Γιάννης Καλογρίτσας: Όχι πια εκδότης, μόνο κατασκευαστής!

Mε μια λιτή ανακοίνωση έγινε γνωστό πριν από λίγο, ότι ο Γιάννης-Βλαδίμηρος Καλογρίτσας δεν είναι από σήμερα ο εκδότης της εφημερίδας Documento. Μια ανακοίνωση αναμενόμενη για πολλούς, μετά τα χθεσινά αποκαλυπτήρια της Attica Bank για τον τρόπο με τον οποίο ζητούσαν επιπλέον χρηματοδότηση από την συγκεκριμένη τράπεζα οι πατήρ και υιός Καλογρίτσας τον περασμένο Ιανουάριο.

Στην επιστολή της τράπεζας που απευθύνεται στους Χρήστο και Ιωάννη Καλογρίτσα γίνεται λόγος ακόμη και για απειλές που δέχθηκαν στελέχη της Attica Bank, προκειμένου να συναινέσουν σε νέα δάνεια, παρά τον σάλο για τον πακτωλό δανειοδοτήσεων της «Τοξότης Α.Ε.» που είχε ξεσπάσει πρόσφατα.

Έτσι σήμερα το μεσημέρι ανακοινώθηκε από τον Κώστα Βαξεβάνη η αποχώρηση του Γιάννη Καλογρίτσα από την θέση του εκδότη της εφημερίδας Documento, θέση την οποία ανέλαβε ο ίδιος ο δημοσιογράφος.

Μόνο που η αποχώρηση Καλογρίτσα εγείρει ερωτηματικά που ζητούν απαντήσεις και αφορούν την εφημερίδα που εξέδιδε μέχρι χθες, αφού πλην της λιτής ανακοίνωσης και την διαβεβαίωση Βαξεβάνη, ότι η εύρυθμη λειτουργία της εφημερίδας θα συνεχιστεί ομαλά, τίποτε άλλο δεν έγινε γνωστό.

Πολλοί αναρωτιούνται αν θα υπάρξει νέος μέτοχος που θα επενδύσει στο φύλο και με τι ποσοστό, κάτι που αν δεν συμβεί αφήνει στον Βαξεβάνη όλο το οικονομικό βάρος.

Μπορεί να το αντέξει; Δύσκολα λένε οι καλά γνωρίζοντες αν δεν συνάψει κάποιες στρατηγικές συμμαχίες ή αν δεν βρει κάποιον επιχειρηματία να αντικαταστήσει το ζεστό χρήμα που έριχνε ο παθιασμένος με τις εκδόσεις γιος του κατασκευαστή.

Ένα πάλαι ποτέ άγριο νιάτο, που μεγάλωσε μέσα στην άνεση και τις αριστερές κορώνες για να σπουδάσει τελικά σκηνοθεσία και να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο έκτοτε εκτός από αυτήν…

Σκηνοθέτης χωρίς ταινία

Στην Νέα Σμύρνη υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται πολύ καλά τον νεόκοπο εκδότη κ. Γιάννη-Βλαδίμηρο Καλογρίτσα, από τότε που ήταν μαθητής. Ξεχώριζε, όχι τόσο για τις επιδόσεις του στα θρανία, όσο για την εμφάνισή του σχεδόν καθημερινά συνοδεία σωματοφυλάκων του αριστερού πατέρα του, οι οποίοι τον πήγαιναν και τον παραλάμβαναν από το σχολείο.

Χρόνια αργότερα, κάποιοι συμμαθητές του αναπολούσαν γελώντας την εσάνς γοητείας που ασκούσε από τότε η δύναμη του χρήματος στον γιο του «κόκκινου» Χρήστου. Αυτόν, που τους έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου αν θα ήθελαν να τους ανοίξουν τις πόρτες και τον δρόμο οι σωματοφύλακές του για να εξυπηρετηθούν στα Goody’s χωρίς άγχος!

