Όταν το #MeToo αγγίζει τα άκρα: Η γαλλίδα συγγραφέας Ανταλαΐντ Μπον στο αφήγημα Το κοριτσάκι στον παγετώνα (εκδόσεις Στερέωμα 2020), επιστρέφει στο τραύμα της προεφηβίας της: Ήταν εννιά ετών όταν έπεσε θύμα βιασμού.

Όταν ξέσπασε πια και το ελληνικό #MeToo, η συγγραφέας σε συνέντευξή της σε ελληνική εφημερίδα δήλωσε: «Προσπαθούσα να κατανοήσω εκείνη τη νύχτα που κατοικούσε μέσα μου για χρόνια. Χρόνια με ουρλιαχτά μέσα στην έρημο».

Η αθωότητα της 40χρονης σήμερα Αντελαΐντ Μπον (Adélaïde Bon) παραβιάστηκε ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό το 1990 κοντά στο άνετο διαμέρισμα όπου έμενε με τους γονείς της σε μια προνομιούχο γειτονιά στο Παρίσι. Περπατούσε ανέμελα και χαρωπά. Κρατούσε στο χέρι της μία τσάντα καραμέλες και φαγητό για το χρυσόψαρο που είχε κερδίσει στη σχολική γιορτή το ίδιο πρωινό. Ένας άγνωστος άνδρας την άρπαξε από τον καρπό και σήκωσε το κόκκινο με πουά φουστάνι της…

Υπογραμμίζεται ότι αναγνώστης εισέρχεται με δική του ευθύνη στην ανατριχιαστική, φοβερή εμπειρία της παιδεραστίας: «Κάτι γλίστρησε μέσα της και την άρπαξε, κάτι σιχαμένο, ολόκληρο το κορμί της το ένιωσε να παγώνει με τρόπο που τη φοβίζει πολύ για να μπορεί να το περιγράψει».

Την αποστασιοποίησή της από το τραγικό γεγονός εγγυάται η γραφή σε τρίτο πρόσωπο: «Είναι η χρονιά που αρχίζει να χαστουκίζει τον εαυτό της, να χτυπάει το κεφάλι με τις γροθιές της, να το κουτουλάει στον τοίχο, να στήνει σενάρια τέλειας αυτοκτονίας, αυτοκτονίας μεταμφιεσμένης σε ατύχημα, αυτοκτονίας πέραν πάσης υποψίας». Εννοείται ότι οι αυτοκαταστροφικές τάσεις για πολλά χρόνια αργότερα επέμεναν πεισματικά και απειλιτικά: Επικίνδυνη συμπεριφορά, εθισμοί κάθε είδους, βουλιμική επιθετικότητα εναντίον του σώματός της.

Επέστρεψε γενναία στην ανείπωτη βία με τη βοήθεια της ψυχοθεραπεύτριάς της Μιριέλ Σαρμονά. Προς το τέλος του βιβλίου της αναφέρεται και στην ακροαματική διαδικασία για τον βιαστή της Τζοβάνι Κόστα. Ο τίτλος του βιβλίου κλείνει το μάτι στις συνεδρίες θεραπείες της όπου έχει δηλώσει ότι ένιωθε μόνη και παγωμένη καθώς αναγκαζόταν να στρέφει τον καθρέπτη στην τρομακτική εμπειρία.

«Δεν αισθάνεται τις μέδουσες να γλιστράνε μέσα της εκείνη την ημέρα, δεν αισθάνεται τα μακριά διάφανα πλοκάμια τους να τη διαπερνούν, δεν ξέρει ότι κλωστές τους θα την παρασύρουν σιγά σιγά σε μια ιστορία που δεν είναι δική της, δεν την αφορά. Δεν ξέρει ότι θα τη βγάλουν απο τον δρόμο της, θα την τραβήξουν σε έρημα και αφιλόξενα βάθη, θα την εμποδίζουν σε κάθε βήμα, στο παραμικρό, θα την κάνουν να αμφιβάλλει για τη δύναμή της, θα συρικνώσουν χρόνο με τον χρόνο τον κόσμο που την περιβάλλει σε μια μικρή φουσκίτσα αέρα χωρίς διέξοδο», γράφει η Αντελαΐντ Μπον.

Μέδουσες εννοεί τα κύματα του μετατραυματικού στρες που επανέρχονται απροειδοποίητα στη ζωή του θύματος. Η μνήμη του βιασμού αφήνει βαριά ίχνη που διαταράσσουν ολόκληρη τη ψυχοσυναισθηματική λειτουργία του.

Η Αντελαΐντ με σταθερή ψυχοθεραπεία κατάφερε να προχωρήσει στη ζωή της. Σπούδασε στη Ανώτατη σχολή δραματικής τέχνης (Ecole Superieure d’Art Dramatique) στο Παρίσι και έκτοτε συμμετείχε σε έργα στο θέατρο και στην τηλεόραση καθώς και σε πειραματικές ομάδες σε τρένα, εργοστάσια, μουσεία… Ταυτόχρονα συμπλήρωσε πέντε χρόνια εκαίδευσης πάνω σε θέματα ισότητας με τον φορέα European Association Against Violence Against Women και το σύλλογο Τραυματική Μνήμη (Memoire Traumatique) με επικεφαλής την γιατρό Μιριέλ Σαλμονά (Dr Muriel Salmona).

Κατοικεί ακόμη στο Παρίσι. Η μαρτυρία της που εκδόθηκε πριν από δύο χρόνια έχει μεταφραστεί σε διάφορες χώρες ανά την υφήλιο κερδίζοντας ευρεία αναγνώριση για τη λογοτεχνικότητά του, πέρα από το σοκαριστικό θέμα του.

Κάποια στιγμή ούσα πλέον παντρεμένη και με έναν μικρό γιο, δέχτηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία πληροφορώντας την ότι είχαν πλέον πιάσει τον άνδρα που την είχε βιάσει. Όλα αυτά τα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, κυκλοφορούσε απρόσκοπτα. Πολλά άλλα θύματα κλήθηκαν να καταθέσουν εναντίον του. Ο Τζιοβάνι Κόστα είχε πια πάρει τη μορφή του μπαμπούλα σε πολλούς παιδικούς εφιάλτες που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των ακροαματικών διαδικασιών και τις εισαγγελικές έρευνες. Έκλεψε και θρυμμάτισε τόσες παιδικές ζωές. Τουλάχιστον εβδομήντα καταγεγραμμένες. Ο εγκληματίας κλείστηκε ισόβια στη φυλάκη.

Για πολλά χρόνια μετά από το τραυματικό γεγονός, η ζωή της είχε σταματήσει. Προσπαθώντας να αποκοπεί από το δυσυπόστατο συναίσθημα, αποκόπηκε από τον εαυτό της, τα συναισθήματά της, οτιδήποτε ζωντανό έρεε μέσα της. Έγραψε το βιβλίο αυτό για τους γονείς, τους θεράποντες, τους αστυνομικούς, τους δικαστές και φυσικά τα θύματα. Για να μην χάσουν χρόνο από την πραγματική ζωή τους.

Αποθεραπευμένη πλήρως σήμερα η Αντελαΐντ Μπον εγγυάται ότι με τη σωστή θεραπεία, το τραύμα επουλώνεται.