«Άρση εμποδίων, καλύτερες υποδομές, εποπτεία της αγοράς και εξασφάλιση ίσων όρων ανταγωνισμού, έτσι ώστε η επιχειρηματικότητα να καταστεί φυσιολογική και όχι μια διαρκής ηρωική προσπάθεια».

Έτσι συνοψίζει ο Μιχάλης Σιαμίδης, Γ’ Αντιπρόεδρος του ΕΒΕΑ και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας SIAMIDIS SA που δραστηριοποιείται στα technical textiles, τις βασικές ανάγκες των ελληνικών επιχειρήσεων. 

1

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο κ. Σιαμίδης αναφέρεται διεξοδικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική βιομηχανία, αλλά και το τι πρέπει να κάνει η Πολιτεία για την αντιμετώπισή τους.

Κύριε Σιαμίδη, ποια προβλήματα αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική βιομηχανία και πού αυτά οφείλονται;

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις παγκοσμίως και στην Ευρώπη σχετίζονται με την κλιματική κρίση, τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τις επιπτώσεις τους στις εμπορικές και παραγωγικές αλυσίδες.  Στην Ελλάδα έχουμε επιπλέον τα προβλήματα των υψηλών επιτοκίων, της γραφειοκρατίας, της ανεπάρκειας των υποδομών και της έλλειψης εξειδικευμένου και ικανού ανθρώπινου δυναμικού λόγω της ευρείας μετανάστευσής του. Αυτά τα προβλήματα άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρόμοιου προφίλ με την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα η Πορτογαλία, τα αντιμετωπίζουν με επιτυχία. 

Οι ελληνικές εξαγωγές τι εμπόδια συναντούν;

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι ελληνικές βιομηχανικές εξαγωγές τα τελευταία χρόνια σημειώνουν αξιόλογες επιδόσεις. Το μερίδιο της βιομηχανίας στο συνολικό ΑΕΠ της χώρας εξακολουθεί να υπολείπεται του μέσου όρου της Ε.Ε., το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών διευρύνεται και η εγχώρια προστιθέμενη αξία παραμένει χαμηλή. 

Τα μεγαλύτερα προβλήματα των ελληνικών εξαγωγών σήμερα σχετίζονται πρωτίστως με το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας λόγω του τεράστιου επενδυτικού κενού που διευρύνθηκε σημαντικά κατά τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, το αυξημένο κόστος παραγωγής λόγω του υψηλού κόστους της ενέργειας και η μείωση της ζήτησης στις κύριες ευρωπαϊκές αγορές προς τις οποίες κατευθύνονται τα προϊόντα μας με πρώτη τη Γερμανία. 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μπορούν να επιβιώσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις; 

Το παραγωγικό έλλειμμα δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνική ιδιαιτερότητα. Η πρόσφατη Έκθεση Ντράγκι αναδεικνύει την ανάγκη ενός μεγάλου επενδυτικού σοκ στην Ευρώπη προκειμένου να μην απαξιωθεί παραγωγικά, οικονομικά και κοινωνικά. Χρειάζεται άμεση δράση. Ιδιαίτερα η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα έχει απόλυτη ανάγκη πρόσβασης σε επενδυτικά κεφάλαια με όρους ανάλογους με εκείνους που ισχύουν στις ανταγωνίστριες χώρες.

Ο Έλληνας μικρομεσαίος επιχειρηματίας δεν έχει πρόσβαση στα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, σπάνια έχει πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα και όταν έχει πληρώνει επιτόκια διπλάσια από τον Ευρωπαίο ανταγωνιστή του. Ο Έλληνας μικρομεσαίος επιχειρηματίας επιβαρύνεται με υπερδιπλάσιο κόστος ενέργειας από τον Βέλγο ή τον Γερμανό ανταγωνιστή του και με πενταπλάσιο από τον αντίστοιχο Τούρκο ο οποίος λαμβάνει και μια σειρά επιδοτήσεων ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει απρόσκοπτα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. 

Όταν βλέπουμε ότι μεγάλες, εμβληματικές και πολυδιαφημισμένες επενδύσεις να δυσκολεύονται να υλοποιηθούν, πόσο εύκολο νομίζετε ότι είναι να προχωρήσουν οι υπόλοιπες;

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η ελληνική Πολιτεία χρειάζεται να δει πώς θα διευκολύνει τον Έλληνα επιχειρηματία που θέλει και μπορεί να επενδύσει. Τον Έλληνα επιχειρηματία που ήταν και θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στη χώρα του, στην Ελλάδα.

