Είναι αυτές οι ιστορίες ζωής, με την γλυκόπικρη γεύση τους, για ανθρώπους που τα κατάφεραν σε δημιουργία, περιουσίες, οικογένεια!

Και είναι και η αίσθηση πως άμα φεύγουν έχουν κατορθώσει να ακούγεται πάντα καλά το όνομα τους, όχι τυπικά, επειδή πρέπει, αλλά γιατί αυτό ήταν το τεράστιο επίτευγμα τους!

Να είναι δίκαιοι, απλοί και ταπεινοί, με αρχές υψηλές!

Όλα αυτά συνοδεύουν τον Θεόδωρο Βασιλάκη, που έφυγε, μόλις προλαβαίνοντας να χαρεί κόπους ζωής, εγγόνια να μεγαλώνουν και να γίνονται μεγάλα κλαριά στο δέντρο του!

Και είναι ένα τέλος που γέμισε συγκίνηση όσους ακούμπησε με τη ζωή του, ειλικρινά και απροσποίητα.

Για τον Κρητικό, τον εργατικό, τον ακούραστο άνθρωπο, που όταν ήθελε να αφήσει την βοή του, τον θόρυβο πίσω του, γύρευε την γαληνή στην περιπλάνηση στα μονοπάτια των αιωνίων όρεων της Κρήτης.

Άλλωστε εκεί, ήταν, πάντα πιο κοντά στον ουρανό του Αιγαίου, που δεν αποτελούσε όριο για τον ίδιο. Να, έτσι, έκανε το χέρι του και τον έφτανε σα τον αεροπορικό του στόλο, το μεγαλύτερο της Ελλάδας…

Ο πιτσιρικάς που κουβαλούσε καύσιμα με τενεκέδες και δούλευε στα αμπέλια

«Γεννήθηκα το 1940 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Οι γονείς μου ήταν «μιας μέσης κοινωνικής θέσης» έχει πει, σε μια από τις σπάνιες, τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αυτοβιογραφούμενος, ο Θόδωρος Βασιλάκης, «ο πατέρας ασχολείτο με τα καύσιμα. 

Τα διέθετε με τενεκέδες, και εγώ πιτσιρικάς τότε, πολλές φορές τους κουβαλούσα.

Είχε ένα μαγαζί στο Καμαράκι, στη Λεωφόρο Καλοκαιρινού, στη Πλατεία της Αγίας Αικατερίνης όπου ήταν τα λεωφορεία…».

Καλός μαθητής, υπεύθυνος και σοβαρός από μικρό αγόρι, θα βοηθήσει στη δουλειά του πατέρα, αλλά θα πηγαίνει και στα αμπέλια της οικογένειας για να βοηθήσει. 

Δουλειά, εργατικότητα, σύστημα, αρχές είναι τα συστατικά του χαρακτήρα του και της επιτυχίας της εργασιακής που ακολουθεί.

Α! Και κάτι ακόμα, ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα, για τον ίδιο: το φιλότιμο! «Το «δεν βαριέσαι» δεν υπάρχει για μένα, και δεν υπάρχει και στην εταιρεία μας. 

Λες «δε βαριέσαι» για το ένα, «δε βαριέσαι» για το άλλο, και επεκτείνεται ένα ατέλειωτο «δε βαριέσαι» σε όλα, για όλα.

Υπάρχει, όμως, κάτι στη δική μας γλώσσα που μπορεί να το επιδιορθώσει και αυτό, αρκεί να το ξεθάψεις: το φιλότιμο».

1958! Σπουδές στις ΗΠΑ και μπροστά στο βλέμμα αυτού του φιλομαθή, σοβαρού, στιβαρού νεαρού Κρητικού, αποκαλύπτεται ένας κόσμος τεράστιος και μέγας.

Επιστρέφει, πτυχιούχος πια, στο Ηράκλειο και όχι στη Αθήνα, αναζητώντας στη πρωτεύουσα, αστικές αλλά μικρές επαγγελματικές νίκες. Εργάζεται στις διανομές των καυσίμων της εταιρίας «Ρέστης» στο νομό Ηρακλείου.

Εκεί, αποκτά την απαραίτητη εμπειρία και όταν αργότερα η πολυεθνική Exalco εξαγοράζει την εταιρία «Ρέστης», ο Βασιλάκης αναλαμβάνει το δικαίωμα διανομής καυσίμων σε όλη την Κρήτη, δημιουργώντας, παράλληλα, ιδιόκτητο δίκτυο πρατηρίων. Η προσωπική του ιστορία, ανοίγει φτερά για να πετάξει σε γαλανούς ουρανούς όσο ψηλότερα γινεται…

«Εγώ «πάρτι» στη δουλειά μου δεν κάνω, λέω πάντα αυτό που κάνω και όχι αυτό που θα κάνω…»

Εργατικός, με πρόγραμμα που τηρούνταν πάντα, λιτός και σοβαρός, δεν ξενύχτησε σχεδόν ποτέ του. «Όταν βγαίνω έξω κοινωνικά, 11.30-12.00 σηκώνομαι να φύγω και οι άλλοι με βλέπουν σαν εξωγήινο», παραδεχόταν. 

