Για πόσο καιρό θα μπορούσαμε να κρυβόμαστε πίσω από τα air-condition;

Αυτές οι γραμμές γράφονται με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση.

Ξεκίνησα να γράφω το απόγευμα της Τρίτης βρισκόμενος συναισθηματικά στην Βαρυμπόμπη και συνεχίζω το βράδυ της Τετάρτης σαν αετός που πετάει πάνω από την Ελλάδα, την βλέπει να καίγεται και δεν ξέρει πού να προσγειωθεί.

Ένας κόμπος έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο λαιμό, πάει να γίνει λυγμός, ξεροκαταπίνω, διαλύεται.

Κάτι που ξεκίνησε σαν μια τυπική πυρκαγιά του καλοκαιριού εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας σε εφιάλτη.

Ξεχνάμε, όμως, πως τίποτα δεν είναι πλέον τυπικό.

Ξεπεράσαμε το σημείο που μπορούμε να υποκρινόμαστε πως δεν συμβαίνει κάτι. Τρακάραμε με ταχύτητα στον καθρέπτη των ψευδαισθήσεων και ο καθρέπτης έσπασε στο πρόσωπό μας.

Η καταστροφή στην Βαρυμπόμπη εξελίσσεται σε ζωντανή σύνδεση μέσα στις εικόνες των τηλεοράσεων μας.

Κάνω συνεχώς ζάπινγκ, ένα άθλημα που είχα να εξασκήσω χρόνια, για να πετύχω τον δημοσιογράφο και το κανάλι που προσφέρει τα πιο ζωντανά πλάνα.

Οι εικόνες τραγικές, η κατάσταση εξελίσσεται αρνητικά και τα πλάνα γίνονται ολοένα και πιο τρομακτικά.

Και ενώ οι εικόνες γίνονται ανυπόφορες, εξακολουθώ και συνεχίζω να βλέπω. Μια ανεξήγητη ανημπόρια με εμποδίζει να κλείσω την τηλεόραση. Μέχρι που άρχισαν να καίγονται σε ζωντανή μετάδοση σπίτια. Όχι, δεν αντέχεται το θέαμα να βλέπεις το σπιτάκι του άλλου με τα πραγματάκια του μέσα να καίγεται.

Καταφέρνω και κλείνω την τηλεόραση , σκεπτόμενος τι θα έπαιρνα σε μια τσάντα εάν έπρεπε να εγκαταλείψω το σπίτι μου.

Δεν χωράει μια ζωή σε μια τσάντα….

Συμπληρώσαμε μια εβδομάδα εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών και μέχρι την εμφάνιση των πυρκαγιών όλοι μας πιστεύαμε πως είναι ένας ακόμα καύσωνας που πρέπει να διαχειριστούμε.

Κρυβόμασταν πίσω από τα air-condition και λέγαμε ας κάνουμε υπομονή, θα περάσει και αυτό.

Το air-condition ήταν το φάρμακο, το παυσίπονο, το εμβόλιο απέναντι στην πανδημία της κλιματικής αλλαγής.

Η κλιματική αλλαγή δυστυχώς όμως δεν είναι πανδημία που την αντιμετωπίζεις με εμβόλιο.

Η κλιματική αλλαγή έχει διαβρώσει τα θεμέλια της γης μας όπως συνέβη με την τραγική κατάρρευση του πολυώροφου παραλιακού μεγαλοπρεπούς κτιρίου στο Μαϊάμι.

Κανείς μας δεν είναι προστατευμένος.

Το φυσιολογικό θα αλλάξει όνομα και θα γίνει αφύσικο.

Θα ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, και ενώ νομίζαμε πως τα air-condition μας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ήρθαν οι πυρκαγιές και μας ανατρέπουν τις ψευδαισθήσεις.

Ακόμα και το πιο οργανωμένο κράτος στον κόσμο, η Γερμανία δοκιμάζεται από ακραία φαινόμενα, όπως οι πρόσφατες πλημμύρες.

Τι σημαίνει όμως κλιματική αλλαγή για εμάς που ζούμε στο σήμερα;

Πόσο μας ακουμπάνε οι φυσικές καταστροφές, εάν δεν είμαστε άμεσα εμπλεκόμενοι και τα βλέπουμε μόνο από τις τηλεοράσεις;

Αυτό το άμεσα εμπλεκόμενοι πρέπει να το βγάλουμε από το λεξιλόγιο μας, είμαστε όλοι άμεσα εμπλεκόμενοι, συνοδοιπόροι και συνταξιδιώτες στο ίδιο καράβι.

Η ζωή μας είναι ένα με το περιβάλλον.

Όλα τα έχουμε συνδέσει με ένα σκηνικό της φύσης.

