Ρεβέκκα Καμχή: «Έχει μεγάλο μομέντουμ η Αθήνα»

«Από σταγόνες γίνεται ο ωκεανός», επισημαίνει η Ρεβέκκα Καμχή, ιδιοκτήτρια της ομώνυμης γκαλερί. Υποψήφια δημοτική σύμβουλος στην «Αθήνα Ψηλά» με τον Κώστα Μπακογιάννη (8/10), ενώ συμμετέχει και στην επικείμενη φουάρ Art Athina (14 – 17/9, περίπτερο R5). Παράλληλα, στη θρυλική Γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή στην οδό Λεωνίδου 9 του Μεταξουργείου, φιλοξενεί την εξαιρετική έκθεση Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι με σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες και ειδικά επιλεγμένα έργα τους.

Αναφέρεται (παραπάνω) στο περιβαλλοντικό θέμα, που την παθιάζει όσο και η Τέχνη και για την ίδια αποτελεί τρόπο ζωής, ρανίδα της ύπαρξής της. Αλλά, όπως παρατηρεί, τα αποτελέσματα της οικολογικής συνείδησης φανερώνονται ύστερα από χρόνια. Θα υποστήριζε κανείς ότι χρειάζεται μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και καθημερινές πράξεις. Αλλά πόσοι έχουν την υπομονή;

Προτού όμως η συζήτηση επικεντρωθεί στην οικολογία, η Ρεβέκκα Καμχή αναφέρεται στη πολυετή, πολύτροπη σχέση της με την αθηναϊκή πρωτεύουσα. Η συζήτηση πραγματοποιείται στην αίθουσα τέχνης, κάτω από έργο της Ντιάννας Μαγκανιά που επεξεργάζεται την έννοια του φωτός…

Το μομέντουμ

«Έχει μεγάλο μομέντουμ η Αθήνα» παρατηρεί η Ρεβέκκα Καμχή. «Είναι make it or break it», συμπληρώνει. «Μπορεί να γίνει από τις πιο ωραίες πόλεις της Ευρώπης ή να καταστραφεί τελείως».

Η Ρεβέκκα Καχμή μεγάλωσε στο Ψυχικό αλλά αποτελεί παιδί του κέντρου. Ως φοιτήτρια έζησε στο Παρίσι όπου αμέσως κατάλαβε ότι η ζωή πάλλεται μακριά από τα προάστια.

Στο Παρίσι γεννήθηκε στο μυαλό της η ιδέα να ανοίξει εστιατόριο πλαισιωμένο από έργα τέχνης. Ο Τάκις προσπάθησε να την μεταπείσει. Τήν παρότρυνε να αφοσιωθεί καθαρά στην Τέχνη. Και μάλιστα να γίνει art dealer, που διαφέρει από τον γκαλερίστα.

Εκείνη όμως ίδρυσε την Γκαλερί Ρεβέκκα Καχμή το 1994. Βρήκε την πρώτη της γεωγραφική θέση ντάουν τάουν, στην οδό Σοφοκλέους και Αθηνάς γωνία, για τα πρώτα δέκα χρόνια ζωής της. Από εκεί σύστησε στο (ανώριμο ακόμη) αθηναϊκό κοινό τα κύρια δυτικοευρωπαϊκά, καλλιτεχνικά ρεύματα.

Το κτήριο πουλήθηκε και για λίγο καιρό η Ρεβέκκα Καμχή οργάνωνε εκθέσεις σε διάφορα σημεία της Αθήνας όπως στο Κ44 στην Κωνσταντινουπόλεως ή στο Ίδρυμα Μείζωνος Ελληνισμού. Ύστερα μεταφέρθηκε στην ιστορική αρχιτεκτονικά «μπλε πολυκατοικία» στην πλατεία Εξαρχείων (κτήριο του 1933 από τον μοντερνιστή αρχιτέκτονα Κυριακούλη Παναγιωτάκο) όπου παρέμεινε τα επόμενα πέντε χρόνια. Στο Μεταξουργείο βρίσκεται τα τελευταία δεκάξι χρόνια. Δίπλα στην γκαλερί στεγάζεται και το σπίτι της. Αγκαλιάζει μια υπέροχη αυλή, ένα secret garden, θυμίζοντας και λίγο belle epoque ή το Παρίσι, όπου και η ίδια έμεινε επί χρόνια…