Και έτσι, με δουλειά και αυτοοργανωση αντιλαμβάνεται ως πραγματική πηγή πλούτου της Ελλάδας, τον τουρισμό. Οι τουρίστες στην Κρήτη, ανάμεσα σ άλλα, αναζητούν να νοικιάσουν αυτοκίνητα για να γυρίσουν το νησί.

Αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί και σε αυτό τον κλάδο, συνάπτοντας συμβόλαιο αντιπροσώπευσης στην Κρήτη της εταιρίας ενοικιάσεων αυτοκινήτου Hertz Ιnternational και έχοντας ως βάση τους έξι Volkswagen σκαραβαίους.

Σε δώδεκα μόλις χρόνια, αγοράζει από τους Αμερικανούς την Hertz Hellas και τη μετονομάζει σε Autohellas.

Σε λίγα χρόνια, «Βασιλάκης» θα σημαίνει ΒΑΚΑΡ ΑΒΕΕ και ΤΕΧΝΟΚΑΡ ΑΒΕΕ, οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι των αυτοκινήτων Saab και Seat αντίστοιχα, η ΒΕΛΜΑΡ ΑΒΕΕ, επίσημος διανομέας των αυτοκινήτων Ford, Volvo, Seat και Opel, η Autotechnica S.A., αντιπροσωπεία των εταιριών Hertz, Audi και Seat στη Βουλγαρία, και φυσικά η εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων Hertz Autohellas ΑΤΕΕM, η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο εθνικό franchise του ομίλου παγκοσμίως.

Μάλιστα, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας συμμετέχει μετοχικά σε 11 ακόμα εταιρίες, όπως η Πειραιώς Best Leasing ΑΤΕΕ και η Multifin Α.Ε. εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Και βέβαια με τα φτερά του γλάρου σημα, την αίσθηση της θαλασσινής αύρας της μεσογείου, παντού πετάει η Aegean!

Ο Θόδωρος Βασιλάκης, όταν η αεροπορική του εταιρεία έχει γίνει η μεγαλύτερη της χώρας και μια από τις σπουδαιότερες της Ευρώπης, ξεκαθαρίζει: «Εγώ προσωπικά δεν είχα κανένα λόγο να μπω στις αερομεταφορές.

Ήδη τότε (1994) ήμουν ένας φτασμένος επιχειρηματίας και σε ηλικία που θα μπορούσα να κάνω διακοπές και να διευθύνω από απόσταση. Επίσης δεν είχα ιδέα από αεροπορικά, αλλά είχα μπροστά μου πολύ χρόνο για να μάθω.

Όταν είδαμε ότι ανοίξανε και κλείσανε πολλές εταιρείες και ότι η Ελλάδα, που το βασικό της προϊόν είναι ο τουρισμός, συνέχιζε να υποφέρει από έλλειψη ποιοτικής αερομεταφοράς, ξεκινήσαμε.

Στην πορεία είδαμε ότι πρέπει να επεκταθούμε, για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες των πελατών μας, που επιθυμούσαν να ταξιδέψουν και εκτός Ελλάδας. 

Προχωρήσαμε σε εξαγορές εταιρειών για να εξορθολογήσουμε το στόλο, καθώς βρεθήκαμε μια εποχή να έχουμε τέσσερεις διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών.

Αυτό ήταν το όραμα μας. Τότε κάποιοι έλεγαν ότι το «πάρτι τελείωσε», ενώ για εμάς είχε μόλις ξεκινήσει. Εγώ όμως «πάρτι» στη δουλειά μου δεν κάνω, είμαι σοβαρός και μου αρέσει πάντα να λέω αυτό που κάνω και όχι αυτό που θα κάνω. Από την καρέκλα δεν γίνεται τίποτα , πρέπει να κινηθείς και αυτή είναι η βασική μου αρχή…»…

Aegean: Η μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία της Ελλάδας – Χρονικό

Όλα ξεκίνησαν με την αγορά μιας ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας, της Aegean Aviation, που είχε δημιουργηθεί το 1987 από τα αδέρφια Αντώνιος και Νικόλαος Σιμιγδαλάς.

Η εταιρία, που είχε λάβει άδεια πτήσης από την ΥΠΑ το 1992, εξαγοράστηκε από τον Όμιλο Βασιλάκη και μετατράπηκε σε ιδιωτική αεροπορική εταιρία που εκτελεί πτήσεις VIP σε όλο τον κόσμο.

