Ποια είναι η Αμαλία Μήλιου-Θεοχαράκη, που τιμήθηκε με το βραβείο της «Επόμενης Γενιάς» της Ελληνικής Ναυτιλίας από την Lloyd’s List

Η εγγονή του Βασίλη Θεοχαράκη, που τιμήθηκε με το «βραβείο της επόμενης γενιάς» των Lloyd’s List, έχει ένα πλούσιο βιογραφικό που προεξοφλεί τη ναυτιλιακή εξέλιξη και προοπτική της. Η Αμαλία Μήλιου-Θεοχαράκη είναι Managing Director στη ναυτιλιακή οικογενειακή επιχείρηση Teo Shipping Corporation Greece.

Είναι κόρη της Αννίτας Θεοχαράκη και του Νίκου Μήλιου. Η εταιρεία που διευθύνει διαθέτει σήμερα επτά πλοία: τα Devita Wave, Blue Wave, Kastelli Wave, Shakia Wave, Mykonos Wave, Efessos Wave, Knossow Wave. Όλα τα πλοία ταξιδεύουν με σημαία Κύπρου.

Η Αμαλία ξεκίνησε τη ναυτιλιακή της καριέρα το 2009 ως αναλύτρια για τους κλάδους ξηρού φορτίου και εμπορευμάτων στην ICAP Shipping στο Λονδίνο.

Μετακόμισε στο Λονδίνο και έγινε ανταγωνιστική ναυλομεσίτης και στη συνέχεια εργάστηκε στη Σιγκαπούρη μέχρι το 2013.

Ακολούθως, εργάστηκε στο τμήμα εμπορίας εμπορευμάτων του παγκόσμιου κολοσσού εμπορευμάτων Bunge SA στη Γενεύη μέχρι το 2015.

Σήμερα, είναι υπεύθυνη ναυλώσεων και πωλήσεων και αγορών στην TEO Shipping Corporation, μια οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση διαχείρισης πλοίων που δραστηριοποιείται στην αγορά ξηρού χύδην φορτίου.

Υψηλή μόρφωση

Η Αμαλία σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο London School of Economics & Political Science (LSE) και με διάκριση M.A. στο Διεθνές Εμπόριο, τα Χρηματοοικονομικά Εμπορευμάτων και τη Ναυτιλία από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης.

Ασχολήθηκε με την διδασκαλία παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και είναι Μέλος του Institute of Chartered Shipbrokers ως λέκτορας Dry Cargo Chartering του HMC/ICS Greek Branch από το 2016.

Η πολύμορφη υψηλή μόρφωση της Αμαλίας Μήλιου – Θεοχαράκη της δίνει τη δυνατότητα να διατυπώνει τις απόψεις για τη ναυτιλία και να δείχνει συχνά τις κοινωνικές της ευαισθησίες στα παιδιά.

Η Αμαλία Μήλιου – Θεοχαράκη τόνισε πρόσφατα σε ομιλία της στο συνέδριο των Δελφών πως η «ναυτιλία εξαρτάται από την ικανότητα, τις δράσεις και τον επαγγελματισμό όσων ασχολούνται με αυτήν». Σε άλλο σημείο της ομιλίας της αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η ναυτιλία την εποχή του κορονοϊού και στάθηκε στους «ήρωες» που εργάσθηκα υπό αντίξοες συνθήκες για να κρατήσουν την ναυτιλία όρθια. Μάλιστα είχε προβλέψει ότι τα cargo θα γνωρίσουν ανάπτυξη 6-7% το 2021, που επιβεβαιώθηκε.

Επίσης, επεσήμανε: «Η τεχνολογία βοηθάει τη ναυτιλία με real time data και μπορεί να αποτρέψει ανθρώπινα λάθη, ωστόσο να μην ξεχνάμε ότι η τεχνολογία ελέγχεται από ανθρώπους. Όσο η σχέση τεχνολογίας – ανθρώπων περιπλέκεται τόσο θα χρειάζεται ακόμα περισσότερες ικανότητες για να είναι διαχειρίσιμη. Από την άλλη δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο σε αυτή».

