Ένας χρόνος πόση διαφορά μπορεί να κάνει…

Θυμάστε τον Δεκέμβριο του 2020;

Δώδεκα μήνες νωρίτερα, αναγκαστικός εγκλεισμός, lockdown.

Φοβισμένοι, αγχωμένοι, προβληματισμένοι. Η μόνη μας διέξοδος ήταν οι βόλτες στην γειτονιά μέχρι τις 9 το βράδυ. Μαζί μας και το μήνυμα 6.

Να μην ξεχάσω να έχω πάνω μου και την ταυτότητα.

Οι πιο παραδοσιακοί, οι λιγότερο τεχνολογικά εξοικειωμένοι, αλλά και όσοι πίστευαν πως ο Πιερρακάκης τους παρακολουθούσε αντί για μήνυμα είχαν ένα ταλαιπωρημένο φύλλο χαρτί με τα  στοιχεία τους  πάνω στο οποίο άλλαζαν την ημερομηνία και την ώρα.

Έτσι απέφευγαν την αποστολή μηνυμάτων και δεν έδιναν την ευχέρεια στον Πιερρακάκη να βλέπει πόσα μηνύματα έστελναν…

Ακόμα και τότε στην δύσκολη περίσταση αρκετοί από εμάς ήταν καχύποπτοι απέναντι στο κράτος και για αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουμε πόσο διαταραγμένη είναι αυτή η  σχέση εμπιστοσύνης και πόσο χρόνο χρειάζεται για να αποκατασταθεί.

Μάσκες παντού, οι παρέες σε διωγμό καθώς υπήρχε όριο δύο ατόμων στις βόλτες, ένας βαρύς Δεκέμβρης προετοιμαζόταν για τα πιο διαφορετικά και αγλέντιστα Χριστούγεννα.

Ορατότητα μηδέν για όλους, εκτός από κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας που έφερναν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα από δοκιμαστικά εμβόλια.

Σε εκείνες τις βόλτες στην γειτονιά μου τα βράδια του Δεκεμβρίου αναζητούσα τα φωτισμένα παράθυρα και προσπαθούσα να μαντέψω πως ζούσαν οι οικογένειες στην απομόνωση του κορονοϊού.

Όλα αυτά τα ανάμενα φώτα, όλα τα στολίδια, όλα τα χριστουγεννιάτικα δένδρα ήταν σημάδια ζωής και ελπίδας.

Όταν περνούσα από θεοσκότεινο σπίτι, το μυαλό μου πήγαινε στο κακό. Την ερημιά και την σκοτεινιά την συνδύαζα με τον κορονοϊό και την απώλεια.

Τα άψυχα ντουβάρια, τα μαύρα τζάμια, οι σφαλισμένες αυλές δίπλα στα στολισμένα χαρούμενα παράθυρα έμοιαζαν με το δίλημμα με το οποίο όλοι τότε είχαμε ταυτιστεί.

Ήταν αυτά τα φωτισμένα παράθυρα, οι άνθρωποι πίσω από τα τζάμια, η ζωή και η ελπίδα, που όλοι τοποθετούσαμε πάνω από την οικονομική δυσπραγία που έφερνε μαζί του το lockdown.

Κλειστές δουλειές, κλειστά μαγαζιά, κλειστά εστιατόρια.

Είμασταν ενωμένοι όμως γιατί νιώθαμε πως έπρεπε συλλογικά να δράσουμε για να προστατέψουμε όλες τις ανθρώπινες ζωές.

Θυμόμαστε τον Τσιόδρα να δακρύζει για τους πρώτους χαμένους.

Πόσο γρήγορα πέρασε αυτός ο χρόνος και πόσα μα πόσα δεν συνέβησαν.

Το θαύμα της επιστήμης με τα αποτελεσματικά εμβόλια, η επιτυχημένη αλυσίδα των εμβολιασμών, η καλοκαιρινή ανάταξη του τουρισμού και της οικονομίας γενικότερα, οι μεταλλάξεις, ο εμβολιασμός για τους πολύ νέους και ο τρίτος γύρος για τους μεσήλικες.

Η ζωή επέστρεψε, αλλά όχι για όλους.

Ένα αντιεμβολιαστικό σούσουρο , ένα αντι-συστημικό αφήγημα, ένας συνταγματικός διάλογος για αυτοδιάθεση αναπτύχθηκαν για να γεμίζουν τα διψασμένα κανάλια και τα ακόρεστα για κουτσομπολιό μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Μια διχαστική ρήξη άρχισε να διαμορφώνεται σε μια συζήτηση μερών που δεν έβρισκαν κανένα κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Ακούστηκαν τα πάντα όλα από τους αρνητές.

Και για όλους εμάς έμεινε στο τέλος μια τεράστια απορία για το πόσες ανυπόστατες ουρανομήκεις υπερβολές μπορούν να ακουστούν από τόσους πολλούς.

Όμως η ιστορία δυστυχώς δεν εξελίχθηκε με τέλος καλό και όλα καλά.

Οι μεταλλάξεις άρχιζαν να βαφτίζονται με γράμματα του αλφαβήτου σαν τους τυφώνες στην Αμερική και οι αρνητές να γεμίζουν τις εντατικές και τις στατιστικές με  θανάτους.

Εμείς οι υπόλοιποι βλέπαμε τα νούμερα να αυξάνονται και παράλληλα μαθαίναμε για τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τις λίστες με τους νεκρούς. Για ανθρώπους που μετάνιωναν την τελευταία στιγμή αφήνοντας οικογένειες άφωνες  και όνειρα ανεκπλήρωτα.

40, 50 την ημέρα…

Και μετά 70, 80

Και εκατό την ημέρα

Κάθε μέρα…

Μα ένα χρόνο πριν είμασταν όλοι κλεισμένοι μέσα, ματώναμε οικονομικά και συναισθηματικά γιατί η ανθρώπινη ζωή ήταν πάνω από την οικονομία και τους αριθμούς.

Τί μεσολάβησε και φτάσαμε στο σήμερα ώστε να έχουμε συμβιβαστεί με την απώλεια τόσων πολλών καλυπτόμενοι πίσω από συζητήσεις για συνταγματικότητες και αυτοδιαθέσεις;

Αποφεύγαμε τα ουσιαστικά ηθικά διλήμματα συζητώντας για τυπικές  λεπτομέρειες σχετικές με την ποινή που θα συνοδεύει την υποχρεωτικότητα, μαζί με το γεγονός πως πουθενά αλλού δεν είχαν προχωρήσει σε νομοθετική επιβολή.

Σήμερα όμως το ηθικό βάρος  ζύγισε βαρύ στην συνείδηση του ανθρώπου στου οποίου η πλειοψηφία έχει αποθέσει την τελική ευθύνη.

Όταν γνωρίζεις πως μπορείς με απόλυτη βεβαιότητα να σώσεις συνανθρώπους, παππούδες, γιαγιάδες, θείους και φίλους και δεν κάνεις κάτι για αυτό, γλυκό ύπνο δεν έχεις.

Και κάνεις την υπέρβαση.

Και κάνεις αυτό που κανείς άλλος μέχρι σήμερα δεν είχε τολμήσει.

Και κάνεις πράξη αυτά που σκεφτόμασταν τον περασμένο Δεκέμβριο. Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή.

Και ας  διαμαρτύρονται οι αντίθετοι στην υποχρεωτικότητα ως ζωντανοί και όχι σαν μελλοθάνατοι για την επιβολή ζωής.

Και μαζί τους  ας διαμαρτύρονται οι φίλοι τους και οι συγγενείς τους σαν συμπαραστάτες τους και όχι σαν χαροκαμένοι.

Και ας προσπαθούν να αντιπαλευτούν πολιτικά κάποιοι άλλοι όταν όλοι γνωρίζουμε πως η πανδημία, η αρρώστια, η κακουχία δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Αποτελεί τόπο επιστημονικού αγώνα, κοινωνικής συνοχής, και ανθρώπινης αλληλοσύμπραξης.

Και το μόνο που μπορούν να στοιχειοθετήσουν είναι η αλλαγή άποψης.

Αλλά για αυτό χρειάζεται το μπράβο, γιατί άλλαξες άποψη, άλλαξες θέση, γιατί απλά άλλαξαν οι περιστάσεις.

Γιατί έφτασε η στιγμή να θυμηθούμε τον προηγούμενο Δεκέμβριο που η κάθε ανθρώπινη ζωή είχε την υπέρτατη αξία.

Και πάντα θα την έχει…

Και πάλι μπράβο σου!!

Διαβάστε επίσης:

Είμαι καθηγητής και δεν με νοιάζει ακόμα και να μου πέσει ο πύργος της Πίζα στο κεφάλι!

Ο πρώτος μου αγώνας δρόμου!!