Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ την αύξηση των τιμών θυμίζει τις αντιδράσεις των πολιτικών στο θέμα της από-ανθρακοποίησης: πολλές υποσχέσεις και ελάχιστες πράξεις.

Διάβαζα ένα άρθρο του William Nordhaus στο περιοδικό Foreign Affairs και συνειδητοποίησα ότι μετά από πολλά διεθνή συνέδρια (τουλάχιστον 25 στα τελευταία 25 χρόνια), αμέτρητα άρθρα και επιστημονικές εργασίες και τέσσερις διεθνείς συμβάσεις (του ΟΗΕ το 1992, του Κυότο το 1997, της Κοπεγχάγης το 2009 και του Παρισιού το 2015) ο στόχος του περιορισμού των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα παραμένει άπιαστος.

Αντίθετα, μάλιστα. Με τις παρούσες πολιτικές, οι εκπομπές θα συνεχίσουν να αυξάνονται.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει μολονότι έχει δημιουργηθεί αγορά για το συγκεκριμένο προϊόν, με τιμές που για πολλούς είναι τσουχτερές. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, ισχύει το Emissions Trading System (ETS), και η τιμή είχε φτάσει κατά διαστήματα τα $75 ανά τόνο διοξειδίου του άνθρακα.

Αλλά, εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Σε παγκόσμιο επίπεδο το κόστος ανά τόνο εκπομπής δεν ξεπερνά, κατά τα Ηνωμένα Έθνη τα $2 τον τόνο. Οπότε, ο ρυπαίνων πληρώνει. Και όποιοι δεν εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους κερδίζουν από την συνέπεια των άλλων.

Είναι η λογική της ελεύθερης ίππευσης (Free Ride).

Έτσι ακριβώς και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στην περίοδο πριν το 2015 πιάστηκε από το κύμα της διαμαρτυρίας, το φούντωσε με φούμαρα και ήρθε στην εξουσία. Αμέσως τα συνθήματα ξεχάστηκαν, οι υποσχέσεις αθετήθηκαν, το άσπρο έγινε μαύρο και, χωρίς αιδώ, τανάπαλι.

Η ήττα που υπέστη το 2019 ήταν η τιμή που πλήρωσε για την «ρύπανση». Κρίνοντας από την στάση του έκτοτε είναι σαφές ότι το τίμημα ήταν χαμηλό. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να ρυπαίνει.

Απλά, δηλαδή,  δεν πλήρωσε πολιτικό κόστος που να τον οδηγήσει σε αλλαγή.

Διαβάζοντας την επίθεση στην κυβέρνηση για την ακρίβεια καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: ή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποφέρει από αυτοκαταστροφική μανία ή γνωρίζει κάτι που όλοι οι υπόλοιποι αγνοούμε.

Δυο χρόνια τώρα, οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίστοιχες με τα φούμαρα που πουλούσε στην περίοδο 2012-2015. Γενικές υποσχέσεις για πολιτικές που ξεπερνούν και την λογική του γραφείου του Μαυρογιαλούρου. Απόπειρα να δοθεί πρακτική διάσταση που περιορίζεται στην άκρατη ροή χρημάτων, σε προσλήψεις και σε δηλώσεις για ξήλωμα των όσων υλοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Είχα διαβάσει εκείνα τα θεματικά κείμενα – όπως για την υγεία και την παιδεία. Αναφορά σε προβλήματα (πολλά από τα οποία σχετίζονταν κατά την άποψη του με τις αποφάσεις της κυβέρνησης), υπόσχεση για άμεση αλλαγή (απόηχος του «με ένα άρθρο σε ένα νόμο) και λύση που επικεντρωνόταν σχεδόν αποκλειστικά στην αύξηση της δαπάνης και των προσλήψεων.

Διαβάζω τώρα για την διαχείριση της πανδημίας. Πέρα από το γεγονός πως αγνοεί την παγκοσμιοποίηση του προβλήματος, δεν έχει καταθέσει ούτε μία πρόταση για την βελτίωση της αντιμετώπισης του κορωνοϊού, ούτε μία λέξη για αλλαγές στην λειτουργία του συστήματος, δεν έχει αρθρώσει ούτε κιχ για πρακτικές και άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις.

Διαβάζω, επίσης, για το θέμα της ακρίβειας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τα πάντα. Η παγκοσμιότητα του φαινομένου δεν προβληματίζει. Τα αντικειμενικά γεγονότα που έφεραν τον πληθωρισμό δεν αναφέρονται. Αν δεν υπήρχε ένα ελάχιστο ψήγμα αυτοσυγκράτησης είναι σίγουρο πως θα υποστήριζε την πλήρη κάλυψη της αγοραστικής απώλειας των νοικοκυριών από το κράτος: είτε με τεράστιες αυξήσεις αμοιβών είτε με επιδόματα.

Αν δεν το κάνει ευθύνεται η τραυματική εμπειρία του στα χέρια του Πούτιν και της Μέρκελ. Αλλά, τίποτα δεν αποκλείεται. Η απελπισία είναι κακός σύμμαχος.

Τώρα, αν γνωρίζει με βεβαιότητα ότι με την πολιτική αυτή θα πάρει ψήφους, τότε γνωρίζει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε. Αν απλά το πιστεύει, τότε εθελοτυφλεί και έχει ξεκάθαρες τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας.

Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία καβαλώντας ένα ισχυρό κύμα ευρείας κοινωνική δυσαρέσκειας, που το μάγεψε με το θράσος του ψέματος.   Είναι σαφές, πλέον, ότι τώρα γυρίζει στα πάτρια εδάφη, εκτιμώντας ότι έτσι θα πάρει την εκδίκηση.

Ελπίδα μας τούτη τη φορά, είναι θα υποχρεωθεί να καταβάλει υψηλότερο πολιτικό νκόστος – μήπως και σοβαρευτεί.

Διαβάστε επίσης

Προ ημερησίας στη Bουλή για την ακρίβεια ζητά ο Αλέξης Τσίπρας

Υπουργείο Εργασίας: Τα ψέματα του κ. Τσίπρα για τις συντάξεις δεν διαγράφουν τον νόμο Κατρούγκαλου