Ελένη Κωνσταντινίδη (Make-A-Wish): Οι οικογενειακές καταβολές, η Αμερική, ο εθελοντισμός και οι στόχοι

Η Ελένη Κωνσταντινίδη, η νέα πρόεδρος του Make-A-Wish Ελλάδος, είναι από τους πιο ζεστούς και γενναιόδωρους ανθρώπους. Με ευγένεια, χαμόγελο, προσήνεια και «ταγμένη» σε στόχους. Είτε αυτοί αφορούν στο επαγγελματικό κομμάτι και στον χώρο της Επικοινωνίας, όπου ξεχωρίζει δεκαετίες, είτε στην οργάνωση του σπιτιού και της οικογένειας, από τις δραστηριότητες των παιδιών μέχρι τα επικά της καλέσματα, είτε, πολύ περισσότερο, στο κομμάτι του εθελοντισμού, με τον οποίον παθιάζεται…

Μετρά μόλις λίγες μέρες στη θέση της προέδρου, αλλά υπηρετεί αθόρυβα και αποτελεσματικά τους σκοπούς του Make-A-Wish αρκετά χρόνια τώρα, θέλοντας, μεταξύ άλλων, να τιμήσει τη μνήμη της αγαπημένης της μητέρας, που λάτρευε τα παιδιά και ήταν και η ίδια ενεργή εθελόντρια όσο ζούσε.

Ελένη Κωνσταντινίδη: Η νέα πρόεδρος του Make–A–Wish έχει όραμα και σκοπό

Στην κουβέντα μας η κα Κωνσταντινίδη «στέκεται» πολύ στους γονείς της, θέλοντας να εξηγήσει εν πολλοίς το πώς εξελίχθηκε η ίδια στο συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλουν, αλλά μας μιλάει και για τις σπουδές της στην Αμερική, μια χρονική περίοδο έξι ετών που τη «σφράγισε». Όχι μόνο γιατί έζησε μόνη της και κλήθηκε να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του κορυφαίου Πανεπιστημίου Harvard, αλλά και γιατί εκείνη την εποχή ξεκίνησε και η σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της μητέρας της.

Όσο για το τι σκέφτεται να κάνει για το Make-A-Wish, τα όνειρά της πολλά και φιλόδοξα. Μιλά με εκτίμηση για τους εθελοντές και με αγάπη για τα παιδιά, των οποίων οι ευχές εκπληρώνονται και θέλει να συνδράμουν όλοι όσοι μπορούν, για να δουν όλα τα άρρωστα παιδιά τις ευχές τους να πραγματοποιούνται.

Μιλά για την καλοσύνη, την άοκνη προσπάθεια και την ευγνωμοσύνη, τονίζοντας ότι το παρόν είναι από μόνο του το μεγαλύτερο δώρο.

Κυρία Κωνσταντινίδη είστε πολύ δεμένη με τον πατέρα σας, πώς μεγαλώσατε;

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με δύο γονείς, που ήταν πολύ διαφορετικοί (το πολύ απλό σας λέω, μπαμπάς λέων, μαμά παρθένος), αλλά και οι δύο πολύ ικανοί άνθρωποι. Δεδομένου ότι δεν είχα αδέρφια, είχα όλη τους την αγάπη και την προσοχή.

Ο λόγος, που στέκομαι στο ποιοι άνθρωποι με μεγάλωσαν, αλλά και στο πώς μεγάλωσα, είναι γιατί θεωρώ ότι, εάν κάτι έχει επιρροή στον χαρακτήρα και στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, είναι αυτό. Μεγάλωσα, λοιπόν, με έναν μπαμπά αυτοδημιούργητο. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί κουβαλάει βιώματα και αξίες, που είναι καθοριστικές.

Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, ενώ προερχόταν από μια άνετη αστική οικογένεια (ο μπαμπάς του καθηγητής Οικονομικών στο LSE, ο θείος του ναύαρχος του βασιλιά), έχοντας την ατυχία να χάσει την μητέρα του όταν ήταν 2 ετών, αναγκάστηκε να φτιάξει την δική του τύχη.

Μεγαλώνοντας με τη μητριά του σε μια φάρμα στην Αγγλία, έμαθε να πιστεύει στον Δαρβινισμό, γιατί κατάλαβε ότι στην ζωή για να επιβιώσεις, δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο δυνατός ή ο πιο έξυπνος, αλλά αυτός που ξέρει να προσαρμοστεί στις αλλαγές των καταστάσεων. Και θα προσέθετα και να μπορεί να τις διαχειριστεί επιτυχώς.

Ξεκίνησε την καριέρα του πουλώντας χριστουγεννιάτικες κάρτες, γιατί πίστευε πάντα, ακόμη και τώρα, στον Άη Βασίλη και στην τύχη (εδώ και 50 χρόνια κάθε Χριστούγεννα μοιράζει λαχεία στους εργαζομένους). Και τα κατάφερε, έφτιαξε τον μεγαλύτερο όμιλο Επικοινωνίας στη χώρα, πετραδάκι πετραδάκι, κάνοντας μικρά αλλά σταθερά βήματα. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από την Spot-Thompson, την Movielab, την Mindshare, την Hill and Knolwton και άλλες πολλές.

Μεγάλωσα, λοιπόν, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο φαντασία, δημιουργικότητα, εικόνα που δημιουργεί συναισθήματα, με έναν μπαμπά τον οποίο έβλεπα, λίγο αλλά ποτέ μου δεν έχω δει κουρασμένο ή «πεσμένο». Κάθε βράδυ που γυρνούσε από ό,τι προκλήσεις, χαρές ή στενοχώριες είχε αντιμετωπίσει εκείνη την ημέρα, καθόταν μαζί μου να δούμε Τόλμη και Γοητεία ή ό,τι μου έκανε εμένα κέφι κι ας του έκλειναν τα μάτια. Παρακολουθούσε πιστά την πλοκή, για να έχει κάτι να μου πει.

Η μαμά μου από την άλλη μεριά, προερχόταν από την γνωστή οικογένεια με τα καταστήματα γυναικείων ρούχων Παπαγιάννη, μεγαλωμένη μέσα στη μόδα, στο Παρίσι, στα χρώματα, στα υφάσματα, στην ομορφιά. Αυτή η γυναίκα, όμως, ήταν γεννημένη για να είναι μαμά.

Δούλευε πάντα, αλλά πάνω από όλα ήταν η μαμά μου. Δεν υπήρξε στο μυαλό της ποτέ η σύγκρουση μεταξύ του να είναι «παρούσα» στο καθήκον της δουλειάς ή σε εμένα, τουλάχιστον έτσι με έκανε να νοιώθω.

Λάτρευε τα παιδιά και πολλές φορές ήταν και η «δεύτερη» μαμά για κάποια από αυτά. Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη, χωρίς, καν, να το ζητήσει. Εργαζόταν ως εθελόντρια στο Μαζί για το Παιδί και συγκεκριμένα στον Οργανισμό ΠΝΟΗ.

Ό,τι και να έκανε, όμως, η βασική της ενασχόληση – αγωνία ήταν να είμαι καλά, τίποτε άλλο. Θυμάμαι την γιαγιά μου, τις φίλες της ακόμη και τον μπαμπά μου πολλές φορές να λένε – «φτάνει πια …όλο η Ελένη και η Ελένη και η Ελένη… δεν έχεις κάτι άλλο να μας πεις – κι εκείνη γεμάτη περηφάνια και αυτοπεποίθηση έλεγε ΟΧΙ.

Σπουδάσατε στο Harvard. Πώς ήταν η όλη εμπειρία;

Πήγα στο Κολλέγιο Αθηνών και μετά φοίτησα στο Harvard University, (bachelor) BA in Psychology και (masters) MA in Education. Όταν ακούνε το Πανεπιστήμιο αυτό όλοι λένε «wow, πρέπει να είσαι πολύ έξυπνη». Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μια πολύ καλή μαθήτρια, αλλά κυρίως μου άρεσε να συμμετέχω σε όλα τα δρώμενα εντός και εκτός σχολείου – και αυτά είναι που σου δίνουν μια σφαιρική προσωπικότητα.