Η επιδραστική Ρεβέκκα

Κάθε φορά που η Ρεβέκκα Καμχή άλλαζε γεωγραφικό σημείο, πάντα στο κέντρο, οι φιλότεχνοι και οι συλλέκτες παρατηρούσαν, άκουγαν. Άνοιγε πάντα ένα νέο κεφάλαιο η Ρεβέκκα Καμχή, σαν μια επιδραστική του τομέα της πριν από την εποχή των κοινωνικών δικτύων. Οι επιλογές της ξάφνιαζαν αλλά σύντομα πολλοί ακολουθούσαν.

Για απλούς λόγους κατέβηκε τόσο downtown (λίγο αργότερα η Νέα Υόρκη ανακάλυπτε το meatpacking district ως νέο, καλλιτεχνικό προορισμό):

«Ο ένας πρακτικός και πεζός αλλά πολύ αληθινός διότι από εκεί προκύπτει το οργανικό: Δεν μπορείς να βρεις τόσο πολλά τετραγωνικά σε ακριβές περιοχές. Παρομοίως, όταν έχεις ζήσει πάρα πολλά χρόνια σε πόλεις όπως το Παρίσι και η Νέα Υόρκη, βλέπεις τεράστιους χώρους σε κακές περιοχές, σκέφτεσαι τι σε συμφέρει. Γιατί η περιοχή μπορεί να αλλάξει, αλλά τα τετραγωνικά, όχι».

Η ζωή στο κέντρο

Πρόκειται λοιπόν για μια κοσμοπολίτισσα με μεγάλη παιδεία που δεν διάλεξε τις αναμενόμενες, αστικές περιοχές του κέντρου. Βίωσε όλες τις πλευρές της πόλης με το εξασκημένο μάτι της. Η υποψηφιότητά της στον συνδυασμό του Κώστα Μπακογιάννη περικλείεται και προπορεύεται από γνήσιο αλτρουισμό -και ας ακούγεται παλιομοδίτικη ή υπερβολική αυτή η παρατήρηση.

Η Ρεβέκκα Καμχή γνωρίζει την Αθήνα σαν την παλάμη του χεριού της. Κυκλοφορεί με μηχανάκι, εκτεθειμένη τόσα χρόνια στα χρώματα, στους ήχους, στις μυρωδιές, στον παλμό της πόλης.

«Ό,τι βλέπω θέλω να το φτιάξω»

«Και έχω παρατηρητικότητα, μικροσκοπική παρατηρητικότητα. Γιατί  τα εικαστικά, οι τέχνες (μπορεί να είναι μουσική, λογοτεχνία και ούτω καθεξής), σχετίζονται με αυτό που βλέπω, με την αισθητική. Έχω μάτι εξονυχιστικό». Και, βέβαια, η αισθητική κάθε ανθρώπου καθορίζει και τη στάση ζωής που διατηρεί. «Ό,τι βλέπω, θέλω να το φτιάξω», συμπληρώνει η Ρεβέκκα Καμχή.

«Υπάρχουν πολλές ανάγκες και πολλά προβλήματα για αυτό κατεβαίνω», υπογραμμίζει η υποψήφια δημοτική σύμβουλος. «Θέλω να ανακατευτώ για να βοηθήσω την κατάσταση».

Εκτός από απλός πολίτης, η Ρεβέκκα Καμχή παραμένει και επιχειρηματίας του κέντρου (αν και η συγκεκριμένη διάσταση διαφεύγει από το νου της επειδή διατηρεί ψυχική σχέση με το αντικείμενό της).

Θέλει λοιπόν να στηρίξει τους επιχειρηματίες. Επισημαίνει όμως ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στις εταιρίες εστίασης, «πρέπει να μπει ένα φρένο».

