Σε… παζάρι με την Άγκυρα εξελίχθηκε η μαραθώνια Σύνοδος Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας στις Βρυξέλλες, με την τουρκική πλευρά να θέτει σειρά αιτημάτων στο τραπέζι προκειμένου να δεχτεί να συζητήσει με τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης.
Σε μία συνεδρίαση που χαρακτηρίστηκε από εντάσεις, με την ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία) να προβάλλει αντιρρήσεις και μάλιστα τον Ούγγρο πρωθυπουργό Viktor Orban να θέτει βέτο στην πρόταση για απευθείας μετεγκατάσταση προσφύγων από την Τουρκία στην Ευρώπη, με το επιχείρημα ότι η Τουρκία δεν θεωρείται «ασφαλής χώρα προορισμού», οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέληξαν τελικά μετά από 15 ώρες διαπραγματεύσεων σε μία κατ’ αρχήν συμφωνία χωρίς πρακτική εφαρμογή, με την τελική συμφωνία να αναβάλλεται για την τακτική Σύνοδο Κορυφής που θα πραγματοποιηθεί στις 17 και 18 Μαρτίου.
Τι θα γίνει όμως μέχρι τις 17 Μαρτίου; Ουσιαστικά, απολύτως τίποτα: οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα συνεχίσουν να έρχονται ασταμάτητα στη χώρα μας, όπου θα παραμένουν εγκλωβισμένοι, καθώς τα σύνορα με την ΠΓΔΜ θα παραμένουν κλειστά, και στο μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί στο επίκεντρο ισχυρών πιέσεων αναφορικά με τις απαιτήσεις της Τουρκίας, οι οποίες περιλαμβάνουν το άνοιγμα πέντε κεφαλαίων για την ενταξιακή πορεία της γείτονος χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα αίτημα που δε γίνεται σε καμία περίπτωση αποδεκτό από την Ελλάδα και την Κύπρο, από τη στιγμή που το Κυπριακό παραμένει σε εκκρεμότητα και η Τουρκία εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την Κύπρο (που αποτελεί κράτος-μέλος της ΕΕ).
Θα έλεγε κανείς ότι η Τουρκία, γνωρίζοντας καλά πως κρατά στα χέρια της το «κλειδί» για την επίλυση της προσφυγικής κρίσης, έδωσε ένα ρεσιτάλ εξωτερικής πολιτικής, προωθώντας τα συμφέροντά της και εκμεταλλευόμενη τη θέση ισχύος της. Μάλιστα, ορισμένες από τις προτάσεις που παρουσίασε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ahmet Davutoglu έτυχαν ιδιαίτερα θετικής υποδοχής από τους Ευρωπαίους ηγέτες – είναι χαρακτηριστική η αναφορά της Angela Merkel ότι η εισήγηση για επιστροφή μεταναστών από τα ελληνικά νησιά, με αντάλλαγμα την μετεγκατάσταση προσφύγων από την Τουρκία σε χώρες της Ευρώπης με αναλογία «1 προς 1», θα είναι ένα «θεαματικό μέτρο», αν εφαρμοστεί.
Όσο για τις ελληνικές θέσεις, είναι θετικό το γεγονός ότι για άλλη μία φορά η Γερμανίδα καγκελάριος παρενέβη υπέρ της χώρας μας, αποτρέποντας το σενάριο οριστικού κλεισίματος των συνόρων που προωθούσαν η Αυστρία και οι χώρες του Βίσεγκραντ, ενώ θετική εξέλιξη είναι και η «απομόνωση» των χωρών αυτών, που φαίνεται πως έχασαν τη χθεσινή «μάχη» (αλλά όχι και τον πόλεμο) κατά του σχεδίου μετεγκατάστασης προσφύγων. Από την άλλη, ωστόσο, από τη στιγμή που οριστική συμφωνία δεν υπάρχει, η Ελλάδα ουσιαστικά δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα από τη χθεσινή Σύνοδο, με το πρόβλημα απλώς να μεταφέρεται για δέκα ακόμα μέρες, δέκα μέρες στη διάρκεια των οποίων οι εισροές προσφύγων θα συνεχιστούν κανονικά, επιδεινώνοντας περαιτέρω την ασφυκτική κατάσταση των τελευταίων μηνών.
Επίσης, δεν είναι σαφές ακόμα το τι ακριβώς θα πάρει η Τουρκία από αυτήν τη συμφωνία, και μόνο όταν θα έχουμε το τελικό κείμενο, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής (αν όλα πάνε καλά), θα γνωρίζουμε πραγματικά ποιος βγήκε κερδισμένος και ποιος χαμένος από αυτήν την ιστορία…