Το Harvard και η φάση του μίλια μακριά από το σπίτι σε μια τεράστια Αμερική ήταν πραγματικά μάθημα ζωής για εμένα. Δεν ήταν το Harvard σαν δυσκολία απαιτήσεων σε ακαδημαϊκό επίπεδο, που έχω κρατήσει από αυτή την περίοδο της ζωής μου. Ήταν το συναίσθημα του εκεί που νοιώθεις on top of the world αποφοιτώντας από το σχολείο, πας εκεί και είσαι ένας από όλους… ίσως και ο πιο «αδύναμος» σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Δε νομίζω ότι έχω ξανανιώσει πιο «χαζή» στη ζωή μου. Πέραν αυτού, μόνο που καλείσαι να συμβιώσεις με δύο άγνωστες στο ίδιο δωμάτιο και να μοιράζεσαι το ίδιο μπάνιο με άλλα δεκαπέντε κορίτσια, αλλά και να είσαι για πρώτη φορά ΜΟΝΗ πραγματικά, αφού όλα εξαρτώνται από εσένα, θυμάσαι τον Δαρβίνο και λες εγώ θα επιβιώσω εδώ ανάμεσα στους πιο έξυπνους και ας μην είμαι ο εξυπνότερος.

Όμως η περίοδος αυτή των έξι ετών στην Αμερική ήταν καθοριστική για εμένα για ακόμη έναν πολύ σημαντικό λόγο. Ήταν η περίοδος που ξεκίνησε η πολύ σοβαρή περιπέτεια υγείας της μητέρας μου, η οποία μου έκανε παρέα κατά περιόδους στις σπουδές μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Και όταν η δύναμή σου – για μένα η μητέρα μου – κλονίζεται, κλονίζεσαι και εσύ και όλα όσα πιστεύεις και πρεσβεύεις.

Όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου, το σημείο αναφοράς σου, να τρεμοσβήνει, τότε πρέπει να ψάξεις να βρεις την δική σου δύναμη. Να κοιτάξεις τους φόβους σου κατάματα και να συνεχίσεις, όσο και να θες να τυλιχτείς σε ένα πάπλωμα και να τους πεις να σε ξυπνήσουν, όταν θα είναι όλα καλά ξανά. Γιατί τα μαθήματα ζωής δεν έρχονται από τα Harvard της ζωής, αλλά από την ίδια την ζωή. Και για ακόμη μια φορά απέναντι μου είχα την μαμά μου να με κοιτάει με το χαμόγελο, κρύβοντας κάθε ίχνος πόνου και φόβου που είχε και να μου λέει όλα θα πάνε καλά, αφού έχω εσένα.

Σκληρό μάθημα ζωής…

Ναι… Αυτό με δίδαξε ότι όλα αυτά τα προβλήματα που νομίζουμε ότι έχουμε… σήμερα δεν είναι καλός ο καιρός, βρέχει, ο πελάτης είναι πολύ απαιτητικός ζητάει τα διπλά με τα μισά χρήματα, δεν κοιμήθηκα πολύ καλά, ο γιος μου με κράτησε όρθιο, είναι πολυτέλεια. Αυτά, λοιπόν, έμαθα στο Harvard. Να μπορώ να αντεπεξέλθω και στις πιο δύσκολες συνθήκες και να διαχειριστώ πολλές καταστάσεις ταυτόχρονα επιτυχώς. Όπως λέει και ο μπαμπάς μου, ο άγιος Νικόλαος σώζει αυτούς, που ξέρουν να κολυμπάνε.

