Θαλασσινός αέρας ελευθερίας φυσάει μιλώντας με τη Μαρία Τσάκου για την αγάπη της, τα πλοία και τις θάλασσες, τη ναυτιλία, την ελευθερία και την πολιτική. Κόρη του Ηλία Τσάκου, αδελφού του εφοπλιστή Παναγιώτη Τσάκου, η Μαρία Τσάκου, νομική σύμβουλος σε ναυτιλιακή εταιρεία της οικογενείας της, είναι δυναμική, έξυπνη και αντισυμβατική και μας μιλάει για την ελευθερία, τη ναυτιλία, τη ζημιά που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στην οικονομία και την εικόνα της χώρας και, βέβαια, για το amagi, το διαδικτυακό ραδιόφωνο χωρίς διαφημίσεις, αλλά με απαιτητικό κοινό.
Η Μαρία ήταν υποψήφια με τη ΔΡΑΣΗ και το Ποτάμι, αναζητώντας έναν χώρο που την πείθει ότι μπορούν να γίνουν αλλαγές σε όσα συντηρητικά κουβαλάει η κοινωνία μας.
Θυμωμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνει λόγο για ανικανότητα και αναξιοπιστία και μας μιλά για τις επιπτώσεις των κυβερνητικών επιλογών στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Επιλογές που, σαν την πίσσα, κρατούν κολλημένες τις σπείρες του «ελατηρίου», η εκτίναξη του οποίου δεν έγινε ποτέ, αφού η ελληνική οικονομία παραμένει κολλημένη στα χαμηλότερα επίπεδά της…
Η οικογένειά σου είναι ταυτισμένη με τη ναυτιλία και τη θάλασσα. Ήταν πάντα αυτονόητο ότι θα εργαστείς στη ναυτιλία;
Μικρή ήθελα να γίνω καπετάνισσα. Είμαστε από τη Χίο και εκεί η αγάπη για τη θάλασσα είναι δεδομένη. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός πλοίων κι από μικρή, τόσο με τον πατέρα μου όσο με τον αδερφό του, τον θείο μου Παναγιώτη Τσάκο, ανέβαινα στα ποντοπόρα πλοία και οι μνήμες αυτές με έδεσαν βαθιά μαζί τους. Η λάντζα, η ανεμόσκαλα, το τεράστιο μέγεθος, οι μυρωδιές, οι άνθρωποι, μου δημιουργούσαν δέος, είχαν ένα μυστήριο, προκαλούσαν έντονα συναισθήματα. Μεγάλωσα με φοβερό σεβασμό για το πλοίο και τους ανθρώπους του.
Κι επειδή αγαπούσα το δίκαιο και αφού η δραστηριότητα όλης της οικογένειας ήταν στη ναυτιλία, συνδύασα τα δύο και έγινα νομική σύμβουλος στα ναυτιλιακά. Ο νομικός σύμβουλος στη ναυτιλιακή είναι ο… Κονσιλιέρε. Πρέπει να γνωρίζει τα πάντα, από τα συμβόλαια μέχρι τους διεθνείς κανονισμούς και τους νόμους, τα sanctions, τις ναυτασφαλίσεις. Οι νομικές ευθύνες και αρμοδιότητες δεν έχουν τέλος σε μια μεγάλη εταιρεία.
Καπετάνισσα, βέβαια, δεν έγινα, γιατί θεώρησα ότι δεν είναι επάγγελμα που το κάνουν οι γυναίκες. Τώρα στην εταιρεία μας, όπως και σε πολλές άλλες, υπάρχουν γυναίκες καπετάνισσες και ζηλεύω πάρα πολύ. Και περιττό να σου πω ότι είναι καλύτερες οι γυναίκες καπετάνισσες, πιο οργανωμένες, πιο πειθαρχημένες, πιο συγκροτημένες. Ίσως επειδή ισχύει το κλισέ, ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες γιατί μόνο οι καλύτερες καταφέρνουν να υπερνικήσουν την προκατάληψη, ότι οι γυναίκες δεν είναι επαρκείς.
Ακόμη και στη ναυτιλία, όμως, παρότι υπάρχουν πλέον πολλές γυναίκες επαγγελματίες, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, κουβαλάνε μαζί και όλα τα πρέπει και του «γυναικείου» ρόλου.
