Υπάρχουν περισσότερα ποδήλατα από ό,τι άνθρωποι στην Ολλανδία και αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ όλων των μετακινήσεων μεταξύ σπιτιού και δουλειάς μόνο στην πόλη του Άμστερνταμ. Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι η χώρα με υπερηφάνεια αυτοαποκαλείται «η ασυναγώνιστη υπ’ αριθμόν ένα ποδηλατική χώρα» στον κόσμο.

Το ότι είναι μια σχετικά ισόπεδη χώρα χωρίς αμφιβολία ενθαρρύνει τους ανθρώπους να πάρουν το ποδήλατό τους. Όπως και η έκταση των ποδηλατοδρόμων και των ποδηλατολωρίδων που διατηρούν τα ποδήλατα απομονωμένα από την υπόλοιπη κυκλοφορία. Αλλά υπάρχει ένα ελάχιστα γνωστό πρόσθετο κίνητρο για τους Ολλανδούς να πάρουν τα ποδήλατά τους: φορολογικές πιστώσεις.

Κάθε χιλιόμετρο με το ποδήλατο μπορεί να σας αποφέρει επιπλέον 0,22 δολάρια, αφορολόγητα, που καταβάλλονται κατευθείαν στο πακέτο απολαβών σας. Αυτό λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που κάποιος που οδηγεί το δικό του αυτοκίνητο για επαγγελματικούς σκοπούς μπορεί να αιτηθεί ενός σταθερού ποσού που σχετίζεται με την απόσταση που διανύθηκε. Όμως το συμπέρασμα είναι ότι οι ποδηλάτες θα μπορούσαν να κερδίζουν χρήματα απλά πηγαίνοντας με το ποδήλατο από και προς τη δουλειά.

Η Ολλανδία δεν είναι η μόνη χώρα που προσφέρει οικονομικά κίνητρα για να βγάλει τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητά τους και να τους βάλει χρησιμοποιήσουν την ενέργεια του πεντάλ αντί αυτής των ορυκτών καυσίμων.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το πρόγραμμα Cycle to Work χρησιμοποιεί ένα μοντέλο μίσθωσης το οποίο επιτρέπει στους υπαλλήλους να λαμβάνουν ποδήλατα και εξοπλισμό με έκπτωση μέσω του εργοδότη τους. Ο εργοδότης αγοράζει το ποδήλατο και το μισθώνει στον εργαζόμενο για μια προκαθορισμένη περίοδο – συνήθως 12 μήνες. Οι μηνιαίες πληρωμές αφαιρούνται από τα ακαθάριστα κέρδη, πράγμα που ισοδυναμεί με πραγματική εξοικονόμηση 32% για τους φορολογούμενους με τη βασική κλίμακα. Υπάρχει επίσης ένα χιλιομετρικό επίδομα που διατίθεται σε Βρετανούς ποδηλάτες που χρησιμοποιούν τα ποδήλατά τους για επαγγελματικούς σκοπούς, ύψους περίπου 0,26 δολαρίων ανά μίλι.

Ένα παρόμοιο σύστημα αφορολόγητων αγορών ποδηλάτων υπάρχει στην Ολλανδία και στο Βέλγιο, όπου μία πληρωμή 0,26 δολαρίων ανά χιλιόμετρο είναι διαθέσιμη στους ποδηλάτες.

Στη μικροσκοπική χώρα του Λουξεμβούργου, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο, οι εργαζόμενοι μπορούν να επωφεληθούν από μια επιστροφή φόρου 340 δολαρίων που θα χρησιμοποιήσουν για να αγοράσουν ένα ποδήλατο. Εν τω μεταξύ, στη Γαλλία, υπάρχει ένα πρόγραμμα αποζημίωσης ανά χιλιόμετρο για τους ποδηλάτες που θα τεθεί σε ισχύ το επόμενο έτος. Θα επιτρέψει μια αφορολόγητη πληρωμή περίπου 230 δολαρίων ετησίως για τους δημόσιους υπαλλήλους – οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα μπορούν να διπλασιάσουν το ποσό αυτό αν το επιθυμούν.

Η άλλη ποδηλατική υπερδύναμη της Ευρώπης, η Δανία, δεν προσφέρει επί του παρόντος φορολογικά κίνητρα στους ποδηλάτες, αλλά και πάλι καταφέρνει να οδηγήσει έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στους δύο τροχούς κάθε χρόνο, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα Κοπεγχάγη.

Υπάρχει επίσης μια σειρά φορολογικών ελαφρύνσεων που προορίζονται για τους μετακινούμενους εργαζόμενους και στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου ενός επιδόματος 20 δολαρίων ανά μήνα για έξοδα ποδηλασίας. Ωστόσο, ο νόμος του 2017 για τις φοροαπαλλαγές και τις θέσεις εργασίας τα άλλαξε όλα αυτά και τα έξοδα ποδηλασίας δεν μπορούν πλέον να εξαιρεθούν από τις αμοιβές προ φόρων, καθιστώντας την ουσιαστικά ακριβότερη για μερικούς Αμερικανούς ποδηλάτες.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι ο Sean Fleming