Ξεκινήσαμε από το Λεβίδι με τα πόδια και προορισμό το χιονοδρομικό του Μαινάλου. Απόσταση 7km, χρόνος 185min.
Το χθεσινό ξημέρωμα ήταν παγωμένο για την ορεινή Αρκαδία, το θερμόμετρο έδειχνε – 3 βαθμούς Κελσίου και τα πάντα έξω ήταν παγωμένα. Θυμίζω πως λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους (κοιλώματα που ονομάζονται δολίνες) στην περιοχή παρατηρείται το φαινόμενο της θερμοκρασιακής αναστροφής. Πιθανόν να γνωρίζετε πως στο Μαίναλο βρίσκεται και το πιο κρύο μέρος στην Ελλάδα, η Κεχρωτή. Εκεί έχουν καταγραφεί οι χαμηλότερες θερμοκρασίες στην Ελλάδα, με το θερμόμετρο να δείχνει -35 βαθμούς Κελσίου.
Κατεβαίνοντας στην αυλή βρήκα το KIA X Ceed (1.5lt, 160PS mild hybrid) παγωμένο. Έβαλα μπροστά τη μηχανή, έβαλα ζεστό αέρα στο εσωτερικό και μετά από λίγο έριξα νερό σε θερμοκρασία δωματίου στο παρμπρίζ και στα πλαϊνά τζάμια. Εν τέλει καθάρισαν και ξεκίνησα. Πήρα τον Παναγιώτη και φτάσαμε με το αυτοκίνητο ως το πάνω μέρος του χωριού.
Από κει ξεκινά ένα πεζοπορικό μονοπάτι που φτάνει ως την κορυφή του Μαίναλου σε ύψος 2000m. Μέχρι το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου η απόσταση είναι 7km. Από κει μέχρι την κορυφή ανάλογα τον καιρό και το ρυθμό υπολογίστε άλλη μια ώρα. Το ελατοδάσος του Μαινάλου είναι πανέμορφο και εμείς είχαμε την ευκαιρία να το διαβούμε λίγες ώρες αφού είχε πέσει φρέσκο χιόνι για πρώτη φορά φέτος. Ξέρετε αυτό είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση, όχι συνήθης.
Συμβαίνει μια φορά το χρόνο και είναι εξαιρετικά σπάνιο να ρίξει πολύ χιόνι με την πρώτη όπως τώρα. Συνήθως ρίχνει λίγο, το παγώνει, πέφτει κι άλλο παγώνει και όταν επιτέλους ρίξει ικανή ποσότητα αυτή στρώνεται σε ήδη παγωμένο έδαφος οπότε το βάδισμα είναι τελείως διαφορετικό, αρκετά σύνθετο και όχι τόσο απολαυστικό.
Όσοι γνωρίζουν λοιπόν κυνηγούν μετ’ επιτάσεως το φρέσκο χιόνι την πούδρα ειδικά όταν πέφτει όπως προχτές σε ποσότητα. Επιπλέον χτες είχε λιακάδα, άπνοια συνθήκες ιδανικές για περίπατο. Η διαδρομή είναι συγκλονιστικής ομορφιάς, χάρη και στις εναλλαγές τοπίου.
Στην αρχή ο δρόμος είναι βατός, γεμάτος, κουμαριές, σχίνα, κέδρους και έλατα. Ανεβαίνοντας φτάνεις σ’ ένα υψίπεδο όπου έχει αρκετές λάσπες και αμέσως μετά αρχίζει το κομμάτι της πολύ απότομης ανηφόρας. Εκεί υπάρχουν μόνο έλατα, ο ήλιος δεν διαπερνά τα κλαδιά τους εύκολα και έχει εξωτική ομορφιά. Όταν μειώνεται κάπως η κλίση έχεις ήδη φτάσει στο φρύδι της ανατολικής πλευράς.
Από κει η θέα προς τα κάτω είναι συγκλονιστική! Φαίνονται τα Ορχομένια Πεδία, τα περίφημα οροπέδια της αρκαδικής γης. Απέναντι οι Αρμενιές και στο βάθος πίσω από τις ανεμογεννήτριες ο κόλπος του Ναυπλίου στα 40km ευθεία. Το κομμάτι αυτό θέλει προσοχή καθώς στα αριστερά σου είναι γκρεμός, γεμάτος σάρα και κροκάλα. Είχαν πέσει κάποια δέντρα από το βάρος του χιονιού που δυσκόλεψαν το πέρασμά μας, υποσχέθηκα πως θα επιστρέψω με πριόνι.
Βγαίνοντας απ’ αυτό το κομμάτι, πέφτεις στα γούπατα, τις δολίνες, που οδηγούν στο πίσω μέρος του καταφυγίου. Εκεί έχασαν τη ζωή τους 5 άνθρωποι πίσω στο 2005 από χιονοστιβάδα γιατί δεν ήξεραν τον τόπο.
Στο τελείωμα φτάνεις στη διασταύρωση με το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του Μαινάλου. Αν είναι καλή η μέρα αξίζει ν’ ανέβεις για να δεις τη θέα. Φτάσαμε λοιπόν στο καταφύγιο μετά από ένα τρίωρο χαλαρό περπάτημα, πλήρεις σε εικόνες και γεμάτοι από την ομορφιά της φύσης. Τρεις ώρες στο παράδεισο, έλα τώρα και πες μου, πόσο κάνει αυτό…
Διαβάστε επίσης:
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
