Ξαπλωμένη για να κάνω τον υπέρηχο μαστού στο ετήσιο τσεκ απ μου, εκεί γύρω στα 47, έχω, όπως πάντα, αγωνία.

Από τύχη, τον υπέρηχο μου κάνει ο Διευθυντής Υπερήχων μεγάλου νοσοκομείου, με πολλά χρόνια εμπειρίας.

«Γιατρέ», του λέω, «πάντα αυτή την εξέταση φοβάμαι. Τόσα ακούμε για καρκίνους σε γυναίκες γύρω στα 40 και πιο μικρές».

«Έχεις κληρονομικότητα;», με ρωτάει.

«Όχι», του απαντώ, «αλλά πλέον ακούμε πολύ συχνά και για γυναίκες χωρίς κληρονομικότητα».

«Έχεις πάρει ορμόνες για εξωσωματική;»

«Λίγες» του απαντώ.

«Ε, τότε να μην φοβάσαι», μου λέει.

«Αυτοί οι ανεξήγητοι καρκίνοι που ακούς, δεν είναι τυχαίοι. Οι εξωσωματικές έχουν γίνει τόσο ρουτίνα, είναι τόσες πολλές οι γυναίκες που παίρνουν πια ορμόνες για να τεκνοποιήσουν, που γι’ αυτό ακούς για τόσους καρκίνους».

Και μου εξιστόρησε την περίπτωση της αδελφής του, που έκανε εξωσωματικές, απέκτησε το παιδί της και πέθανε από καρκίνο νεότατη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας στην γυναικεία αναπαραγωγικότητα.

Φεμινίστρια από την παιδική μου ηλικία, με γιαγιά μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος, που με κράταγε για να δουλέψει η μητέρα μου και να έχει το δικό της εισόδημα, με το καθημερινό μάντρα να σπουδάσω, να δουλέψω και να έχω τα δικά μου χρήματα, για να μην εξαρτώμαι από κανέναν άντρα, ακολούθησα ακριβώς αυτές τις αρχές.

Και όταν το μακρινό 1993 στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο μάθημα Feminist Writing o Καθηγητής ρώτησε το γεμάτο γυναίκες αμφιθέατρο πόσες από εμάς αυτοχαρακτηριζόμαστε φεμινίστριες, σήκωσα χέρι εγώ και άλλες τρεις.

Βλέπετε, τότε ήταν ακόμα ταμπού να δηλώνεις φεμινίστρια, γιατί ταυτιζόσουν με κάτι τρελές γεροντοκόρες και όχι must, όπως είναι σήμερα.

Μετά τις σπουδές, ακολούθησε μεταπτυχιακό, καριέρα και κάποια στιγμή, γύρω στα 35, η επιθυμία να γίνω μητέρα.

Κάποια στιγμή κι επειδή υπήρχε δυσκολία στη σύλληψη, επισκεφθήκαμε με τον σύζυγό μου ειδικό στις εξωσωματικές, πολύ γνωστό γιατρό.

Και τότε ήρθε η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Μου είπε ότι ήμουν πια στο όριο για να συλλάβω χωρίς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, δείχνοντάς μου όλες τις ιατρικές μελέτες που έδειχναν ότι η καμπύλη της γονιμότητας στις γυναίκες αρχίζει και πέφτει μετά τα 35, ενώ μετά από τα 40 αρχίζει η ραγδαία πτώση και αυξάνονται οι πιθανότητες για ανωμαλίες στην εγκυμοσύνη και στο παιδί, με αύξηση των ποσοστών του συνδρόμου Down, που διαγιγνώσκεται προγεννητικά, αλλά και του αυτισμού, που δεν διαγιγνώσκεται.

Ταυτόχρονα βέβαια, μειώνεται και η γονιμότητα των ανδρών, η οποία έχει επιδεινωθεί από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα η σύλληψη στις μέρες μας να είναι πολύ συχνά αποτέλεσμα της επιστήμης, με μακρόχρονες, κοστοβόρες και κυρίως, ψυχοφθόρες διαδικασίες, και όχι μίας βραδιάς πάθους, όπως βλέπουμε στις ταινίες.

