Η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο θέμα των εμβολιασμών δεν θα όφειλε να εκπλήσσει.

Όσο κι αν ακραία, η αλήθεια είναι ότι ελληνική αριστερά έχει κάνει την πορεία της μόνο πάνω στον διχασμό.

Πρόκειται για μία τραγική κληρονομιά που η ίδια δεν αφήνει να ξεχαστεί και να θαφτεί. Δεν είναι αναγκαία η μεγάλη ιστορική αναδρομή. Εν αρχή ην ο Εμφύλιος.

Εκεί αναδείχθηκε η κληρονομιά. Η ήττα επιβεβαίωσε την ύπαρξη της. Βοηθούμενη από τις κοντόφθαλμες πολιτικές της δεξιάς και ενισχυμένη από τα δικά της αλλεπάλληλα λάθη, η κληρονομιά επέζησε.

Η δικτατορία αναβίωσε τον διχασμό. Η μεταδικτατορική περίοδος φρόντισε να αναβιώσει και η μνήμη. Η πεφωτισμένη, στο θέμα αυτό, πολιτική της δεξιάς που επιζήτησε την λήθη και την ομόνοια φυσιολογικά απέτυχε. Ήταν ήδη μία εποχή όπου διεθνώς η αριστερά γνώριζε την μία ήττα μετά την άλλη. Η κατάρρευση

του σοβιετικού σοσιαλισμού το 1989 έφερε την ελληνική αριστερά που είχε επιζήσει χάρις στην μνήμη του διχασμού σε αδιέξοδο –ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό. Ορισμένοι στις τάξεις της θέλησαν να διαφοροποιηθούν. Ήταν κάτι σαν μία αντιγραφή του σχίσματος της Β΄ Διεθνούς.

Και γεννήθηκαν τα γκρουπούσκουλα. Το πρόβλημα ήταν πως στην ουσία δεν είχαν τίποτα να αντιτάξουν στην ιδεολογία είτε της δεξιάς είτε της δήθεν ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που χρησιμοποίησε ως μανδύα ιδεολογικής κάλυψης το πρώτο ΠΑΣΟΚ. Για χρόνια το πολιτικό πεδίο μονοπωλήθηκε από τις δύο μεγάλες παρατάξεις.

Αναγνωρίζοντας την ματαιοπονία, πολλοί της ευρύτερης αριστεράς εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ – και έγιναν το Βαθύ ΠΑΣΟΚ.

Χρειάστηκε η μερική μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ στο τέλος του 20ου αιώνα, τα λάθη της Ν.Δ. στις αρχές του 21 ου αιώνα και η παγκόσμια οικονομική κρίση για να ξαναβρεθεί έδαφος πολιτικά πρόσφορο στον διχασμό.

Χωρίς την παραμικρή αιδώ, γνωρίζοντας ότι ψεύδεται ασύστολα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανασύρθηκε από τα απομεινάρια της ιστορίας, κατασκεύασε τον διχασμό με μνημονιακούς και αντί-μνημονιακούς και έλαμψε η ματιά του. Μακρόπνοο το όνειρο, βραχύβια η πραγματικότητα.

Χωρίς ιδεολογία πέρα από τα αναμασήματα του παρελθόντος, χωρίς εμπειρία, χωρίς διαχειριστική επάρκεια, με μόνη σημαία την κατάκτηση της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε αυτό που εκατομμύρια άλλοι πολιτικοί είχαν ενσωματώσει στη γνώση τους εδώ και αιώνες: δεν αρκεί να κατακτήσεις την εξουσία, πρέπει να ξέρεις και πως θα την κρατήσεις.

Από την εκλογική ήττα του και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ μάταια αναζητά ταυτότητα. Αλλά, ως συνονθύλευμα πλέον ετερογενών ομάδων που απλά μπήκαν κάτω από την ίδια σημαία προκειμένου να γευτούν την εξουσία, τώρα έχει μείνει χωρίς λόγο.

Η πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τελευταία διετία το αναδεικνύει. Δειλά- δειλά πήγε να δοκιμάσει στην αρχή-αρχή μία μορφή υπεύθυνης αντιπολίτευσης, δηλαδή εποικοδομητικής κριτικής και σπάνιας συναίνεσης. Οι πούροι ιδεολόγοι ξεσηκώθηκαν.

Σύντομα η τακτική άλλαξε. Πρώτα ήρθε η σκληρότητα της κριτικής σε επιλεκτικά θέματα.

Βλέποντας πως αυτή και δοκιμάζει την εσωτερική συνοχή και δεν αποδίδει δημοσκοπικά, μετατράπηκε σε σκληρή κριτική στα πάντα.

Ούτε αυτή έφερε αποτέλεσμα – μέσα ή έξω από τον Συνασπισμό. Αντίθετα, δημιούργησε την εκπληκτική εικόνα όπου οι από το ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι προσπαθούσαν να υπερκαλύψουν την δυσπιστία που έδειχναν οι γηγενείς εναντίον τους, υπερθεματίζοντας στην ακρότητα της αντιπολιτευτικής εκφοράς.

Μπροστά σε νέο και πάλι αδιέξοδο επιλέγει η τακτική της προσωπικής επίθεσης.

Ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη αλλά δεν δοκιμάστηκε επαρκώς. Διότι, στην λογική του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε το μάννα εξ ουρανού: ο διχασμός ανάμεσα στους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους.

Η έκταση της ανηθικότητας της επιλογής δεν τους απασχολεί, η σύνδεση με το αίμα του παρελθόντος τους αναζωογονεί. Ψαρεύουν στα γνώριμα θολά νερά του ψέματος που ικανοποιεί την απελπισία.

Αδιαφορούν αν οι ανεμβολίαστοι είναι το πλήθος που τρέφει τις μεταλλάξεις του κορονοϊού.

Επικεντρώνονται στο άλογο επιχείρημα «εφόσον εσύ έχεις εμβολιαστεί τι έχεις να βοηθηθείς;» ενθαρρύνοντας έτσι την διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, υπονομεύοντας την έννοια του κοινού καλού, υποσκάπτοντας την λογική της κοινής προσπάθειας.

Και, φυσικά, το αδίστακτο. Το ψέμα και ο διχασμός τους έφεραν στην εξουσία — όπου πρόδωσαν πολλούς που τους είχαν πιστέψει και όχι μόνο τον εαυτό τους. Σήμερα προσβλέπουν πως μπορεί ίσως να συμβεί το ίδιο.

«Ναι» λένε στο εμβόλιο και με έμφαση κλείνουν το μάτι στους αρνητές του.

«Η ηγεσία εμβολιάστηκε», υποστηρίζουν, εννοώντας ότι έδωσε το παράδειγμα και χάραξε πολιτική, αλλά με ποικίλους τρόπους στηρίζουν ακόμη και τους απατεώνες που παίζουν με την ζωή των άλλων, αναζητώντας και εκδίδοντας ψεύτικα πιστοποιητικά εμβολιασμού η νόσου, «βλέποντας» στην εικόνα αυτή την ευκαιρία να τινάξουν στον αέρα το δύσκολο έργο του εθνικού εμβολιασμού.

Διχασμός με το αίμα των άλλων, την ζωή των άλλων.