Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα συμβεί στην Αθήνα -και, πολύ περισσότερο, στη χώρα όλη- αν προκύψει μία πραγματική κακοκαιρία.

Μέχρι χθες το βράδυ, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα ακραία καιρικά φαινόμενα για τα οποία έχει κινητοποιηθεί όλος ο καθ’ ύλην αρμόδιος κρατικός μηχανισμός ήταν… πολλή βροχή.

Ούτε δυνατοί άνεμοι εμφανίστηκαν, ούτε φοβερό χαλάζι έπεσε, ούτε τα ποτάμια ξεχείλισαν. Τα φράγματα δεν έσπασαν, η θάλασσα δεν ανέβηκε, οι λίμνες δεν φούσκωσαν.

Η Αθήνα, όμως, πνίγηκε.

Στο Ψυχικό, ο κεντρικός δρόμος κόπηκε καθώς η υπόγεια διάβαση πλημμύρισε. Στην Κηφισιά, στην Ερυθραία, στην Εκάλη ο κεντρικός δρόμος είχε μετατραπεί σε λίμνη. Στα νότια προάστια δένδρα έσπασαν. Ίσως η φύση θέλησε να εξισορροπήσει έτσι τα κακά που είχε φέρει ο χιονιάς στα βόρεια προάστια. Στο κέντρο, πολλά υπόγεια γέμισαν νερά, κάποια δέντρα έπεσαν, οι δευτερεύοντες δρόμοι ήταν περίπου απροσπέλαστοι.

Αυτά, όμως, δεν είναι ακριβώς ακραία καιρικά φαινόμενα.

Οπότε αναρωτιέμαι ξανά: τι συμβεί αν μας εμφανιστεί ένας ας πούμε ανεμοστρόβιλος και ξεριζώσει σπίτια; Ή αν σπάσει κάποιο φράγμα στην ορεινή Κορινθία; Ή περάσει η θάλασσα στην Πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη; Ή, υποχωρήσει μεγάλο μέρος της εθνικής οδού μετά την Μαλακάσα; Αν κοπούν πυλώνες της ΔΕΗ; Αν πλημμυρίσουν τα φρεάτια του ΟΤΕ;

Ας μην βαυκαλιζόμαστε. Μπορεί για την Αθήνα, την Αττική, την Ελλάδα να ήταν τα φαινόμενα της κακοκαιρίας ασυνήθιστα, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως αξία ως δικαιολογία.

Κι αυτό, διότι η κλιματική αλλαγή έχει ανατρέψει αυτά που ξέραμε. Το παρελθόν σταματά να αποτελεί μπούσουλα για το μέλλον. Χρειάζεται να επανεξετάσουμε τα δεδομένα από την αρχή και να φτιάξουμε νέα προετοιμασίας, που να λαμβάνουν υπόψη το σκληρό γεγονός ότι η κλιματικές ακρότητες είναι εδώ και με την πάροδο του χρόνου θα χειροτερεύουν.

Η στήλη αυτή έχει υποστηρίξει πως η χώρα συνολικά έχει απόλυτη ανάγκη να ενισχύσει πρωταρχικά τις δευτερεύουσες υποδομές της, που είναι προσαρμοσμένες σε ένα πολύ πιο ήπιο κλίμα από αυτό που αρχίζουμε να γνωρίζουμε σήμερα και που θα είναι πρωτόγνωρο στο άμεσο μέλλον.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης αναπόφευκτα έχει δώσει προτεραιότητα στα μεγάλα έργα. Στις μεγάλες επενδύσεις, στα μεγάλα οδικά έργα. Σωστά. Αλλά ταυτόχρονα οφείλει να μην υποβαθμίσει όλα τα άλλα. Το επαρχιακό οδικό δίκτυο. Τα εγγειοβελτιωτικά έργα. Τα μικρά γεφύρια. Τα μικρά φράγματα. Τα μπαζωμένα ρέματα. Τις κοίτες που έχουν εκτραπεί από την φυσική τους κατεύθυνση και έχουν στο στόχαστρο οικισμούς.

Ούτε μπορεί να παραγνωρίζει τα τεράστια χάλια των αστικών υποδομών – για τα οποία ευθύνονται όχι μόνο οι διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά και οι διαδοχικές τοπικές αυτοδιοικήσεις. Τους υπονόμους, τα δίκτυα, τα οδοστρώματα. Την διανομή ηλεκτρικού, την διαφύλαξη των επικοινωνιών.

Η κυβέρνηση αυτή έχει αποδείξει την ευαισθησία για το κοινό καλό, για την υιοθέτηση πολιτικών που να βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα, για την ικανότητα της να εισάγει επιτυχή πρότυπα διαχείρισης κρίσεων αλλά και νορμάλ καταστάσεων.

Είναι καιρός να στρέψει την προσοχή στην καθημερινότητα που ζουν οι πολίτες. Δεν μπορεί η πολύ βροχή να κλείνει σχολεία, να κόβει το ηλεκτρικό να πλημμυρίζει τις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Αυτά τα τρία και μόνο λένε τα πάντα για το τεράστιο πρόβλημα των υποδομών της χώρας.

Η άμεση ανακατανομή πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης με στόχο να ενισχυθεί και να εκσυγχρονιστεί σημαντικό μέρος των υποδομών είναι αναγκαία και επείγουσα.

Οφείλουμε δε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν περιορίζεται στα μεγάλα έργα της απολιγνιτοποίησης και κατασκευής ΑΠΕ, αλλά απαραίτητα επεκτείνεται στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων που έχουν οι κλιματολογικές εξελίξεις στην καθημερινή ζωή του πολίτη.

Διαφορετικά, το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο, το οικογενειακό ασήκωτο και το κοινωνικό ανυπολόγιστο.

Διαβάστε επίσης:

Πέστε όχι στην γραφειοκρατία κ. Γεωργιάδη

Αλαζονεία και Θράσος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα