδιότυπη ομηρία, να λειτουργούν χωρίς χρηματοδότηση και χωρίς ανάπτυξη, για όσο καιρό θα χρειαστούν οι servicers για να πουλήσουν ακριβά τα δάνειά τους.

Και το οξύμωρο είναι, ότι όσο πιο καλές είναι οι εταιρείες (υγιείς, με προοπτικές, εξαγωγές και κέρδη), τόσο πιο ακριβά θέλουν οι servicers να πουλήσουν τα δάνειά τους και τόσο παρατείνεται η αιχμαλωσία τους στην κατηγορία non-bankable. Και πλέον παρότι είναι  υγιείς και οι τράπεζες θέλουν να της δανείσουν, ….ούτε αυτές μπορούν να τις απελευθερώσουν, αφού θα πρέπει να αγοράσουν σε διπλάσια τιμή, τα δάνεια που πούλησαν στη μισή τιμή πριν 5 χρόνια!

 Η περίπτωση της Alumil, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του προβλήματος, που μαστίζει την ελληνική επιχειρηματικότητα και σταματάει την ανάπτυξη.

Ο Γιώργος Μυλωνάς μιλάει αποκλειστικά στο mononews.gr για το πρόβλημα αυτό, και περιγράφει και πώς οι τράπεζες, στη χειρότερη συγκυρία, οδήγησαν μια ισχυρή και εξαγωγική ελληνική εταιρεία σε αυτή τη θέση.

Η Alumil μιλάει όλες τις εμπορικές γλώσσες και έχει δημιουργήσει ένα εξαγωγικό θαύμα, που εξαπλώνεται σε  62 χώρες, με  32 θυγατρικές  1300 εργαζομένους  και άνω του 80% των πωλήσεων στο εξωτερικό. Η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη αγορά της είναι η Ινδία, όπου είναι ήδη 8 χρόνια.

Η ανάπτυξή της όμως φρενάρεται λόγω των servicers, και ο δυναμικός  Γιώργος Μυλωνάς, υπόσχεται στον εαυτό του, “αυτό θα το τελειώσω και γρήγορα”.

Πώς μπορείτε να βγείτε από αυτή τη θέση; Και πώς μια εταιρεία σαν την Alumil βρέθηκε εξαρχής με κόκκινα δάνεια;

Τα βγάλαμε πέρα την πιο δύσκολη περίοδο, όταν η ελληνική αγορά και τα Βαλκάνια που ήταν οι βασικές μας αγορές καταρρεύσαν. Και τότε δε μας βοήθησε κανένας και όχι μόνο δε μας βοήθησαν μας χρησιμοποίησαν κιόλας.

Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν οι τράπεζες. Έπεσε η αγορά, κλείσανε δύο εργοστάσια, διώξαμε 600 άτομα σε δύο χρόνια και αυτό μας πόνεσε γιατί ήταν οι άνθρωποί μας. Αισθανόμουν ότι έπρεπε κάτι να κάνω για τους ανθρώπους αυτούς και τους έδωσα δύο ετών μισθούς, κάτι που μας κόστισε πολύ, μου στοίχισε την εταιρεία. Και στη δύσκολη αυτή συγκυρία, ήρθαν οι τράπεζες και μας λένε ότι θέλουν αποπληρωμή των δανείων.

Στα ζόρια τα μεγάλα, οι τράπεζες, ενώ είχαμε αλληλόχρεους λογαριασμούς που δεν παίρναν υποθήκες, άρχισαν να βάζουν υποθήκες και έβαλαν ημερομηνία λήξης το 2017. Πάντα σε ένα δάνειο υπάρχει ημερομηνία λήξης και σε όλο τον κόσμο λίγο πριν τη λήξη, η τράπεζα το αναχρηματοδοτεί. Αυτό το κάνουν όλες οι τράπεζες. Όμως, ενώ είχαν συμφωνήσει και είχαμε υπογράψει τι θα ακολουθήσει και πώς θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, μία από τις τράπεζες του κοινοπρακτικού αρνήθηκε να υπογράψει τη χρηματοδότηση και ζήταγε να κάνουν ειδική μελέτη, φορολογικό και νομικό έλεγχο για να υπογράψει.

Ενώ έβλεπαν ότι η Alumil ήταν μια καλή εταιρεία, δεν τη στήριξαν. Μάλιστα ακριβώς γι αυτό ήθελαν να την κάνουν κόκκινη, για να τη χρησιμοποιήσουν και να βελτιώσουν το χαρτοφυλάκιο των κόκκινων δανείων τους ώστε να το πουλήσουν καλύτερα. Και πώς μπορείς να κάνεις κόκκινη μια εταιρεία, που αναπτύσσεται έχει εξαγωγές και πάει καλά; Δεν ανανεώνεις το δάνειο.

Και δεν ήμασταν μόνο εμείς σε αυτή τη θέση, αλλά πολλές υγιείς εταιρείες, που ξαφνικά τις κοκκίνησαν ζητώντας αποπληρωμή δανείων για να τις καταλήξουν στο χαρτοφυλάκιο κόκκινο δανείων που θα πουλούσαν.

Ενώ ήταν κοινοπρακτικό το δάνειο και όλες οι τράπεζες ήταν έτοιμες να συμφωνήσουν, μια τράπεζα ζητούσε μελέτη από την Alvarez. Οι άλλες τράπεζες προσπαθούσαν να την πείσουν, τους έλεγαν ότι αν δεν υπογράψουν την αναχρηματοδότηση θα γίνει ζημιά στην εταιρεία…

Όμως δε συμφώνησαν, έληξε το δάνειο και την επόμενη μέρα βρεθήκαμε σε default έγιναν όλα τα δάνεια βραχυπρόθεσμα. Όταν ένας δανεισμός γίνεται απαιτητός δεν μπορείς να πληρώσεις και παρότι είχαμε καλύψεις, δεν προλαβαίναμε να ρευστοποιήσουμε. Μέσα σε δύο μέρες οι ασφαλιστικές εταιρείες σταμάτησαν να μας καλύπτουν και οι ξένοι προμηθευτές να μας δίνουν πιστώσεις.

Χρειάστηκαν 2 χρόνια για να γίνουν οι έλεγχοι που ήθελε η μία τράπεζα και στο μεταξύ τα δάνειά μας, τα πούλησαν οι τράπεζες στους servicers. Με εξαίρεση την Πειραιώς και την Παρευξηνεια τράπεζα που μας υποστήριξαν, κράτησαν τα δάνεια και έδωσαν μόνο τη διαχείριση, οι υπόλοιπες τράπεζες έβαλαν τα δάνεια στα χαρτοφυλάκια κόκκινων δανείων και τα πούλησαν στους servicers.

Τι πρόβλημα σας δημιουργεί να ανήκουν τα δάνειά σας στους servicers;

Σήμερα η εταιρεία, δεν μπορεί να αξιοποιήσει χρηματοδοτικά εργαλεία που προσφέρονται για να αναπτυχθεί γιατί δεν το επιτρέπουν οι servicers. Χρειάζεται η έγκρισή τους για οποιαδήποτε χρηματοδότηση, επιδότηση, ή δάνειο και δεν τη δίνουν.

Και αυτό που με τρελαίνει είναι ότι όλοι αυτοί με ξέρουν πώς λειτουργώ εδώ και 30 χρόνια, με ξέραν ποιος είμαι, πόσο δουλεύω για την ανάπτυξη της εταιρείας, ότι είμαι νοικοκύρης και όχι κανένας αριβίστας. Με ξέρουν και προσωπικά.

Όλη την ανάπτυξή της, η Alumil την έκανε με δικά της κεφάλαια. Τα μόνα λεφτά που πήρα από μερίσματα από την εταιρεία ήταν το 2008 για να πληρωθούν οι απαγωγείς.  Είναι μια εταιρεία που επενδύει και αναπτύσσεται εδώ και δεκαετίες, και τώρα φρενάρουν την πορεία μας.

Η θυγατρική μας στη Σερβία κάνει 147 εκ. πωλήσεις και έχει 12 εκ. EBITDA και είναι μια εταιρεία διαμάντι. Μας παρακαλάνε οι τράπεζες στη Σερβία να μας δανείσουν και με πολύ καλό επιτόκιο, και δε μας αφήνουν οι servicers. Δεν μπορώ να πάρω ούτε ένα σεντ για να επενδύσω στην εταιρεία γιατί δε μου το επιτρέπουν.