Τα ταμπού πρέπει όμως να σπάνε. Και κάθε κοινωνία να γίνεται λίγο καλύτερη από την προηγούμενη και να ξεπερνάμε τη φύση.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα κοινά;
Τον Φεβρουάριο του 2012, όταν έγιναν τα εκτεταμένα επεισόδια στην Αθήνα, κάτι ξύπνησε μέσα μου και, παρότι οι ατελείωτες ώρες δουλειάς δεν άφηναν περιθώριο για τίποτα άλλο, συνειδητοποίησα ότι θέλω να πολιτευτώ, να ασχοληθώ με τα κοινά.
Δεν ήμουν ποτέ ενταγμένη σε κανένα κόμμα, γιατί ποτέ δεν είχα ενδιαφερθεί για το δούναι και λαβείν της πολιτικής.
Όταν αποφάσισα το 2012 να ασχοληθώ, ήταν αυτονόητο ότι δεν θα πήγαινα στη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν ήταν στόχος να ανελιχθώ. Ήθελα να ακολουθήσω κάποιον που θα με εμπνεύσει, κάποιον που… «τα λέει καλά». Και το βρήκα στο πρόσωπο του Στέφανου Μάνου, που είναι ένας έξυπνος και έντιμος άνθρωπος, που έχει τα στοιχειώδη που πρέπει να έχει κάποιος για να μπει στην πολιτική. Μπορεί να ήταν τελικά ένας χαμένος αγώνας, είναι όμως ένας αγώνας για τον οποίο είμαι φοβερά περήφανη.
Οι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που πρέπει να δώσουμε. Να φανταστείς, τότε μου είπαν συγγενείς μου, κάποιοι που ήταν δικτυωμένοι στα μεγάλα κόμματα, ότι τους διαμήνυσαν «αφού ήθελε να πολιτευτεί με δεδομένο το όνομα της οικογένειας, ας ερχόταν σε εμάς…». Δεν ήταν όμως εκεί το θέμα. Δεν ήθελα να μπω γενικά στην πολιτική. Ήθελα να υποστηρίξω κάτι που θα είχε νόημα για μένα. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός της ΔΡΑΣΗΣ δεν είχε καμιά σχέση με τη ΝΔ. Η μεγάλη τους διαφορά είναι ότι η ΔΡΑΣΗ πίστευε στην ελεύθερη αγορά, όταν τα μεγάλα κόμματα πιστεύουν στον κρατισμό, καθώς βασίζουν την επανεκλογή τους και τη νομή της εξουσίας από το Κράτος για να έχουν κομματικό στρατό διορισμένο, ώστε να ανταποδίδουν χάρες. Σήμερα βέβαια εξ ανάγκης αλλάξανε πολλά. Για τη Νέα Δημοκρατία ελπίζω ότι με τον Μητσοτάκη θα γίνει πιο σύγχρονο κόμμα και μακάρι και εκείνος να δικαιώσει τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει.
Θα είσαι υποψήφια στις επόμενες εκλογές;
Πάντα με ενδιαφέρει η πολιτική. Σε αυτές τις εκλογές όμως δεν θα είμαι υποψήφια. Το 2012 κατέβηκα με τη ΔΡΑΣΗ, το 2015 κατέβηκα με το Ποτάμι και δεν θέλω να είμαι και πάλι υποψήφια για να μην είναι δεδομένο ότι πάντα κατεβαίνω στις εκλογές. Μου έχουν γίνει προτάσεις και μου είναι πολύ εύκολο να κατέβω κινούμενη στους χώρους μας. Όμως δεν ήθελα να γίνεται από συνήθεια, θέλω να γίνει αν υπάρχει ένας ειδικός λόγος που να με εκφράζει. Ένα κόμμα που έχει το πρόσταγμα Πατρις-θρησκεία-Οικογένεια δεν μπορεί να με εκφράσει. Αν είχαμε ένα φιλελεύθερο ηγέτη, όπως ο Verhofstadt, θα τον ακολουθούσα για το όνειρο, για τον αγώνα να αλλάξουμε κάποια πράγματα.
