Με την θέση εξασφαλισμένη και τον μισθό ατράνταχτο μπορούν απερίσπαστα να επιδοθούν στο σπορ της γραφειοκρατίας.
Αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο ηθικός κανόνας που στηρίζει αυτήν την απόφαση;
Από όσο γνωρίζω, η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών τούτης της χώρας έχει υποστεί τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας.
Ακόμη και όσοι σχετίζονται με τα καταστήματα τροφίμων, τα φαρμακεία και ευρύτερα με τον τομέα της υγείας – όπου δεν υπάρχει κάμψη της ζήτησης – μπορεί να αντιμετωπίζουν πρόβλημα, αν έστω και ένα άλλο μέλος της οικογένειας απασχολείται σε τομέα που έχει πληγεί.
Στην πραγματική οικονομία, η κατάρρευση της ζήτησης έχει επηρεάσει την προσφορά, η οποία έτσι κι αλλιώς επηρεάζεται και από την καραντίνα.
Στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων, η καραντίνα είναι μάννα εξ ουρανού. Σταματά η επαφή με τους εκνευριστικούς και απαιτητικούς πολίτες, που θέλουν να κάνουν την δουλειά τους γρήγορα και αποτελεσματικά. Η μείωση της προσφοράς, δηλαδή, δεν τους απασχολεί.
Μπορεί σε κάποια (λίγα) υπουργεία (οικονομικών, ψηφιακού μετασχηματισμού, υγείας) να πέφτει περισσότερη δουλειά λόγω της πανδημίας, αλλά δεν άκουσα κανένα δημόσιο υπάλληλο να λιποθυμά από φόρτο εργασίας.
Στην υπόλοιπη οικονομία, η εικόνα είναι σκληρή και το μέλλον απρόβλεπτο. Ο εργαζόμενος που αμειβόταν με 850 ευρώ, τώρα παίρνει (άντε) 540 και δεν γνωρίζει καν αν η εταιρεία στην οποία επίσημα απασχολείται θα υπάρχει αύριο, μεθαύριο ή όποτε τεθεί υπό έλεγχο ο κορονοϊός.
Ο δημόσιος υπάλληλος δεν έχει να ανησυχήσει για τίποτα. Μόνο για να μην αρρωστήσει. Αλλά και γι’ αυτό έχει φροντίσει το κράτος-πατερούλης (με την μορφή Σκυλακάκη): Οι επαφές με το κοινό είναι αυστηρά περιορισμένες.
Σταθερή δουλειά, σίγουρο εισόδημα, σχεδόν μηδενική αξιολόγηση, εύκολες προαγωγές, ωράριο που επιτρέπει την μαύρη εργασία (αν δεν είσαι πολύ τεμπέλης) – και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι σκοτώνονται για έναν διορισμό στο δημόσιο;
Αμ, που να πάνε; Στον ιδιωτικό τομέα, που με την πρώτη ευκαιρία κόβονται οι μισθοί, η δουλειά αξιολογείται και οι αμοιβές υπόκεινται (διότι έτσι θέλει το κράτος) σε τεράστιες ασφαλιστικές επιβαρύνσεις;
Κατανοώ τον φόβο των πολιτικών να μην τους σκάσει στα χέρια μία απεργία των δημοσίων υπαλλήλων. Η δουλειά τους, όμως, δεν είναι να φοβούνται. Είναι να φανούν ικανοί και χρήσιμοι.
Και ρωτώ ξανά: Με ποια λογική, με ποια ηθική αξία, με ποια έννοια δικαιοσύνης, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν συμμετέχουν στον επιμερισμό των τεράστιων βαρών που επωμίζεται το υπόλοιπο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας λόγω του κορονοϊού;
Υπάρχει, επιτέλους, η πολιτική βούληση για την διαχείριση μίας απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων; Ή το κομματικό συμφέρον συνεχίζει να υπερισχύει του εθνικού;
Διαβάστε ακόμη:
Αρθρο παρέμβαση: Ώρα για ρεαλιστικά σενάρια από τον Χρήστο Σταϊκούρα
Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