Τον Μάρτιο του 1999, ιδρύεται η Aegean Airlines και λίγο αργότερα, τον Μάιο, η εταιρία ξεκινά πτήσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο. H πορεια της μεχρι τις ημερες μας ειναι γνωστη.

Από τις 3 Ιουλίου 2014 η εταιρεία ανήκει στον Θεόδωρο Βασιλάκη (34,17% – 23,6% μέσω της Evertrans Α.Ε. και 9,46% μέσω της Autohellas Α.Ε.), την Alnesco Enterprises Company Limited (9.48%), τη Siana Enterprises Company Limited (9,48%) και τον Κωνσταντακόπουλο Αχιλλέα (6,39%).

Ο στόλος, αποτελείται από 50 σύγχρονα αεροσκάφη που θα μεταφέρουν συνολικά πάνω από 9,5 εκατ. επιβάτες σε ετήσια βάση.

Ο χαζοπαππούς, η ψύχωση με την καθαριότητα, η αδυναμία στο γκολφ

Φτιαγμένος από κρητικά υλικά, είχε πάντα την ακούραστη εργατικότητα μοτίβο ζωής, αλλά την οικογένεια του επίκεντρο.

Παντρεμένος χρόνια με την αγαπημένη του Εμμανουέλα, ο Θεόδωρος Βασιλάκης, είχε πάντα στο πλευρό του, στη καθημερινότητα και στην εργασία τους δύο γιους του, τον Ευτύχιο και τον Γιώργο.

Έβρισκε τη συνεργασία με τα παιδιά του «πολύ ευχάριστη αλλά και με λεπτές ισορροπίες. Προσπαθώ πάντοτε να είμαι αντικειμενικός.

Αλλά σαφέστατα υπάρχει ο βασικός παράγοντας της εμπιστοσύνης που αναπληρώνει οτιδήποτε αρνητικό σε αυτή τη συνεργασία.

Αλληλοσυμπληρωνόμαστε, αλλά είναι τόσο το μέγεθος των εργασιών μας, που υπάρχει πάντοτε πολύ δουλειά για όλους μας.

Είμαστε σε μόνιμη εγρήγορση στη προσπάθεια μας να εξασφαλίσουμε την απαραίτητη ευελιξία σαν εταιρεία».

Και αν για τη συνεργασία με τα παιδιά του ήταν μετρημένα τα λογία του, για τα εγγόνια του οι παραδοχές ήταν αφοπλιστικές: «Χαζοπαππούς; Είμαι εκατό τοις εκατό. Χαζομπαμπάς; Όχι! Γιατί στην ηλικία εκείνη ήμουν στον αγώνα της δημιουργίας και δεν σκεφτόμουν τίποτ’ άλλο. Ενώ του παππού, του περισσεύει χρόνος».

Στις μεγαλες του αδυναμίες, εκτός απ τα εγγόνια, συμπεριλαμβάνονταν το γκόλφ! 

Υπήρξε, μάλιστα, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Aegean Airlines Pro-Am και είχε τοποθετήσει την Ελλάδα στον διεθνή χάρτη των μεγάλων τουρνουά γκολφ, αναδεικνύοντας τις τουριστικές και γκολφικές υποδομές της, προσπαθώντας να προσελκύσει όλο και περισσότερους τουρίστες του λεγόμενου «θεματικού τουρισμού».

Ο Θεόδωρος Βασιλάκης. Η μεγάλη του αγάπη εκτός από τις επιχειρήσεις ήταν το γκολφ

Και δεν ήταν μόνο η προσωπική του ευχαρίστηση από την ενασχόληση με το γκολφ, αλλά και μια βαθύτερη επίγνωση πως: 

«Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, ούτε το κράτος, ούτε όμως και οι τουριστικοί παράγοντες, ότι η ανάπτυξη του γκολφ στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα νησιά της Ρόδου και της Κρήτης, είναι ένας ποιοτικός εναλλακτικός τουρισμός, που θα επεκτείνει την τουριστική σεζόν κατά περίπου 4 μήνες ακόμα.

Κι αυτό πασχίζω να κάνω εγώ τώρα, με την ανάπτυξη του γηπέδου της Κρήτης. 

Να κάνω μια επιχείρηση βιώσιμη, παράδειγμα προς μίμηση και για το κράτος και για τους τουριστικούς παράγοντες».

Στη Χερσόνησο στη Κρήτη, μάλιστα, ο Θόδωρος Βασιλάκης επένδυσε 12 εκατομμύρια για να κάνει το γήπεδο του γκολφ, το Crete Golf Club, γνωρίζοντας πως τα χρήματα που έβαλε «δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω, αλλά τουλάχιστον, να μην ζημιώνουμε από εδώ και πέρα».

Στάθηκε περήφανος για το ότι πρόσφερε στον τόπο του, την Κρήτη και την Ελλάδα, πως είχε σχέσεις συνεργασίας και εκτίμησης με όλους τους του εργαζομένους, πως έκανε ο ίδιος ελέγχους στα αεροπλάνα του, πως διάβαζε όλες τις επιστολές παράπονων.

Παρέχονταν ακόμη την μανία του με την καθαριότητα και πως έβγαζε φωτογραφίες με όσα επρεπε να προσέχονται στο στόλο του, που αφορούσαν σ αυτην.

Στις τακτικές του εφόδους στα αεροπλάνα του, ο έλεγχος της καθαρότητας ξεκινούσε απ τον ίδιο, από τις τουαλέτες!

«Έμπαινα και μπαίνω μόνος μου στις τουαλέτες», παραδέχονταν την ελαφριά ψύχωση με την καθαριότητα, «να δω σε τι κατάσταση είναι.

Παλιά, όταν τα αεροπλάνα μας ήταν λιγότερα, πήγαινα και τα βράδια και έκανα ελέγχους.

Να σου δείξω φωτογραφίες εδώ (στο κινητό) τι προσέχω και παρατηρώ όποτε μπαίνω στο αεροπλάνο; 

Τις στέλνω πολλές φορές στον Διευθυντή του Τεχνικού Τμήματος και του λέω: γιατί δεν τα αλλάξατε αυτά που είναι φθαρμένα;».

O Βασιλάκης, τα κυριακάτικα τραπέζια και η συλλογή εκκλησιαστικών ειδών

Ο Θεόδωρος Βασιλάκης με την αγάπη του για την οικογένεια και την βεβαιότητα πως οι δεσμοί της δίνουν ουσία στην ζωή, είχε καθιερώσει Κυριακάτικο ραντεβού όλης της οικογένειας, στο σπίτι του στο Χαλάνδρι.

Η συνήθεια, αυτή δεν παραβιαζόταν ποτέ. Ήταν οι στιγμές της ευτυχίας, που χουν την αίσθηση εκείνη της χαλαρότητας του κυριακάτικου μεσημεριού, με παιδιά να γελάνε και να τρέχουν, μυρωδιές αγαπημένων φαγητών και λευκά, στρωμένα τραπεζομάντηλα.

Είναι εκείνες οι μνήμες που έχουν πάντα λιακάδα στην ανάκληση τους. Και ενώ οι άνθρωποι του ήταν η χαρά και η ευτυχία του, ο Θεόδωρος Βασιλάκης είχε και μια συλλεκτική, ιδιαίτερη αδυναμία.

Αγαπούσε να βρίσκει, να αποκαθιστά και να έχει κοντά του, αντικείμενα εκκλησιαστικής τέχνης.

Η αγάπη του αυτή, στο περιθώριο των πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων, είχε ξεκινήσει από τον βαθύτατο δεσμό του με τις ορθόδοξες εκκλησίες και την πίστη του, περισσότερο για να σώσει κάποια αντικείμενα πάρα για την αξία τους.

Βαθιά και ταπεινά θρησκευόμενος, επισκεπτόταν, όσο πιο συχνά μπορούσε, το Άγιο Όρος για προσευχή και περισυλλογή δίπλα στους πατέρες του ασκητισμού.

Ο επιχειρηματίας που πίστευε στον Θεό…

Αγαπούσε τα απλά πράγματα, έτρωγε λιτά όσπρια κυρίως και ψάρι, ξύπναγε πρωί και έκανε 45 λεπτά γυμναστική, διάβαζε τα βραδιά πριν κυρίως Ιστορία και Ψυχολογία, έκανε αυτοκριτική, είχε φωτογραφίες στο γραφείο του όλων του των αγαπημένων προσώπων, δεν χρώσταγε χάρες σε πολίτικους και τους απέφευγε, μίλαγε στα ίσα και κοιτώντας τους άλλους κατάματα.

Για εκείνον σημασία επιτυχία στη ζωή τι ήταν;

«Για μένα όμως μετράει όχι μόνο το τι έκανες ή τι απέκτησες, αλλά και το πώς. 

Το ιστορικό σου, την πορεία που έχεις γράψει σαν άτομο. Είναι βασικό για μένα».

Και ο θάνατος; Δε τον φοβόταν! 

Όπως κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο θεό, βαθιά, λυτρώνεται απ το φόβο του τέλους. 

Έλεγε «δεν προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος για να πάω κάπου αλλού όταν πεθάνω, στον Παράδεισο ας πούμε.

Προσπαθώ να είμαι καλύτερος για να πουν όσοι μείνουν πίσω ότι αυτός έκανε κάτι καλό»… Έφυγε Πέμπτη, 17 Μαΐου 2018, σε ηλικία 78 ετών.

Αυτός, ναι, λοιπόν, έκανε κάτι καλό…