Διανύοντας την τέταρτη πλέον δεκαετία της ζωής του ο κ. Γιάννης Καλογρίτσας προσπάθησε πολλές φορές να εμπλακεί στα επιχειρηματικά βοσκοτόπια του πατέρα του. Τόσες, ώστε να διαπιστώσει πρωτίστως ο τελευταίος όπως έλεγε φίλος του ότι «το παιδί του δεν κάνει γι’ αυτές τις δουλειές» εννοώντας τον κατασκευαστικό τομέα, που απαιτεί ευστροφία, ταχύτητα στην λήψη αποφάσεων και γρήγορες λύσεις στα προβλήματα που παρουσιάζονται.

Άλλωστε και ο ίδιος ο υιός Καλογρίτσας ήταν από μικρός παθιασμένος με τελείως διαφορετικά πράγματα, σαφώς πιο intelectuel από την κατασκευή δρόμων στην ελληνική περιφέρεια, τους οποίους ποτέ δεν αγάπησε.

Ορισμένοι μεγαλύτεροι άνθρωποι θυμούνται τον κ. Γιάννη-Βλαδίμηρο Καλογρίτσα όταν ήταν μικρό παιδί να παίζει στην Νέα Σμύρνη -σχεδόν πάντα σε προστατευμένο περιβάλλον- μαζί με άλλα παιδάκια, επιδεικνύοντας ενίοτε τα ακριβά παιχνίδια του.

Σε αυτή την συνοικία μεγάλωσε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και ήταν παιδάκι όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε την εξουσία και ο Ανδρέας Παπανδρέου ορκίσθηκε πρωθυπουργός. Αυτός είχε κερδίσει από την ημέρα που βαφτίστηκε Γιάννης, ένα δεύτερο όνομα, το Βλαδίμηρος φόρος τιμής όπως έλεγε χαμογελαστός ο πατέρας του Χρήστος σε όποιον απορούσε στον μεγάλο ηγέτη Βλάντιμιρ Ίλιτς Ουλάνοφ, γνωστός πανταχόθεν ως Λένιν.

Η οικονομική άνεση της οικογένειας έδωσε στον Γιάννη την ευκαιρία να εντρυφήσει από πολύ νωρίς στην καλή ζωή, την οποία οι αριστερές του πεποιθήσεις διόλου δεν μετρίασαν.

Ήταν έφηβος όταν παθιάστηκε με δύο πράγματα, τα ΜΜΕ και τον κινηματογράφο. Αφορμή για το πρώτο του πάθος, η έκδοση από τον πατέρα του της εφημερίδας «Η Πρώτη» το 1986, στην οποία πήγαινε συχνά ο 14χρονος τότε Γιάννης για να βλέπει τις διαδικασίες έκδοσης του φύλου και να συνομιλεί με δημοσιογράφους.

Το δεύτερο είχε να κάνει με τον κινηματογράφο και την σκηνοθεσία, την οποία αποφάσισε τελικά να σπουδάσει, παρά τις όποιες αντιρρήσεις του πατέρα του. Οι αριστερές του πεποιθήσεις δεν τον εμπόδισαν να γοητευθεί από το αμερικάνικο σινεμά, αφού μπορεί να λάτρεψε το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του μεγάλου Σεργκέι Αϊζενστάιν αλλά υποκλίθηκε στον «Νονό» του Κόπολα.

Όταν πέρασε την είσοδο της σχολής Σταυράκου, οι συμμαθητές του δεν άργησαν να καταλάβουν ποιος ήταν ο νεαρός συμφοιτητής τους, που ερχόταν, κουβαλώντας μια αίσθηση ανωτερότητας πάνω του. Έμαθαν πολύ γρήγορα ότι ήταν ο γιος ενός κατασκευαστή και εκδότη, με την δέουσα για την εποχή οικονομική επιφάνεια, αυτή που θα του επέτρεπε λίγα χρόνια αργότερα να κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας με μια κατακόκκινη Ferrari όπως λένε φίλοι και γνωστοί από τα παλιά, προκειμένου να πάει στα πιο in κλαμπ.