Η Νέα Δημοκρατία κάνει προσπάθειες. Αλλά δεν αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα. Έχει ένα μητρώο υποψηφιοτήτων, που με ένα βιογραφικό και μια συνέντευξη εντάσσουν νέους υποψηφίους στο κόμμα ώστε να ανανεωθεί το κόμμα και αυτό ήταν μια πολύ καλή πρωτοβουλία.
Με το Ποτάμι τι πήγε στραβά;
Το Ποτάμι ήταν κάτι φρέσκο και είχε πολλά θετικά. Όταν πολιτεύτηκα μαζί τους, το 2015, μια μερίδα ανθρώπων που εκτιμώ, πολιτικών, Πανεπιστημιακών και φίλων μου, είπε δεν θα πάει καλά, γιατί δεν πίστευαν στο Σταύρο Θεοδωράκη. Έλεγαν όχι μόνο θα αποτύχει αλλά θα καταστρέψει και τον μεσαίο χώρο, γιατί θα δυσκολευτεί πολύ ο κόσμος να ξαναπιστέψει σε κάτι. Μπορεί να είμαι άδικη, αλλά δεν έχω βρει τους λόγους για να πιστέψω ότι δεν φταίει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ως ένα μικρό κόμμα δεν ήθελε να χάσει το μέγεθος και τη δυνατότητα κυριαρχία που του έδινε. Οι δομές του ήταν κλειστές γιατί δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο.
Θα ήθελες να κάνεις δικό σου κόμμα, πιστεύεις ότι τα μεγάλα κόμματα μας καλύπτουν;
Δεν είμαι εξ ορισμού κατά το δικομματισμού. Τώρα που με ρωτάς και με δεδομένο ότι όλα ανατρέπονται, δικό μου κόμμα δεν θα έκανα…
Πιστεύω ότι λείπει και σήμερα ένα κόμμα σαν τη ΔΡΑΣΗ. Όμως ένα φιλελεύθερο κόμμα δεν έχει λαϊκό έρεισμα, λόγω της μεγάλης εξάρτησης του κόσμου από το Δημόσιο. Δεν υπάρχει χώρα που ο κόσμος να ονειρεύεται το Δημόσιο όπως στην Ελλάδα.
Από την άλλη, δεν είναι το πρόβλημα στα κόμματα, αλλά στην υπευθυνότητα με την οποία πολιτεύονται. Αν η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπεύθυνη από το 2008 και μετά, θα μπορούσε να είναι μια λύση. Αν στο «πτωχεύσαμε» του Παπανδρέου, τα κόμματα αντιδρούσαν με μεγαλύτερη ωριμότητα, αν είχε διατηρηθεί περισσότερο καιρό η κυβέρνηση Παπαδήμου και αν δεν βιαζόταν να έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλά θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.
Θα είχε εμπεδωθεί στο λαό ότι δεν είναι η κρίση το αποτέλεσμα των Μνημονίων, αλλά τα Μνημόνια το αποτέλεσμα της κρίσης. Θα είχαμε καταλάβει ότι είχαμε οικονομικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και αν όλα τα κόμματα από την αρχή έδειχναν υπευθυνότητα, θα το αντιμετωπίζαμε καλύτερα.
Τι έκανε λάθος ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραία κακή κυβέρνηση, σε όλους τους τομείς και το καταλαβαίνουμε αν κάνουμε μια αποτίμηση.
Στην οικονομία, είμαστε σε στασιμοχρεοκοπία. Είμαστε στάσιμοι στο -25% πτώσης του ΑΕΠ και πάντα περιμένουμε την εκτίναξη του ελατηρίου, που δε γίνεται ποτέ. Δεν είναι δυνατό να μην έχουμε εκτιναχθεί ακόμη. Οι σπείρες του ελατηρίου κόλλησαν με πίσσα, ανάπτυξη 1% και 1,5% μετά από τέτοια πτώση δεν είναι ανάπτυξη, είναι στασιμότητα.
Δε δημιουργείται καινούργιο ΑΕΠ από πουθενά.
Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σου αυτή η αδυναμία της οικονομίας να πάρει μπροστά;
Πληρώνουμε ακόμη τα σπασμένα του 2015. Την αναξιοπιστία. Τότε έγιναν τεράστιες ζημιές τόσο στα μεγέθη όσο και στην εικόνα και την αξιοπιστία. Ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί πόσο έχουν κοστίσει στη χώρα «οι τρελοί του λιμανιού». Δηλαδή τι επίπτωση έχει ακόμη και σήμερα το ότι το 2015 ένας υπουργός Οικονομικών, ο Βαρουφάκης, είπε δεν πληρώνω τις υποχρεώσεις μου, θα χρεοκοπήσουμε. Με το φοβερό σκεπτικό ότι όλοι θα ανησυχήσουν θα τρομάξουν και θα τρέξουν να μας δανείσουν. Ενώ αυτά τα είχε γράψει και δημοσιεύσει το 2013 την εποχή της Κύπρου, όταν έλεγε τι έπρεπε να κάνει η Κύπρος. Έκανε δηλαδή προειδοποιημένη μπλόφα!
Επειδή δεν είχε την ελάχιστη συγκρότηση να αντιληφθεί πως με το που γίνεσαι υπουργός Οικονομικών, όλοι έχουν διαβάσει ό,τι έχεις πει και έχεις κάνει ποτέ, γιατί θέλουν να ξέρουν τι θα κάνεις… Οπότε δεν ξάφνιασε κανέναν!
Αλλά επειδή ήταν στο απόλυτο σημείο του ναρκισσισμού και του ναπολεοντισμού, πίστευε ότι όλοι οι άλλοι είναι κουτοί και θα τους τη φέρει.
Ακόμη και σήμερα πληρώνει η χώρα αυτές τις συμπεριφορές.
Άλλη ακραία αναξιοπιστία ήταν η ξαφνική απόφαση δημοψηφίσματος τον Ιούνιο, μετά τις αντίθετες συνεννοήσεις με του Ευρωπαίους δύο ημέρες πριν. Ένα δημοψήφισμα που πιστεύω πως έγινε γιατί ο πρωθυπουργός δεν περίμενε πως θα βγει το «Όχι» και ήλπιζε σε ένα πολιτικό σωσίβιο αν έβγαινε το «Ναι». Έπαιξε με τις τύχες της χώρας, για το πολιτικό του όφελος. Και μετά δεν είχε την μπέσα να εφαρμόσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κι ενώ τον ψέγεις γι’ αυτό, για την αναξιοπιστία του, την ίδια στιγμή χαίρεσαι που δεν το έκανε γιατί θα έβαζε τη χώρα σε φοβερές περιπέτειες. Το να βγει η Ελλάδα από το ευρώ τότε, θα ήταν καταστροφή.
Ακόμη υπάρχει αρνητική εικόνα στο εξωτερικό από το 2015;
Όλα επηρεάζουν πολύ. Όλα αυτά, τα παλιά, τα μεγάλα γεγονότα, αλλά και τα σημερινά, τα μικρά, που μπορεί να μας φαίνονται γραφικά (ο Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα, αυτά που έλεγε ο Βαρουφάκης, αυτά που γίνονται με τον Πολάκη, το τηλεφώνημα που ηχογραφήθηκε, το καταναλωτικό δάνειο), όλα αυτά γράφονται και διαβάζονται στο εξωτερικό. Και η εικόνα που δίνεται είναι ότι …αυτοί εκεί είναι περίεργοι, είναι αναξιόπιστοι…
Εγώ με το όνομά που σηκώνω το βαρύ και την αξιοπρεπή μου φορολογική μου δήλωση, να πάρω καταναλωτικό δάνειο 100.000 ευρώ δεν είναι δυνατό να το πάρω ποτέ. Δεν ξέρω κανέναν να έχει πάρει καταναλωτικό πάνω από 30.000 ευρώ… Αυτά μας φαίνονται αστεία, αλλά αποτελούν μια εξαχρείωση του τοπίου, μια λουμπενοποίηση, έναν εκχυδαϊσμό που δεν μας χρειαζόταν αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Στο υπουργείο του Πολίτη, μετά την καταστροφή στο Μάτι έβαλαν την Γεροβασίλη και την Παπακώστα. Μας λείπει ένας στο Υπουργείο, βάλε μια κοπελιά που την είχα συμμαθήτρια… Δεν πάει έτσι! Είμαστε σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα και συμπεριφέρονται με μόνο κριτήριο τη νομή εξουσίας, πόσα μπορώ να πάρω και πώς να τη μοιράσω προς όφελός μου. Κανείς δεν ασχολείται με το να γίνει και η δουλειά, να είναι αποτελεσματικός αυτός που επιλέγεται και καλός σε αυτό που μπορεί να κάνει.
