Γκαλερί: Ένας κόσμος που αλλάζει…

Την Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου, ο έμπορος τέχνης David Zwirner εγκαινίασε μία από τις μεγαλύτερες φθινοπωρινές εκθέσεις του στην Νέα Υόρκη, μία παρουσίαση καινούργιων έργων από τον καλλιτέχνη Harold Ancart.

Προ πανδημίας, ο Zwirner θα άνοιγε τις πόρτες της γκαλερί του σε εκατοντάδες ανθρώπους και ύστερα θα προσκαλούσε μία μικρότερη ομάδα- συνήθως λίγο περισσότερους από 40-50 συλλέκτες, φίλους του καλλιτέχνη, επιμελητές και κριτικούς τέχνης- για δείπνο σε κάποιο εστιατόριο. Αυτήν τη φορά, ο Zwirner παρέθεσε δείπνο για την έκθεση του Ancart, «αλλά παραβρέθηκαν ο Harold,  λίγα άτομα που δουλεύουν στη γκαλερί και μερικοί φίλοι», όπως επισήμανε. «Νομίζω ήμασταν έξι άτομα συνολικά στο Altro Paradiso, έξω στον δρόμο», εξηγεί.

Καλωσορίσατε στην επαναλειτουργία των γκαλερί της Νέας Υόρκης, οπού έμποροι τέχνης, συλλέκτες και καλλιτέχνες προσπαθούν ακόμη να κατανοήσουν πώς θα υπάρχουν σε ένα οικοσύστημα, το οποίο μέχρι πρότινος βασιζόταν στο μεγάλο κοινό, τα δείπνα και τα συνεχή ταξίδια με σκοπό την πώληση των έργων τέχνης.

Κάθε εκθεσιακός χώρος λειτουργεί πλέον με ραντεβού. Ορισμένοι δέχονται επισκέπτες χωρίς ραντεβού αν το επιτρέπει η χωρητικότητα της αίθουσας. Εκτός από αυτό, ο τρόπος υλοποίησης των συναλλαγών διαφέρει από γκαλερί σε γκαλερί.

«Όσον αφορά την Νέα Υόρκη, είναι ιδιαίτερα θολή η κατάσταση», τόνισε η έμπορος έργων τέχνης Marriane Boesky, της οποίας η ομώνυμη γκαλερί άνοιξε με την έκθεση των έργων της Gina Beavers στις 15 Σεπτεμβρίου. «Όλοι κάνουν τα δικά τους. Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα: Δεν υπάρχει κοινή γραμμή», εξήγησε.

Τέλος στη φρενίτιδα των εγκαινίων…

Όπως και όλοι οι άλλοι, έτσι και η Boesky έκλεισε τον εκθεσιακό χώρο της τον Μάρτιο. Τώρα, καθώς ξεκινά τον προγραμματισμό του φθινοπώρου, η μισή γκαλερί της είναι ανοιχτή για το κοινό και οι επισκέπτες μπορούν να κλείσουν ραντεβού μέσω διαδικτύου (επιτρέπονται δέκα άτομα, για διαστήματα μισής ώρας).

«Δεν θα κάνουμε εγκαίνια με την παραδοσιακή τους έννοια», λέει και συμπληρώνει: «Είναι δύσκολο, επειδή αν δεν μπορείς να συγκεντρώσεις τουλάχιστον 10 με 20 άτομα, δεν θα έχει τον ίδιο ενθουσιασμό – θα λείπει αυτή η ενέργεια».

Για να εξισορροπήσει την κατάσταση, η Boesky λέει ότι επεξεργάζεται ένα ψηφιακό εναλλακτικό σύστημα που θα αναπαράγει την αμεσότητα και την προσωπικότητα της ζωντανής παρουσίασης.

«Μπορείς να εισέλθεις στον χώρο, να δεις τα έργα σε τρισδιάστατη μορφή και να πεις “Είναι εδώ κοντά η Κέλι; Ή η Μαίρη; θέλω να συζητήσω μαζί τους” και ο υπεύθυνος της γκαλερί θα είναι εκεί για να σε καθοδηγήσει στην έκθεση», εξηγεί. «Η τεχνολογία δεν είναι ακόμη έτοιμη, αλλά το δουλεύουμε», συμπληρώνει.

Η Hauser & Wirth ήταν έτοιμη να εγκαινιάσει τον καινούργιο εκθεσιακό της χώρο που σχεδίασε η Annabelle Selldorf, στην 22nd Street του Μανχάταν, τον Μάιο. «Προφανώς, αυτό δεν μπόρεσε να γίνει», λέει ένας από τους ιδιοκτήτες της γκαλερί, ο Marc Payot.

Για τα εγκαίνια του νέου χώρου που αναβλήθηκαν, η γκαλερί έχει οργανώσει τη φιλανθρωπική εκδήλωση «Artists for New York» που συμπεριλαμβάνει έργα τέχνης που έχουν δωρίσει για αυτόν το σκοπό διάφοροι καλλιτέχνες. Τα κέρδη θα διατεθούν σε 14 μη κερδοσκοπικές οργανώσεις τέχνης σε όλη την πόλη. «Δεν θα κάνουμε πάρτι, δεν θα κάνουμε εκδήλωση για τα μέσα ενημέρωσης»,  είπε ο Payot.

Οι μεγάλες συγκεντρώσεις που έδιναν ζωή στον κόσμο της τέχνης θα λείψουν, λένε οι έμποροι τέχνης, αλλά διευκρινίζουν ότι τα εγκαίνια επηρεάζουν ελάχιστα τις πωλήσεις. «Είναι μια γιορτή για τη δημιουργικότητα και για έναν καλλιτέχνη που έχει δουλέψει σκληρά», αναφέρει ο Payot.

Ο έμπορος τέχνης Miguel Abreu από το lower East Side πάει ακόμη πιο μακριά. Τα δείπνα «έχουν χάσει την χρησιμότητα τους» προ πολλού, υποστηρίζει λέγοντας: «Οι συλλέκτες δεν ήθελαν να πηγαίνουν σε αυτά πλέον». Τα είχαν βαρεθεί: ήταν καλεσμένοι σε 60 εκδηλώσεις κάθε μήνα. «Στα εγκαίνιά μας τα τελευταία χρόνια, υπήρχαν όλο και λιγότεροι συλλέκτες, ήταν όλοι καλλιτέχνες και φίλοι», εξηγεί (σε κάποιες νέες εκθέσεις στις 10 Σεπτεμβρίου, ο Abreu κάλεσε όσους παραβρέθηκαν σε ένα κοντινό πάρκο για tacos.)

…για την ώρα

«Από τα πιο όμορφα εγκαίνια που θυμάμαι έγιναν τον Ιανουάριο για τον Noah Davis, έναν νεαρό καλλιτέχνη ο οποίος απεβίωσε πολύ νωρίς», είπε ο Zwirner. «Ήταν η πρώτη του σπουδαία έκθεση στην Νέα Υόρκη και ήταν τόσο συναρπαστική που ο κατάλογος εξαντλήθηκε και χρειάστηκε να τον επανεκτυπώσουμε», προσθέτει.

Τώρα, επισημαίνει, «τα πάμε καλύτερα με καλλιτέχνες που έχουν ήδη ισχυρό κοινό. Είναι δύσκολο να παρουσιάσεις ολοκαίνουργια έργα τα οποία το κοινό δεν γνωρίζει».

Το πραγματικό πρόβλημα, αναφέρει, είναι ότι «είμαστε επιχείρηση που απαιτεί φυσική παρουσία, ποτέ δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά είμαστε κομμάτι του λιανεμπορίου, έρχεσαι μέσα και θες να αντικρίσεις το προϊόν». Όταν οι συλλέκτες περάσουν την πόρτα, προσθέτει, όλοι φοράνε μάσκες και εφαρμόζονται τα πρωτόκολλα ασφαλείας, «αλλά στεκόμαστε μπροστά από τα έργα με τους πελάτες μας και τα πουλάμε».

