Μικρά σπίτια: Μινιμαλιστική τάση ή οικονομική αναγκαιότητα;

Το κίνημα των μικρών σπιτιών είναι δημοφιλές στα social media, που συχνά απεικονίζουν έναν ειδυλλιακό τρόπο ζωής, φθηνότερο και καλύτερο για το περιβάλλον, χωρίς να θυσιάζεται η αισθητική.

Αλλά τα μικροσκοπικά σπίτια μπορεί να αποτελέσουν την απάντηση σε έναν αυξανόμενο πληθυσμό και στην αυξανόμενη ανισότητα.

Καθώς το κίνημα συνεχίζει να κερδίζει έδαφος, πρέπει κανείς να αναρωτηθεί εάν πρόκειται για μια λύση στη στεγαστική κρίση με νέα μορφή.

Μικρά σπίτια. Είναι η λέξη-κλειδί του δικτύου Home & Garden, ένας δημοφιλής στο Instagram, αξιοζήλευτος τρόπος ζωής και μια ατυχή ανάγκη για μια ατυχής αναγκαιότητα για μία γενιά που επλήγη από μια ύφεση, τις ιστορικά υψηλές ανισότητες και τα δάνεια που έχει λάβει για μια φαινομενικά απαραίτητη εκπαίδευση που έχει αποτύχει να προσφέρει πραγματικά οφέλη.

Αλλά το ερώτημα είναι, τι είναι πραγματικά; Ένα σύμβολο μιας πιο έξυπνης, πιο φιλικής προς το περιβάλλον και ταπεινότερης γενιάς, ή σύμβολο μιας γενιάς που αναγκάστηκε να τα φέρει βόλτα με λιγότερα από τους προκατόχους της;

Στις ΗΠΑ, τα πράγματα είναι απλά μεγαλύτερα, και τα σπίτια δεν αποτελούν εξαίρεση. Το διάμεσο μέγεθος ενός σπιτιού μιας οικογένειας στις ΗΠΑ κορυφώθηκε το 2015 στα 752 τετραγωνικά μέτρα. Σε σύγκριση με άλλα μέρη του κόσμου – ιδιαίτερα με την Ευρώπη – αυτό είναι ένα τεράστιο νούμερο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Ένας, για παράδειγμα, είναι ότι οι Αμερικανοί άρχισαν να οδηγούν νωρίς και συχνά, γεγονός που μεταμόρφωσε τον σχεδιασμό των πόλεων και των προαστίων τους. Οι κατασκευαστές μπορούσαν να χτίσουν έξω από τα αστικά κέντρα, όπου η γη ήταν φθηνότερη και άφθονη, επιτρέποντας την αγορά μεγαλύτερων σπιτιών.

Επιπλέον, η ιδέα να έχουμε πολύ χώρο φαίνεται ότι είναι ελκυστική για τις πρώην ευρωπαϊκές αποικίες – εκεί όπου οι Ευρωπαίοι έζησαν συχνά σε πιο στενά, αναμορφωμένα παλαιότερα κτίρια, οι Αυστραλοί, οι Καναδοί και οι Αμερικανοί είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν τη γη (παρότι είχε ήδη καταληφθεί) και να οικοδομήσουν νέους, εκτεταμένους οικισμούς εκεί. Η ευημερία που έζησε η Αμερική τον 20ό αιώνα δεν έβλαψε, επίσης: Γιατί να μην φτιάξεις ένα μεγάλο σπίτι αν έχεις χρήματα να διαθέσεις;

Αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτού του χώρου πηγαίνει χαμένο. Μια μελέτη του UCLA διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων περνούν το χρόνο τους στην κουζίνα ή γύρω από την τηλεόραση και πολύ σπάνια χρησιμοποιούν το σαλόνι ή τη βεράντα. Ως αποτέλεσμα αυτών των περιττών, αχρησιμοποίητων χώρων, σπαταλούνται περισσότεροι πόροι για την κατασκευή και η κατανάλωση ενέργειας είναι η διπλάσια από αυτήν που θα χρειαζόταν μια οικογένεια εάν το σπίτι της είχε μόνο τα δωμάτια που πραγματικά χρησιμοποιεί.

Τα μικρότερα, πιο αποδοτικά ενεργειακά σπίτια είναι ελκυστικά για έναν αυξανόμενο πληθυσμό μινιμαλιστών και ατόμων με ευαισθησία ως προς τη χρήση φυσικών πόρων. Μόνο το 2017, οι πωλήσεις μικρών κατοικιών αυξήθηκαν κατά 67%. Με έκταση κάτω από 120 τετραγωνικά μέτρα, κατά μέσο όρο, αυτά τα σπίτια είναι επίσης φτηνά – για τα μικροσκοπικά σπίτια με τροχούς, το μέσο κόστος είναι 46.300 δολάρια , ενώ εκείνα με θεμέλια κοστίζουν κατά μέσο όρο 119.000 δολάρια. Ως αποτέλεσμα, το 68 τοις εκατό των ιδιοκτητών μικρών σπιτιών δεν έχουν καν στεγαστικό δάνειο.

