Μαθήματα από πρώτο χέρι… Εάν η επιχειρηματικότητα προϋποθέτει ένα χαρακτηριστικό, τότε πρέπει να πρόκειται για τη φαντασία. Και ο Θεόφιλος Βασιλειάδης στο Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής (εκδ. Key Books, 24) αποδεικνύει ότι εν πολλοίς τη διαθέτει.

«Φαντάζομαι τους αναγνώστες αυτού του βιβλίου να μην διαβάζουν τα κεφάλαια με τη σειρά», σημειώνει στην εισαγωγική αράδα. «Αλλά πηδώντας από θέμα σε θέμα ανάλογα με το τι βρίσκουν πιο σχετικό με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ανά περίοδο».

Πάει αυτή η πίστα

Το πετυχαίνει διάνα. Το βιβλίο του προσφέρεται για μια τέτοια αναγνωστική περιπέτεια. Δομημένο με παραδειγματικά καθαρό τρόπο ώστε ο καθένας να ανατρέχει στο επίμαχο ζήτημα. Και ουσιαστικά αυτήν τη δομική διαύγεια αναζητά κανείς από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας, όπως θεωρείται το Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής.

Παρότι επιχειρηματίας και όχι λογοτέχνης, ο Θεόφιλος Βασιλειάδης κατέχει την αρετή της εκφραστικής ακρίβειας και της περιγραφικής πυκνότητας. «Αυτή η πίστα της παρέας, που γίνεται εταιρεία τελειώνει όταν ξεπερνάς πάνω κάτω τα 60 – 70 άτομα και σίγουρα αλλάζει τελείως μετά τα 100», παρατηρεί.

Γεννημένος επιχειρηματίας

Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης βρίσκεται παρασάγγας μπροστά από αυτά τα νούμερα. Διαβάζοντας το βιβλίο του εισβάλλει κανείς στο επιχειρηματικό του μυαλό, δανείζεται τα μυστικά του, εμπνέεται ιδέες. Διότι τι πιο πειστικό και ενθαρρυντικό από το προσωπικό παράδειγμα επιτυχίας;

Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης στο ερώτημα «ελευθερία αποφάσεων» ή «σιγουριά» απαντούσε πάντα θετικά στο πρώτο. Υπήρξε αυτό που ονομάζεται γεννημένος επιχειρηματίας. Ωστόσο, το Μικρός ήθελα να γίνω ταξιτζής δεν εντάσσεται στα τυπικά βιβλία αυτοβοήθειας με τις αυτονόητες συμβουλές που παρουσιάζονται σαν απόλυτες αλήθειες.

Το βιβλίο του αποτελεί ντοκουμέντο προσωπικής επιβίωσης στον αδυσώπητο κόσμο της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης δεν καταγράφει την εμπειρία του με την οίηση του αναγνωρισμένου επιχειρηματία. Αντιθέτως, εκθέτει στον αναγνώστη όλες τις κρυφές ατέλειες στη ραφή αυτής της επιτυχημένης πορείας. Σε αυτόν τον ακατέργαστο, εξομολογητικό τόνο έγκειται όλο το ενδιαφέρον της αφήγησης.

Για μένα τέτοιες ήταν μερικές στιγμές…

Η επιχειρηματικότητα δεν μοιάζει σε ομιλία TED talks, απαιτεί συνεχείς υπερβάσεις, ασίγαστη επιμονή μπροστά στις αντιξοότητες.

«Για μένα τέτοιες ήταν μερικές στιγμές, όπως η μέρα που χτύπησε την πόρτα μου δικαστικός επιμελητής για κατάσχεση του σπιτιού μου αν δεν πλήρωνα άμεσα κάποια χρέη στην εφορία {…} ή κάποιες φορές που ένας μεγάλος πελάτης χανόταν για την Καριέρα, όπως μια γερμανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ που ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την Ελλάδα μερικές μέρες πριν από τις Ημέρες Καριέρας και μαζί ακύρωσε τη συμμετοχή της».

Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης υπήρξε επιχειρηματίας start up πολύ πριν εδραιωθεί η δράση τους στην Ελλάδα.

Φοιτητικό φυτώριο

Όλα ξεκίνησαν στο φοιτητικό φυτώριο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όπου μαζί με τον φίλο του Φάνη Ρήγα ξεκίνησαν το περιοδικό Ο πιο καλός ο φοιτητής το οποίο στο τρίτο έτος μετεξελίχθηκε στο Καριέρα.

Το 1999 οργάνωσαν στο Ολυμπιακό Στάδιο τις Ημέρες Καριέρας, που γρήγορα οδήγησε στο kariera.gr, με την ανάγκη να συμπληρώνονται τα βιογραφικά και να ανεβαίνουν αμέσως στο ίντερνετ. Τότε η εταιρεία Infogrow εξαγόρασε το 30% της Καριέρα Α.Ε. και δημιουργήθηκε το πρώτο σάιτ.

Επενδυτικό αλισβερίσι

Σύντομα ξεκίνησε ένα επενδυτικό αλισβερίσι, που στο επιχειρηματικά αμαθή φαντάζει με παιχνίδι στο καζίνο. Το 2001 το ιδρυτικό δίδυμο πήρε πίσω το ποσοστό της Infogrow, αλλά το 2004 η Εθνική Τράπεζα εξαγόρασε και πάλι το 30% της εταιρείας τους.

Το 2006 επανήλθαν ως μοναδικοί μέτοχοι μόνο για να την απεκδυθούν εντελώς το 2007 όταν η αμερικανική πολυεθνική Careerbuilder International απέκτησε το 100% της Καριέρα Α.Ε..

Ο Θεόφιλος Βασιλειάδης παρέμεινε στην εταιρεία σε διάφορες διοικητικές θέσεις (κυρίως στην Ασία) ώσπου σύντομα άρχισε να τον τρώει το σαράκι της επιχειρηματικότητας. Το 2020 πήρε πίσω την εταιρεία. Αυτή τη φορά χωρίς τον Φάνη Ρήγα αλλά με τους αδελφούς Παντελιάδη (My Market, Metro, φέτα Ήπειρος).

Η επιστροφή στη βάση της σχέσης

Βρίσκει λοιπόν κανείς στο βιβλίο του μαθήματα μάνατζμεντ, αλλά μέσα από βιωματικά παραδείγματα.

«Μέχρι περίπου το 2020 κάθε καλοκαίρι έκανα ένα τραπέζι στο σπίτι μου για όλη την ομάδα της εταιρείας, όπου μάλιστα μαγείρευα μόνος μου τα πάντα. Έχουμε περάσει καταπληκτικά σε αυτά τα τραπέζια γιατί έφευγαν από όλους οι ταμπέλες του γραφείου {… } καθώς το να με βλέπουν με την ποδιά του σεφ και τα ταψιά στο χέρι, αλλά ακόμη και το να με κράζουν γιατί μερικά πιάτα δεν πετύχαιναν ήταν η επιστροφή στη βάση της σχέσης».

Θυμάται τον Βύρωνα Νικολαΐδη της Peoplecert να του εξηγεί τα σταδια που αλλάζει μια ομάδα -όταν ξεπερνάει τα εκατό, τα τρικόσια και μετά τα χίλια άτομα.

«Καθώς μετά την εξαγορά του Careerbuilder International γίναμε πάνω από τριακόσιοι, όσο γράφω αυτό το βιβλίο ετοιμάζομαι να ζήσω αυτή τη νέα εμπειρία, με αγωνία αλλά και με τον ενθουσιασμό που θα χρειαστεί»…

 

Μέχρι την επόμενη περιπέτειά του.