Η καριέρα σας πώς ξεκίνησε κα Κωνσταντινίδη; Τι θυμάστε περισσότερο;

Ξεκίνησε στον όμιλο Spot-Thompson και συγκεκριμένα με την ίδρυση μιας εταιρίας digital (GOD – get on digital), τη στιγμή που η Επικοινωνία άλλαζε πορεία και έμπαινε στα νέα μέσα. Είμαι τυχερή και περήφανη που έχτισα αυτό το «μαγαζί» μέσα στον τεράστιο αυτό όμιλο Επικοινωνίας και για την τότε εποχή ήμασταν πρωτοπόροι.

Φτιάξαμε τα πρώτα websites, τρέξαμε τις πρώτες καμπάνιες στο Google, φτιάξαμε content για το YouTube, κάναμε digital influencer marketing και πολλά ακόμη. Ήταν η εποχή που εκπαιδεύσαμε το σύστημα στην Επικοινωνία στα «νέα μέσα» και πολλοί πελάτες μας ακολούθησαν πιστά.

Περάσαμε συναρπαστικά, γιατί κάθε καινούργιο έχει μέσα την περιπέτεια και το άγνωστο, αλλά και την χαρά της επιτυχίας. Μετά ήρθαν τα δύσκολα – το κλείσιμο κάποιων σταθμών, η οικονομική κρίση – αλλά εμείς αντέξαμε, γιατί είχαμε μάθει όλα να τα κάνουμε προσεχτικά και νοικοκυρεμένα.

Λίγα χρόνια αργότερα ανέλαβα ως CEO στη Hill and Knowlton, μια παγκόσμια εταιρία public relations & 360 communications και με μια πολύ ικανή ομάδα καταφέραμε πολλά. Χτίσαμε την καλή φήμη και το good will πολλών μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, δημιουργήσαμε love brands, λανσάραμε νέα προϊόντα και κατηγορίες και γιορτάσαμε με τους πελάτες μας  οργανώνοντας μερικά από τα μεγαλύτερα επετειακά τους events.

Πάνω από όλα, όμως, είμαι πολύ περήφανη που κάναμε την πρώτη εκστρατεία ενημέρωσης κοινού για πρόληψη σημαντικής ασθένειας, για λογαριασμό μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας. Και από τότε έχουμε θεωρώ γίνει experts σε αυτόν τον κλάδο επικοινωνίας, έχοντας τρέξει καμπάνιας ευαισθητοποίησης κοινού για ασθένειες όπως η πολλαπλή σκλήρυνση, το μελάνωμα, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, ο διαβήτης, η χοληστερόλη κτλ, έχοντας βραβευτεί σε παγκόσμιους θεσμούς για τη δουλειά μας.

Τέθηκε ποτέ για σας το δίλημμα καριέρα ή οικογένεια;

Πώς συνδυάζει κάποιος δουλειά και οικογένεια; Αυτή ήταν πάντα η μεγάλη μου αγωνία και η καθημερινή μάχη που έδινα με τον εαυτό μου.

Όταν πέρσι έλαβα το GIWA award, που έχει να κάνει με την επαγγελματική μου πορεία στο marketing &communications, ένοιωσα μεγάλη χαρά, γιατί πάντα πίστευα ότι κάτι στην πορεία χάνει… και είχα αποφασίσει η οικογένεια να μην χάσει ποτέ.

Έχω δυο υπέροχα παιδιά, τη Μαρία και τον Ηλία, και ποτέ ο χρόνος μαζί τους δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον χρόνο που αφιέρωνα στη δουλειά. Όταν γεννήθηκαν, αφού πάλεψα με τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι όλα δεν γίνονται το ίδιο καλά, αποφάσισα ότι θέλω να είμαι πάντα εκεί για τα παιδιά μου, σε κάθε σχολική γιορτή, σε κάθε απόγευμα που γυρνούσαν από το σπίτι, σε κάθε playdate και ας γινόμουν χίλια κομμάτια.