Όταν πρωτό-ερωτευτήκαμε, τα καλύτερα μας γλέντια, οι εκδρομές μας, το μέρος που παντρευτήκαμε, που βαφτίσαμε τα παιδιά μας.

Τα σαββατοκύριακα μας, οι εκδρομές μας..

Η πρώτη μου επαφή με τα ακραία φαινόμενα ήταν το 1987. Καύσωνας ανάλογος με τον σημερινό… 40άρια για μια εβδομάδα .

Τότε δεν υπήρχε το air-condition για να προστατευτούμε. Τότε δεν υπήρχαν ούτε ανεμιστήρες.

Οι πρώτες δυο μέρες είχαν περάσει σχετικά εύκολα, όμως η συνέχεια ήταν ανυπόφορη.

Θυμάμαι την προσπάθεια να κοιμηθώ ενώ οι τοίχοι δίπλα στο κρεβάτι μου είχαν πυρώσει.

Ασφυξία, δυσφορία…

Και τότε βγήκα έξω. Μπορεί να ήταν 1-2 τα ξημερώματα. Έμενα στο παλαιό Φάληρο, κοντά στην παραλία και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Τότε είδα ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου.

Στην παραλία του Φαλήρου, στον Μπάτη ήταν χιλιάδες άνθρωποι, στην κυριολεξία χιλιάδες. Ο ένας πάνω στον άλλον, αρκετοί μπαινόβγαιναν στην θάλασσα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κάθισα και εγώ μαζί τους και έτσι πέρασε εκείνη η νύχτα του καύσωνα. Αρκετοί ήταν οι συνάνθρωποι μας, όμως, που δεν τα κατάφεραν εκείνη την εβδομάδα, καθώς είχαμε χιλιάδες θανάτους.

Οι επόμενες φορές που ένιωσα την καταστροφή ήταν και οι δύο το 2007.

Πρώτα η Πάρνηθα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω πως η Πάρνηθα, ο εθνικός μας δρυμός δίπλα στην Αθήνα, ο κήπος της Αθήνας θα μπορούσε ποτέ να καεί.

Και κάηκε.

Και έβαλα τότε τα κλάματα, πολλά κλάματα. Στην Πάρνηθα πήγαινα μαζί με τον κολλητό μου κάθε σαββατοκύριακο για ποδήλατο. Ήταν και ο δικός μας κήπος, η αυλή μας. Και κάηκε.

Τότε είπα μέσα μου πως όλα πλέον μπορούν να καούν…

Και δυστυχώς είχα δίκιο.

Κάηκε η Ηλεία δύο μήνες αργότερα. Η περιοχή της Ζαχάρως, ο τόπος των πεθερικών μου. Καήκαν και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι και γνωστοί…

Τα δάκρυα, όμως, είχαν στερέψει από την Πάρνηθα.

Και φτάσαμε στο σήμερα.

Σήμερα στενοχώρια, οργή, αγανάκτηση αλλά κυρίως προβληματισμός. Τα δάση από πηγή ζωής μετατρέπονται σε πηγή κινδύνου, μας τρομάζουν. Τα νιώθουμε σαν πράσινους δράκους έτοιμους να μεταμορφωθούν σε κόκκινα τέρατα και να μας κατασπαράξουν. Δεν τους αξίζει τέτοια τύχη. Τα δάση είναι η ζωή μας και η χαρά μας.

Τι πρέπει να κάνουμε; Είναι κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε στην συμπεριφορά μας;

Το πρόβλημα το έχουν αναγάγει σε πρώτη προτεραιότητα οι περισσότεροι ηγέτες του δυτικού κόσμου, πολιτικοί, καθηγητές και επιχειρηματίες.

Η πρώτη κίνηση του Μπάιντεν όταν ανέλαβε πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν να υπογράψει την συμφωνία για το κλίμα από την οποία ο προκάτοχός του είχε αποχωρήσει.

Μόνο για αυτήν του την υπογραφή ο ερχομός του νέου προέδρου αποτελεί μια αχτίδα αισιοδοξίας για το περιβάλλον και για όλους μας.

Όλοι αναφέρονται πλέον στην πράσινη ανάπτυξη, στην βιωσιμότητα και στην αειφορία.

Όμως δεν αρκεί.

Η συζήτηση πρέπει να περάσει και στην δική μας την υπόσταση, στην δική μας καθημερινότητα.

Το παιχνίδι πρέπει να περάσει και στα χέρια μας.

Όπως κάθε μας σκέψη και πράξη περνάει μέσα από το αξιακό μας σύστημα, ηθικό, χριστιανικό, ελληνικό και στο τέλος νιώθουμε τι πρέπει να κάνουμε, έτσι πρέπει να βάλουμε και ένα ακόμα φίλτρο, ένα ακόμα επίπεδο στο σύστημα μας.

