Η πανεπιστημιακή ασυδοσία

Αν είχε κανείς κάποια αμφιβολία για την αστυνόμευση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, νομίζω ότι πρέπει να την πάρει αμέσως πίσω.

Επιβάλλεται, μετά το πανό των «παιδιών» _των όποιων «παιδιών», πάντα σε εισαγωγικά όμως _ που αναρτήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, το οποίο όπως και όλα τα άλλα επιτρέπει, κοινώς «μπάτε σκύλοι αλέστε», την είσοδο σε κάθε είδους στοιχεία. Φοιτητές και μη. Κουκουλοφόρους και μη. Βαποράκια και μη. Και πάει λέγοντας.

Η ακραία αθλιότητα των συγκεκριμένων, που είχε στόχο τη μνήμη του δολοφονημένου από το χέρι του Κουφοντίνα, Παύλου Μπακογιάννη και αποδέκτη τον γιο του, ίσως θα έπρεπε να αφυπνίσει λίγο παραπάνω όσους επιλέγουν να κρύβονται πίσω από δήθεν θεωρίες για την ελευθερία του λόγου (!) στα πανεπιστήμια και για το περιβόητο πανεπιστημιακό άσυλο. Ενώ στην πραγματικότητα είτε αδιαφορούν είτε απλώς φοβούνται… Υπάρχει βέβαια πάντα και η πιθανότητα της ιδεολογικής αντίρρησης, μόνον που χρειάζεται πλέον πολύ ισχυρά επιχειρήματα για να σταθεί.

Διαβάζω, ότι η Σύγκλητος της Παντείου αποφάσισε, ότι δεν χρειάζεται αστυνόμευση. Τι να την κάνει; Εκεί οι καθηγητές έχουν αποδεχτεί, ότι θα πέφτουν ως ήρωες σε εκ προοιμίου χαμένη μάχη και θα μαρτυρούν ως οσιομάρτυρες στα χέρια των φοιτητών τους. Παράδοση άνευ όρων.

Μαθαίνω επίσης, ότι στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται το Πανεπιστήμιο Πάτρας και το Αριστοτέλειο, στο οποίο αν θυμάμαι καλά, η παραβατική συμπεριφορά μετρά δεκαετίες, με έκτροπα που έχουν αφήσει εποχή. Και μόνον η ΑΣΟΕΕ πάντως, της οποίας ο πρύτανης είχε δεχθεί την επίθεση των τραμπούκων φαίνεται να έχει καταλάβει, πως όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις υπάρχουν οι απολύτως αρμόδιοι για να τις χειρισθούν. Γιατί τα ίδια τα πανεπιστήμια έχουν αποτύχει.

Από κεφαλής, από τους ίδιους τους καθηγητές που έχουν χάσει κάθε έλεγχο, επιτρέποντας την πλήρη ασυδοσία ως τους ίδιους τους φοιτητές, που άβουλοι και αδύναμοι αποδέχθηκαν την παρουσία των μπαχαλάκιδων, μη μπορώντας να τους απομακρύνουν.

Και η βία των τραμπούκων

«Είχαμε καλέσει τον Μάνο Χατζιδάκι να μας μιλήσει για τη μουσική του», θυμόταν ένας παλιός γιατρός «και από το θεωρείο ο κόσμος κρεμόταν σαν σταφύλια…».

Και μιλάμε για μια εποχή, μετά την Μεταπολίτευση, που η Αθήνα έβραζε σαν καζάνι από τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις. Άλλο αυτό όμως και άλλο ο πολιτισμός. Γιατί παράλληλα, την ίδια εποχή, η παρουσία του πολιτισμού στα πανεπιστήμια ήταν δυναμική και παραγωγική.

Εξάλλου παιδεία και πολιτισμός πάνε μαζί, έτσι δεν είναι; Σήμερα όμως, πού είναι ο πολιτισμός των φοιτητών; Γιατί, όσο κι αν η έκφραση είναι πλέον διαφοροποιημένη, η ουσία δεν παύει να είναι η ίδια. Αντ΄αυτού ωστόσο ο μόνος «πολιτισμός» που υπάρχει αυτή τη στιγμή στα ανώτατα ιδρύματα είναι αυτός των συνθημάτων στους τοίχους εν είδει μουτζούρας, αντικατοπτρίζοντας την διαταραγμένη ιδεολογία των δημιουργών της.

Όχι, δεν μου αρέσει η αστυνομία στην Παιδεία. Είναι ασύμβατα αυτά τα δύο. Όπως είναι ασύμβατη και με την έννοια του Πολιτισμού.

Από την άλλη, έφτασε η στιγμή, που το ίδιο το πανεπιστημιακό άσυλο χρειάζεται προστασία. Μοιάζει οξύμωρο, αλλά άσυλο δεν σημαίνει προστασία των κακοποιών.

Δεν μπορεί να βρίσκουν καταφύγιο σ΄αυτό μόνον τα παραβατικά στοιχεία, επιβάλλοντας τον τρόμο και εκδιώκοντας όλους τους υπόλοιπους. Κάποιος πρέπει να τους προστατεύσει κι αυτούς. Για να μην πούμε βέβαια για την ίδια την εκπαίδευση σ΄ένα τέτοιο περιβάλλον…

Όταν έρχεται η βία, φεύγει ο πολιτισμός, θα έλεγα, παραφράζοντας _κατά πολύ _ τη γνωστή ρήση του Ουγκώ.

Όπου βία βέβαια, νοείται η εκπορευόμενη από όλους αυτούς που λυμαίνονται τους χώρους της Παιδείας.