Κεφάλαιο εθελοντισμός. Πώς άρχισε για σας αυτό το ταξίδι;

Χάνοντας την μητέρα μου, αναζήτησα έναν Οργανισμό για να κάνω μια δωρεά εις μνήμην της. Ήθελα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κάτι που να έχει να κάνει με παιδιά, τα οποία λάτρευε, αλλά και με χαρά. Και σε αυτή την δύσκολη στιγμή γνώρισα το  Make-A-Wish.

Έβλεπα παιδάκια ντυμένα πριγκίπισσες, ιππότες, αστυνομικούς μέσα σε μαγικά δωμάτια ή δεντρόσπιτα, να χορεύουν, να ζουν μια εμπειρία μοναδική και όσο ταλαιπωρημένα και αν ήταν, να χαμογελούν. Κι έτσι μπήκα στον μαγικό κόσμο αυτού του Οργανισμού.

Υπήρξα εθελόντρια για 8 χρόνια, αναλαμβάνοντας την επικοινωνία και το marketing  probono με την εταιρία μου και είχα την τιμή να γίνω μέλος του διοικητικού συμβουλίου τα τελευταία 6 χρόνια, αντιπρόεδρος και πλέον πρόεδρος του Οργανισμού.

Έχοντας σπουδάσει Ψυχολογία, πάντα πίστευα ότι η ψυχική υγεία μπορεί να επηρεάσει τη σωματική. Στο Make-A-Wish το είδα να συμβαίνει. Σκεφτείτε ένα παιδάκι 5-6 ετών με μια απειλητική για την ζωή του νόσο. Ξαφνικά αλλάζει όλη η ζωή του παιδιού αυτού και της οικογένειας. Και αντί να πηγαίνει σχολείο, πάει νοσοκομείο και αντί να βλέπει δασκάλους, βλέπει γιατρούς και αντί να δει πώς θα ανεβάσει τους βαθμούς του, ασχολείται με το πώς θα ανεβάσει τα λευκά του.

Και προφανώς υπάρχει η σωματική θεραπεία χάρη στους γιατρούς. Όμως αυτό το παιδί που νοσεί, χάνει την παιδικότητά του. Χάνει την ανεμελιά του, τους φίλους του, το παιχνίδι και ταυτόχρονα οι γονείς «χάνουν» το παιδί και αποκτούν έναν ασθενή,

Κι εδώ ερχόμαστε εμείς ως Make-A-Wish και με την συνεργασία με τους γιατρούς δίνουμε στην οικογένεια και στο παιδί την επιλογή να εκπληρώσει την ευχή του, την βαθύτερή του ευχή. Η ευχή δεν είναι ένα εφήμερο δώρο, αλλά ένα μεγάλο ταξίδι, που αποτελείται από την εκμαίευση, την προσμονή και την ημέρα της εκπλήρωσης.

Όπως μας έχουν πει αρκετά παιδιά, την περίοδο που νοσούν τίποτα δεν είναι σταθερό στη ζωή τους, εκτός από την δέσμευσή μας (δίνουμε ένα «μαγικό νόμισμα») ότι η ευχή τους θα εκπληρωθεί. Και κάθε ευχή, όσο απλή ή σύνθετη και να είναι, εκπληρώνεται με έναν μαγικό τρόπο – με μια εμπειρία που εξοπλίζει το παιδί με χαρά, δύναμη, ελπίδα και γίνεται ο λόγος να πιστέψει ότι όλα μπορούν να συμβούν, ακόμη και το πιο σημαντικό… να γίνει καλά.

Η ευχή, λοιπόν, γίνεται «παράλληλη» θεραπεία, το μόνο «φάρμακο», όπως λένε πολλά παιδιά, που δεν έχει παρενέργειες.

Με βάση ερευνητικά δεδομένα, που παρουσιάσαμε πρόσφατα, 853 παιδιά κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται με μια απειλητική για την ζωή τους ασθένεια. Πιστεύουμε ότι η ευχή δεν είναι nice to have, αλλά need to have. Στόχος μας τα επόμενα χρόνια είναι να φτάσουμε σε κάθε παιδί που μας έχει ανάγκη, διαφυλάσσοντας την ποιότητα της κάθε ευχής του. Αυτή η εξατομικευμένη μαγεία – εμπειρία της κάθε ευχής είναι αυτό που οδηγεί στο να υπάρχει το μετρούμενο impact της ευχής μέχρι και 5 χρόνια μετά την εκπλήρωσή της.