Θέλω να καταθέσω πρόταση στο Ταμείο Ανάκαμψης για επενδύσεις εκσυγχρονισμού με ρομποτική κλπ. και  δεν μπορώ να το κάνω γιατί δε δίνουν οι servicers την έγκριση τους. Φέτος κάνουμε 20 εκ επενδύσεις με δικό μας cash flow…και έτσι πάμε αργά…

Γιατί πιστεύετε ότι το κάνουν αυτό; Δεν είναι προς συμφέρον τους να αναπτυχθεί η εταιρεία;

Ο λόγος που καταλαβαίνω ότι το κάνουν, είναι για να με πιέσουν να βρω επενδυτή ή τράπεζα για να αγοράσει τα δάνεια στην ονομαστική τιμή. Έτσι μας κρατάνε σε ομηρία.

Γιατί, το πρόβλημα είναι ότι όταν έγινε ο νόμος των servicers δεν προέβλεψαν, τι θα γίνει αν κάποιες εταιρείες πάνε αρκετά καλά και πώς θα επιστρέψουν στον κανονικό δανεισμό ώστε να μην πνιγούν πριν σηκώσουν κεφάλι. Οι τράπεζες δεν μπορούν να πάρουν πίσω τα δάνεια από τον servicer, γιατί πώς θα αγοράσουν 100 εκ. ευρώ  ένα δάνειο που πούλησαν 5 χρόνια πριν 50 εκ;

Από την άλλη τα fund, θέλουν να αγοράσουν τα δάνεια με κάποια έκπτωση, ώστε μαζί με τις αποπληρωμές να πετύχουν μια ελκυστική απόδοση. Και οι sevicers βλέποντας ότι η εταιρεία έχει κέρδη, δεν πουλάνε τα δάνειά της με έκπτωση και τα κρατάνε, αν και τα πήραν πριν 5 χρόνια με μεγάλα discount.

Τα δάνειά μας είναι 120 εκ. και τα πήραν οι CEPAL και Do value, υπολογίζω, με discount 40-50%. Και το 2022 είχαμε 56 εκατ. EBITDA με 140 εκατ. δανεισμό. Βλέποντας αυτά τα νούμερα δεν πουλάνε με discount. Πολλές είναι οι εταιρείες σαν την Αλουμύλ, που σταθήκαν στα πόδια τους και παραμένουν στους servicers, οι οποίοι τις εγκλωβίζουν, τις περιορίζουν και δεν τις αφήνουν να χρηματοδοτηθούν και να αναπτυχθούν και τις πνίγουν περιμένοντας να πουλήσουν ακριβά τα δάνειά τους…

Εμείς παρά την κατάσταση αυτή, προχωράμε, δε σταματάμε, αλλά μπορούσαμε να πάμε πολύ πιο γρήγορα. Φέτος, δεν έχουμε μείωση πωλήσεων, γιατί έχουμε παρουσία σε πολλές χώρες. Αλλά θα αναπτυσσόμασταν πολύ περισσότερο.

Και ο μόνος τρόπος για να βγω από αυτή τη θέση, είναι να τρέξω να τους βρω επενδυτή για να πληρωθούν στο 100% της αξίας τους τα δάνεια, κάτι που τελικά θα γίνει, θα τελειώσω πολύ γρήγορα (με τους servicers) αλλά δεν είναι δική μου δουλειά μου να το κάνω.

Έχετε ήδη βρει κάποιον ενδιαφερόμενο αγοραστή;

Τους βρήκα επενδυτές που ενδιαφερόντουσαν να αγοράσουν τα δάνεια και να μας χρηματοδοτήσουν και την περαιτέρω ανάπτυξη και αρνήθηκαν.

Δε δίνουν discount ούτε 10%, επειδή λένε η εταιρεία παρουσιάζει σημαντικά κέρδη.

Δηλαδή γίνεται το οξύμωρο να μην μπορούμε να βγούμε από τους servicers και να ξαναγίνουμε bankable… επειδή έχουμε μεγάλα κέρδη… Αν δεν ήμουν τίμιος και καθαρός επιχειρηματίας, θα μπορούσα να τους βγάλω ζημιές για να πουλήσουν τα δάνειά μου με έκπτωση και να ελευθερωθώ από αυτούς… Αλλά δεν γίνονται αυτά, γιατί  έχω και ένα όνομα και ένα τρόπο συμπεριφοράς σε όλη μου τη ζωή.