Βεατρίκη Τρουσάρντι (Trussardi): Επεκτείνει τη δράση του Ιδρύματος

Η Βεατρίκη Τρουσάρντι επεκτείνει τη δράση του Ιδρύματος Νίκολα Τρουσάρντι (Fondazione Nicola Trussardi): Δημιουργεί δικό της φερώνυμο Ίδρυμα που «ανοίγεται» στο διεθνές στερέωμα. Το κληροδότημα του πατέρα της θεωρείται ένα από τα πιο περίζηλα του κόσμου στο χώρο της τέχνης. Έως σήμερα παρέμενε περιχαρακωμένο στο Μιλάνο -το εκλεπτυσμένο κοινό του και τον ελίτ τουρισμό του.

Ιδρύθηκε το 1996 και αρχικά στεγαζόταν στα γραφεία της πάλαι ποτέ ιταλικής αυτοκρατορίας ένδυσης στο μέγαρο Μαρίνο αλά Σκάλα (Marino Alla Scala), δίπλα στη Σκάλα του Μιλάνου. Από τότε ο Νίκολα Τρουσάρντι οραματιζόταν έναν υβριδικό χώρο ανοιχτό στο ευρύ κοινό, με τη μπουτίκ, το βιβλιοπωλείο το εστιατόριο και τις καλλιτεχνικές εκθέσεις του. Τότε θεωρήθηκε υπερβολικά πρωτοποριακός. Σήμερα κάτι τέτοιο συνηθίζεται κατά κόρον.

«Ο πατέρας μου το αντιλαμβανόταν πολύ πριν γίνει κυρίαρχη τάση, ότι ο χώρος της τέχνης και της μόδς πρέπει να συμβαδίζουν», εξηγεί σήμερα η Βεατρίκη Τρουσάρντι. «Η Τέχνη αποτελούσε έμπνευσή του», συμπληρώνει.

Νομαδικό Ίδρυμα

Η ίδια σπούδασε τέχνη και ύστερα άρχισε να δουλεύει σε μουσεία στη Νέα Υόρκη. Το 1999 ο Νίκολα Τρουσάρντι απεβίωσε και εκείνη επέστρεψε στην Ιταλία για να αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης. Σήμερα διατελεί πρόεδρος του Ιδρύματος. «Επιστρέφοντας στο Μιλάνο ξαφνιάστηκα και απογοητεύτηκα που οι Ιταλοί θεωρούσαν ότι η σύγχρονη τέχνη ήταν ο Πικάσο», διαπιστώνει σήμερα. «Και έτσι άρχισα να αναλογιζομαι πώς θα μπορούσα να φέρω τη σύγχρονη τέχνη στο ευρύ κοινό».

Έπρεπε λοιπόν ο κόσμος, ο λαός, να γνωρίσει την εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης. Μίλησε με πάρα πολλούς ειδικούς. Καταστάλλαξε όταν γνώρισε τον διάσημο επιμελητή (New Museum Νέα Υόρκη) Μασιμιλιάνο Τζιόνι (Massimiliano Gioni). Έχει συνεργαστεί πολλάκις και με τον ημέτερο μαικήνα Δάκη Ιωάννου. 

«Του άρεσε η πρόταση μου για τη δημιουργία δημόσιου ιδρύματος και δημιουργήσαμε τη φόρμουλα του νομαδικού μουσείου». Η έμπνευση βασίστηκε στον επενδυτικό οργανισμό δημόσιας τέχνης New York Public Art Fund και στο πρωτοποριακό χαμπ του Λονδίνου Artangel. «Σχεδιάσαμε να το εφαρμόσουμε στην Ιταλία, ένα χώρο γεμάτο από βαρύτιμη τέχνη και μνημειώδη αρχιτεκτονική», επισημαίνει.

«Πρώτα βρίσκουμε το χώρο. Ύστερα επιλέγουμε τον καλλιτέχνη με βάση αυτόν τον χώρο. Από την όσμωση ανάμεσα στον δημιουργό και το περιβάλλον του προκύπτει κάτι μοναδικό. Χρησιμοποιούμε έναν πολύ λεπτομερή χάρτη του Μιλάνου και αρχίζουμε την αναζήτηση».

Όπως οι μαικήνες της Αναγέννησης

Η Βεατρίκη Τρουσάρντι με το Ίδρυμά της και τον Μασιμιλιάνο Τζιόνι λειτουργούν όπως οι παλιοί πάτρονες της Ιταλίες, η οικογένεια Μέντισι της Αναγέννησης. Με τη διαφορά ότι εκείνοι πλήρωναν τους καλλιτέχνες ώστε να ζωγραφίζουν τα παλάτια τους. Ενώ τα έργα που δημιουργούνται για το Ίδρυμα Τρουσάρντι δεν αφήνουν ίχνη. Πρόκειται για εφήμερες δημιουργίες, μέρος μιας αέναης διαδρομής μέσα στην πόλη.

