Επιλέγω σκόπιμα την λέξη αυταρχισμός. 

Ολοκληρωτικά καθεστώτα με επιρροή υπάρχουν κυρίως στην Κίνα, στην Ρωσία και στην Βενεζουέλα. 

Η υιοθέτηση τους, σε αυτήν την κλίμακα από άλλα κράτη, φαντάζει – ακόμη σήμερα – μάλλον μακρινή. 

Τα αυταρχικά καθεστώτα, όμως, πληθαίνουν – σε βάρος της δημοκρατίας.

Αυτό τουλάχιστον δείχνουν με σαφήνεια τα στοιχεία του Freedom House, που με βάση συγκεκριμένα και διαφανή κριτήρια κρίνει την δημοκρατία και την ποιότητά της ανά τον κόσμο. 

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι ΗΠΑ του Trump έχουν διολισθήσει –φυσικά προς το χειρότερο. 

Τα πρόσφατα γεγονότα, όμως, μπορούν να ερμηνευτούν από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. 

Η αμφισβήτηση της ακεραιότητας της εκλογικής διαδικασίας από τον ψυχοπαθή πρόεδρο μπορεί να θεωρηθεί ως υποβάθμιση της δημοκρατίας. 

Αντίθετα, η καθολική απόρριψη των αιτιάσεων του από τα δικαστήρια μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί ως νίκη της δημοκρατίας. 

Στην Ελλάδα τα κόμματα ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ θεωρούν ότι θίγεται το δημοκρατικό δικαίωμα τους με την απαγόρευση της πορείας του «17 Νοέμβρη» για το Πολυτεχνείο. 

Τα περί συνταγματικότητας τα αφήνω στους συνταγματολόγους. 

Σκόπιμα δεν αναφέρομαι στους  δικαστικούς. 

Όσοι θεωρητικά εκπροσωπούνται –και δεν ρωτά πόσοι, δεν ρωτώ με ποιόν τρόπο συμφωνούν και σε τι ακριβώς – δηλώνουν ότι αυτή η απαγόρευση είναι αντισυνταγματική. 

Εύλογα, τότε, προκύπτει το ερώτημα: ήταν αντισυνταγματική η απαγόρευση των  παρελάσεων της 25^ης Μαρτίου και της 28^ης Οκτωβρίου; 

Αν όχι γιατί; Κι αν ναι γιατί δεν υπήρξε και τότε διαμαρτυρία; 

Το σύνταγμα εγγυάται την ελευθερία του κάθε ατόμου να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα.

Ήταν αντισυνταγματική η απαγόρευση του εορτασμού του Πάσχα; Αν όχι γιατί; Κι αν ναι γιατί δεν υπήρξε και τότε διαμαρτυρία; 

Και στις δύο περιπτώσεις το ερώτημα για την Ένωση Εισαγγελέων και Εφετών είναι απλό και οφείλει να υπάρξει απάντησή της ώστε να διαφωτίσει τους πολίτες που έχουν μπερδευτεί. 

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση κινείται με βάση τα επιστημονικά στοιχεία. 

Τα δύο αυτά κόμματα και η Ένωση επιλέγουν να την κατηγορήσουν—έμμεσα και άμεσα–  ότι αποφασίζει με πολιτικά κριτήρια. 

Οι προηγούμενες απαγορεύσεις αποδεικνύουν ότι ψεύδονται. 

Μία κυβέρνηση της… επάρατου Δεξιάς (!) ποτέ δεν θα απαγόρευε την εθνική ανάταση που δίνουν οι εθνικοί εορτασμοί. 

Ούτε θα περιόριζε την άσκηση του θρησκευτικού πιστεύω που είναι το…όπιο του λαού (!).  

Η κυβέρνηση ανησυχεί για την δημόσια υγεία. 

Διότι γνωρίζει πολύ καλά τόσο τα όρια του δημόσιου συστήματος υγείας όσο και τα μη όρια του κορωνοϊού. 

Τι είναι πιο σημαντικό; 

Η δημόσια υγεία ή το δικαίωμα μίας μικρής μειονότητας να αμφισβητεί τα επιστημονικά δεδομένα; 

Η φροντίδα για το κοινωνικό σύνολο ή η υποχώρηση στις κομματικές απαιτήσεις μίας μικρής ομάδας ατόμων; 

Η προφύλαξη της δημοκρατίας των πολλών ή η στήριξη της ιδεολογίας των ολίγων; 

Είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ ότι η δημοκρατία δεν χωρά εκπτώσεις. 

Είναι όπως μία έγκυος: ή είναι ή δεν είναι. 

Ή έχεις δημοκρατία ή δεν έχεις. 

Η έννοια της…ολίγης δημοκρατίας είναι σχεδόν non sequitur. 

Τώρα, αν είναι αυταρχισμός και κατάλυση της δημοκρατίας η απαγόρευση μίας πορείας που θα δημιουργήσει συνωστισμό και η οποία γίνεται με τσαμπουκά κόντρα στα επιστημονικά δεδομένα, ας το κρίνουν οι πολίτες.

Η κυβέρνηση έχει ένα καθήκον απέναντι στην πλειοψηφία. 

Να το αναλάβει – όπως εκ των πραγμάτων αναλαμβάνει αυτοδίκαια την πολιτική ευθύνη. 

Ας το αναλάβει γνωρίζοντας ότι είναι υπόλογη απέναντι στην συντριπτική πλειοψηφία που υπακούει στους νόμους.