Κανείς δεν θυμάται τον υιό Καλογρίτσα ως ένα μετρημένο παιδί, ακόμη και όταν συμμετείχε με πάθος στις συζητήσεις για τις ταινίες, τις τεχνικές, το μοντάζ και την υποκριτική εντός και εκτός μαθημάτων στην σχολή Σταυράκου.

Λίγοι από τους συμμαθητές του έμαθαν ότι η συνέχεια των σπουδών του έλαβε χώρα στις ΗΠΑ και όχι στην πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση, την χώρα που είχε επισκεφθεί μαζί με τον πατέρα του και την υπόλοιπη οικογένειά του, αρκετές φορές.

Τότε δήλωνε ενθουσιασμένος στους φίλους του για την μετοίκησή του στην καπιταλιστική Αμερική, χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτε για τα προς το ζην, αφού η οικονομική άνεση του πατέρα, φρόντισε για όλα.

Αν στεναχωρήθηκε για κάτι στο Λος Άντζελες ο Γιάννης Καλογρίτσας, αυτό είχε να κάνει με το ότι ήταν ένας φοιτητής από την Ελλάδα, που κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αν ήταν κάποιος.

Εκεί, στο περίφημο πανεπιστήμιο του UCLA, ήταν ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων στο ίδρυμα που είχε σπουδάσει ο Jim Morrison των Doors και χρόνια αργότερα, μετά από το πέρασμα Καλογρίτσα, ο Σταύρος Νιάρχος Junior.

Έμενε σε ένα άνετο και μεγάλο σπίτι, έβγαινε πολύ και όπως λένε άνθρωποι που ξέρουν την οικογένεια, ο μπαμπάς του τροφοδοτούσε ανελλιπώς τον τραπεζικό λογαριασμό του με ζεστά δολάρια. Ήταν άλλωστε ο διάδοχος, η τουλάχιστον έτσι ήλπιζε, παρόλο που και ο ίδιος είχε αρχίσει από τότε να αντιλαμβάνεται ότι ο Γιάννης δύσκολα θα εντρυφούσε στον τομέα των κατασκευών. «Εδώ δεν τα κατάφερε με την σκηνοθεσία, θα τα κατάφερνε σε ένα χώρο πολύ πιο σκληρό;», έλεγε μετέπειτα παλιός του γνώριμος σε παρέα κοινών γνωστών.

Κάτι που αποδείχθηκε άμα τη επιστροφή του υιού Καλογρίτσα στην Ελλάδα, αφού η σκηνοθεσία παρέμεινε ένα πάθος που δεν εκφράστηκε ποτέ δημιουργικά με μια ολοκληρωμένη ταινία, αν εξαιρέσουμε κάποια φιλμάκια-εργασίες στην σχολή και το πανεπιστήμιο.

Από τα βιβλία στα απόβλητα

Τελικά η πρώτη του επιχειρηματική προσπάθεια είχε να κάνει με τις εκδόσεις βιβλίων, όταν μαζί με την αδερφή του Ηλέκτρα και τα λεφτά του πατέρα τους να ρέουν, έστησαν τον ομώνυμο εκδοτικό οίκο, κάτι πάντως που δεν τον γέμιζε πολύ.

Ειδικεύτηκε-οι γνώστες λένε μετά από έντονη παρότρυνση και φωνές του μπαμπά του-με μεθόδους, συστήματα αντιρύπανσης αλλά και την παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών στον τομέα διαχείρισης αποβλήτων.

Ο Χρήστος Καλογρίτσας φέρεται να του άνοιξε την εταιρία Ansy, τα γραφεία της οποίας βρίσκονται στην αγαπημένη του Νέα Σμύρνη, η οποία ξεκίνησε την λειτουργία της πριν απο εννιά χρόνια με τον υιό Καλογρίτσα στο τιμόνι της.

Πριν από αυτήν, το πέρασμά του του από την την γνωστή εταιρία δημοσκοπήσεων-ανήκε στο βασικό μετοχικό σχήμα της ελέω πατήρ Καλογρίτσα-GPO χαρακτηρίσθηκε ως ανεπαίσθητο, αφού οι εργαζόμενοι τον θυμούνται αμυδρά.

Οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι τον ξέρουν καλά-στην πραγματικότητα όπως έλεγε γνωστότατος δημοσιογράφος ελάχιστα άτομα γνωρίζουν τα του βίου του-λένε ότι μοιάζει πολύ στον πατέρα του σε κάποια πράγματα.

Ένα από αυτά είναι να δείχνει ότι είναι εντελώς απόμακρος σε ότι έχει να κάνει με την δημοσιότητα και την προσωπική του προβολή, είτε αυτή έχει να κάνει με την επαγγελματική του πορεία, είτε ακόμη περισσότερο με την προσωπική του ζωή. Μόνο που το «να δείχνει» λένε άτομα που τον γνωρίζουν πολύ καλά, είναι απλά για το θεαθήναι, αφού ο υιός Καλογρίτσας φέρεται να λατρεύει την αυτοπροβολή του, εν αντιθέσει με τον «κόκκινο» Χρήστο.

Όπως έλεγε φίλος του, το πρωινό που κατέφτασε στην Γενική Γραμματεία Τύπου και Ενημέρωσης για να κλειστεί μαζί με τους άλλους διεκδικητές, ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Παρά τα γυαλιά ηλίου και το ανέκφραστο γενικά του προσώπου του, ζούσε με πάθος τον καταιγισμό φωτογραφιών και τις τηλεοπτικές κάμερες που ζούμαραν πάνω του, μέχρι να περάσει την είσοδο του κτηρίου.

Πριν από την μεγάλη του στιγμή λένε οι καλά γνωρίζοντες τα της οικογένειας είχε προηγηθεί μια έντονη αντιπαράθεση με τον πατέρα του, λόγω της περίφημης εγγυητικής που κατατέθηκε μετά το πέρας της διορίας που είχε δώσει η κυβέρνηση, αφού τα λεφτά βρέθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Το Βατερλό και ο νεόκοπος εκδότης

Η αγάπη του υιού Καλογρίτσα για τον χώρο των ΜΜΕ δεν είχε σβήσει ποτέ και αυτή την φορά ήταν σίγουρος ότι θα τα καταφέρει, κάτι που τελικά δεν συνέβη, αφού όταν ήρθε η ώρα για να καταβάλλει η εταιρία του την πρώτη δόση, λεφτά δεν υπήρχαν.

Μέσα σε μια καταιγίδα αποκαλύψεων για τις εγγυήσεις με τα περίφημα βοσκοτόπια, ο κ. Γιάννης Καλογρίτσας αποχωρεί από το παιχνίδι, με μια δήλωση έντονα φορτισμένη από το συναίσθημα που διακατέχει ενίοτε, έναν σκηνοθέτη χωρίς ταινία στο βιογραφικό του. «Μετά από 44 χρόνια κοινής ζωής με τον πατέρα μου Χρήστο Καλογρίτσα, ανακάλυψα πως η διαπλοκή βρίσκεται μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Επί ένα περίπου μήνα, κανιβαλίστηκα μαζί με την οικογένειά μου, έμαθα πως είμαι ανήθικος, πως χρωστάω στο Δημόσιο, πως φοροδιαφεύγω και αν δεν είχα την τύχη να έχω γεννηθεί μετά το 1962, ίσως να μου χρέωναν και τη δολοφονία του Κένεντι».