«Εμφανιζόμαστε ξαφνικά και ύστερα εξαφανιζόμαστε», επισημαίνει η πρόεδρος. «Ό,τι δημιουργούμε παραμένει μόνο μέσα στο μυαλό μας».

Τα δικαιώματα των έργων ανήκουν στον δημιουργό τους που έχει την ελευθερία να τα πουλήσει ή να τα κρατήσει ή να τα εκθέσει αλλού. «Σημασία έχει μόνο το βίωμα, να υπάρχει στη μνήμη μας». Για παράδειγμα δεν υπάρχει κανένα υλικό ίχνος της αναδρομικής του Τίνο Σέγκαλ (Tino Sehgal) στην Πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης στο Μιλάνο (Galleria d’Arte Moderna) το 2008. Έτσι λειτουργεί ο καλλιτέχνης. Στην αφίσα εμφανιζόταν μόνο ο Μασιμιλιάνο με την ομάδα τους να χοροπηδάνε μπροστά στην είσοδο του παλατιού. «Όμως το μήνα της έκθεσης το μουσείο υποδέχτηκε ισάριθμους επισκέπτες με όσους μαζεύει στη διάρκεια του χρόνου», δήλωσε εκείνη.

Με ορίζοντα τον κόσμο

Το Ίδρυμα Νίκολα Τρουσάρντι λειτουργεί μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο, σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ιταλίας. Το νέο Ίδρυμα Βεατρίκη Τρουσάρντι (Beatrice Trussardi)‘ έχει ορίζοντά του τον κόσμο ολόκληρο.

«Ξεκινήσαμε φέτος στην Ελβετία παρουσιάζοντας τον (διεθνή πολωνό γλύπτη) Πάβελ Αλτάμερ (Pawel Althamer) και το έργο Franciszek», εξηγεί η Τρουσάρντι συνομιλώντας με τη δημοσιογράφο Κάθριν Ντρέικ (Cathryn Drake) για τη φουάρ της Βασιλείας (Art Basel).

«Θέλαμε έτσι να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο τη φύση και τη γνησιότητα του εδάφους. Εξάλλου βρίσκεται εντελώς δίπλα μας, στο κέντρο της Ευρώπης. Δεν συγχρωτίζεσαι με κόσμο στη φύση και βέβαια εάν θέλεις να δεις το έκθεμα μπορείς να περπατήσεις, να χρησιμοποιήσεις ποδήλατο ή άμαξα για αυτή την καλύβα εκεί πάνω στο λεγόμενο βουνό Βαλ Φεξ (Val Fex) στην περιοχή Ενγκαδίνη. Δια του νόμου απαγορεύονται τα αυτοκίνητα. Δεν θεωρούμε ότι θα το επισκεπτούν μόνο φιλότεχνοι που ενδιαφέρονται για τις δράσεις μας αλλά και τουρίστες που θα το βρουν τυχαία».

Η τέχνη εγείρει ερωτήματα

Και υπογραμμίζει: «Σημασία έχει ότι υπάρχουμε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, όταν τα ταξίδια περιορίζονται λόγω της πανδημίας. Σε τι έχουμε πλέον πραγματική πρόσβαση;».

Η έκθεση του Αλτάμερ στο Βαλ Φεξ μόλις έκλεισε στις 29 Αυγούστου 2021.

Το 2020 πράγματι παρουσίασαν δύο διαφορετικά προγράμματα όταν τα περισσότερα ιδρύματα και μουσεία αναγκάστηκαν να κατεβάσουν την αυλαία τους.

Δημιούργησαν ψηφιακά το έργο Viaggi da camera και ύστερα την περφόρμανς του Ράγκναρ Κζάρτανσον (Ragnar Kjartansson) The Sky in a Room: Η τελευταία πραγματοποιήθηκε ενδιάμεσα από τους διάφορους διαδοχικούς εγκλεισμούς στην εκκλησία του Σαν Κάρλο αλ Λατσαρέτο (San Carlo al Lazzaretto) στο Μιλάνο (του 16ου αιώνα). Παρακολούθησαν την έκθεση 10.000 θεατές -νούμερο εντυπωσιακό εν μέσω πανδημίας.

«Μας αρέσει να λέμε ότι η τέχνη δεν δίνει απαντήσεις αλλά εγείρει καίρια ερωτήματα. Δεν προγραμματίζουμε το επόμενο πρότζεκτ μας ακόμη. Όχι εξαιτίας της πανδημίας αλλά επειδή έτσι μας αρέσει να δουλεύουμε. Εστιάζουμε σε ό,τι δημιουργούμε κάθε φορά και όταν αυτό τελειώνει, ξαναρχίζουμε και πάλι από το μηδέν. Κάθε φορά ανοίγουμε ένα νέο κεφάλαιο εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα. Είμαστε τυχεροί. Αυτή η φόρμουλα ακολουθεί την αιχμή του δόρατος».