Το κόστος διαβίωσης αποτελείται από πολλά βασικά στοιχεία της ζωής. Περιλαμβάνει τα τρόφιμα που τρώμε, τις μεταφορές και την ενέργεια που χρησιμοποιούμε για τη θέρμανση και το ρεύμα των σπιτιών μας. Αλλά τα ίδια σπίτια μας είναι όλο και πιο συχνά που αντιπροσωπεύουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του κόστους διαβίωσης.

Σε εκείνες τις πόλεις όπου το κόστος στέγασης έχει αυξηθεί περισσότερο, είναι επίσης πιθανό ότι θα υπάρξει έλλειμμα στέγασης – ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τη διαθεσιμότητα προσιτών κατοικιών για μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα.

Για τους ανθρώπους που εργάζονται σε βοηθητικά επαγγέλματα, καθώς και σε πολλές θέσεις του δημόσιου τομέα, όπως οι νοσηλευτές ή οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, η ζωή στις πόλεις όπου εργάζονται είναι ένας αγώνας. Είναι ένας αγώνας που έχει οδηγήσει πολλούς στο να μετακινηθούν στα μακρινά προάστια ή ακόμα και σε κοντινές πόλεις. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, οι άνθρωποι έχουν καταφύγει σε πιο δημιουργικές λύσεις στέγασης.

Με πληθυσμό περίπου 4,8 εκατομμυρίων ανθρώπων, η Νέα Ζηλανδία έχει βιώσει μια ταχεία αύξηση των πωλήσεων εναλλακτικής στέγασης.

Φορητές καμπίνες, όπως αυτές που βλέπει κανείς ως προσωρινά γραφεία σε εργοτάξια, αγοράζονται σαν σπίτια για ανθρώπους που δεν μπορούν να μπουν στη διαδικασία της ιδιοκτησίας σπιτιού. Μια μονάδα με δύο κρεβατοκάμαρες, η οποία έχει εμβαδό 10,4 x 3 μέτρα και περιλαμβάνει κουζίνα και μπάνιο, κοστίζει περίπου 43.500 δολάρια. Οι φθηνότερες μονάδες που κοστίζουν περίπου 13.000 δολάρια προσφέρουν λιγότερες παροχές.

Παρόλο που η Νέα Ζηλανδία έχει μέση πυκνότητα πληθυσμού 18 ατόμων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, σε ορισμένες αστικές περιοχές είναι μια άλλη ιστορία – 18.000 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο στο κεντρικό Όκλαντ, για παράδειγμα. Ναυτιλιακά εμπορευματοκιβώτια, σκηνές, ακόμα και αυτοκίνητα, έχουν όλα μετατραπεί σε αυτοσχέδια σπίτια, καθώς η χώρα παλεύει να επεκτείνει το απόθεμα διαθέσιμων κατοικιών της.

Η κυβέρνηση των Εργατικών της πρωθυπουργού Jacinda Ardern ξεκίνησε μια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία για την κατασκευή 100.000 νέων προσιτών κατοικιών σε 10 χρόνια. Ωστόσο, το σχέδιο KiwiBuild φαίνεται σίγουρο ότι δεν θα πετύχει πολλούς από τους πρώτους στόχους του: ο αρχικός στόχος των 1.000 κατοικιών που θα χτίζονταν τον Ιούλιο του 2019 περικόπηκε στις 300 και από τις 12 Φεβρουαρίου 2019 μόνο 62 έχουν ολοκληρωθεί.

Η κατάσταση στη Νέα Ζηλανδία δείχνει πως ακόμη και σε μια χώρα με χαμηλή μέση πληθυσμιακή πυκνότητα, η έλλειψη κατοικιών σε κέντρα υψηλού πληθυσμού μπορεί να έχει αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις. Σε άλλες χώρες, αυτό τείνει να εκδηλώνεται με περιοχές υψηλών τιμών κατοικιών, και όχι με αύξηση των ανθρώπων που ζουν σε μικρο-ακίνητα.

Το Χονγκ Κονγκ είναι το πιο ακριβό μέρος του κόσμου για αγορά ακινήτου. Όντας νησί, υπάρχουν σαφείς περιορισμοί στην κατασκευή περισσότερων σπιτιών. Σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, μια τυπική οικογενειακή κατοικία στο κεντρικό Χονγκ Κονγκ, με εμβαδό περίπου 93 τ.μ., επιφέρει μια μέση μηνιαία αποπληρωμή στεγαστικού δανείου ύψους σχεδόν 8.000 δολαρίων.

Το Σαν Φρανσίσκο και η Νέα Υόρκη είναι επίσης από τα πιο ακριβά μέρη για να ζήσει κανείς. Το μηνιαίο μίσθωμα σε τριάρι διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης είναι πιθανό να στοιχίσει τουλάχιστον 6.300 και 5.700 δολάρια αντίστοιχα. Αν θυσιάσει κανείς την τόσο σημαντική τοποθεσία, θα μπορούσε να μειώσει αυτά τα έξοδα σε περίπου 4.200 δολάρια στο Σαν Φρανσίσκο και 3.300 δολάρια στη Νέα Υόρκη ανά μήνα.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον όμιλο UBS, οι τιμές των κατοικιών είναι πλέον τόσο φουσκωμένες σε ορισμένα μέρη του κόσμου, που αποτελούν μια πιθανή φούσκα, όπου τα πράγματα είναι υπερτιμημένα και υπάρχει πιθανότητα για ξαφνική διόρθωση. Το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται επίσης στην κορυφή αυτού του καταλόγου, σύμφωνα με την UBS.

Οι έξι πόλεις που πιθανότατα θα βρεθούν στο επίκεντρο μίας φούσκας των τιμών των κατοικιών είναι: Χονγκ Κονγκ, Μόναχο, Τορόντο, Βανκούβερ, Λονδίνο και Άμστερνταμ. Την ώρα που οι τιμές των κατοικιών σε πολλές από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου αυξήθηκαν κατά μέσο όρο κατά 35% κατά την τελευταία πενταετία, το Μόναχο, το Σαν Φρανσίσκο και το Βανκούβερ είδαν αύξηση των τιμών διπλάσια από τον ρυθμό αυτό.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι ο Sean Fleming