Τα προσχήματα έχουν τον ρόλο τους. Αποτελούν ένα πλαίσιο, διατηρούν την αξία και, σε καιρούς κρίσης, αποτελούν το σημείο αναφοράς για να την αναγνωρίζεις και να την ξαναβρίσκεις.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των κινήσεων και των συμπεριφορών, το πληρώνουμε ακόμη και σήμερα, καθώς η ζημιά στην αξιοπιστία και την εικόνα της χώρας είναι τέτοια που το political risk παραμένει πολύ ψηλά και αποτελεί μεγάλο εμπόδιο στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οποιοσδήποτε θελήσει να κάνει μια επένδυση μικρή ή μεγάλη, θα απευθυνθεί σε μια εταιρεία συμβούλων για να μελετήσει και να αποτιμήσει τον κίνδυνο.
Το political risk της χώρας στις μεγάλες συμβουλευτικές εταιρείες παραμένει αποτρεπτικό για επενδύσεις, δηλαδή πολύ μεγάλο για να φέρει κάποιος τα λεφτά του.
Η ναυτιλία είναι από τους δυναμικότερους κλάδους στην Ελλάδα. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση σήμερα;
Υπάρχει ανάγκη για νέους ναυτικούς. Κράτη, όπως ο Παναμάς και η Λιβερία, προσελκύουν στις σημαίες τους καράβια από όλο τον κόσμο και δημιουργούν έτσι μια μεγάλη αγορά, μια ολόκληρη βιομηχανία εσόδων.
Ο ελληνόκτητος στόλος πληρώνει φορολογία στην Ελλάδα, ακόμη κι αν δεν έχει ελληνική σημαία. Ο λόγος δεν έχει σχέση με τον φόρο, αλλά με τη γραφειοκρατία και με την έλλειψη διαθεσιμότητας Ελλήνων ναυτικών, γιατί αν έχεις ελληνική σημαία πρέπει να έχεις έλληνες ναυτικούς, οι οποίοι δεν επαρκούν. Γι’ αυτό και ο θείος μου, ο Παναγιώτης Τσάκος, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να έρθουν οι νέοι κοντά στη ναυτιλία.
Από τον Σεπτέμβριο λειτουργεί στη Χίο το TEENS, το πρώτο ιδιωτικό Ναυτικό Λύκειο. Τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσουν και μαθήματα για απόφοιτους Λυκείου, για όσους θέλουν να μπαρκάρουν και χρειάζονται μια βασική εκπαίδευση.
Η ναυτική παιδεία είναι ένας τομέας που χρειάζεται έμφαση. Για να φύγουν οι προκαταλήψεις που δεν υπάρχουν πια, όχι άλλο κάρβουνο, δεν υπάρχει πια. Όλοι μπορούν να μπουν και να λάβουν καλές αμοιβές, να μην έχουν ανεργία και να έχουν προοπτικές.
Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να μην είναι παγκόσμιο κέντρο εκπαίδευσης στη Ναυτιλία. Θα μπορούσε να γίνουν οι υποδομές και να έρχονται από όλο τον κόσμο εδώ για να γίνουν ναυτικοί. Όπως και παγκόσμιο κέντρο Ανθρωπιστικών Σπουδών θα έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα.
Γεννήθηκες σε οικογένεια εφοπλιστών. Ποιο είναι το μυστικό επιτυχίας των Ελλήνων εφοπλιστών, ποιο είναι το πλεονέκτημα της χώρας μας στον κλάδο αυτό;
Οι εφοπλιστές μέσα τους είναι ναύτες. Το πλεονέκτημα της χώρας μας είναι η παράδοση που έχει η ναυτοσύνη των ανθρώπων της. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα ναυτικό κράτος, γενικά τα κράτη που ξεχωρίζουν στην ναυτιλία είναι τα κράτη που έχουν παράδοση στη θάλασσα.
