Ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να αντιγράψει μερικές σελίδες από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και να  μην διστάζει να τραβά αυτιά.

Ο θεός της τύχης δεν μοίρασε καλό χέρι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Εθνικές και οικονομικές κρίσεις είχαμε και στο παρελθόν. Ποτέ, όμως, και τις δύο μαζί με επιπλέον μία πρωτοφανή κρίση στον τομέα της υγείας. Πολύ περισσότερο που η πανδημία είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: παγκόσμια.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, έχει κάθε δικαίωμα να ζητά ελαφρυντικά για τα λάθη που γίνονται. Αυτό που δεν δικαιούται είναι να ζητά…ομερτά. Οφείλει όχι απλά να δέχεται αλλά αντίθετα να καλοδέχεται, να αναζητά, ακόμα και να προκαλεί την κριτική.

Υπάρχει, βέβαια, η προϋπόθεση να είναι η κριτική καλόπιστη. Πως ερμηνεύεται ο όρος; Θα έλεγα, απλά να είναι εποικοδομητική. Να μην παρασύρεται, δηλαδή, από ιδεολογική προκατάληψη (π.χ. το ΚΚΕ λέει όχι στα πάντα και εντάσσει τα πάντα στην λογική του Ψυχρού Πολέμου).

Να προτείνει λύσεις που η εξουσία δεν έχει σκεφτεί ή να υποστηρίζει βελτιώσεις σε λύσεις (το ΚΙΝΑΛ το έπραξε στην τελευταία συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στην Βουλή). Και το κυριότερο, η κριτική να εδράζεται στην επιστήμη –δηλαδή στην λογική, στην αλήθεια, στον ρεαλισμό.

Η απίθανη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει η χώρα μας τις πατέντες των εμβολίων ώστε να τα παράγει η ίδια, αναδεικνύει την λογική της τυφλής αντιπολίτευσης – το όχι για χάρη του όχι. Δεν ρώτησαν πριν το πουν; Ακόμη χειρότερα, δεν σκέφτηκαν; Ένα παιδί θα μπορούσε να τους πει το θέμα δεν είναι μόνο η πατέντα αλλά και η παραγωγή: το κτίριο, το προσωπικό, τα μηχανήματα.

Μένω στο θέμα αυτό διότι λίγο έχουμε συνειδητοποιήσει την τεράστια απόσταση που αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στην σκέψη που στηρίζεται πρωταρχικά σε «ιδιότητες» (εξυπνάδα, ικανότητα, γνώση) και σ’ αυτήν που βασίζεται σε προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, στο άμεσο στενό περιβάλλον.

Πρόσφατες εργασίες που συνδέουν την οικονομία με την ψυχολογία εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την άνοδο του Tramp.

O δημαγωγός πρόεδρος απευθύνθηκε σε ένα ακροατήριο που ορίζεται πρωταρχικά με αναφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις, με έντονα τοπικό (δηλαδή όχι εθνικό και πάντως όχι διεθνή) χαρακτήρα. Αυτός ο μικρόκοσμος, δεν μπορεί να εξηγήσει τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις, την παγκοσμιοποίηση, την κλιματική αλλαγή, την μετανάστευση.

Στρέφεται στον εαυτό του και μην μπορώντας να εξηγήσει απορρίπτει. Στον Tramp βρήκε τον εκφραστή της. Γι’ αυτό τον υποστηρίζει με φανατισμό. Δέχεται τα λόγια του διότι η εκφορά τους δείχνει ότι τους καταλαβαίνει. Για τα 75 εκατομμύρια Αμερικανών, ο Tramp είναι ιερέας-προφήτης.

Η λέξη «λαϊκισμός» λίγο εξηγεί αυτό το φαινόμενο. Απλά είναι ένας εύκολος χώρος, μία ταμπέλα άμεσα αποδεκτή –αν και λίγο κατανοητή. Στην ουσία συσκοτίζει το πρόβλημα: την διαφορά ανάμεσα σε δύο διαφορετικές γραμμές σκέψης και ανάλυσης.

Για αυτόν τον λόγο, ο Tramp μπορεί να «πέθανε». Το κίνημα, όμως, παραμένει ισχυρό. Και βέβαια ο Biden θα επιχειρήσει να το τιθασεύσει. Το εγχείρημα θα είναι δύσκολο. Σήμερα, μετά και τα γεγονότα στο Καπιτώλιο, η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο Tramp κέρδισε τις εκλογές και οι Δημοκρατικοί τις έκλεψαν.

Στα παθήματα της Αμερικής υπάρχουν μαθήματα. Για όλους. Το 2010 και ξανά το 2013 είδαμε στην Αθήνα την προσπάθεια να καταργηθεί η Βουλή. Το 2015 ζήσαμε την ψευδαίσθηση της κατάργησης των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ δεν εγκλωβιστήκαμε στο ψέμα και η κοινωνία αποδέχτηκε το λάθος του 2015 και την νομιμότητα των εκλογών του 2019.

Τα συστατικά που «έφτιαξαν» το 2015, όμως, είναι υπαρκτά και παραμένουν ζωντανά.

Η χώρα, σήμερα, έχει την πολυτέλεια (και την δυστυχία) μίας αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης –διότι αυτή δεν μπορεί να αρθρώσει εναλλακτικό πολιτικό αφήγημα. Η έλλειψη αυτοκριτικής και κομματικής δημοκρατίας την οδήγησε εκεί. Νομοτελειακά.

Δεν θα είναι πάντα αυτή η εικόνα. Και η κυβέρνηση έχει προβλήματα. Η συγκυρία των κρίσεων τα μεγεθύνει. Αν η κορύφωση  των προβλημάτων συμπέσει με αλλαγή νοοτροπίας στον ΣΥΡΙΖΑ, η εικόνα δεν θα είναι ρόδινη.

Η έπαρση και το τράβηγμα των αυτιών

Και για να μην ασκείται αβάσιμη κριτική, στα προβλήματα εντάσσεται η έπαρση της εξουσίας, η καθυστερήσεις στην υλοποίηση βασικών μεταρρυθμίσεων, η λίγο ασταθής εσωκομματική ισορροπία, τα πολλά λόγια σε αναντιστοιχία με τις πράξεις.

Είναι θέματα που αντιμετωπίζονται με απλό τρόπο: ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να αντιγράψει μερικές σελίδες από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και να  μην διστάζει να τραβά αυτιά.

Και το επιτελείο που ασχολείται με τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου να μην διστάζει να αναδεικνύει τις ελλείψεις και καθυστερήσεις και να επιβάλλει (όχι να προτείνει) αλλαγές όπου χρειάζεται.

Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ότι ο χρόνος είναι πλέον το πιο πολύτιμο αγαθό—και είναι σε ανεπάρκεια.

Διαβάστε επίσης: 

Τζο Μπάιντεν: Γιατί η ημέρα της ορκωμοσίας του δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη στην Ουάσινγκτον

Τι ισχύει για τους ΚΑΔ των κλάδων που τελούν σε αναστολή λειτουργίας και αυτών που επαναλειτουργούν και πλήττονται για την περίοδο 18-25 Ιανουαρίου

Νίκος Παπαθανάσης: Η αγορά θα μπορέσει να καλύψει ένα μεγάλο μέρος του τζίρου που αναμένεται στην εκπτωτική περίοδο