«Εκατό ιδέες»

Πάνω από επιχειρηματίας, όμως, ίσως και περισσότερο από ειδικός της Τέχνης, η Ρεβέκκα Καμχή παραμένει «βαθιά οικολόγος».

Αυτή η πλευρά της προσωπικότητά της αναδεικνύεται αμέσως. Απαντά ότι «έχω εκατό ιδέες», όταν τη ρωτάει κανείς τι σκέφτεται για τον δήμο της Αθήνας. Βέβαια, «επειδή είμαι ρεαλίστρια και μια δημοτική σύμβουλος είναι δύσκολο να προτείνει, θέλω να κάνω έστω και μικρά πράγματα». Η πρώτη σκέψη που αυθόρμητα επιλέγει να αναλύσει σχετίζεται με το περιβάλλον και την εκπαίδευση.

Ακροθιγώς, περιγράφει πιλοτικό πρόγραμμα εκπαιδευτικής ανακύκλωσης που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε τρία σχολεία της Αθήνας. Παιδιά από πέντε τάξεις να έρθουν στο σχολείο με μια σακούλα γεμάτη χαρτιά από το σπίτι τους. Από αυτά, να συνθέσουν με χαρτοκολλητική ένα δικό τους τρίπτυχο φυλλάδιο με τους κανόνες της ανακύκλωσης. Να γράψουν: Δεν πετάω, χωρίζω τα σκουπίδια, διπλώνω τις κούτες από χαρτιά. Να γυρίσουν σπίτι τους και να τα μοιράσουν στους δικούς τους, στη γειτονιά τους. Αυτό αποτελεί μορφή διαφημιστικής καμπάνιας με μηδενικό κόστος. «Γιατί όλα τα παιδιά έχουν μια κόλλα, ένα ψαλίδι. Και θα μπει στο πετσί τους, το έφτιαξαν μόνα τους, νιώθουν περήφανα». Παράλληλα, να τοποθετηθούν τρεις κάδοι έξω από κάθε σχολείο («το μοναδικό κόστος»). Και έτσι κανένα παιδί να μην πετάξει το λάθος πράγμα, στον λάθος κάδο. Ακόμη και σχολικά έπιπλα θα μπορούσαν να δημιουργούνται από παπιέ μασέ.

Τα πράγματα παίρνουν χρόνο

«Αν μου δώσει κανείς νερό σε πλαστικό ποτήρι, ζητάω γυάλινο, αλλιώς δεν πίνω νερό. Δεν είναι μόνο ότι δεν πετάω. Δεν αγοράζω πράγματα συσκευασμένα. Πάω στη λαϊκή μια φορά την εβδομάδα. Θα πει κάποιος, δουλεύω, δεν προλαβαίνω να πάω λαϊκή. Ό,τι μπορεί, όποιος μπορεί, όσο μπορεί. Τώρα το τραβάω, αλλά προσπαθώ πάντα να είμαι ένα βήμα μπροστά».

Πολύς κόσμος θεωρεί μάταιη την οικολογία. Η Ρεβέκκα Καμχή  απαντά: «Όλοι λένε, “μέχρι να…”. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει για τίποτα. Έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση. Στη φύση όμως αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα παίρνουν χρόνο».

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι…

Εν τω μεταξύ, ετοιμάζεται για το περίπτερό της (R5) την Art Athina που θα πραγματοποιηθεί στο Ζάππειο. Θα παρουσιάσει Κωνσταντίνο Κακανιά, Αλέξανδρο Γεωργίου, Ντιάνα Μαγκανιά, Ναν Γκόλντιν και Ζήση Μπλιάτκα.

Στην ομαδική έκθεση Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι δεν ακολουθεί κοινό άξονα ή θέμα.

Την έκθεση αυτή την καθοδηγούν τα έργα, περισσότερο από τα πρόσωπα ή το θέμα της. Ξεχώρισε ορισμένες από τις πιο εκλεκτές συνθέσεις κάθε δημιουργού, μια έκθεση με έργα «hand picked» από την ίδια την Ρεβέκκα Καμχή, που τοποθετήθηκαν στο χώρο σαν ακριβοί καρποί σε κήπο που θάλλει. Το κάθε έργο μοιάζει να πνευματώνεται από μια δύναμη εσωτερική δική του.

