Τα φωτεινά έργα της Όλγας Μηλιαρέση Φωκά στο P.E.T. Projects

Διαχέει φως και φρεσκάδα, σε κάθε της νέο έργο: Το Perpetual Endangered Tempo αποτελεί συνολική σύλληψη της Όλγας Μηλιαρέση Φωκά, η οποία συγκροτείται από τρεις διαφορετικές, επιμέρους συνθέσεις που συνιστούν εγκαταστάσεις φωτός (αλλά και σκότους;):

Εν πρώτοις, στην πρόσοψη του εκθεσιακού χώρου P.E.T. Projects (μέρος των αναθέσεων P.E.T. Treat) επί της οδού Κερκύρας. Κατά δεύτερον, το έτερο μέρος της σύλληψης εγκαθίσταται στην αυλή του εκθεσιακού χώρου εγκαινιάζοντας νέα σειρά αναθέσεων με τίτλο P.E.T. in the Park. Και εν μερει, συνεχίζεται νοητικά στο εσωτερικό του P.E.T Projects (συνήθως, ο κύριος εκθεσιακός χώρος) που μετατρέπεται εν προκειμένω σε άδεια και σκοτεινή σήραγγα η οποία λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ των δύο εξωτερικών τμημάτων. Η τρίτη ενότητα του έργου πραγματοποιείται στο κοντινό εργαστήριο της Μηλιαρέση – Φωκά, που λειτουργεί τόσο ως προοίμιο όσο και ως επίλογος του έργου.

Με κύριο μέσο το φως Το Perpetual Endangered Tempo ιχνηλατεί την έννοια του Χρόνου, τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται και ενεργοποιείται. Ο χρόνος αποτελεί «μη χωρικό συνεχές που μετριέται με βάση τα γεγονότα και τις κινήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, από το παρελθόν, έως το παρόν και το μέλλον». Τουλάχιστον μοιάζει να τον εκφράζει η δημιουργός μέσα από το έργο της.

Άρχισε να στοχάζεται τις βασικές αρχές του Χρόνου κατά την πρώτη περίοδο εγκλεισμού στην Αθήνα, όταν ο καθημερινός ρυθμός της ζωής κλονίστηκε. Σε αυτή τη φαινομενικά ακίνητη περίοδο, την παγωμένη στο χρόνο, βίωσε την ευθραυστότητά του.

Τα έργα απορρέουν από συναισθηματική ευαισθησία σε σχέση με το χρόνο: Η λαχτάρα για την παράτασή του, η ανάγκη να διαγραφεί ένα δύσκολο βίωμα, η επιθυμία να παραλειφθούν επικείμενα επαναλαμβανόμενα γεγονότα ή απλά η αυτονόητη (πλην όμως επίπονη) συνειδητοποίηση της γήρανσης.

Αναφέρονται ως συμβολική χειρονομία σε μια στιγμή στο χρόνο και στην αντιμετώπιση προσωπικών συμβάντων πάνω στα οποία διαλογίζεται η καλλιτέχνις. Η διαλογιστική φύση των φωτεινών δομών προκαλεί αισθήματα και συναισθήματα που συνδέονται άλλοτε με το παρελθόν, άλλοτε με το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος χάνει τη γραμμικότητά του, συγχρονίζεται με τη μνήμη.

Με αναγνωρίσιμα σύμβολα και μορφές του παγκόσμιου πολιτισμού που σχετίζονται με το ρυθμό του Χρόνου, η Όλγα αναζητά τη δική της σχέση με τη ρυθμικότητά του. Πίσω από κάθε τίτλο που αποδίδεται στα έργα αυτά, με αναφορές σε τραγουδιά σταθμούς της ποπ κουλτούρας, προτείνεται μια κρυφή αφήγηση με πληθώρα συναισθημάτων και μια νέα νοηματοδότησή τους.

