Περπάτημα στη φύση!

Το Δρυοδάσος Μογγοστού είναι ένα δάσος σπάνιας ομορφιάς, η έλευση του χειμώνα δε, δημιουργεί μια απίστευτη παλέτα χρωμάτων.

Περίπου 90 λεπτά από την Αθήνα και φτάνουμε σε μια μοναδική τοποθεσία. Ο Μογγοστός ή Μουγγοστός είναι χαρακτηρισμένο ως αισθητικό δάσος και συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα προστασίας δασών «Natura 2000». Η συνολική του έκταση είναι 7.185 στρέμματα και οριοθετείται από τα χωριά Σούλι, Μεγάλος Βάλτος και Θροφάρι, Ζεμενό. Είναι ένα φυσικό δάσος με βελανιδιές που φύτρωσε μόνο του, ακολουθώντας τη φυσική εξέλιξη, όπως αυτή ορίζεται από τον άνεμο, τη βροχή και το υπέδαφος.

Τα κυριότερα δέντρα που βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την εκπάγλου καλλονής έκταση είναι: Πλατύφυλλος βελανιδιά (δρυς), χαλέπιος πεύκη, μαύρη πεύκη, κεφαλληνιακή ελάτη, πουρνάρι, κέδρο, ρείκι, και κουμαριές. Ανάλογα την εποχή μπορεί να βρεις και μανιτάρια, καλό είναι, όμως, προτού αποφασίσεις να τα μαζέψεις να έχεις κάποιον που γνωρίζει μαζί σου. Υπάρχουν ποικιλίες μανιταριών, όπως βολίτες και αμανίτες.

Υπάρχουν οργανωμένοι περίπατοι και κυκλικές διαδρομές μέσα στο δάσος. Μπορείτε να πάτε με γκρουπ ή και μόνοι σας και να ακολουθήσετε τη σήμανση των μονοπατιών. Τη μέρα που επισκεφτήκαμε εμείς τον τόπο είχε αρκετούς περιπατητές, βέβαια πιο πολλοί είναι το Σαββατοκύριακο, παρά τις καθημερινές.

Μέσα στο δάσος κοντοστάθηκα πολλές φορές για να θαυμάσω μια πανύψηλη βελανιδιά. Έφερα με τη φαντασία μου τον ήχο του τσεκουριού πάνω στο φρέσκο ξύλο, καθώς και τη φράση: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Εύκολο να το γράψεις, δύσκολο να το σκεφτείς, πραγματική πρόκληση να το πραγματοποιήσεις με τα μέσα της εποχής.

Ελάτε να σκεφτούμε λίγο πόσο δύναμη, θάρρος και γνώση απαιτείται. Να αρχίσεις να πελεκάς το θηρίο και να μη γρικάει. Να φοβάσαι μη νυχτώσει πριν τελειώσεις και σε φαν οι λύκοι. Μετά όταν αρχίζει να προχωρά η δουλειά να φοβάσαι μην πέσει και σε πλακώσει. Αφού τελικά τα καταφέρεις άντε σιγά-σιγά να κόψεις σε κομμάτια τα πιο μικρά κλαδιά να τα φορτώσεις στα μουλάρια και να τα πας στο σπίτι. Εν συνεχεία τα μεγαλύτερα σε μικρά κομμάτια, πολλές μέρες δουλειά και όλη η οικογένεια να κουβαλά τα ξύλα στο σπίτι. Ναι, με δυο-τρεις βελανιδιές έβγαζες τα ξύλα της χρονιάς, ζεσταίνονταν η οικογένεια. Αλλά ήθελες δυο τρεις βδομάδες να τις ρίξεις, να τις κόψεις, να τις πας σπίτι να τις στοιβάξεις. Έχω τέτοια βιώματα μικρός από το ελατοδάσος του Μαινάλου, ο μακαρίτης ο παππούς μου, προτιμούσε τους κέδρους κάνουν την καλύτερη φωτιά έλεγε. Σήμερα αγοράζουμε ξύλα, άλλαξαν οι εποχές και οι δουλειές.

Περπατώντας μέσα στο δάσος γαληνεύει η ψυχή σου. Υπάρχουν μερικά σημεία με θέα μοναδική. Όπως επίσης ασυναγώνιστη είναι και η παλέτα χρωμάτων που δημιουργεί η φύση. Δε το πιστεύεις εύκολα πως υπάρχουν τόσες αποχρώσεις του καφέ. Μπορείς άνετα να κάνεις ποδήλατο στα μονοπάτια αλλά και τους χωματόδρομους γύρω από το δάσος. Αρκεί να έχεις ποδήλατο βουνού.

Διαβάστε επίσης: