Όχι στην ξύλινη γλώσσα των λοιμωξιολόγων που κατεβάζουν μια σειρά από «μη», «όχι», «δεν πρέπει», χωρίς να σκάει το χείλι τους, έτσι για να μας δώσουν λίγο θάρρος…

Όχι στους κοστουμαρισμένους καθηγητές, που σου κουνούν αυστηρά το δάκτυλο, καταδικάζοντάς σε στην αιώνια τιμωρία… Όχι σε νέα μέτρα ή παλιά, που κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας τα χρυσώσει λίγο, μήπως και πάρουμε κουράγιο….

Ναι, δεν είναι η δουλειά τους να είναι ευχάριστοι, φιλικοί, αρεστοί. Επιστήμονες είναι οι άνθρωποι, ιατρική σπούδασαν όχι επικοινωνιολογία. Και η σοβαρότητα της κατάστασης δεν επιδέχεται ασφαλώς, αστεϊσμούς. Όχι όμως και τρομοκρατία. Αντίθετα επιδέχεται ή μάλλον απαιτεί πλέον, άλλου είδους αντιμετώπιση. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε… μιλάνε… αλλά εσύ δεν θέλεις να τους ακούς πια, γιατί αγχώνεσαι από τα νούμερα της πανδημίας που διαρκώς ανεβαίνουν, πανικοβάλλεσαι από τις μεταλλάξεις, μαζεύεις οργή για τους ανεμβολίαστους ή …απλώς έχεις κουραστεί. Αυτό το ζοφερό μέλλον, που παρουσιάζουν δεν θέλεις να το ξέρεις.

Και υπάρχει η κυρία Παγώνη, που σου λέει πόσους διασωληνωμένους είχε στο νοσοκομείο, πόσοι άνθρωποι πέθαναν και πως η προηγουμένη ήταν νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, ζόρικα πράγματα δηλαδή, αλλά αμέσως μετά, θα πει και τον καλό της, αισιόδοξο λόγο. Θα νικήσουμε, λέει, και κατά έναν παράδοξο τρόπο, θα την πιστέψεις. Θα νιώσεις, έτσι μυστηριωδώς, ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί αμεσότητά της εμπνέει εμπιστοσύνη. Το χιούμορ της είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα. Ακόμη και το χρώμα των ρούχων της εκπέμπει χαρά. Είναι ένα χάρισμα αυτό, δεν το έχουν όλοι. Μία επιστήμονας, που να μην φοβάται να «εκτεθεί» ή να αυτοσαρκασθεί, μήπως την κατηγορήσουν για ανεπάρκεια και έλλειψη σοβαρότητας. Γιατί η ίδια από την άλλη γίνεται αυστηρή και κάθετη όπου απαιτείται.

Κάπου εκεί λοιπόν είναι το πρόβλημά μας. Στο έλλειμμα επικοινωνίας των επάνω με τους κάτω, είτε αυτοί είναι οι πολιτικοί που χειρίζονται τα θέματα της πανδημίας είτε οι γιατροί, με όλους εμάς από κάτω. Και δεν αρκεί να βγαίνει κάθε τόσο ο πρωθυπουργός για να το καλύψει, ούτε μπορεί να κτυπήσει πόρτα –πόρτα στα σπίτια για να εξηγήσει στον καθέναν από κοντά, τι συμβαίνει. Άλλοι θα έπρεπε να κάνουν αυτή τη δουλειά. Με συγκεκριμένη στρατηγική, στόχους και τους κατάλληλους ανθρώπους για να την υποστηρίξουν. Γιατί αυτό το κομμάτι, που έχει να κάνει τόσο με την πειθώ όσο το δυνατόν περισσότερων Ελλήνων για εμβολιασμό, όσο και με την αναγκαιότητα των μέτρων αλλά και με την συμπαράσταση σε όλους μας, έχει μείνει στην τύχη του τελείως. Σε μια θάλασσα αγωνίας για το αύριο αρμενίζουμε.

Από την εποχή εκείνου του ήρεμου και γλυκού ανθρώπου του Σωτήρη Τσιόδρα, που ένιωθες, ότι ευαγγέλιο ήταν ο λόγος του, έτσι ταπεινός και ουσιαστικός όπως ήταν, πολλά έχουν αλλάξει. Αν τότε οι επιστήμονες προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο, ότι κορωνοϊός υπάρχει κι ότι δεν τον κατασκεύασε η κυβέρνηση ή κάποια άλλη παγκόσμια συνωμοσία που θέλει να μας υποδουλώσει, η συνέχεια υπήρξε απείρως δυσκολότερη, με τα εμβόλια να έχουν …ταυτοποιηθεί πλέον ως το μέσον ελέγχου του εγκεφάλου μας! Από την άλλη μεγάλο μέρος των αρνητών παραμένει πλημμελώς ενημερωμένο για τον κορωνοϊό και φοβισμένο για τα εμβόλια. Κι αν η λύση απαλλαγής από τον φόβο είναι το εκατοντάευρο, μένει να αποδειχθεί (με όποιες παράπλευρες απώλειες μπορεί να επιφέρει). Έτσι κι αλλιώς είναι σαφές, ότι η επικοινωνία πήγε εντελώς στραβά. Και το χειρότερο είναι, ότι φαίνεται να μην το καταλαβαίνουν.