Σοκ! Εγώ πήγα άνετη, έχοντας στο νου μου ότι είχα όλα τα χρόνια μπροστά μου για να κάνω παιδί και αυτός που έβγαζε χρήματα (και πολλά μάλιστα) από τις εξωσωματικές, μου έλεγε ότι είχα αργήσει κιόλας!

Ήμουν τυχερή και απέκτησα παιδιά, χωρίς πολλή προσπάθεια.

Και υπάρχουν πολλές γυναίκες που συλλαμβάνουν φυσιολογικά ή με εξωσωματική και στα 40 και στα 45 και στα 50.

Όμως για όλες αυτές, υπάρχουν και άλλες τόσες που κάνουν απανωτές προσπάθειες εξωσωματικών, με τεράστιο ψυχολογικό κόστος και τεράστια επιβάρυνση του οργανισμού τους με ορμόνες, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία τους και τελικά δεν καταφέρνουν να γίνουν μητέρες.

Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και προφανώς συμφέρει μία ολόκληρη βιομηχανία, που μάλιστα στην Ελλάδα έχει γίνει και εξαγώγιμος ιατρικός τουρισμός, να μη λέγεται τόσα χρόνια η αλήθεια στις νέες γυναίκες.

Ότι είναι αυτονόητο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους και της επιλογής, εάν θέλουν να τεκνοποιήσουν και σε ποια ηλικία, αλλά γνωρίζοντας και το ρίσκο που παίρνουν όσο αυτή η ηλικία ανεβαίνει, ώστε η καθεμιά να πάρει την απόφαση που θέλει.

Για πρώτη φορά σε επιστημονικό συνέδριο, ειπώθηκε, κάπως άγαρμπα οφείλω να ομολογήσω, αυτή η σκληρή αλήθεια.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι επιλογές

Αλλά έπεσε πάνω στην εποχή του politically correct, που καμία γυναίκα δεν θέλει να φανεί μη χειραφετημένη και μη φεμινίστρια, ειδικά αν είναι και διάσημη.

Και πέσαν όλες να “φάνε” το συνέδριο, το βίντεο και τους γυναικολόγους μαζί, η δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, απέσυρε και την αιγίδα της. Το βίντεο είναι κακό, γιατί ο λόγος του ακούγεται παρωχημένος και σωβινιστικός, αλλά προσπάθησε να επικοινωνήσει επιστημονικά δεδομένα.

Όμως η ουσία του φεμινισμού είναι αυτή ακριβώς: να έχουν οι γυναίκες πρόσβαση στη γνώση, στην εκπαίδευση και στην επιστήμη, ώστε να κάνουν ελεύθερες τις επιλογές τους και όχι ό,τι ορίζει η κοινωνία ή η θρησκεία ή η συνήθεια.

Αποκρύπτοντας την αλήθεια και αποκηρύσσοντάς τη μετά βδελυγμίας, δυστυχώς επιτυγχάνεται το αντίθετο της χειραφέτησης: γυναίκες – έρμαια της νέας μόδας για το πώς πρέπει να μιλάνε, να σκέφτονται και να αντιδρούν, χωρίς όμως γνώση και επιστημονική βάση και τελικά, έρμαια μίας βιομηχανίας που επωφελείται χοντρά από όλη αυτή την κατά φαντασίαν ελευθερία.

Το να βγαίνεις έτσι εύκολα και να αφορίζεις τα επιστημονικά στοιχεία, γιατί σου χαλάει την εικόνα της trendy γυναίκας, είναι η ίδια λογική με τους αντιεμβολιαστές, που αφορίζουν τα εμβόλια ενάντια στις επιστημονικές αποδείξεις.

Κι επειδή έχω κόρη, φυσικά και τη μεγαλώνω με τις αρχές του φεμινισμού. Όμως, θα της πω όλη την άβολη αλήθεια, για να κάνει τις επιλογές της ελεύθερη από τη νέα καταπίεση της δηθενιάς και της πολιτικής κορεκτίλας.