Τις προηγούμενες δυο εβδομάδες έλαβε χώρα στη Γλασκόβη η συνδιάσκεψη για το κλίμα των ενδιαφερόμενων μερών υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών με την ονομασία COP26.

Το COP σημαίνει η σύνοδος των μερών (Conference Of the Parties).

Όσο για το  26 θα υποθέταμε πως είναι μια ημερομηνία σταθμός, όπως το 2026 που πρέπει να επιτύχουμε κάποιους στόχους, είτε είναι 26 χώρες που συμμετέχουν, είτε κάτι άλλο ανάλογα με την φαντασία του καθενός μας.

Όμως όλοι θα πέφταμε έξω γιατί είναι η 26η σύνοδος για το κλίμα που διοργανώνει ο ΟΗΕ!!

Η πρώτη συνδιάσκεψη έγινε το 1994 και έπρεπε να περάσουν 26 χρόνια για να ακούσουμε τις καμπάνες που χτυπάνε πια δυνατά.

Μου θυμίζει τους δανειολήπτες σε δυσχέρεια που θάβουν τα ειδοποιητήρια και τα statements που λαμβάνουν από τις τράπεζες σε συρτάρια ή ντουλάπια και δεν τα ανοίγουν ποτέ.

Στη συνέχεια δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα που σχετίζονται με τις εισπρακτικές εταιρείες και προσποιούνται πως όλα είναι κανονικά.

Μέχρι που χτυπάει το κουδούνι, και είναι ο δικαστικός επιμελητής.

Έτσι κάναμε οι περισσότεροι από εμάς, κράτη, επιχειρήσεις, ιδιώτες, για όλα αυτά τα 26 χρόνια. Κρύβαμε τα γράμματα και αγνοούσαμε τα τηλεφωνήματα…

Είχε προηγηθεί άλλη μια σημαντική που έγινε στο Παρίσι το 2015 όπου όλοι οι συμμετέχοντες είχαν δεσμευθεί να συγκρατήσουν την αύξηση της θερμοκρασίας της γης στους +2 βαθμούς από τα επίπεδα της προ-βιομηχανικής εποχής.

Κάτι δεν πάει καλά

Γιατί όμως τώρα ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το συρτάρι με τα θαμμένα γράμματα;

Η απάντηση είναι γιατί όλοι μας έχουμε τρομάξει βιωματικά και όχι συναισθηματικά σε  όλες τις γωνιές του κόσμου.

Οι  Γερμανοί με τις πρωτόγνωρες πλημμύρες μέσα στο καλοκαίρι, οι Αυστραλοί και οι Καλιφορνέζοι με τις φωτιές που καίνε για εβδομάδες, κάποιοι κάτοικοι νησιών του Ειρηνικού που τα βλέπουν να βυθίζονται, Αγρότες που χάνουν τις σοδειές τους,  Εμείς με  τους παρατεταμένους καύσωνες και τις πυρκαγιές που κατακαίνε τα πάντα χωρίς να φυσάει ισχυρός άνεμος.

Το ξέραμε, το υποπτευόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά με το κλίμα.

Κάποιες εταιρείες βλέποντας λίγο πιο μπροστά είχαν ξεκινήσει καμπάνιες για την αειφορία και την βιωσιμότητα και τις συμπαθούσαμε για αυτήν τους την προσπάθεια.

Η συμπάθεια όμως δεν φτάνει. Εάν δεν δράσουμε συντονισμένα και άμεσα η γη μας δεν θα τα καταφέρει.

Κάθε δραστηριότητα που εκπέμπει CO2 μας οδηγεί όλο και πιο κοντά στο σημείο που δεν θα υπάρχει επιστροφή, εκεί που δεν θέλουμε να φανταστούμε.

Έχουν  ξεκινήσει πολλαπλές σοβαρές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του φαινομένου της υπερθέρμανσης όπως η απολιγνιτοποίηση, η κοστολόγηση  των εκπομπών CO2 , η ανάπτυξη των ΑΠΕ, η ηλεκτροκίνηση.

Για να συνειδητοποιήσουμε όμως το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να σκεφτούμε πως όλες οι δράσεις που έχουμε πράξει μέχρι σήμερα απλά επιβραδύνουν το πρόβλημα και δεν έχουν καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να αντιστρέψουν την  πορεία προς την υπερθέρμανση.

Και κάπως έτσι, επειδή τα πράγματα δεν προχωρούσαν, ξεκίνησε αυτή η μεγάλη κινητοποίηση και άρχισαν να χτυπάνε ταυτόχρονα τα κουδούνια όλων των σπιτιών της γης.

Τουλάχιστον όσων έχουν κουδούνι γιατί εμείς έχουμε την υποχρέωση να δράσουμε και για όσους δεν έχουν μια πόρτα να κλείνει το βράδυ πίσω τους και ίσως ούτε καν ρεύμα για να τους φωτίζει.

200 χρόνια ξέφρενης πορείας

Όλους αυτούς τους  υπερχρεώσαμε  μαζί με εμάς,  με τους ίδιους  ρύπους και εκεί που δεν τους έφτανε η φτώχεια τους, το πιο πιθανό είναι πως θα είναι οι πρώτοι που θα υποστούν τις κλιματικές συνέπειες των δικών μας θερμικών δραστηριοτήτων.

200 χρόνια τεχνολογικής ξέφρενης πορείας που ξεκίνησε με την βιομηχανική επανάσταση είναι αρκετά για να καταστρέψουν τον πλανήτη.

Όλα όσα ειπώθηκαν στην Γλασκόβη ήταν αποκαλυπτικά.

Αποκαλυπτικά και για την σοβαρότητα της κατάστασης , αλλά και για την παγκόσμια κινητοποίηση που έχει ξεκινήσει.

Δεκάδες επιχειρήσεις, κράτη, επιστήμονες , φιλάνθρωποι, τεχνολογικά ιδρύματα σε έναν αγώνα κόντρα στον χρόνο και την αδράνεια της παγκόσμιας ευζωίας.

Ηλεκτροκίνηση παντού, έξυπνα συστήματα φόρτισης που ενώ έχεις το αυτοκίνητό σου συνδεδεμένο για να φορτίσει, η σύνδεση γίνεται στην χρονική στιγμή που υπάρχει επάρκεια ρεύματος στο σύστημα και η τιμή της κιλοβατώρας είναι η πιο οικονομική.

Ηλεκτρικά αυτοκίνητα που θα μπορούν να λειτουργούν σαν τροφοδότες τελευταίας ευκαιρίας όταν το σύστημα δεν έχει ηλεκτρική επάρκεια.

Τσιμεντοβιομηχανίες που χτίζονται στην έρημο δίπλα σε εργοστάσια παραγωγής υδρογόνου που είναι συνδεμένα με φωτοβολταϊκά πάρκα και μπιφτέκια φτιαγμένα χωρίς κρέας που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις από τα παραδοσιακά.

Φωτοβολταϊκά που πλέουν σε λίμνες της Ελβετίας πάνω στα χιονισμένα βουνά, που αντισταθμίζουν την όποια έλλειψη ηλιοφάνειας με την αντανάκλαση του ήλιου στα βουνά και την καλύτερη τους απόδοση λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών.

Εφαρμογές που θα μπορούν να μας καθοδηγούν πως θα μειώνουμε το ενεργειακό μας αποτύπωμα, βοηθώντας μας να διαλέξουμε το πιο φιλικό προς το περιβάλλον προϊόν  αλλά και να διαλέξουμε οικολογικό τρόπο μετακίνησης.

Ένας απίστευτος οργασμός τεχνολογικής έρευνας και εξέλιξης για να διατηρήσουμε τον τρόπο ζωής μας χωρίς να καταστρέφουμε το περιβάλλον.

Φυσικά πρέπει όλοι να εκπαιδευτούμε στους καινούργιους όρους, στις εκπομπές ρύπων και στις κιλοβατώρες.

Είναι πολύς ή λίγος ένας τόνος CO2;

Πόσες κιλοβατώρες χρειάζεται ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο για 100 χιλιόμετρα;

Οι υπολογισμοί και οι έννοιες που σχετίζονται με τις κιλοβατώρες και τις ποσότητες  CO2 θα θυμίζουν την μετάβαση στο ευρώ. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να σταματήσουμε να μεταφράζουμε τα πάντα σε δραχμές.

Εκτός όμως από την τεράστια πολυπλοκότητα του θέματος υπάρχει και η συνεργασία μεταξύ συστημάτων και κρατών που είναι εντελώς απαραίτητη.

Δεν αρκεί ένας να κάνει ανακύκλωση και να περιμένει να βγάλει τα σκουπίδια του μόνο την ημέρα που περνάει το απορριμματοφόρο και ο γείτονας του να πετάει τα δικά του από το παράθυρο όποια στιγμή επιθυμεί.

Η δυσκολία όμως να συνεργαστούν κράτη  που είτε βρίσκονται σε  διαφορετική φάση ανάπτυξης και οικονομικής  ευημερίας είτε κινούνται ακραία ανταγωνιστικά στην διεθνή τεχνολογική και εμπορική σκηνή είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Το πιο σημαντικά θέματα όμως είναι αυτά που σχετίζονται με το κόστος της πράσινης μετάβασης, το ρυθμιστικό πλαίσιο καταγραφής των μη χρηματοοικονομικών δεδομένων με ενιαίο τρόπο, η κοινή ταχύτητα μετάβασης, η υποχρεωτικότητα τήρησης των δεσμεύσεων.

Όλα τα παραπάνω είναι ακόμα σε φάση διαβουλεύσεων. (σκεφτείτε να μην είχαν γίνει ήδη 25 συσκέψεις για το ίδιο θέμα…)

Ποιος  θα προχωρήσει σε τεράστιες επενδύσεις εάν δεν υπάρχει η βεβαιότητα θετικής οικονομικής απόδοσης;

Και εάν καταστούν υποχρεωτικές κάποιες παρεμβάσεις ποιος θα επωμιστεί το κόστος;

Σε έρευνες καταναλωτών που έγιναν με θέμα τις προθέσεις τους να αλλάξουν τρόπο ζωής και να επιλέξουν πιο οικολογικά προϊόντα καταγράφηκε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των βουλήσεων των καταναλωτών και των τελικών επιλογών τους.

Η φράση που το αποτυπώνει αυτό στα αγγλικά είναι το λεγόμενο “say, do gap” ή όπως το έλεγε πολύ πιο εύστοχα ο θείος μου «μα ό,τι λέμε θα κάνουμε;».

Εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση

Υπάρχει μεγάλη δυσκολία οι καταναλωτές να πληρώσουν κάτι επιπλέον για να ικανοποιήσουν τις περιβαλλοντικές τους ευαισθησίες ή να καταναλώσουν λιγότερο μοσχαρίσιο κρέας για να συμβάλουν στην μείωση του μεθανίου από τα βοοειδή.

Το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Πώς θα επενδύσουν τεράστια ποσά χωρίς να έχουν εχέγγυα ή ισχυρή βεβαιότητα θετικού συνολικού αποτελέσματος;

Εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Ο καθένας από εμάς εκτός από ηθικές αξίες για να κοιμάται ήσυχος κάθε βράδυ θα πρέπει να έχει πλέον και τουλάχιστον ουδέτερο ενεργειακό αποτύπωμα.

Και για να μην αναρωτιέστε, το  ουδέτερο ενεργειακό αποτύπωμα είναι μια έξυπνη πατέντα που εφεύραμε για τις επιχειρήσεις  αλλά που καθόλου δεν αποκλείεται  να επεκταθεί και στους απλούς ανθρώπους.

Συνίσταται στην λογική πως εάν κάποιος εκλύει έναν τόνο CO2 , μπορεί να γίνει ενεργειακά ουδέτερος υποστηρίζοντας χρηματικά είτε την αναβίωση ενός δάσους στην Ουρουγουάη είτε ένα φωτοβολταικό  πάρκο στην Αφρική είτε αγοράζοντας ένα τόνο εκπομπών ρύπων CO2.

Ο καθορισμός των τιμών των αντισταθμίσεων των ρύπων για να γίνουν οι υπολογισμοί των μακροπρόθεσμων επενδύσεων στην καθαρή ενέργεια είναι ακόμα στην παγκόσμια διαβούλευση…

Αν θέλουμε όμως να  είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας αλλά κυρίως απέναντι στα παιδιά μας η πραγματικότητα είναι πως εκτός από τις πράξεις μας και τις δράσεις μας οι ελπίδες μας ουσιαστικά στηρίζονται στην  καινοτομία και τις τεχνολογικές εξελίξεις. 

Μέχρι τότε θα  συνεχίζουμε να παίζουμε το παιχνίδι του ουδέτερου ενεργειακού αποτυπώματος με την φράση της νεαρής ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία αναφερόμενη στην δυνατότητα κάποιος να εξισορροπεί τους ρύπους του με δικαιώματα CO2 είπε χαρακτηριστικά «είναι σαν μου επιτρέπεται να βρίζω όσο θέλω, αρκεί μετά να λέω και τις αντίστοιχες καλές κουβέντες!!».

Διαβάστε ακόμη:

Σκληρή προσαρμογή για το 2022 κατά την Ε.Ε.

Οι κινήσεις αναδιάρθρωσης των ελληνικών εισηγμένων ναυτιλιακών για να αποφέρουν αξία στους μετόχους