Για να γίνεις εφοπλιστής, δεν αρκεί να έχεις κεφάλαια, πρέπει και να καταλαβαίνεις από τη θάλασσα. Αν κάποιος έχει τα κεφάλαια για να γίνει, πρέπει να βρει και κάποιον που να έχει την απαιτούμενη αντίληψη. Χρειάζεται μια ειδική νοοτροπία, σεβασμός και αγάπη για τα καράβια και τους ανθρώπους τους, γιατί είναι ζωντανοί οργανισμοί.
Ο θείος μου, για παράδειγμα, έχει μεγάλη αγάπη για τη δουλειά του, στην οποία αφιερώνει το προσωπικό του χρόνο. Χρειάζεται ικανότητες και συναισθηματική νοημοσύνη, που τις έχει στον υπερθετικό βαθμό, και μεγάλη αντίληψη και ευελιξία. Έχει ένα συνδυασμό ικανοτήτων νοητικών και ψυχικών, ευελιξία και γερό στομάχι, για να μην πανικοβάλλεται και να τα καταφέρνει.
Θυμάμαι δουλεύοντας μαζί του, σε περίπτωση κάποιας αβαρίας, εγώ πανικοβαλλόμουν. Κι εκείνος το μόνο που με ρώταγε ήταν: «Έπαθε κανείς τίποτα; Αν όχι, παιδί μου, μη στενοχωριέσαι»…
Είναι πλέον 80 χρονών και είναι από πάνω σε όλα, γιατί νιώθει ότι 2.000 άνθρωποι εξαρτώνται από αυτόν και τον νοιάζει.
Η ναυτιλιακή εταιρεία είναι ένας καθρέφτης του καραβιού και κάθε τμήμα έχει μια εξειδίκευση που το κάνει μοναδικό και το σέβεσαι, και το τμήμα και τους ανθρώπους του. Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Είναι μοναδικοί και απαραίτητοι. Θυμούνται γεγονότα και έχουν στο μυαλό τους στοιχεία της εταιρείας που τους κάνει αναντικατάστατους. Δένονται η εταιρεία με τα πρόσωπα και τα πρόσωπα με την εταιρεία με ένα τρόπο που δεν γίνεται σε άλλους κλάδους.
Η αγάπη σου για τα κοινά έφερε και το Amagi, το διαδικτυακό ραδιόφωνο. Τι θα πει Amagi;
Amagi σημαίνει ελευθερία στα σουμεριακά, στην πρώτη γραπτή γλώσσα. Amagi σημαίνει επέστρεψε στη μάνα σου, είσαι ελεύθερος.
Όταν το ξεκινήσαμε με τον Κυριάκο Αθανασιάδη, η ελευθερία ήταν αυτό που μας συνέδεε, με τη ΔΡΑΣΗ και τον φιλελευθερισμό.
Ελευθερία είναι η δυνατότητα να υπάρχεις χωρίς επεμβάσεις. Ελευθερία είναι η ευθύνη, είναι και η ενέργεια που χρειάζεται για να κάνεις όσα θέλεις.
Η ελευθερία είναι σκληρό πράγμα και η περιπέτεια της ελευθερίας μπορεί να σε τρομάζει.
Άλλοι είναι φτιαγμένοι γι’ αυτήν την αναζήτηση και τη βλέπουν σαν μια περιπέτεια που τους καλεί κι άλλοι τη φοβούνται. Δεν είναι αυτονόητο ότι μας αρέσει η ελευθερία.
Ελευθερία είναι, όμως, και να σέβεσαι τον άλλο, να μη σχολιάζεις το διαφορετικό, να το αποδέχεσαι.
Με το Amagi συμμετέχουμε στα κοινά, έχει 50 παραγωγούς και έχουμε κάνει ένα σταθμό που εδώ και επτά χρόνια έχει μια παρέμβαση με λογοτεχνικές και ποιοτικές εκπομπές και κρίνεται κάθε μέρα από την ποιότητά του.
Μας έχουν προτείνει συνεργασίες από site και εφημερίδες αλλά δεν θέλουμε. Θέλουμε να κρατήσουμε την ταυτότητά μας και να ανταποκρινόμαστε στις υψηλές απαιτήσεις των ακροατών μας.
