Το θέατρο είναι γνωστό. Το σκηνικό επίσης. Η αντίδραση αναμενόμενη: «Κόβουν τους φοιτητές, φέρνουν την αστυνομία».

Η μάχη υπέρ της αγραμματοσύνης και της ακρισίας του Έλληνα έχει ξεκινήσει. Για άλλη μια φορά.

Το μόνο ερώτημα είναι αν θα καταλήξει και πάλι σε ήττα ή αν θα καταγραφεί μία μοναδική αλλά καθοριστική νίκη;

Η εικόνα σήμερα είναι αποκαρδιωτική. Τέσσερα στοιχεία και μόνο το αποδεικνύουν:

– Η κατάταξη με βάση τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού αξιολόγησης PISA είναι τραγική.

Το 2018 η χώρα μας βρέθηκε σε χειρότερη θέση απ’ ότι το 2015. Σε σύνολο 77 χωρών κατατάχτηκε στην 42 θέση στην κατανόηση κειμένου, στην 43^η στα μαθηματικά και στην 44^η στις φυσικές επιστήμες.

– Τα χάλια της μέσης εκπαίδευσης αντανακλώνται στα χάλια και της ανωτάτης εκπαίδευσης.

Αριστούχοι των εισαγωγικών εξετάσεων καταλήγουν στα… αζήτητα, διότι η επιτυχία τους είχε βασιστεί στην αποστήθιση και στην τύχη.

– Η ανεργία στους νέους των 25-29 ετών φτάνει το 27% και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης –διότι την ίδια στιγμή η παραγωγή αναζητά ανθρώπους και δεν βρίσκει.

– Σε σύνολο περίπου 670.000 εγγεγραμμένων φοιτητών το 40% είναι αιώνιοι φοιτητές.

Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η δημιουργία δύο τάξεων.

Των νέων αποφοίτων αποκλειστικά της δημόσιας εκπαίδευσης, με ελλιπείς γνώσεις και σε ξεπερασμένες ειδικότητες. Και των άλλων νέων, που έχουν την ευχέρεια να πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και στην συνέχεια να σπουδάσουν στο εξωτερικό, διασφαλίζοντας έτσι για τον εαυτό τους προοπτικές επικερδούς απασχόλησης και κοινωνικής ανέλιξης.

Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Δύο είναι τα κυριότερα:

– Εμποδίζεται η ανάπτυξη της χώρας, διότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί.

– Υπονομεύεται η κοινωνική κινητικότητα και η κοινωνική συνοχή.

Στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, ζει τούτη τη στιγμή μία γενιά Ελλήνων που με την βοήθεια και της κρίσης του 2010-2019 δεν θα δει ποτέ «τον πάγκο εργασίας».

Το πρόβλημα είναι στην βάση ποιοτικό και ιδεολογικό.

Η έμφαση στην αυστηρή τήρηση διδακτέας ύλης που είναι ξεπερασμένη από τις διεθνείς εξελίξεις και διαπερνάται από ιδεολογική προκατάληψη, εμποδίζει την ελευθερία σκέψης και την ανταλλαγή ιδεών, και προωθεί την αποστήθιση και τον δογματισμό.

Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι οι εκσυγχρονιστικές τάσεις υιοθετούνται άμεσα ή επιβάλλονται εύκολα.  Στην χώρα μας, όμως, η παραδοσιακή ανωτερότητα της κλασσικής παιδείας, εκφυλίστηκε από τον εθνικισμό και την εκκλησία. Και οι εκσυγχρονιστικές τάσεις έπεσαν θύμα της αντιπαράθεσης της ελληνικής αριστεράς με τον καπιταλισμό.

Η πολιτική εκμετάλλευση έχει καταστρέψει την ελληνική παιδεία, διακυβεύοντας και το μέλλον της χώρας.

Με την κάλυψη του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, δύο υπουργοί, η Νίκη Κεραμέως (έχει σπουδάσει Νομική στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο Παρισιού Β΄ (Παντεόν-Ασσάς) και στο Χάρβαρντ) της Παιδείας και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης της Προστασίας του Πολίτη τόλμησαν.

Περπάτησαν στα βήματα της Άννας Διαμαντοπούλου που με περίσσεια σπουδή έσπευσε να σβήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ήταν επικίνδυνα για την ιδεολογία του. Κι εδώ βρίσκεται το θέμα.

Η αντίδραση της δογματικής ελληνικής αριστεράς στον εκσυγχρονισμό και την αποκομματικοποίηση της παιδείας δεν είναι τυχαία.

Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής ανάπτυξης είναι πως δεν έφτιαξε προλεταριάτο αλλά αστούς – μικρούς και μεσαίους.

Οι οπαδοί, λοιπόν, έπρεπε να βρεθούν από τις τάξεις σε διαδικασία διαμόρφωσης – οπότε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Αλλά, τότε απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εγκαθίδρυση της ακρισίας, του δογματισμού, της περιορισμένης και κατευθυνόμενης γνώσης.

Συμπαραστάτης του ΣΥΡΙΖΑ η ΟΛΜΕ και μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Αν πάει κάποιος να ξεφύγει υπάρχει και το παράδειγμα του πρύτανη με την ταμπέλα στο λαιμό.

Στα επόμενα χρόνια η τεχνολογία θα εντείνει τις ανισότητες και θα δημιουργήσει κοινωνικές συγκρούσεις.

Ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ένα τεράστιο «προλεταριάτο» απαίδευτων Ελλήνων είναι ορατός και μεγάλος.

Αν υπάρχει μία μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που οφείλει να πετύχει αυτή είναι της παιδείας.

Πισωγύρισμα δεν επιτρέπεται.