Σε  περίοδο ριζικών αλλαγών έχει περάσει ο ελληνικός επιχειρηματικός κόσμος, με τις πολλαπλές επιχειρηματικές κινήσεις που ανακοινώνονται πλέον σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Εικόνα ρευστή εν μέσω διαρκών ανακατατάξεων.

Οι ανακοινώσεις διαδέχονται η μία την άλλη και από όλες τις πλευρές (δεν περιλαμβάνω τον ΣΥΡΙΖΑ)  εκφράζεται θαυμασμός για τα όσα συμβαίνουν. Είναι ένα ξύπνημα μετά από μία δεκαετία αβεβαιότητας και απραξίας.

Έτσι ισχυρίζονται οι επαΐοντες.

Καμία αντίρρηση. Εξάλλου, ακριβώς επειδή διανύσαμε μία δεκαετία απραξίας, ακριβώς επειδή η πανδημία έφερε τα πάνω-κάτω, ακριβώς επειδή  ανατέλλει μία νέα αποχή σε παγκόσμιο επίπεδο οι ελληνικές εξελίξεις ήταν αναπόφευκτες, είναι καλοδεχούμενος και θα είναι χρήσιμες για την οικονομία.

Προβληματίζομαι, όμως, με το επίπεδο και την ποιότητα της ενημέρωσης. Θα αναφέρω τρία παραδείγματα: την διάσπαση των ΕΛΠΕ, την πώληση της ΜΕΒΓΑΛ, την αναβαλλόμενη φορολογία.

Δεν τίθεται θέμα κριτικής των επιχειρηματικών αποφάσεων. Αυτές θα τις κρίνει τελικά η αγορά και ο χρόνος. Οι σχολιαστές θα γράφουμε σχόλια που κατά κανόνα θα περνάνε στο…ντούκου!

Τίθεται, όμως, θέμα της επάρκειας ενημέρωσης των μετόχων.

Η διάσπαση των ΕΛΠΕ είναι ένα μεγάλο βήμα για μία μεγάλη επιχείρηση που αν και ανήκει στο δημόσιο έχει ευτυχώς εμβολιαστεί με το μικρόβιο του ιδιωτικού τομέα. Το όλο εγχείρημα «εξηγείται» σε μία ανακοίνωση Τύπου που σε μήκος δεν ξεπερνά τα 2/3 μία σελίδας Α4 – ας πούμε 250 λέξεις στην καλύτερη περίπτωση.

Εξήγηση με όρους επιχειρηματικούς που να αιτιολογεί την απόφαση και να παραθέτει τα πλεονεκτήματα της δεν υπάρχει.

Με το θέμα της ΜΕΒΓΑΛ έχω μπερδευτεί περισσότερο. Η μία πλευρά δικαιολογεί την πώληση ως μία αποεπένδυση της ΔΕΛΤΑ από μία εταιρεία που έχει πολλά χρέη και χρειάζεται επενδύσεις εκσυγχρονισμού.

Η άλλη πλευρά θεωρεί πως έτσι ενισχύεται η δυναμική της εταιρείας και μάλιστα οι εξαιρετικές προοπτικές που έχουν ανοιχτεί στις ΗΠΑ.

Αναρωτιέμαι, οι μικρομέτοχοι τι θα σκέπτονται;

Η κυβέρνηση, μέσω του υφυπουργού Γιώργου Ζαββού εξήγγελλε ότι έλυσε το πρόβλημα της αναβαλλόμενης φορολογίας.

Αμέσως τίθεται το ερώτημα: «αν η λύση ήταν τόσο απλή όσο παρουσιάζεται, γιατί δεν υιοθετήθηκε πιο πριν;»

Κύκλοι της αγοράς θέτουν ένα δεύτερο θέμα: είναι λύση η μετατόπιση του προβλήματος στο βάθος εικοσαετίας;

Αυτά είναι τρία και μόνο παραδείγματα όπου οι διοικήσεις – του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα—δεν εμφανίζονται ακριβώς οι υπέρμαχες της διαφάνειας και της ενημέρωσης.

Θα υποστήριζα ότι στην σημερινή εποχή αυτή δεν είναι η πιο ενδεδειγμένη τακτική τόσο για τους μετόχους, όσο για το ευρύτερο κοινό και την οικονομία γενικότερα.

Φαντάζομαι ότι όλες οι εμπλεκόμενες διοικήσεις είναι σίγουρες για τις αποφάσεις τους.

Ας τις εξηγήσουν ώστε να τις κατανοήσει η κοινωνία – και έτσι να τις στηρίξει.