Σε μια δημόσια τοποθέτηση της σε έρευνα την Isalos.net (που τιμήθηκε με της βραβείο Lloyd’s List, την προηγούμενη Παρασκευή), η Αμαλία Μήλιου – Θεοχαράκη, επεσήμανε:

«Ένα από τα ουσιαστικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια μικρή ναυτιλιακή εταιρεία είναι οι περιορισμένες πηγές εισοδήματος σε συνδυασμό με τη δυσκολία πρόσβασης σε κεφάλαια, γεγονός που καθιστά πολύ δύσκολη τη διατήρησή της σε περιόδους κρίσης.

Αν υποθέσουμε ότι με έναν μέσο στόλο που διαθέτει 10 spot Panamaxes, κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών μηνών του 2016, όταν το TC average ήταν στα $3.000, θα απαιτούνταν η χρηματοδότηση της εταιρείας σε μια κλίμακα των 5-10 εκατομμυρίων δολαρίων για να καλύψει όλα τα cash breakevens μόνο για το Q1 (ανάλογα με το ποσό δανεισμού). Αυτό από μόνο του καθιστά την επιχείρηση μη βιώσιμη.

Γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο, οι περισσότερες εταιρείες προβαίνουν σε συζητήσεις με τους δανειστές τους για αναδιάρθρωση του χρέους τους. Ανά περίπτωση, ένας πλοιοκτήτης θα μπορούσε να λάβει μια περίοδο χάριτος, ευρέως γνωστή ως repayment holiday, και να προβεί σε μια επιμήκυνση του δανείου ή ακόμα και στη διαγραφή του.

Το υπάρχον τραπεζικό σύστημα έχει στερέψει για τις περισσότερες μικρές επιχειρήσεις, καθώς οι δανειστές προτιμούν να εστιάζουν σε μεγάλα shipping groups. Η πρόσβαση σε συνδεδεμένες αγορές, όπως αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών και του Όσλο, είναι δύσκολη και το επενδυτικό κεφάλαιο γίνεται όλο και πιο επιλεκτικό».

Η προσέλκυση των ναυτικών

«Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η δυσκολία να προσελκύσει κανείς και να διατηρήσει αφοσιωμένους και έμπιστους ναυτικούς. Δυστυχώς τα Dry Bulk είναι η τελευταία επιλογή των ναυτικών, καθώς ο μισθός στα LNG ή στα Τankers είναι αρκετά υψηλότερος. Επιπλέον, οι ναυτικοί που θα αναζητήσουν εργασία στην αγορά ξηρού φορτίου πιθανότατα θα επιλέξουν να εργαστούν για έναν πλοιοκτήτη μεγαλύτερου στόλου, όπου θα έχουν πιθανότατα περισσότερες εναλλακτικές προτάσεις, πιο εμπεριστατωμένο training και θα αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια ως προς τη διάρκεια της σχέσης εργασίας».

Η πρόκληση των κανονισμών

«Τρίτον, όλοι οι πλοιοκτήτες θα έρθουν αντιμέτωποι με την πρόκληση των νέων κανονισμών και των τεχνικών αναβαθμίσεων, όπως το ballast water treatment, το επιπλέον κόστος των ECDIS και το low sulphur fuel oil. Επίσης, ο αυξανόμενος αυτοματισμός μπορεί να αποτελέσει ένα επιπλέον ρίσκο και μεγαλύτερη οικονομική έκθεση, και αυτό αφορά ειδικότερα τις μικρότερες επιχειρήσεις, που δεν διαθέτουν την οικονομική ρευστότητα και δεν βασίζονται σε άλλους οργανισμούς για χρηματοδότηση».

Το φορολογικό πλαίσιο

«Αντιμετωπίζουμε την πρόκληση της αβεβαιότητας λόγω του ελληνικού φορολογικού συστήματος. Η ναυτιλία δεν μπορεί να λειτουργήσει ορθά σε καθεστώς αβεβαιότητας –όχι ότι άλλες βιομηχανίες μπορούν–, αλλά οι άνθρωποι της ναυτιλίας έχουν την πολυτέλεια να μετακινούνται και να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε χώρες όπου το φορολογικό περιβάλλον είναι πιο ευνοϊκό ή, έστω, πιο σταθερό».

Διαβάστε ακόμη: