Πώς το Zeus+Δione «ανέστησε» την παράδοση του ελληνικού μεταξιού στο Σουφλί

Αφιέρωμα του Associated Press στην παραγωγή μεταξιού στο Σουφλί

Η εκκίνηση της αναβίωσης του ελληνικού μεταξιού τοποθετείται στις αρχές του 2012, στο Σουφλί του Έβρου, όταν η Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη στράφηκε προς την επιχείρηση του Κώστα Μουχταρίδη προκειμένου να συνεργαστεί μαζί του για το fashion label Zeus + Δione.

Τότε, το 2012, είχαν απομείνει μόλις δύο παραγωγοί μεταξιού στο Σουφλί, όπου κάποτε η ελληνική κλωστοϋφαντουργία ήταν ανθισμένη, μέχρι που «χτύπησε» η οικονομική κρίση.

Τα φθηνότερα κινέζικα και ινδικά μετάξια που «πλημμύρισαν» τις αγορές του 1990 ήταν η αρχή για την παρακμή των εργοστασίων μεταξιού. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2018, αποτελείωσε όσες εταιρείες είχαν καταφέρει να επιβιώσουν από την πρώτη κρίση, εκτός από δύο.

Η Μαρέβα Γκραμπόφσκι και η συνιδρύτρια του brand Zeus + Δione, Δήμητρα Κολοτούρα, εξαρχής βρέθηκαν στην αναζήτηση παραγωγών σε επαρχιακές περιοχές της χώρας, κίνηση που οδήγησε στην τόνωση του εμπορίου, συνδέοντας παράλληλα την επαρχία με την πόλη.

Το εργοστάσιο του Κώστα Μουχταρίδη βρίσκεται μερικά μέτρα από τον ποταμό του Έβρου, στα φυσικά σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας.

Η κ. Κολοτούρα θυμάται να μπαίνει στο εργοστάσιο μεταξιού του κ. Μουχταρίδη, πριν από επτά χρόνια, όταν ακόμη η εταιρεία ήταν νεοσύστατη και του ζήτησε 20 μέτρα από το «σπαθωτό», ένα ανάγλυφο μεταξωτό, που τελικά έγινε το signature ύφασμα του luxury brand.

«Είπαμε, ‘ας ξεκινήσουμε τις μηχανές! Θα παράγουμε, θα υφάνουμε, θα δημιουργήσουμε καινούρια υφάσματα και θα πειραματιστούμε», είχε πει τότε η Δήμητρα Κολοτούρα.

Αυτή η αναπάντεχη κίνηση κέρδισε την προσοχή του κόσμου της μόδας και οι παραγγελίες από το εξωτερικό πήραν «φωτιά». Μεταξωτά μπλουζάκια και καφτάνια είναι πλέον διαθέσιμα για αγορά σε Λος Άντζελες, Παρίσι, Λονδίνο και αλλού.

«Συνηθίζαμε να δίνουμε (προϊόντα από μετάξι) σε καταστήματα που έπαιρναν 5, 10 μέτρα ή και 50 μέτρα», λέει ο Μουχταρίδης στο Associated Press, μιλώντας για το εργοστάσιό του, το οποίο απασχολεί 10 άτομα. «Η μεγαλύτερη παραγγελία που παίρναμε ήταν 100 μέτρα».

Τώρα παράγει πάνω από 200 φορές αυτό το ποσό ετησίως για τον μεγαλύτερο πελάτη του.

Ο Γιώργος Τσιακίρης, ο οποίος υπήρξε επίσης δημιουργός μεταξιού, παράτησε την κλωστοϋφαντουργία, στράφηκε προς την ψηφιακή τεχνολογία και επικεντρώθηκε στην εκτύπωση μεταξιού, καθώς το μέλλον έμοιαζε αβέβαιο.

Το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του φαίνεται πως το κέρδισε, καθώς αντικατέστησε τον παραδοσιακό τρόπο με το ψηφιακό σύστημα και αγόρασε τεράστιους εκτυπωτές σε μέγεθος δωματίου που έφεραν την επανάσταση στην επιχείρησή του.

Έτσι, είχε τη δυνατότητα να δημιουργεί σχέδια κατά παραγγελία από ευρωπαϊκούς οίκους μόδας, μεταξύ των οποίων είναι και το label Parthenis.

Η Ορσάλια Παρθένη ανέλαβε την εταιρεία των γονιών της, ανανεώνοντας τη σχέση της με το εργοστάσιο μεταξιού, που ιδρύθηκε το 1970.

«Στο Σουφλί τότε επικεντρώνονταν περισσότερο στα παραδοσιακά υφάσματα για έπιπλα, τα οποία χρησιμοποιούσαν για τη δημιουργία κουρτινών ή τραπεζομάντηλων», έχει δηλώσει η ίδια, ενώ εκείνη επέλεξε να χρησιμοποιήσει αυτά τα υφάσματα για τη δημιουργία φορεμάτων, σορτς και τζάκετ.

Όταν, μάλιστα, το 2016 ανακάλυψε ότι ο Γιώργος Τσιακίρης τύπωνε ψηφιακά μετάξι, η Ορσάλια Παρθένη εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία που της δόθηκε να επικοινωνήσει με graphic designers και να δημιουργήσει μία σειρά από μεταξωτά καφτάνια.

«Επένδυσαν σε μηχανήματα για εκτύπωση και δεν ήταν μόνο το ύφασμα», δήλωσε.

«Η τεχνολογία είναι αυτή που αναβίωσε την βιομηχανία».