Το διεθνές κεφάλαιο είναι μεν καλοδεχούμενο αλλά όπως όλοι ξέρουμε δεν έχει πατρίδα. Εάν λοιπόν η ελληνική Πολιτεία θελήσει να σηματοδοτήσει μια τέτοια στρατηγική και να επιταχύνει την εφαρμογή της ας ενεργοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει.    

Πρόσφατα ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Θεοδωρικάκος ανακοίνωσε ένα πακέτο μέτρων για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο. Πώς το κρίνετε; 

Είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Το ζητούμενο στην πατρίδα μας δεν είναι το τί κάνει ο κάθε Υπουργός στη συνήθως μικρή θητεία του. Το ζητούμενο είναι μια ξεκάθαρη Εθνική στρατηγική και η διαχρονική εφαρμογή της. Η ελληνική Διοίκηση κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει εστιάσει σχεδόν αποκλειστικά στην απορρόφηση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων. Αυτός ο στόχος είναι μεν σωστός, αλλά δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός.

Για χρόνια η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία σχεδίαζε και προσπαθούσε να πείσει την επιχειρηματική κοινότητα για την αναγκαιότητα υλοποίησης οριζόντιων πολιτικών, να εξασφαλίζονται ίσοι όροι ανταγωνισμού, να μην ενισχύονται συγκεκριμένοι κλάδοι και να προωθούνται οι λεγόμενες τεχνολογίες αιχμής. Κάθε προσπάθεια εξειδίκευσης της βιομηχανικής πολιτικής ανά κλάδο ήταν καταδικασμένη. 

Αυτή η στρατηγική άλλαξε κάπως στην τρέχουσα προγραμματική περίοδο και από όλους τους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας επελέγησαν 9 ως εκείνοι στους οποίους θα έπρεπε να δοθεί η έμφαση προκειμένου η Ευρώπη να αποκτήσει παγκόσμιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Και ύστερα ήρθε ο Covid, οπότε ανακαλύψαμε ότι τα 450 εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών δεν μπορούσαν για περισσότερο από ένα χρόνο να έχουν στη διάθεσή τους μια απλή μάσκα προστασίας διότι αυτά τα προϊόντα – όπως και πολλά άλλα – παράγονταν πλέον στην Ασία διότι το κόστος παραγωγής τους στην Ευρώπη ήταν 8 λεπτά του ευρώ ενώ στην Ασία 2. 

Μετά από αυτό το πάθημα η Ευρώπη επαναδιατύπωσε τη στρατηγική της και μετανοημένη ανέσυρε από τον κάλαθο των αχρήστων έννοιες όπως “κλαδικές πολιτικές”,  στρατηγική αυτονομία, ολοκληρωμένες αλυσίδες αξίας κλπ.

Τι δείχνει αυτή η πολύ απλοποιημένη ανασκόπηση; Ότι οι κεντρικά εκπονημένες αναπτυξιακές πολιτικές που συνήθως είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών αποδεικνύονται στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκείς. Τα πράγματα κατά την άποψη μου είναι απλά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ανάπτυξη μέσα από θεωρητικά μοντέλα στα οποία οφείλει να προσαρμοστεί η επιχειρηματική δράση. Η κάθε επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της έχει δημιουργήσει το δικό της αναπτυξιακό μοντέλο με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, τις μοναδικές της ικανότητες, την τεχνογνωσία που διαθέτει και τις αγορές προς τις οποίες απευθύνεται. 

Κύριε Σιαμίδη, πριν δύο χρόνια σε ένα ρεπορτάζ παρουσιάσαμε την εξέλιξη της Siamidis.SA με επίκεντρο ένα επταετές συμβόλαιο για τους στρατούς των σκανδιναβικών χωρών της NORDEFCO (NordicDefence Cooperation) που λήγει το 2028. Έκτοτε, πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα για την εταιρεία σας;

Η εμμονή μας στην καινοτομία, στην ποιότητα και στην εξωστρέφεια έχει φέρει καλά αποτελέσματα. Το 2024 ο κύκλος εργασιών εκτιμάται σε 60εκατ. € με εξαγωγές 57εκατ. €, και το 2025 θα ξεπεράσει τα 80 εκατ. € με εξαγωγές 78 εκατ. €.

