Παρακολουθούμε σήμερα τις άσχημες εξελίξεις στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, αλλά και την εμμονή στο κλείσιμο των σχολείων μέσω μαθητικών καταλήψεων και σκεφτόμαστε…

Κοντεύουμε τις πέντε δεκαετίες μεταπολίτευσης και ύστερα από αμέτρητες μεταρρυθμίσεις στον χώρο της παιδείας, εμείς εξακολουθούμε να ασχολούμαστε κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα και πρωτοτυπία με το αν μπορεί κανείς να εισέρχεται στους πανεπιστημιακούς χώρους φορώντας κουκούλα, με το αν αποτελεί καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των φοιτητών η απαγόρευση να χτίζουν με τσιμεντόλιθους τα γραφεία των καθηγητών (με τους καθηγητές μέσα), με το αν αποτελεί επαναστατικό δρώμενο το να αδειάζουν κάδους σκουπιδιών, να εισέρχονται έμποροι ναρκωτικών, παράνομοι μικροπωλητές, υπόδικοι και αλλά άνθη της «επανάστασης» στις αίθουσες διδασκαλίας και να «τιμωρούν» με κλωτσιές και μπουνιές καθηγητές και φοιτητές.

Το δικαίωμα του μπάχαλου το υπερασπιζόμαστε ασμένως – και στα σχολεία – υπό την απειλή σοβαρών πολιτικών κατηγοριών που μόνο σε αυτή τη χώρα ισχύουν!

Γενικώς, είμαστε μια χώρα που τα τελευταία σαράντα οχτώ χρόνια αδυνατεί να αποφασίσει αν είναι λογικό να εισέρχεται ελεύθερα και ανεξέλεγκτα όποιος περαστικός γουστάρει στους πανεπιστημιακούς χώρους και ενίοτε στις αίθουσες διδασκαλίας… με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

Επί πέντε σχεδόν δεκαετίες, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να βάλουν τέρμα σε αυτή την εθνική ντροπή!

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση κατάφερε να διαλύσει μετά από τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μία κατάληψη στο ΑΠΘ, γνωστή ως το «Στέκι Βιολογικού». Αλλά οι καταλήψεις και τα έκτροπα συνεχίζονται και δεν βλέπουμε διάθεση να «σπάσει το απόστημα» μια κι έξω.

Το απίστευτο βέβαια από την άλλη είναι ότι βγαίνουν από όλα τα κόμματα διάφοροι και στηλιτεύουν αυτήν την κατάσταση που τα ίδια συντηρούσαν, ανέχονταν  ή ενορχήστρωναν,  περιοριζόμενα σε δηλώσεις κλισέ του στυλ «καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας στα πανεπιστήμια».

Αν την καταδικάζουν όλα μαζί, ας συνεννοηθούν, να θέσουν ένα τέρμα σ’ αυτή την ελεεινότητα. Αλλά δεν την καταδικάζουν όμως όλοι έχοντας το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, ανέχεται, ενορχηστρώνει και συντηρεί μια «επαναστατική» αντίληψη ανομίας στα πανεπιστήμια που θεωρεί -με την ανοχή των υπόλοιπων  κομμάτων και την τεράστια ευθύνη τους πάνω σε αυτό-  ως τσιφλίκι του και αποκλειστικό χώρο επιρροής του, στον οποίο δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει ούτε το ίδιο το  κράτος. Αυτό έγινε ως τώρα ανεκτό από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις – ουδεμίας εξαιρούμενης.

Είναι γνωστό ότι τα ακραία και τρομοκρατικά στοιχεία στα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν  προστάτες, καθοδηγητές και «υποκινητές» στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, που τους παρέχει πλήρη πολιτική στήριξη και κάλυψη. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε πρωθυπουργός που εντός της βουλής αναρωτήθηκε με ειρωνική διάθεση: «Τι κακό έχουν οι μολότοφ;»…

Είναι προφανές ότι αυτή η απαράδεκτη κατάσταση έχει πολλούς ένοχους. Πέρα από τις κυβερνήσεις που πέρασαν,  οι πρυτανικές αρχές της χώρας, όλες αυτές τις δεκαετίες, που ήταν; Η Πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και η πνευματική  κοινότητα του τόπου, τι έκαναν και τι κάνουν;

Και … η κοινωνία! Η κοινωνία με την αποχαυνωτική της ανοχή αποτελεί κι αυτή μέρος  του προβλήματος καθώς αν ήταν τα πανεπιστήμια και όχι το Survivor  προτεραιότητά της,  θα είχε ασκήσει την απαιτούμενη πίεση στο πολιτικό σύστημα για να δοθεί μια λύση.

Διαβάστε επίσης

Θεσσαλονίκη: Eπιχείρηση της ΕΛΑΣ για τον τερματισμό νέας κατάληψης στο ΑΠΘ -Δήλωση Θεοδωρικάκου

ΑΠΘ: Εντοπίστηκαν δεκαεννέα βόμβες μολότοφ

ΑΠΘ: Εισβολή στο κτίριο διοίκησης πραγματοποίησε ομάδα ατόμων από τον αντεξουσιαστικό χώρο