Παρουσιάζονται έργα από τους καλλιτέχνες: Ανδρέα Αγγελιδάκη, Αλέξη Ακριθάκη, Νίκο Αλεξίου, Αλέξανδρο Γεωργίου, Δημήτρη Γκέτση, Κωνσταντίνο Κακανιά, Ιάσονα Καμπάνη, Ντιάννα Μαγκανιά, Μίλτο Μανέτα, Ζήση Μπλιάτκα, Τάκι.

«Ανοίγεται μια νέα διάσταση»

Η Τέχνη κέντρισε το ενδιαφέρον της εξ απαλών ονύχων. Οι συχνές περιηγήσεις της σε μουσεία, σφράγισαν στο μικρό κορίτσι «την αίσθηση του μυστηρίου». Ότι υπάρχει μια άλλη διάσταση, κάτι το λανθάνων και το κυματιστό, μια ερώτηση και μια ηχώ πίσω από κάθε βεβαιότητα.

Και η πρώτη εκείνη ιδέα στο Παρίσι, να δημιουργήσει εστιατόριο με έργα τέχνης (κατά το παράδειγμα της Φώφης Ακριθάκη στο Βερολίνο), δεν την εγκατέλειψε ποτέ τελείως. Ακόμη και αν έχουν περάσει χρόνια από εκείνη τη συζήτηση με τον Τάκι.

Η Τέχνη ως Κοινωνία

Διατηρεί ολιστική προσέγγιση στη ζωή, που παραμένει τέχνη.

«Μου αρέσει να είναι όλα βίωμα, η εμπειρία του να ζεις μέσα στην Τέχνη και παράλληλα να μπορείς και να τη μοιραστείς με άλλο κόσμο.

Θυμίζει πράγματι την έννοια της Εκκλησίας, της κοινωνίας της Εκκλησίας: «Δοξάζω και θαυμάζω το Θεό, αλλά όχι μόνος μου. Είναι μια αφορμή για να βρεθώ την Κυριακή μαζί με άλλο κόσμο, όπως παλιά. Τώρα είναι το μουσείο ή μια γκαλερί. Δηλαδή, σύναξη, συναγωγή. Η Εκκλησία είναι μια έκκληση να έρθετε μαζί. Παλιά δούλευες Δευτέρα με Σάββατο, και την Κυριακή ξεκουραζόσουν και έβαζες τα καλά σου για να πας εκκλησία.

Άκουγες τον θεό, αλλά ήθελες να πεις και μια καλημέρα με τον διπλανό σου. Ούτε το ένα μόνο του ούτε το άλλο. Εμένα αυτό το συνονθύλευμα μου αρέσει πολύ. Μια ολιστική προσέγγιση. Να ζεις μέσα στην Τέχνη και μέσω της κοινωνικής επαφής».

Έτσι κάπως η Ρεβέκκα Καμχή εντάσσεται, απορροφάται μέσα στο κοινό βίωμα και χωνευτήρι της Αθήνας. Αποτελεί αναπόσπαστη ψηφίδα στο πολύχρωμο, πολυεπίπεδο υφαντό της. Και περνάει από το υφάδι της πρωτεύουσας το στημόνι της ανθρώπινης ματιάς της.

Πληροφορίες

Art Athina

Εγκαίνια: Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου (μόνο με πρόσκληση)

Για το κοινό: Παρασκευή 15 – Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 12 – 9 μμ

Έκθεση Ξαφνικά Πέρυσι το Καλοκαίρι

Rebecca Camhi Gallery

Λεωνίδου 9 Μεταξουργείο
104 37 Αθήνα

Ώρες λειτουργίας της γκαλερί:

Τετάρτη, έως Σάββατο 12 – 6 μμ.

Με αφορμή τη φουάρ, η γκαλερί θα παραμείνει ανοιχτή και την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου από τις 12 ως τις 5 μμ.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε στο [email protected] ή στο 210 5233049.