Στην Ελλάδα έχουμε στην κουλτούρα μας την ενασχόληση με τον εθελοντισμό;

Για κάποιον περίεργο λόγο δεν υπάρχει καλλιεργημένη συνείδηση της προσφοράς στη χώρα μας. Υπάρχει ένα γενικότερο feeling του να βοηθήσουμε  αλλά πιο πολύ στη θεωρία και όχι στην πράξη.

Σε αυτή την λογική βλέπω και ακούω ότι όλοι μας, εταιρίες και ιδιώτες, θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο, να βοηθήσουμε την κοινωνία να γίνει καλύτερη. Ποιος, όμως, δίνει ένα κομμάτι του εαυτού του, της ενέργειας και του χρόνου του ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ για να γίνει αυτό;

Γιατί για να είσαι εθελοντής, σημαίνει ότι έχεις δεσμευτεί ότι με συνέπεια θα προσφέρεις, όσο έχεις δηλώσει ότι μπορείς. Λυπάμαι πραγματικά που βλέπω μεγάλους Οργανισμούς και τους ανθρώπους γύρω μου, που θα μπορούσαν να αφιερώνουν έστω και κάποιες λίγες ώρες, στο να παραγάγουν έργο για έναν οποιονδήποτε σκοπό, που τους συγκινεί, αλλά δεν το κάνουν.

Είμαστε ακόμη της λογικής του «καθάρισε την ντουλάπα σου και ό,τι δεν θες να το δώσουμε» ή «ό,τι παιχνίδια δεν παίζεις πια, να τα στείλουμε». Δεν λέω, και αυτό μια αρχή είναι, αλλά σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, εάν ο καθένας από εμάς επένδυε ένα μικρό μέρος του εαυτού του στον συνάνθρωπο. Γιατί ο κόσμος θα αλλάξει προς το καλύτερο, μόνο εάν ο καθένας από εμάς κάνει ένα μικρό αλλά σταθερό βήμα.

Λένε ότι, εάν βοηθήσεις να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος, τότε θα είναι σαν να έχεις σώσει τον κόσμο. Βλέποντας, βέβαια, μαμάδες παιδιών ευχής που, παρόλο που έχασαν το παιδί τους, έγιναν εθελόντριες στον Οργανισμό, γεμίζω ελπίδα.

Σκέψεις και συναισθήματα για το νέο σας ρόλο;

Είναι δύσκολο να είσαι μητέρα και εργαζόμενη. Είναι δύσκολο να είσαι εργαζόμενη και εθελόντρια. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι εθελόντρια, πρόεδρος ενός Οργανισμού και όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα.

Όλα, όμως, γίνονται εύκολα, όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους με θετική ενέργεια, αισιοδοξία, όρεξη για δουλειά και κέφι για ζωή. Πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με ανθρώπους, αλλά πλέον με γεμίζει να βρίσκομαι κοντά σε ικανούς ανθρώπους, ακούραστους, θαρραλέους, τολμηρούς, που όσο δυνατοί και εάν είναι, ηγούνται της ζωής τους με ενσυναίσθηση, μα πάνω από όλα με ανθρωπιά.

Το να είσαι καλός άνθρωπος μάλλον είναι υποτιμημένο και θα έπρεπε να επανασυστηθεί ως έννοια.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο τολμών νικά και ότι κάποιος χάνει, μόνο εάν τα παρατήσει. Και πέραν καταστάσεων, όπως είναι τα θέματα υγείας, δεν πρέπει να γκρινιάζουμε για τίποτα άλλο, αλλά να βρίσκουμε τρόπους να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και να ζούμε την ΖΩΗ. Γιατί όπως λέει και ο μπαμπάς μου, το present… είναι το μεγαλύτερο δώρο.