Αιρετική η άποψη. Κι όμως, ο Πρωθυπουργός κέρδισε. Με τα δόντια. Μόλις, δηλαδή. Να γιατί.

Καταρχάς ας αφήσουμε κατά μέρος τον ναύαρχο. Στην προσπάθεια του να εξισορροπήσει τα αντίθετα, κάηκε ολοσχερώς. Και για τη μία παράταξη και για την άλλη. Πράγμα που αποδεικνύει και πάλι ότι οι καλοί στρατιωτικοί δεν μετατρέπονται κατά κανόνα και καλούς πολιτικούς.

Τα πλην του ανασχηματισμού. Τίποτα δεν κάνει εκ των προτέρων τον Θανάση Πλεύρη καλύτερο υπουργό από τον Βασίλη Κικίλια. Ο δεύτερος βαρύνεται με το γεγονός ότι απέτυχε τραγικά στον μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του συστήματος υγείας. Μπλέχτηκε στο δένδρο του κορονοϊού και έχασε το δάσος. Αν δεν φτιαχτεί το δάσος οι κρίσεις θα αντιμετωπίζονται με κόστος και περιστασιακά–  οπότε και αναποτελεσματικά.

Αν ο πρώτος ασχοληθεί με την εκ βάθων αναδιάταξη και αναμόρφωση του τομέα του και αφήσει την διαχείριση του κορωνοϊού στους ειδικούς, θα δείξει  τουλάχιστον πως έμαθε από τα λάθη του προκατόχου του. Η πανδημία δεν αντιμετωπίζεται πολιτικά αλλά με πολιτικές που βασίζονται στα δεδομένα. Αν ακολουθήσει τον δρόμο του προκατόχου του θα αποτύχει κι αυτός.

Το επιχείρημα για άνοιγμα προς τα δεξιά το ακούω με πολύ επιφύλαξη. Τι αντιπροσωπεύουν, δηλαδή, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης;

Στα πλην του ανασχηματισμού, η αποχώρηση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που τόσο πετυχημένος και δημοφιλής υπουργός χάνει το χαρτοφυλάκιο του. Τα περί εσωκομματικής εξισορρόπησης τα ακούω βερεσέ. Ποια είναι η έλλειψη ισορροπίας δηλαδή σ’ ένα κόμμα που θα πρέπει να ακουμπά και στο κέντρο αν θέλει και δεύτερη τετραετία;

Μία λογική εξήγηση στέκει: η διαφωνία με τον πρωθυπουργό ως προς τις αρμοδιότητες των δύο υπουργείων—της Προστασίας του Πολίτη και της Πολιτικής Προστασίας

Και, παρεμπιπτόντως,  αν ο Τάκης Θεοδωρικάκος αποδυναμώσει τις πολιτικές Χρυσοχοϊδη ή αν βάλει στο αρχείο τους ελέγχους για τα εσωτερικά προβλήματα στην αστυνομία, τότε η κυβέρνηση θα υποφέρει.

Ο Νίκος Χαρδιαλάς δεν θα χαθεί.  Προσωρινή θυσία με χρυσό χάπι. Διότι, η ερμηνεία για  υποχώρηση του πρωθυπουργού στις παράλογες επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν ευσταθεί, παρά μόνο αν δεχτούμε πως η κυβέρνηση τελεί υπό το κράτος πολιτικού πανικού που οδηγεί σε παλαιοκομματικές μεθόδους. Η επιστροφή του Χαρδαλιά δεν θα αργήσει και είναι απόλυτα ικανός να φτιάξει δικό του πεδίο δράσης στο υπουργείο άμυνας—ιδιαίτερα αν ευσταθεί η λογική της σύνδεσης με το νέο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας.

Άδικο και για τον Χάρη Θεοχάρη. Δούλεψε σκληρά σε τομέα που δεν γνωρίζει. Έφυγε από καραμπόλα. Πιο δημοφιλής ο Βασίλης από τον Χάρη. Θέμα ψήφων, δηλαδή. Κι αυτός θα ξαναγυρίσει.

Μετά όλα αυτά τα αρνητικά, πως κέρδισε ο Μητσοτάκης;

Στα θετικά το πρώτο είναι ότι ξεμπρόστιασε μία για πάντα την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά συναίνεση. Ο πανικός του Κουμουνδούρου ήταν δικαιολογημένος: σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα γίνεται υπουργός της επάρατου δεξιάς! Θα κατέρρεε το σύνολο της αντιπολιτευτικής πολιτικής και μαζί το νέο εύρημα των προσωπικών επιθέσεων κατά του Πρωθυπουργού.

Δεύτερον, από τους χειρισμούς που ακολούθησαν φάνηκε η ειλικρίνεια των προθέσεων της κυβέρνησης και ταυτόχρονα η εμμονή στο ψέμα της αντιπολίτευσης. Παραδείγματος χάριν, για ποια παγίδευση του ναυάρχου μιλάμε όταν ο ίδιος ήταν σε διαρκή  επικοινωνία με τον Τσίπρα και γνώριζε πλήρως και σε πρώτο χέρι όλα όσα παιζόντουσαν;

Τρίτον, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι σκέφτεται μακρόχρονα. Η αναφορά δεν είναι στα κομματικά οφέλη αλλά στην αναγνώριση του ότι παγκόσμια εισερχόμαστε σε μία νέα περίοδο όπου θα δοκιμαστεί σκληρά η ανθεκτικότητα ανθρώπων, δομών και διαδικασιών. Το νέο υπουργείο θα όφειλε κανονικά να ονομαστεί Υπουργείο Προστασίας του Πλανήτη.

Στόχος είναι να αυξηθεί δραματικά η αντοχή όλων στις κρίσεις: της υγείας, του κλίματος, της μετανάστευσης, της τεχνολογίας, της ασφάλειας, της ισότητας, της ανόδου των πολιτικών άκρων, της λεγόμενης cancel culture. Ο διεθνώς χρησιμοποιούμενος όρος γι’ αυτό είναι resiliency. Έτσι,  οι φωτεινές ηγεσίες επιδιώκουν να θωρακίσουν τα κράτη τους, λειτουργώντας ταυτόχρονα σε πλαίσιο διεθνούς συνεργασίας.

Στην προσπάθεια του αυτή ο Μητσοτάκης έπεσε πάνω στον τοίχο του μικροκομματισμού που παραμένει ζωντανός στη Ν.Δ. καθώς και στην αδιάλλακτη θέση της αριστεράς – όπου το μόνο ζητούμενο είναι η κατάληψη της εξουσίας. Έπεσε πάνω σε ιδεολογική ακαμψία και αδυναμία να τεθεί το εθνικό συμφέρον πάνω από το μικροκομματικό.

Τα επικοινωνιακά τερτίπια θα ξεχαστούν μαζί με τις όποιες προσωπικές αδικίες. Αυτό που θα παραμείνει είναι η ικανότητα διαχείρισης και η πρόβλεψη και προετοιμασία για το αύριο που επέρχεται με μεγάλη ταχύτητα.

Οι εκλογές του 2023 δεν θα κριθούν από τα ναι και όχι του Αποστολάκη και του Τσίπρα αλλά το πώς η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του αύριο που βρίσκονται ήδη στο σήμερα.

Εκεί ο πρωθυπουργός έχει το πλεονέκτημα. Το έδειξε – άσχετα από το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αποφασίσει ούτε για την ταυτότητα του ούτε για τις επιδιώξεις του. Στον δρόμο αυτό ο Μητσοτάκης είναι ήδη κερδισμένος. Αλλά, για τώρα μόλις και με τα δόντια.