Γράφει ο Τίμος Μελισσάρης, MSc INTERNATIONAL ACCOUNTING AND FINANCE LSE
Φίλοι αναγνώστες, η εβδομάδα που πέρασε ήταν εφιαλτική για το Χρηματιστήριο Αθηνών με τον Γενικό Δείκτη να κάνει βουτιά της τάξης του -8% και να εγκαταλείπει άρον άρον τα υψηλά 15ετίας(!!!) υπό το βάρος των ανησυχιών για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας.
Φίλοι αναγνώστες, σήμερα θα σας δώσουμε μια άλλη οπτική των πραγμάτων.
Είναι γνωστό από καταβολής του ότι το ελεύθερο εμπόριο στηρίζεται σε μια βασική οικονομική θεωρία: Οι χώρες έχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα στην παραγωγή συγκεκριμένων αγαθών.
Αυτό σημαίνει ότι η παραγωγή γίνεται με πιο αποτελεσματικό τρόπο (χαμηλότερο κόστος παραγωγής για την ίδια ποσότητα), μειώνει τις τιμές που πληρώνουν οι καταναλωτές σε παγκόσμια βάση, βελτιώνει τον ανταγωνισμό και άρα την καινοτομία, παρέχει φθηνότερη πρόσβαση σε αυτήν την καινοτομία, σε όλες τις χώρες και τελικά αυξάνει την παραγωγή και την ευημερία των πολιτών.
Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση Τραμπ επιμένει στους δασμούς;
Φίλοι αναγνώστες, κατ’ αρχάς η κυβέρνηση Τραμπ εκλέχθηκε από τους Αμερικανούς πολίτες.
Για την ακρίβεια σάρωσε στις εκλογές.
Εν αντιθέσει με τον κ. Μακρόν ο οποίος πάτωσε στις εκλογές και κινεί τα νήματα στην Γαλλία και έφτασε στο σημείο να κάνει υποδείξεις τι πρέπει να κάνουν οι ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν μετόχους.
Οι μέτοχοι δεν είναι υπαλληλάκια του κ. Μακρόν ο οποίος δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην θέση που βρίσκεται τώρα.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι ο υπογράφων ζούσε και σπούδασε στις Ηνωμένες Πολιτείες την περίοδο 1991-1995.
Οι Αμερικάνοι λίγο πριν είχαν βιώσει στο πετσί τους τη νέα παγκόσμια δύναμη που άκουγε στο όνομα Ιαπωνία.
Να φανταστείτε οι Γιαπωνέζοι είχαν μπει στο μάτι των Αμερικάνων φθάνοντας να αγοράσουν το Chrysler Building στη Νέα Υόρκη.
Οι Αμερικάνοι δεν τους το συγχωρέσαν ποτέ με αποτέλεσμα να στείλουν την Γιαπωνέζικη οικονομία στον αποπληθωρισμό και σε ένα 20ετές bear market.
Πρέπει ακόμα να γνωρίζετε ότι ο κ. Τραμπ το 1987 σε ολοσέλιδή του καταχώριση στους New York Times και σε άλλες εφημερίδες είχε στοχοποιήσει το κολοσσιαίο εμπορικό πλεόνασμα που είχε η Ιαπωνία σε σχέση με την Αμερική, τα υψηλά ποσά χρημάτων που ξόδευε η Αμερική για την προστασία των συμμάχων της με αποτέλεσμα να έχει πολύ υψηλά ελλείμματα.
Η πίστη του από τότε ήταν να μειωθούν τα ελλείμματα, να μειωθούν οι φόροι και να πάρει μπρος ο ιδιωτικός τομέας.