Τα εγκαίνια, συνεχίζει ο Zwirner, είναι μέρος αυτής της εμπειρίας: “Είναι μία ωραία παράδοση: Γιορτάζουν τους καλλιτέχνες, βλέπουν φίλους, πηγαίνουν από γκαλερί σε γκαλερί. Θυμίζει τόσο Νέα Υόρκη όλο αυτό και θέλω να επιστρέψει”.

Η Boesky, επίσης, λέει ότι θέλει να επιστρέψει σε έναν κόσμο με δείπνα, αλλά όπως αυτά που γίνονταν τα παλαιότερα χρόνια, «όπως όταν έκανα εγκαίνια το 1996»: «Απλά θα μαγείρευα και στη συνέχεια όλα άλλαξαν: καθιστά δείπνα αξίας 50.000 δολαρίων. Δεν περνάω καλά πηγαίνοντας σε πολλά τέτοιου είδους τραπέζια. Απλά νιώθω ότι είναι υποχρεωτικά».

Αντίο σε όλα αυτά

Οι έμποροι τέχνης συμφωνούν όλοι ότι τα πράγματα δεν πρέπει να επιστρέψουν εκεί που ήταν.

«Η τέχνη χανόταν μέσα σε αυτήν την αδιάκοπη δραστηριότητα» του κυκλώματος του κόσμου της τέχνης, τονίζει ο Abreu. «Είχε χάσει την εκφραστική της δύναμη – να φτάνει στους ανθρώπους και να τους απασχολεί- και το αποτέλεσμα ήταν ότι όλοι αναγκάζονταν να βρεθούν στη θέση του αγοραστή και όχι του συλλέκτη», συμπληρώνει.

Ακόμη και ο Zwirner και ο Payot, οι οποίοι έχουν δύο από τις μεγαλύτερες γκαλερί τέχνης στον κόσμο, λένε ότι πρέπει να αλλάξουν.

«Όλοι θα λειτουργήσουμε την επιχείρηση μας διαφορετικά», λέει ο Zwirner. Όλα εκτός από τα προφανή – όπως το χώρισμα πλεξιγκλάς στην ρεσεψιόν, τα ραντεβού, και οι γκαλερί που βασίζονται ακόμη πιο πολύ από πριν σε ψηφιακές “παρουσιάσεις”  εκθέσεων που αποστέλλονται σε πελάτες – μέχρι και σε πόσες εκθέσεις τέχνης o Zwirner θα πάρει μέρος κάθε χρόνο, αναθεωρούνται. «Υπήρχε σχεδόν υστερία στον κόσμο της τέχνης για να είσαι σε όλα τα μέρη ταυτόχρονα». Αυτό, τονίζει,  «πρέπει να το ξανασκεφτούμε».

Ο Payot συμφωνεί ότι τα ταξίδια πρέπει να περιοριστούν. «Αυτή η κρίση μάς έχει αναγκάσει να τα δούμε όλα αλλιώς», λέει και διερωτάται: «Ποια είναι η σχέση ψηφιακών και φυσικών πωλήσεων, τι χρειαζόμαστε όντως από άποψη εκδηλώσεων και εγκαινίων και κατά πόσο είναι πραγματικά ανάγκη να ταξιδεύουμε»;

Η Boesky αναδιαμόρφωσε περίπου τη μισή γκαλερί της σε ημι-ιδιωτικούς εκθεσιακούς χώρους. «Έχει νόημα να έχω έναν εκθεσιακό χώρο σχεδόν 1.400 τμ;», αναρωτιέται και απαντά από μόνη της: «Δεν έχει, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε συγκεντρώσεις με παραπάνω από 500 άτομα στα εγκαίνια».

«Η ζωή που κάναμε πριν δεν ήταν λογική, ήταν παράλογη», προσθέτει και καταλήγει: «Ανυπομονώ για τη νέα κανονικότητα – και όχι να κυνηγάω την ουρά μου 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα».

Μετάφραση: Αμαλία Σοφία Βερούτη

Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση