Το πηγαίο γέλιο του είναι μεταδοτικό. Μεθοδικός, συνεπής, με όραμα και με στόχευση, ο νέος πρόεδρος του ΕΟΔΥ Δρ. Θεοκλής Ζαούτης (MD, MSCE, PhD), Ικαριώτης στην καταγωγή, μετρούσε ήδη πολλά χρόνια λαμπρής καριέρας στο εξωτερικό, πριν τον μάθουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Ήρθε από τις ΗΠΑ μετά από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να συμμετάσχει στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Υγείας για τη διαχείριση της επιδημίας της COVID-19.

Ποιος είναι ο Θεοκλής Ζαούτης

Κλινικός γιατρός, ερευνητής, καθηγητής και ηγετική φυσιογνωμία στον τομέα των παιδιατρικών λοιμωδών νοσημάτων, ασχολείται ενεργά με τον τομέα της δημόσιας υγείας τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη. Είναι Καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Perelman School of Medicine στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (UPENN) και διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Λοιμωδών Νοσημάτων στο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της Philadelphia (CHOP).

Το 2011 ίδρυσε στην Αθήνα το Κέντρο Κλινικής Επιδημιολογίας και Έκβασης Νοσημάτων (CLEO).

Πέρα και πάνω από όλα αυτά, όμως, ο Δρ. Θεοκλής Ζαούτης είναι αυτό που λέμε ένας κανονικός άνθρωπος, που μιλάει απλά, ζει μια φυσιολογική ζωή και στο τέλος της μέρας… είναι ένας από μας.

Παιδί μεταναστών από την Ικαρία, πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωής στο Μπρονξ, στη μικρή πιτσαρία του πατέρα του.

«Οι γονείς μου πήγαν στις ΗΠΑ και εργάστηκαν ως βοηθός (ο μπαμπάς μου) και ως οικονόμος (η μαμά μου) στο Ελληνικό Προξενείο στη Νέα Υόρκη και στον Έλληνα Πρέσβη. Ζούσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα δύο δωματίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και εκείνη την εποχή οι Έλληνες μετανάστες είχαν ξεκινήσει τα Ελληνικά Ενοριακά Σχολεία».

«Παρακολούθησα Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο και γι’ αυτό είχα μια καλή βάση, για να συνεχίσω να μιλάω καλά τη γλώσσα, την οποία αγαπώ και συνέχισα να μελετώ ακόμη και μετά την αποχώρησή μου από το Ελληνικό Σχολείο. Ο πατέρας μου τελικά ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση, μια μικρή πιτσαρία στο Νότιο Μπρονξ».

«Εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη περιοχή ήταν μια από τις πιο σκληρές και επικίνδυνες γειτονιές στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας μου με έπαιρνε συχνά να δουλέψω μαζί του, ακόμη και ως μικρό παιδί. Ήμουν εκτεθειμένος σε ένα απίστευτο «μωσαϊκό» ανθρώπων, εγκληματίες, συμμορίες κτλ. Το κατάστημά μας το λήστευαν τακτικά», θυμάται.

Από μικρός στη δουλειά

Η οικογένειά του μετακόμισε στα προάστια της Νέας Υόρκης, όπου ο κ. Ζαούτης πήγαινε σχολείο και δούλευε στην οικογενειακή επιχείρηση. Μετά τα μαθήματα και κάθε Σαββατοκύριακο ήταν στο μαγαζί και βοηθούσε, όπως μπορούσε, τον πατέρα του. Είτε φτιάχνοντας πίτσα, είτε κάνοντας θελήματα στην κουζίνα, συνήθεια που δεν εγκατέλειψε ούτε ως φοιτητής αργότερα.

«Πιστεύω ότι η δουλειά στην πιτσαρία με έμαθε πολλά για τις δεξιότητες και για την επικοινωνία των ανθρώπων. Με έμαθε, όμως, να εκτιμώ και τη σκληρή δουλειά, ως βασική αξία στη ζωή. Το εστιατόριο είναι ακόμη στο αίμα μου και κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι είχα κι εγώ ένα εστιατόριο στον Πειραιά πριν από αρκετά χρόνια, το οποίο, δυστυχώς, δεν ήταν επιτυχές (ίσως έπρεπε να περιοριστώ μόνο στην ιατρική και στην υγεία)», εξομολογείται ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ.

Πολύ κοντά στο μαγαζί του πατέρα του ήταν το αστυνομικό τμήμα, η ιστορία του οποίου έχει γίνει ταινία: «Fort Apache the Bronx», με πρωταγωνιστή τον Πολ Νιούμαν. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός, ένα φρούριο μέσα στην πόλη και γύρω από αυτό να γίνεται «μάχη», σαν πολιορκημένο από τους Απάτσι.

Η λατρεία για την Ικαρία

Δεν αποκόπηκε ποτέ από την ελληνική πραγματικότητα. Κάθε καλοκαίρι, με το που τέλειωνε το σχολείο, ερχόταν στην Ικαρία με τον μικρότερο αδελφό του – με τον οποίο είναι πολύ κοντά – και με τη μητέρα τους.

Ο Θεοκλής Ζαούτης στην Ικαρία

«Είχα τρέλα με την Ικαρία σαν παιδί. Τρέλα. Περνούσα φανταστικά καλοκαίρια. Η απόλυτη ελευθερία. Θάλασσα, παππούδες-γιαγιάδες, θείοι-θείες (οκτώ αδέλφια είχε ο πατέρας μου και πέντε η μητέρα μου), ξαδέρφια, φίλοι, πανηγύρια, βόλτες φορτωμένοι στην καρότσα στους χωματόδρομους. Την Ικαρία την έχω στην καρδιά μου», παραδέχεται χαμογελώντας.

«Πριν από μερικά χρόνια, μάλιστα, εξελέγη πρόεδρος του συμβουλίου του χωριού, τους Βρακάδες, που έχουν περίπου 100 μόνιμους κατοίκους. Μόλις τελείωσε την παραγωγή μιας ταινίας για τη μακροζωία στην Ικαρία και διεξάγει μια μελέτη, σχετικά με το αν το μικροβίωμα στους Ικαριώτες συνδέεται με τη μακροζωία. Η ταινία θα προβληθεί σε ελληνικά και σε διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου».

«Μου αρέσει να επεκτείνομαι πέρα από την Ιατρική και να τη συνδυάζω με πιο καλλιτεχνικές πτυχές», θα πει σχετικά.

Τα χρόνια των σπουδών και οι ευκαιρίες

Οι πρώτες του σπουδές ήταν στη Βιολογία και αμέσως μετά έκανε μεταπτυχιακό στην Κλινική Μικροβιολογία – στις ΗΠΑ η Ιατρική Σχολή δεν έρχεται αμέσως μετά το Λύκειο, πρέπει να προηγηθεί ένα άλλο πτυχίο, από οποιονδήποτε κλάδο.

Δεν ήξερε τι, ακριβώς, ήθελε επαγγελματικά. Πολλά από τα μαθήματα, που επέλεξε, δεν είχαν να κάνουν με την επιστήμη, καθώς τον ενδιέφεραν η πολιτική, η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία και η ψυχολογία. Πήρε, επίσης, ένα μάθημα νεοελληνικής λογοτεχνίας και μυήθηκε στα έργα των Καζαντζάκη, Μυριβήλη, Σεφέρη, Ελύτη, Καβάφη κ.ά.

«Στη συνέχεια εργάστηκα ως βοηθός ερευνητής σε ένα εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο Rockefeller της Νέας Υόρκης και μετά στη φαρμακευτική εταιρεία Wyeth-Ayerst. Μετά από όλα αυτά αποφάσισα να ακολουθήσω καριέρα στην Ιατρική».

