Είκοσι χρόνια μετά το μεγάλο μπλόκο της Βιοκαρπέτ, είναι λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα για τους αγρότες: με κάθε κυβέρνηση, με κάθε αφορμή, οι αγροτοσυνδικαλιστές επιστρατεύουν τα τρακτέρ και «πολιορκούν» τις εθνικές οδούς, απειλώντας να παραλύσουν τα πάντα αν δεν περάσει το δικό τους. Έχουν δίκιο οι αγρότες;
Ναι, ας πούμε ότι έχουν δίκιο σε ένα πράγμα: όλοι οι πρωθυπουργοί προεκλογικά τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια, και φυσικά όταν ανέρχονται στην εξουσία ξεχνούν τις εξαγγελίες τους – βέβαια, δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην αισθάνεται αδικημένη ως προς αυτό το κομμάτι, αλλά ειδικά οι αγρότες μπορούν να αισθάνονται πολύ πιο αδικημένοι, καθώς πάντα αποτελούν το ιδανικό target group για ένα κόμμα που θέλει να αυξήσει την εκλογική του επιρροή, λόγω του μεγάλου πληθυσμού τους, επειδή είναι διάσπαρτοι σε όλη τη χώρα, και φυσικά επειδή αντιπροσωπεύουν τον κλάδο της πρωτογενούς παραγωγής που παραδοσιακά ήταν η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας.
Όμως μέχρι εκεί. Γιατί θα ήταν ανακριβές να πει κανείς ότι οι αγρότες έχουν υπάρξει μόνο θύματα σε αυτήν την ιστορία.
Ομολογουμένως, οι συνεχείς κινητοποιήσεις τους επί παντός επιστητού όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδώσει καρπούς. Καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να συγκρουστεί μετωπικά μαζί τους μέχρι τέλους, υπό τον φόβο των τρακτέρ, και οι όποιες προσπάθειες διόρθωσης των κακώς κειμένων στον αγροτικό τομέα σταμάτησαν στα μισά: ποτέ δεν έγινε ένας πλήρης έλεγχος του ποιος πήρε πόσες επιδοτήσεις, αν είναι πράγματι αγρότης ή απλώς κάποιος που κατέχει μεγάλες εκτάσεις γης, αν αυτές οι επιδοτήσεις επενδύθηκαν σε χωράφια ή σε σκυλάδικα με ταμπέλες «προσεχώς Βουλγάρες», ποτέ δεν διερευνήθηκε το «πάρτυ» στους αγροτικούς συνεταιρισμούς.
Οι αγροτοπατέρες κατάφεραν να μείνουν στο απυρόβλητο, εξασφαλίζοντας μία ιδιότυπη ασυλία που θα ζήλευαν πολλοί συνδικαλιστές.
Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο σοβαρά: η κυβέρνηση αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών, «ψαλιδίζει» το φθηνό πετρέλαιο που δικαιούνται, αυξάνει την προκαταβολή φόρου, αλλά αυξάνει και τον συντελεστή φορολογίας εισοδήματός τους από το 13% στο 20%, και εν συνεχεία στο 26%.
Οι αλλαγές είναι βαριές, σίγουρα – αλλά δικαιολογεί αυτό τη στάση των αγροτών, που αρνούνται ακόμα και να συναντήσουν τον Αλέξη Τσίπρα για να διαπραγματευτούν μαζί του για πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις, απαιτώντας να αποσυρθούν εν μία νυκτί όλες οι διατάξεις που τους αφορούν;
Όχι, σίγουρα όχι. Κι άλλες κοινωνικές ομάδες υπέστησαν βίαιες περικοπές εισοδημάτων και αυξήσεις φόρων. Και το γεγονός ότι οι αγρότες έχουν τη δύναμη των τρακτέρ δεν τους καθιστά ανώτερους – ειδικά από τη στιγμή που δεν έχουν προχωρήσει σε «αυτοκάθαρση», απομονώνοντας τους απατεώνες που αμαυρώνουν τους αγώνες τους, και τους στιγματίζουν συνολικά ως απατεώνες. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται και ως μπροστάρηδες στους αγώνες αυτούς…
Σίγουρα αν οι αγρότες κάθονταν στο τραπέζι του διαλόγου θα μπορούσε να βρεθεί μια έστω και λίγο καλύτερη λύση γι’ αυτούς. Αντίθετα, αυτοί απαιτούν προνομιακή μεταχείριση, κάτι που όχι μόνο δεν τιμά τους ίδιους, αλλά τους θέτει και απέναντι από τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, που είναι αμφίβολο αν είναι διατεθειμένες να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις τους υπό αυτές τις συνθήκες.