Από την άλλη πλευρά, η ομάδα ανθρώπων που στρέφονται σε μικροσκοπικά σπίτια δεν είναι ομοιογενής, αποτελούμενη από πλούσιους μινιμαλιστές που επιδιώκουν να μειώσουν την κατανάλωσή τους, εξακολουθώντας παράλληλα να εμφανίζονται μοντέρνοι. Στο 70 τοις εκατό των ΗΠΑ, ο μέσος εργαζόμενος δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά ένα σπίτι, το ένα τρίτο των ενηλίκων είναι 400 δολάρια μακριά από το να αντιμετωπίσει οικονομικές δυσκολίες και το ένα τέταρτο δεν έχει καθόλου αποταμιεύσεις συνταξιοδότησης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μείωση του μεγέθους μπορεί να είναι η μόνη βιώσιμη μέθοδος επιβίωσης. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πώς πόλεις όπως το Σιάτλ, το Ντιτρόιτ και το Ντένβερ κατασκευάζουν μικροσκοπικά σπίτια ως καταφύγια έκτακτης ανάγκης ή μεταβατικές κατοικίες για τους άστεγους. Υπάρχουν επίσης πολλοί συνταξιούχοι που έχασαν τις αποταμιεύσεις τους κατά τη μεγάλη ύφεση και τώρα ζουν νομαδικά σε τροχόσπιτα και τροποποιημένα φορτηγά. Αυτή η τάση έχει επίσης τους φανατικούς της στο Instagram, αλλά η πραγματικότητα είναι λιγότερο ειδυλλιακή. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας του Nomadland Jessica Bruder διηγήθηκε μια ιστορία στο MarketWatch που απεικονίζει τη φύση της νομαδικής μικροσκοπικής διαβίωσης:

«Μίλησα με ένα ζευγάρι, την Barb και τον Chuck, ο οποίος ήταν επικεφαλής ανάπτυξης προϊόντων στα McDonald’s πριν συνταξιοδοτηθεί, έχασε τα πάντα στην κατάρρευση του 2008. Μια φορά, η Barb και ο Chuck πήγαν στο βενζινάδικο για να γεμίσουν βενζίνη αξίας 175 δολαρίων και με φρίκη συνειδητοποίησαν ότι ο λογαριασμός τους είχε 6 δολάρια μέσα. Ο άνθρωπος στο βενζινάδικο είπε: «Δώστε μου το όνομά σας και την άδεια οδήγησης και αν γράψετε μια επιταγή, θα περιμένω να την εξαργυρώσω». Περίμενε δύο ολόκληρες εβδομάδες έως την κατάθεση».

Αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα για περισσότερους ανθρώπους και στο μέλλον. Οι ανισότητες διευρύνονται όταν ο ρυθμός αύξησης του πλούτου – ας πούμε, οι μετοχές σας ή η τιμή του σπιτιού σας – αυξάνεται ταχύτερα από το ρυθμό με τον οποίο καταβάλλονται οι μισθοί. Οι έρευνες δείχνουν ότι ο πλούτος αυξάνεται με ταχύτατο ρυθμό, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη του οικονομολόγου Thomas Picketty για ένα δραματικά άνισο μέλλον.

Θα πρέπει να βρεθούν λύσεις για αυτό, και πολλοί δήμοι ή ιδιώτες μπορούν να βρουν μια τέτοια λύση στην κατασκευή μικροσκοπικών σπιτιών. Η έλλειψη στέγης είναι μια ισχυρή δύναμη που διαιωνίζεται και το να έχει κανείς στέγη αποτελεί προφανώς απαραίτητο βήμα για να ξεφύγει από τη φτώχεια.

Δυστυχώς, εάν τα μικροσκοπικά σπίτια ενισχύονται κυρίως από ανθρώπους που είναι ευαίσθητοι για τους φυσικούς πόρους, αλλά κατά βάση οικονομικά ασφαλείς, μπορούμε να αναμένουμε ότι η τάση θα παραμείνει απλά αυτό: μια τάση. Μέσα σε λίγα χρόνια, όλο και λιγότερα μικρά σπίτια θα κατασκευαστούν και θα πωληθούν, και τελικά θα υπάρξει μόνο ένα μικρό ποσοστό αμετανόητων υπερασπιστών αυτού του τρόπου ζωής. Εάν, ωστόσο, η τάση καθοδηγείται κυρίως από την οικονομική ανισότητα, τότε μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αντέξει περισσότερο.