«Αυτό, που μου άρεσε πολύ να κάνω εκείνα τα χρόνια, ήταν να ακούω μουσική, πήγαινα συνέχεια σε συναυλίες. Iggy Pop & the Stooges, The Clash, Patty Smith, Nick Cave, Dream Syndicate, Cure. Πήγαινα στα ροκ και πανκ κλαμπ της Νέας Υόρκης. Στα θρυλικά CBGB, στο Ritz, στο Peppermint Lounge και σε άλλα, ακούγοντας καλλιτέχνες που άλλαξαν το μουσικό τοπίο», μας λέει.

Έκανε ειδικότητα στην Παιδιατρική και μετά στη Λοιμωξιολογία. Έγινε επίκουρος καθηγητής το 2003, αναπληρωτής το 2009 και το 2013 καθηγητής και διευθυντής του Τμήματος Λοιμωξιολογίας στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφεια.

«Ένας νεαρός άνδρας με το δικό μου ιστορικό στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει την ευκαιρία να γίνει καθηγητής σε ένα από τα κορυφαία Πανεπιστήμια στον κόσμο. Το αμερικανικό σύστημα προωθεί και επιβραβεύει την αριστεία», εξηγεί.

Η επαφή με την Ελλάδα

Λέει γελώντας ότι είναι «διπολικός» στην ταυτότητα, Έλληνας και Αμερικανός μαζί. Τον διακατέχει η ανησυχία και η επιθυμία να δημιουργεί κάθε φορά κάτι καινούριο και η σκέψη να έρθει στην Ελλάδα και να κάνει κάτι γύριζε χρόνια στο μυαλό του.

Αποφάσισε να έρθει εδώ, για να συνδυάσει την αγάπη του για τη χώρα με την πεποίθηση ότι μπορεί να συμβάλει στην Ιατρική και ευρύτερα στη Δημόσια Υγεία. Ενώ ήταν ακόμη καθηγητής, εργάστηκε σε ένα πρόγραμμα, που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, για τη μείωση των νοσοκομειακών λοιμώξεων, το οποίο ενσωματώθηκε στην τρέχουσα εθνική στρατηγική.

«Χρωστάω πολλά στο ΙΣΝ, που πίστεψε σε μένα και στη δουλειά μου. Έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να βρίσκομαι τώρα στην Ελλάδα. Η τελική απόφαση να έρθω εδώ ελήφθη κατά τη διάρκεια της πανδημίας της COVID-19, με την ευκαιρία να συνεργαστώ με την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Θεοκλής Ζαούτης.

Θεωρεί ότι έχει κάνει τον κύκλο του στις ΗΠΑ. Άλλωστε ήταν κορυφαίος στον τομέα του. Πλέον δηλώνει ικανοποιημένος, με την προσπάθεια να κάνει τη διαφορά στην πατρίδα του, κάνοντας το επόμενο βήμα.

«Νιώθω καλά με αυτό που είμαι και δεν χρειάζομαι περισσότερες δημοσιεύσεις ή βραβεία, έχω την ανάγκη να εργαστώ εδώ, για να βελτιώσω την υγεία των ανθρώπων μας. Όσο κι αν είναι κλισέ, λατρεύω τον ήλιο, τη θάλασσα και τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα».

Οικογένεια και νέοι στόχοι

Ο Δρ. Ζαούτης είναι πατέρας δίδυμων αγοριών, του Σαμψών-Οδυσσέα και του Ιάκωβου-Ηλία, που μόλις αποφοίτησαν από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Όπως λέει με καμάρι, είναι καταπληκτικοί νέοι. Ο ένας ζει στο Λος Άντζελες. Τέλειωσε σχολή κινηματογράφου και το πρώτο του ντοκιμαντέρ θα κάνει πρεμιέρα στο διάσημο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Austin αυτόν τον μήνα. Ο άλλος έχει πτυχίο στη διαφήμιση και εργάζεται στη Βοστώνη.

Οι γιοί του Θεοκλή Ζαούτη

Όσο για το νέο του, απαιτητικό πόστο στην προεδρία του ΕΟΔΥ, μας λέει: «Οι βασικές μου αρχές είναι η συνεργασία, η επικοινωνία και τα δεδομένα (να μιλάμε με στοιχεία και με αποδείξεις) και αυτά θέλω να αξιοποιήσω στη νέα μου θέση».