Συνεπώς οι εξαγωγές μας είναι σταθερά άνω του 97% του κύκλου εργασιών για τη χρήση του 2024, αλλά και τις χρήσεις 2025 και 2026 καθώς το ανεκτέλεστο έργο είναι 365 εκατ. €, εκ των οποίων 341 εκατ. € αφορούν συμβάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία. Η εταιρεία επίσης αποτελεί σημαντικό εταίρο για τον προμηθευτικό οργανισμού του ΝΑΤΟ (NSPA).

Η εξειδίκευσή σας είναι στα technicaltextiles, τα λεγόμενα τεχνικά υφάσματα. Τι προϊόντα παράγεται και τις τεχνολογίες χρησιμοποιείτε; 

Πρόκειται για ενδύματα και συστήματα ατομικής προστασίας με ειδικά χαρακτηριστικά όπως: αντιπυρική & θερμική προστασία, αντιβαλλιστική προστασία, προστασία από UV&IRR, προστασία από ακραία καιρικά φαινόμενα. Πολλά προϊόντα μας εξασφαλίζουν διαβίωση και προστασία σε αρκτικά περιβάλλοντα (όπως -45C) καθώς και σε τροπικά κλίματα (θερμοκρασίες έως +46C).

Είμαστε τεχνολογικός εταίρος των καινοτόμων εταιρειών DUPONT™ &W.L. GORE με τις οποίες συνεργάζεται για τη διεθνή αγορά πάνω από 26 χρόνια. Κάποιες από τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούμε όπως το GORE-TEX τις συναντούμε σε παρόμοιες μορφές και σε τεχνικά ενδύματα που αγοράζουμε και ως καταναλωτές.

Ποιο είναι το παραγωγικό σας μοντέλο; 

Η κεντρική μονάδα παραγωγής, η διοίκηση και το R&Dβρίσκονται στο εργοστάσιο Οινοφύτων Βοιωτίας, υποκατασκευαστικό έργο εκτελείται στο εργοστάσιο στην Αλβανία, ενώ η παραγωγή υποστηρίζεται από τις αποθηκευτικές εγκαταστάσεις στην Αταλάντη Φθιώτιδας. Τα προϊόντα κατασκευάζονται εντός Ευρώπης. Συνολικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό απασχολούνται πλήρως, άμεσα κι έμμεσα, 1354 εργαζόμενοι.

Έχουμε ξεκινήσει την υλοποίηση ενός πλάνου επενδύσεων 2024-2027 που ανέρχεται στα 8,7 εκατ € και περιλαμβάνει: νέα μονάδα παραγωγής στα Οινόφυτα Βοιωτίας, τεχνολογίες αυτοματοποίησης στις αποθήκες, ρομποτική στην παραγωγή, ανανέωση εξοπλισμού του υφαντηρίου, παραγωγή ενέργειας- αποθήκευση ΑΠΕ (ιδιοκατανάλωση), και δαπάνες πάνω από 600 χιλιάδες € σε έρευνα και ανάπτυξη.

Διερευνάτε άλλες αγορές πέραν των ευρωπαϊκών; 

Βεβαίως. Το 2023, η εταιρεία ξεκίνησε τη δραστηριοποίηση της στην αγορά των ΗΠΑ και του Καναδά αποκτώντας στρατηγική συνεργασία με δύο σημαντικούς εταίρους. Με βάση τα τρέχοντα projects,ο ετήσιος κύκλος εργασιών αναμένεται να φτάσει τα 8 εκατ. € το 2025. Διαπιστώνεται όμως σημαντικό περιθώριο ανάπτυξης είτε στο πλαίσιο συμπαραγωγής υλικών είτε στην εξαγωγή ειδικών προϊόντων. 

Διαβάστε επίσης:
ΑΔΜΗΕ: Υπεγράφη η συμφωνία για τη διάθεση του 20% της Ariadne Interconnection στην State Grid

«Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων: 124 χρόνια υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας»

Τράπεζα Πειραιώς: Νέα διετής επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας