Στις προοπτικές του θαλάσσιου τουρισμού επένδυσε, πριν από δύο χρόνια περίπου, η CVC Capital Partners μέσω του CVC Fund VII, εξαγοράζοντας τις μαρίνες που είχε στον έλεγχό της η D-Marin του τουρκικού ομίλου Dogus. Μια συμφωνία που ολοκληρώθηκε τις προηγούμενες ημέρες, αφού πέρασαν στην κατοχή του fund και οι τελευταίες τρεις μαρίνες που είχε στην κατοχή της η D-Marin στην Τουρκία. Οι άλλες μαρίνες σε Ελλάδα (Ζέας, Κέρκυρας και Λευκάδας) και Κροατία είχαν περάσει ήδη στα χέρια των Αμερικανών. Η τελευταία, και μεγαλύτερη μαρίνα στην οποία η D-Marin είχε συμφέροντα, ήταν η μαρίνα Φλοίσβου, το ποσοστό της οποίας εξαγόρασε ο βασικός μέτοχος της εταιρείας, η Lamda Development του ομίλου Λάτση.

Σήμερα πλέον η CVC διαχειρίζεται 14 μαρίνες σε Ελλάδα, Τουρκία, Κροατία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Μαυροβούνιο.

Πρόκειται για μια επένδυση η οποία όταν έκλεισε, πριν από δύο χρόνια, φάνταζε τελείως διαφορετική από ό,τι σήμερα, με τις σχέσεις  Ελλάδας – Τουρκίας τεταμένες και την πανδημία του κορονοϊού να επηρεάζει αρνητικά τις μετακινήσεις, άρα και την λειτουργία των σκαφών αναψυχής.

Τι θέλει στην Ελλάδα η CVC

Το αμερικανικό fund δείχνει να έχει μεγάλες βλέψεις για την ελληνική αγορά, αφού εκτός από τις μαρίνες επενδύει σε νοσοκομεία, τρόφιμα αλλά και ασφάλειες, ενώ υπολογίζεται ότι το χαρτοφυλάκιό του είναι πάνω από 100 δισ. δολάρια.

Πιο συγκεκριμένα, ελέγχει μέσω της Hellenic Healthcare τρία από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία: το Metropolitan Hospital, το Ιασώ General και το Υγεία.

Συζητά με την MIG για την εταιρεία τροφίμων VIVARTIA, ενώ θέλει να πετύχει το colpo groso με την εξαγορά της Εθνικής Ασφαλιστικής, εκεί που τελευταία φαίνεται να μπαίνει «σφήνα» και η κινεζική Fosun.

Την ίδια στιγμή πάντως που η CVC έρχεται, η Dogus αποεπενδύει από τον τουρισμό τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Εκτός από τις μαρίνες στην Ελλάδα, είχε συμμετοχή στο Hilton, την οποία πούλησε στην οικογένεια Κωνσταντακόπουλου  και φυσικά στο επενδυτικό σχήμα που πήρε τον Αστέρα Βουλιαγμένης. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζει την πώληση του ποσοστού και στον Αστέρα, μόνο που δεν έχει βρει ικανοποιητικές προσφορές.

Η ανάγκη του ομίλου Dogus για ρευστοποιήσεις, όπως αναφέρουν οι αναλυτές, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης κρίσης που διέρχεται η τουρκική οικονομία.

Οι μαρίνες στην Ελλάδα και τα παράδοξα

Τεράστια βήματα προόδου έχουν γίνει στον τομέα των μαρίνων τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Τεράστια, αλλά όχι αρκετά έτσι ώστε να λειτουργήσουν με ίσους όρους απέναντι σε ανταγωνιστικές μαρίνες άλλων χωρών.

Το μεγαλύτερο ζήτημα, αυτήν τη στιγμή, είναι η χωρητικότητα των μαρίνων στην Αττική. Στο άμεσο μέλλον θα μειωθούν κάθετα οι προσφερόμενες θέσεις ελλιμενισμού σκαφών, εξαιτίας των έργων που θα ξεκινήσουν στις Μαρίνες Αλίμου (που σήμερα διαθέτει 1.500 θέσεις) και Βουλιαγμένης.

Η χωρητικότητα των μαρίνων της Αττικής φαίνεται ότι δεν φτάνει προκειμένου να καλύψει τη ζήτηση που θα δημιουργηθεί και χρόνος προκειμένου να αναπτυχθούν τώρα μόνιμες δεξαμενές δεν υπάρχει.

Μία λύση που προτείνεται είναι οι πλωτές εξέδρες. Στη χώρα μας σήμερα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Οι πλωτές εξέδρες επιτρέπονται για ελλιμενισμό σκαφών μόνο εκτός μαρίνων. Το παράδοξο αυτό συμβαίνει γιατί το υπουργείο Ναυτιλίας έχει δώσει άδεια για τέτοιες εξέδρες, ενώ το υπουργείο Τουρισμού που έχει τον έλεγχο των μαρίνων δεν το επιτρέπει. Και φυσικά παράδοξο είναι και το γεγονός ότι το υπουργείο Ναυτιλίας ελέγχει νομοθετικά και αστυνομικά όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο των υποδομών, εκτός από τις μαρίνες.

Αλλά και στις μαρίνες που θα ξεκινήσουν τώρα τα έργα, οι επενδυτές θα αντιμετωπίσουν ένα ακόμα παράδοξο. Θα πρέπει να περιμένουν το Ελληνικό Δημόσιο να απομακρύνει τα εγκαταλειμμένα σκάφη, κάτι που δεν έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Μόνο στην μαρίνα Αλίμου, υπολογίζεται ότι υπάρχουν 150 τέτοια σκάφη και ο διαχειριστής δεν έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί σε ιδιωτική εταιρεία και να τα απομακρύνει, αφού η κρατική μηχανή δεν ανταποκρίνεται. Το κωμικοτραγικό είναι ότι σε περίπτωση ατυχήματος, σε εγκαταλειμμένο σκάφος, την ευθύνη έχει ο διαχειριστής.

Τέλος στρατηγικής σημασίας, για τους επενδυτές είναι και ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» που δέχονται από τα λιμενικά ταμεία του Δημοσίου, τα οποία, αν και δεν είναι μαρίνες και δεν διαθέτουν τις περισσότερες φορές τις κατάλληλες υποδομές, και χωρίς επενδύσεις, λειτουργούν ως τέτοιες, στερώντας έσοδα από τον ιδιωτικό τομέα.