Ουσιαστικά, η συνολική έκθεση πρόκειται για σπουδή στην πεπερασμένη ανθρώπινη φύση. Ο χρόνος ως  άυλο στοιχείο καθορίζει την ύπαρξη αλλά την ίδια στιγμή με τη φευγαλέα φύση του βρίσκεται σε συνεχή εξαφάνιση. «Μια φωτεινή διάταξη συναισθημάτων του παρελθόντος λάμπει στο παρόν και πάλλεται στο P.E.T. in the Park», όπως σημειώνει ο Άγγελος Πλέσσας του P.E.T. Projects.

Στον παράλληλο, κοντινό χώρο του στούντιό της, μία επιγραφή LED «ανάβει» και έρχεται σε αντίθεση με τις υπάρχουσες επιλογές διαχείρισης του χρόνου. Η διχοτόμηση της σύγχρονης αγωνίας «φωτίζει» τον αντιφατικό τρόπο με τον οποίο ο καθένας επιλέγει να αντιμετωπίσει το Χρόνο.

Η σύλληψη της δημιουργού εκφράζεται με ποιητικό τρόπο: «Το ρολόι χτυπά: Μια καταγραφή του χρόνου προς ένα λαμπερό αέναο μέλλον, σε αντίθεση με την καταγραφή του σε αντίστροφη μέτρηση. Σαν μια ωρολογιακή βόμβα που κορυφώνεται, έτοιμη να εκραγεί.

Βαθιά μες στο σκοτάδι: Ένα σκοτεινό δωμάτιο δημιουργεί μια στιγμή σκότους, μια σήραγγα αφάνειας, σχηματίζει μια διαδρομή προς την εσωτερική παρατήρηση.

Ο χρόνος σταματά: Οι αποχρώσεις αληθινών χρωμάτων αντηχούν στιγμές έκστασης. Φωτεινό λευκό φως αντανακλά πίσω στην τέλεια μέρα. Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβοσβήνει και απελευθερώνει εκείνη την στιγμή αμφιβολίας.

Σε έναν παράλληλο χώρο, οι κακίες και οι αρετές μάχονται μεταξύ τους. Ο χρόνος είναι ανεκτός. Με τον καιρό να περνά, ο χρόνος πετά».

Η Όλγα Μηλιαρεση-Φωκα σπούδασε στο φημισμένο Parsons, The New School University στη Νέα Υόρκη φωτογραφία και μίντια. Πήρε επίσης πτυχίο φωτογραφίας μόδας από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου London College of Fashion, University of the Arts London και προπτυχιακό από το κορυφαίο Central Saint Martin’s College of Art & Design.

Ατομικές εκθέσεις της όπου αναδεικνύεται η αιχμηρή στοχαστικότητά της πάνω στην ποπ κουλτούρα έχουν παρουσιαστεί inter alia στην γκαλερί της Μαρίνας Βρανοπούλου Δυο Χωριά στη Μύκονο (Sin City και Coco Nuts), στην έκθεση It Looks Like Up To Me στην Γκαλερί Ελένη Κορωναίου ή στην The Diary of a Seamstress, επιμέλεια Έφης Φαλιδα στην Γκαλερί Αντωνοπούλου.  Το 2019-2020 συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας Fountainhead Residency Program στο Μαϊάμι της Φλόριντας.

Η πρωτοποριακή της φύση δεν επισκιάστηκε και στις αξιοσημείωτες ομαδικές εκθέσεις όπου συμμετείχε: Sisterhood σε επιμέλεια Άγγελου Πλεσσα στον εκθεσιακό χώρο Haus N Athen στην Αθήνα, στην A Nice Pair, Spaghetto Test, επιμέλεια Δέσποινας Δαμάσκου στο εστιατόριο και ξενοδοχείο Twenty One YES Hotels του Δάκη Ιωάννου, μεταξύ πολλών άλλων εκθέσεων. Νωρίτερα βρισκόταν ανάμεσα στους τυχερούς που επιλέχθηκαν για τη σπουδαία ομαδική The Equilibrists (Εξισορροπιστές), η οποία διοργανώθηκε από το New Museum και το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, για τον εορτασμό των τριάντα τριών χρόνων του Ιδρύματος το 2016.