Όταν ένα νομοσχέδιο περνάει στα “μουλωχτά” από τη Βουλή μέσα στο κατακαλόκαιρο, μπορεί κανείς να στοιχηματίσει με ασφάλεια ότι ο υπουργός που το πλασάρει έχει κάποιον καλό λόγο να το διατηρήσει όσο γίνεται πιο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γνωρίζοντας ότι όποιος το διαβάσει προσεκτικά θα βρει… τέρατα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το νομοσχέδιο που κατέθεσε την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς για το πώς θα κατανέμεται η διαφήμιση στα τηλεοπτικά κανάλια. Ένα νομοσχέδιο το οποίο έχει περάσει στα “ψιλά”, όχι γιατί είναι ασήμαντο (δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ασήμαντο), αλλά γιατί λόγω θέρους τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και όλα επισκιάζονται από τα… μπάνια του λαού.
Ας δούμε λοιπόν τι είναι τέλος πάντων αυτό το νομοσχέδιο Παππά και γιατί “καίγεται” τόσο πολύ ο αρμόδιος υπουργός να το περάσει εδώ και τώρα.
Ο αλγόριθμος-ερωτηματικό
Όπως γνωρίζουμε, σήμερα το να μεταδώσει ένας τηλεοπτικός σταθμός ένα διαφημιστικό μήνυμα είμαι μία σχετικά απλή διαδικασία: ο διαφημιζόμενος επικοινωνεί με το κανάλι και εκφράζει την επιθυμία του για το πότε θέλει να προβληθεί το σποτ του, το κανάλι τον ενημερώνει για το κόστος που έχει η συγκεκριμένη ζώνη τηλεθέασης, και αυτό ήταν. Μία ελεύθερη αγορά, όπου τηλεοπτικός σταθμός και διαφημιζόμενος έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων και τα πάντα εξαρτώνται από την προσφορά και τη ζήτηση.
Όπως επίσης γνωρίζουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οπαδός της ελεύθερης αγοράς. Και το νομοσχέδιο Παππά είναι το όχημα με το οποίο η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να ελέγξει τη διαφημιστική αγορά στην τηλεόραση.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα διαμορφωθεί ένα ηλεκτρονικό σύστημα, με βάση έναν αλγόριθμο που κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς βγήκε, το οποίο θα αποφασίζει από μόνο του πού θα προβληθεί ποια διαφήμιση: σε ποιο κανάλι, ποια ώρα, αλλά ακόμα και το ποια θα είναι η τιμή που θα πληρώσει ο διαφημιζόμενος. Δηλαδή, αντί να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ διαφημιζομένου και καναλιού, θα υπάρχει ένα υπερ-σύστημα που θα κρίνει μόνο του το ποιος θα διαφημιστεί πού!
Μιλάμε για μία εντελώς παράλογη σκέψη: με ποια λογική δηλαδή ένας διαφημιζόμενος που θέλει να προωθήσει το προϊόν του π.χ. στη διαφημιστική ζώνη του Survivor, που το βλέπει η μισή Ελλάδα, θα πρέπει να περιμένει από τον αμφιβόλου προελεύσεως αλγόριθμο να του πει πού θα βάλει τη διαφήμισή του; Κι αν ο αλγόριθμος κρίνει ότι η διαφήμισή του πρέπει να προβληθεί στις 3 τα ξημερώματα στην ΕΡΤ2, τότε θα πρέπει να είναι και χαρούμενος;
Προφανώς, με το σύστημα αυτό οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που σήμερα διαφημίζονται στην τηλεόραση θα φύγουν… τρέχοντας από την τηλεόραση, αναζητώντας έναν πιο αποδοτικό και κυρίως λογικό τρόπο να διαφημίσουν τα προϊόντα τους. Δε θα κάτσουν να υπακούσουν στα… καπρίτσια του εκάστοτε υπουργού και ενός σκιώδους αλγορίθμου.
Αν και ο ίδιος ο Νίκος Παππάς υποστηρίζει πως πρόκειται για ένα νομοσχέδιο-τομή που θα βάλει τέλος στους διάφορους μεσάζοντες που λυμαίνονται τη διαφημιστική αγορά, το μόνο που επιδιώκει είναι να καταστήσει τον εαυτό του ως μοναδικό μεσάζοντα που θα καθορίζει τα πάντα με έναν συγκεντρωτικό και αδιαφανή τρόπο. Και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ακόμα κι αν ψηφιστεί από τη Βουλή (που φυσικά θα ψηφιστεί, γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία δεν έχει λόγο να πάει κόντρα στον υπουργό), θα έχει την ίδια τύχη με τον αλήστου μνήμης διαγωνισμό Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες: θα εκπέσει στα δικαστήρια…