Το περιβάλλον!!

Μπορώ να προστατεύσω λίγο περισσότερο το περιβάλλον με τις πράξεις μου;

Μπορώ να μειώσω το περιβαντολλογικό μου αποτύπωμα;

Είναι κραυγές αυτά που νιώθω, δεν είναι σκέψεις. Είναι οι χθεσινές εικόνες από την Βαρυμπόμπη, είναι οι σημερινές από τις Ροβιές στην Εύβοια.

Είναι οι αυριανές που απευχόμαστε.

Οι Έλληνες έχουμε διαμορφώσει αυτόν τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση μας εξαιτίας του θαυμάσιου φυσικού κάλλους που μας περιβάλλει.

Ας γίνουμε μια χώρα πρότυπο που θα βάλει σαν πρώτη προτεραιότητα την προστασία της φύσης που μας καθορίζει.

Να γίνουμε το σημείο αναφοράς, να τους ξεπεράσουμε όλους.

Να κάνουμε κάθε μέρα κάτι που θα ικανοποιεί το νέο μας αξιακό επίπεδο, το περιβάλλον.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα, από λίγο λιγότερο air-condition, ή και καθόλου όταν η κατάσταση είναι ανεκτή, από λίγο χαμηλότερα ρυθμισμένο το θερμοστάτη στο καλοριφέρ το χειμώνα, από ουσιαστική ανακύκλωση τεσσάρων ρευμάτων, μέχρι τη λιγότερη κατανάλωση βόειου κρέατος και την αγορά ρούχων από φίρμες που σέβονται ουσιαστικά το περιβάλλον.

Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά χρειάζεται και λίγο ξεβόλεμα.

Η πορεία είναι αναστρέψιμη μόνο με θυσίες, ανάλογα με τις συνήθειες και τον ρόλο του καθενός.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας.

Ας σταματήσουμε να θαυμάζουμε, όσο όμορφα και εάν είναι αυτά τα τεράστια φουσκωτά που πηγαίνουν πέρα δώθε, και πετάγονται στην Μύκονο για ένα πότο στο ηλιοβασίλεμα.

Ας σταματήσουμε να θαυμάζουμε τα θηριώδη 4κίνητα και τους πετυχημένους οδηγούς τους.

Γιατί όλη αυτή η τάση για όλο και πιο μεγάλα όλο και πιο γρήγορα, δημιουργεί μια καταναλωτική ορμή και σπατάλη φυσικών πόρων προς την λάθος κατεύθυνση.

Ας ξεκινήσουμε και από τις συμβολικές κινήσεις.

Βλέποντας και τον πρωθυπουργό να επισκέπτεται τον τόπο της πυρκαγιάς στην Βαρυμπόμπη για να ενημερωθεί, να ενθαρρύνει και να συγχαρεί τους ήρωες πυροσβέστες, κάποιος θα παρατηρούσε πως η συνοδεία των αυτοκινήτων του ήταν εντελώς αντιοικολογική.

Μαύρα μεγαθήρια που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από μαφιόζικη ταινία.

Το κράτος έχει τα μέσα για να τα αντικαταστήσει και να δώσει το μήνυμα πως η αγάπη και ο σεβασμός για το περιβάλλον δεν συνάδουν με τις κινούμενες μαύρες οικολογικές βόμβες υψηλού κυβισμού.

Ας ξεκινήσει το παράδειγμα πρώτος ο πρωθυπουργός.

Ίσως θα ήταν ενδιαφέρουσα και μια νομοθετική πρωτοβουλία για αντικατάσταση των ρυπογόνων μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων πάνω από 3.000 κ.ε. ώστε όσοι θέλουν να μπορούν να τα αντικαταστούν με νέα οικολογικά χωρίς κανένα φορολογικό δασμό.

Το προνόμιο θα μπορούσε να δοθεί μόνο σε αυτούς που ήταν κάτοχοι τέτοιου αυτοκινήτου μέχρι μια παρελθοντική ημερομηνία ώστε να μην ξεκινήσει εμπόριο αδειών παλιών αυτοκινήτων.

Με αυτόν τον τρόπο κανείς ιδιοκτήτης μεγαθηρίου δεν θα έχει σοβαρή δικαιολογία για να αποφύγει την κοινωνική κριτική που ελπίζουμε να ξεκινήσει.

Ιδέες, συμπεριφορές, επιβραβεύσεις θα αρχίσουν να γεννιούνται , να διαδίδονται και να γιγαντώνονται.

Οι μακροχρόνιες πολιτικές θα έρθουν από ψηλά, αλλά δεν θα έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο εάν δεν βρίσκουν συμπαραστάτες στις δικές μας καθημερινές συνήθειες.

Η μάχη της γενιάς μας μόλις τώρα αρχίζει.