Περιεχόμενα
Δύο αιτήσεις πτώχευσης μέσα σε λίγα 24ωρα, αυτή της ιστορικής οινοποιίας Τσάνταλη και αυτή της εταιρείας Fieratex της οικογένειας Ανεζουλάκη, δείχνουν ότι υπάρχει και η «σκοτεινή» πλευρά της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Το υψηλό λειτουργικό κόστος, που προκαλεί η ενεργειακή κρίση, η αλλαγή των καταναλωτικών προτύπων και οι κατακλυσμιαίες αλλαγές σε πολλούς κλάδους του επιχειρείν, η δραματική μείωση πωλήσεων αλλά και πολλές αμαρτίες από το παρελθόν, με υψηλό δανεισμό και αδυναμία εξυπηρέτησης των οφειλών, προκαλούν απανωτά σοκ στην αγορά.
Τα καμπανάκια που χτυπούν οι δύο τελευταίες αιτήσεις πτώχευσης δεν είναι τα πρώτα, ούτε τα μοναδικά. Κι άλλες γνωστές και ιστορικές εταιρείες έχουν βάλει λουκέτο τους τελευταίους 12 μήνες, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, αλλά και πολλά χρέη σε τράπεζες και δημόσιο.
Και είναι ηχηρή καμπάνα για την αποβιομηχάνιση της χώρας, κυρίως της Βορείου Ελλάδας, της Εύβοιας, της Θεσσαλίας, γεγονός που δείχνει ότι η ανάπτυξη και τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι η μοναδική εικόνα ευημερίας της ελληνικής οικονομίας.
Ειδικά τους τελευταίους μήνες, πάντως, με το ενεργειακό κόστος να έχει εκτοξευτεί, πολλές μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις κινούνται στην κόψη του ξυραφιού και επιβιώνουν με αιματηρές περικοπές.
Για παράδειγμα πριν μερικές ημέρες η γνωστή αλυσίδα ζαχαροπλαστείων Τερκενλής, έκλεισε ένα από τα κεντρικά μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη, το οποίο λειτουργούσε επί 25 χρόνια, επικαλούμενο το υψηλό λειτουργικό κόστος αλλά και τα ενοίκια.
Ας δούμε, όμως, ορισμένα από τα πιο ηχηρά λουκέτα των προηγούμενων μηνών, ξεκινώντας από τα πρόσφατα.
Fieratex
Μόλις την Παρασκευή 2 Αυγούστου έγινε γνωστό ότι η εταιρεία παραγωγής υφασμάτων με έδρα το Κιλκίς, δεν άντεξε την πολυετή έλλειψη ρευστότητας και την πτώση των πωλήσεων και κατέθεσε αίτηση πτώχευσης. Με τον κλάδο της κλωστουφαντουργίας να βρίσκεται σε ημιθανή κατάσταση, η εταιρεία που ιδρύθηκε από την οικογένεια Ανεζουλάκη το 1988 δεν άντεξε και βάζει οριστικό λουκέτο.
Οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις της εταιρείας στη Νέα Σάντα εκτείνονται σε 58.000 τ.μ. Η εταιρεία ήταν από τις κορυφαίες κλωστοϋφαντουργικές στην Ελλάδα με πάνω από 2000 εργαζομένους σε αυτοτελή τμήματα διοίκησης και διαχείρισης.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα και είχαν δεκάδες εργαζόμενοι μείνει στο δρόμο. Στις 5 Ιουνίου οι 100 τελευταίοι εργαζόμενοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα.
Κι όμως, αυτή η επιχείρηση το διάστημα 2015-2019 είχε κύκλους εργασιών πάνω από 220 εκατ. και κέρδη περίπου 6 εκατ.
Τελευταία φορά που δημοσίευσε οικονομικές καταστάσεις ήταν το α’ εξάμηνο του 2023 με τον τζίρο για το 2022 να είναι στα 25,9 εκατ. έναντι 26,2 εκατ. το 2021.
Όμως, τα πολλά χρέη, η έλλειψη ρευστότητας και η αδυναμία εξυπηρέτησης βασικών υποχρεώσεων σε συνδυασμό με τη δραματική πτώση των πωλήσεων, έφερε την τραγική αυτή εξέλιξη.
Τσάνταλης
Ένα από τα πιο ηχηρά λουκέτα της χρονιάς ήταν αυτή της ιστορικής οινοποιίας Τσάνταλη. Η αίτηση πτώχευσης που κατατέθηκε πριν από 10 ημέρες ήταν η σφραγίδα μιας πορείας που ξεκίνησε πριν από… 134 χρόνια.
Η εταιρεία που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1890 οδηγείται στο λουκέτο, στα χέρια του Αγγελου Δημητριάδη, γαμπρού του εμβληματικού οινοποιού Ευάγγελου Τσάνταλη.
Παρά το ενδιαφέρον της Premia τα υπέρογκα χρέη έπνιξαν την οινοποιία.
Η Τσάνταλης χρωστά περισσότερα από 65 εκατ. ευρώ, τα περισσότερα στις τράπεζες (πάνω από 28 εκατ.) αλλά και σε εφορία και ΕΦΚΑ (πάνω από 18 εκατ.). Δυστυχώς και οι εργαζόμενοι, περισσότεροι από 300, έχουν λαμβάνειν άνω από 2,7 εκατ. ευρώ.
Όταν το 1996 ο Ευάγγελος Τσάνταλης έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών (είχε γεννηθεί το 1913) κανείς ίσως δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είναι η εταιρεία.
Η διοίκηση της εταιρείας πέρασε στις κόρες του και στην επόμενη γενιά.
Το μακρινό 2008 η Τσάνταλης έκανε τζίρο 40,88 εκατ. ευρώ ενώ είχε και κέρδη 502.973. Το 2011 ο όμιλος παρουσίασε ζημίες 1,8 εκατ. ευρώ, το 2012 2,2 εκατ. ευρώ, το 2013 2,3 εκατ. ευρώ, το 2014 1,6 εκατ. ευρώ.
Δέκα χρόνια μετά, το 2018, ο ισολογισμός της εταιρείας δείχνει ότι ο κύκλος εργασιών έπεσε στα 29 εκατ. ευρώ και για τη χρονιά εκείνη οι ζημιές έφτασαν τα 4,5 εκατ. ευρώ. Ο συνολικός δανεισμός της Τσάνταλη εκείνη τη χρονιά είχε ξεπεράσει τα 45 εκατ. ευρώ.
Το 2021 ο κύκλος εργασιών υποχώρησε κι άλλο, στα 24,26 εκατομμύρια ευρώ από 22,32 εκατομμύρια ευρώ το 2020 και είχε καθαρές ζημίες μετά από τους φόρους 2,19 εκατομμύρια από 4,69 εκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα για τα δύο έτη.
Στο παρελθόν η μέση ετήσια παραγωγή ήταν 8.964.000 μπουκάλια και 1.863.000 αποστάγματα. Στα χρόνια της δόξας της κατείχε το 31% από το σύνολο των εξαγωγών κρασιού, ενώ το 55% της ετήσιας παραγωγής της έφευγε στο εξωτερικό και σε 55 χώρες.
Γιούλα
Τον περασμένο Μάρτιο έγινε γνωστή η είδηση ότι το εργοστάσιο της υαλουργίας «Γιούλα» στο Αιγάλεω, μιας βιομηχανίας που είχε εξαγοραστεί πριν από 8 χρόνια από Πορτογάλους, έβαζε λουκέτο.
Μια εταιρεία που ιδρύθηκε το 1947 από τα αδέρφια Βουλγαράκη, τον Κυριάκο και τον Ιωάννη, με βασική δραστηριότητα την παραγωγή γυάλινων χειροποίητων επιτραπέζιων ειδών.
Το 1985 έφτασε να είναι ο ηγέτης της αγοράς, για πρώτη φορά από την ημέρα της ίδρυσής της με τζίρο που ξεπερνούσε κατά πολύ εκείνο των ανταγωνιστών της ενώ, ως το 2005, η εταιρεία είχε επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε Ρουμανία, Βουλγαρία αλλά και Ουκρανία μέσω των θυγατρικών της εταιρειών στις χώρες αυτές.
Το 1993 η εταιρεία εξαγόρασε την Cronos Glassworks SA στην Ελλάδα, η οποία κατασκεύαζε γυάλινα επιτραπέζια σκεύη (ποτήρια, βάζα, κανάτες, τασάκια κ.λπ.).
Το 1997 άνοιξε το πρώτο εργοστάσιο στη Σόφια κι ένα χρόνο μετά εξαγοράζει μια δεύτερη μονάδα στη Φιλιππούπολη. Το 2002 επεκτείνεται στη Ρουμανία, ιδρύοντας θυγατρική στο Βουκουρέστι. Το 2003 επεκτείνεται περαιτέρω στα Βαλκάνια, εξαγοράζοντας τη Stirom, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια γυαλιού στην περιοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2006 οι 7 μονάδες παραγωγής με 15 κλιβάνους τήξεως γυαλιού και 49 γραμμές σχηματοδότησης προïόντων, παρήγαγαν ετησίως πάνω από 2 δισεκατομμύρια τεμάχια προϊόντων συσκευασίας, 125 εκατομμύρια τεμάχια επιτραπέζιων προϊόντων, 52.000 τόνους φαρμακευτικού γυαλιού και 650.000 τετραγωνικά μέτρα διακοσμητικού τζαμιού.
Το 2017 ο Όμιλος μετονομάστηκε σε HGI – Ελληνικές Βιομηχανίες Υαλουργίας, όμως ένα χρόνο νωρίτερα η ιστορική ελληνική βιομηχανία Γιούλα, κατά ένα μέρος της περνά στα χέρια του πορτογαλικού ομίλου ΒΑ Vidro έναντι 500 εκατ. ευρώ.
Οκτώ χρόνια μετά τη συμφωνία με τους Πορτογάλους, οι πόρτες του εργοστασίου στο Αιγάλεω έκλεισαν ερμητικά.
Tupperware
Ανοιξη του 2023 και με μια αιφνιδιαστική κίνηση, η Tupperware κλείνει το μοναδικό εργοστάσιό της στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θήβα που λειτουργούσε από το 1967. Στο δρόμο μένουν 160 εργαζόμενοι καθώς ο αμερικανικός όμιλος θεωρεί ασύμφορο το εργοστάσιο στην Ελλάδα.
Ένα χρόνο πριν οι πωλήσεις της εταιρείας με τα γνωστά τάπερ στην Ελλάδα μειώθηκαν στα 38,855 εκατ. ευρώ, αλλά τα καθαρά της κέρδη αυξήθηκαν κατά 57,17% στα 2,136 εκατ. ευρώ
Όμως, ηPwC εξέφραζε ξεκάθαρα την γνώμη ότι η Tupperware Hellas αδυνατούσε να συνεχίσει τη δραστηριότητά της.
Crown Hellas Can
Οκτώβριος του 2023 και το εργοστάσιο στην Πάτρα παύει να λειτουργεί καθώς όπως αναφέρει στις οικονομικές της καταστάσεις κατέστη ασύμφορη η παραγωγή δοχείων, ενώ παράλληλα κατάργησε και μια γραμμή παραγωγής στο εργοστάσιό της στην Κόρινθο.
Το εργοστάσιο της βιομηχανίας συσκευασίας στην Πάτρα είχε δύο γραμμές παραγωγής μεταλλικών δοχείων χαμηλής ταχύτητας, με δυνατότητα παραγωγής μόνο καθιερωμένων μεταλλικών δοχείων «standard» χωρητικότητας 33cl, με ετήσια δυνατότητα παραγωγής περίπου 900 εκατ. δοχεία.
Πριν από το λουκέτο στο εργοστάσιο της Πάτρας η εταιρεία είχε διακόψει το καλοκαίρι και τη λειτουργία της γραμμής παραγωγής «Τμήματος Άκρων» της μονάδας της στην Κόρινθο, με αποτέλεσμα να βρεθούν στην ανεργία 39 εργαζόμενοι.
Pipelife
H Pipelife ανήκει στον όμιλο Wienerberger και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς συστημάτων πλαστικών σωληνώσεων διεθνώς. Διαθέτει παρουσία σε 27 χώρες και λειτουργεί 28 εργοστάσια παραγωγής σε όλη την Ευρώπη ενώ στην Ελλάδα δραστηριοποιείται από το 1992.
Το 2021 η εταιρεία κλείνει ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια στην περιοχή της Θήβας, στέλνοντας στην ανεργία 70 εργαζόμενους. Από το 1992 το εργοστάσιο συστήματα σωληνώσεων από πολυαιθυλένιο, πολυπροπυλένιο και PVC για εφαρμογές σε οικοδομικά και τεχνικά, δημόσια και ιδιωτικά έργα, αλλά και για τη γεωργία και τη βιομηχανία.
Reckitt Benckiser
Ένα ακόμη εργοστάσιο στη Χαλκίδα έβαλε λουκέτο πριν από μερικά χρόνια. Αυτό στα Βασιλικά όπου παρασκευαζόταν το μαλακτικό ρούχων Quando, για τον βρετανικό όμιλο Reckitt Benckiser.
Ο συνολικός τζίρος του βρετανικού ομίλου Reckitt Benckiser στην Ελλάδα ξεπέρασε τα 81 εκατ. ευρώ το 2022 από 76,6 εκατ. ευρώ το 2021.
Διαβάστε επίσης:
Ποιος είναι ο Νορβηγός μεγιστάνας που πούλησε τα ξενοδοχεία στην Premia και η καλλονή σύζυγός του
Ντούα Λίπα και Επίδαυρος: Μόδα και Τέχνη στη θερινή ραστώνη
«Λευκός καπνός» στη δημόσια πρόταση για την Epsilon Net, με τη συγκέντρωση μετοχών να ξεπερνά το 90% – Ολο το παρασκήνιο