Η δήλωσή του τελείωνε με την διαβεβαίωσή του ότι θα είναι στα μέσα ενημέρωσης, όπερ και εγένετο λίγους μήνες αργότερα με την κυκλοφορία της εφημερίδας Documento υπό την διεύθυνση του Κώστα Βαξεβάνη και τα γνωστά κυκλοφοριακά αποτελέσματα. Ο ίδιος μαζί με τον διευθυντή και στενό του φίλο, πίστευε ακράδαντα ότι το νέο φύλο θα ξεπερνούσε κυκλοφοριακά τις εκατό χιλιάδες για να προσγειωθεί απότομα στην σκληρή πραγματικότητα των μερικών χιλιάδων φύλων.

Ως γνήσιος αριστερός μένει στα… Βόρεια προάστια, έχοντας αφήσει εδώ και χρόνια την πάλαι ποτέ αγαπημένη του Νέα Σμύρνη και τις επισκέψεις στο γήπεδο του αγαπημένου του Πανιωνίου. Μιας ομάδας την οποία πήγε να… σώσει το 2010, όταν οι Πάνθηρες αντιμετώπιζαν τεράστια προβλήματα, αλλά πάλι δεν τα κατάφερε, λες και η μοίρα τον θέλει μόνιμο πρωταγωνιστή σε… στατικό πλάνο. Η ομάδα τότε ανήκε στον εφοπλιστή Κωνσταντίνο Τσακίρη που θέλει να πουλήσει, ο υιός Καλογρίτσα ενδιαφέρεται να αγοράσει, οπότε κλείνεται η πρώτη συνάντηση ανάμεσα στους δύο άνδρες.  Ο δεύτερος ζητάει να πραγματοποιήσουν έλεγχο στα βιβλία της ΠΑΕ οι λογιστές του κάτι που δέχεται ο εφοπλιστής, όμως τον προβληματίζουν δύο πράγματα.

Το πρώτο έχει να κάνει όπως ακούστηκε τότε με το αν ο 37χρονος τότε επιχειρηματίας διαθέτει την οικονομική επιφάνεια για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το δεύτερο ήταν ότι ο ενδιαφερόμενος δεν διέθετε την παραμικρή εμπειρία στον χώρο του ποδοσφαίρου, δεν είχε κατάλληλες γνωριμίες και ήταν ουσιαστικά ένας άσχετος με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Μετά από δύο ημέρες αναμονής και διακριτικής σιωπής από την πλευρά Τσακίρη, ο Γιάννης Καλογρίτσας αποσύρει το ενδιαφέρον του με μια σκωπτική ανακοίνωση αρνούμενος όπως έλεγε να συμμετάσχει σε μια παράσταση, πόσο μάλλον από την στιγμή που δεν την είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος.

Στην προσωπική του ζωή είναι είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης μαζί με την σύζυγό του Μαρία και τα δύο τους παιδιά, την Νικολέτα έξι ετών και τον Χρήστο τεσσάρων.

Αμφότερα τυγχάνουν μεγάλης αδυναμίας από τον παππού τους, ο οποίος δεν τους χαλάει χατήρι, ενώ πηγαίνει πολύ συχνά να τα δει, συνήθως φορτωμένος με δώρα, όπως έκανε και με τον Γιάννη. Ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς να του λείψει τίποτε και έβλεπε ανέκαθεν τον εαυτό του, ως έναν αριστερό διανοούμενο που απλά ο πατέρας του έτυχε να είναι πλούσιος.

Ίσως γι΄ αυτό φέρεται να πήγαινε-μέχρι χθες τουλάχιστον-στα γραφεία της εφημερίδας με μια Mercedes και ένα συνοδευτικό αυτοκίνητο με τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας, οι οποίοι εξακολουθούν να προπορεύονται και να του ανοίγουν την πόρτα.

Όπως έκαναν τότε, που ήταν μαθητής στα Goody’s της Νέας Σμύρνης…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ξαφνική αποχώρηση από την εφημερίδα Documento αποφάσισε ο Καλογρίτσας